Rozdział VIII - ,,Dramione - Utracona Przyjaźń"

Hej, kochani!
Rozdział dodaję szybciutko, a to z okazji dzisiejszego święta - nasza Mionka ma urodziny ;)
Oprócz urodzin Miony podczas ostatnich 24 godzin wydarzyło się równie ważna dla mnie rzecz. Venetiia Noks, blogerka, którą podziwiam i bardzo cenię, zgodziła się opublikować mój pierwszy rozdział na swoim cudownym blogu Dramione - Dwa Światy . Dzięki jej pomocy moje wyświetlenia wzrosły kilkukrotnie i na zawsze będę jej ogromną dłużniczką. Za każdym razem, gdy wchodzę i widzę masę nowych wyświetleń chce mi się płakać ze szczęścia.
Venetiio, nie wiem, jak mam Ci dziękować.  

Zapraszam do czytania i komentowania!
Johanna Malfoy
******

 Roztrzęsiona wyszła z katedry i skierowała się w stronę Yo! Sushi, jej ulubionej japońskiej restauracji. Znajdował się ona naprzeciwko świątyni. Dziewczyna cała drżała, a nogi miała jak z waty. Za każdym razem, gdy myślała o tym, co wydarzyło się przed kilkoma minutami, chciało jej się wymiotować.

Hermiona weszła do dobrze znanego jej wnętrza. Wszędzie było pełno śmiejących i zajadających się azjatyckimi przysmakami ludzi. Za ladą stał miły Japończyk , który pracował w tej restauracji od kiedy pamiętała. Podeszła do niego i zamówiła zwykłe maki z łososia i tuńczyka, bo nie miała ochoty na nic większego. Usiadła przy długim kwadratowym blacie, który otaczał pracujących kucharzy. Już po chwili sushi wylądowało przed jej nosem. Hermiona chwyciła pałeczki w dłoń i zaczęła jeść, jednocześnie zastanawiając się nad swoim spotkaniem z Draconem.

Za każdym razem, gdy się do niej zbliżał lub jej dotykał, miała ochotę się na niego rzucić i go pocałować. Powstrzymywała ją od tego równie silna chęć wymierzenia w jego szczękę prawego sierpowego. Draco wyglądał na skruszonego i widać było, że chce odkupić swoje winy, ale nadal pozostawał tym samym chłopakiem, który złamał Hermionie serce. Nie mogła mu się poddawać, szczególnie gdy teraz miała Harry’ego. Potter przynajmniej był uczciwy i szczery i choć czasami zachowywał się dosyć ,,wieśniacko” (dziewczyna, przyzwyczajona do nienagannych i arystokratycznych manier Malfoy’a nie mogła nazwać tego inaczej) czuła, że zaczyna coraz bardziej lubić Wybrańca. Uwielbiała ich wyprawy na wzgórze, żarty, które opowiadał jej chłopak oraz rozmowy, podczas których wymieniali swoje doświadczenia z mugolskiego życia.

Owszem, zaproponowała Draconowi mieszkanie w jej domu i kilka razy poddała się jego dotykowi – ale teraz to naprawdę był koniec. Malfoy mógł być dla niej najwyżej przyjacielem. Nie mogła zrobić tego Harry’emu, nie po ty wszystkim, co dla niej zrobił.

Teraz był tylko Harry. Liczył się tylko Harry.

,,Kocham Harry’ego’’, pomyślała, konsumując maki z łososiem. Powtórzyła w głowie to zdanie jeszcze chyba tysiąc razy, aż w końcu, gdy wychodziła z restauracji, uwierzyła w nie.

Szkoda, że tylko uwierzyła. 

***

Jeszcze przez kilka godzin włóczyła się po Londynie, odwiedzając wszystkie miejsca, które lubiła: Blackfrairs Bridge, Covent Garden, Temple, teatr Szekspira ,,The Globe”… Mijała zabieganych ludzi, którzy nerwowo wystukiwali coś na swoich telefonach, zakochane pary, które szlajały się po rzadko odwiedzanych zaułkach stolicy oraz szkolne wycieczki, które przyglądały się zabytkom. Otaczał ją tłum ludzi, a czuła się, jakby była całkiem sama. Wdychała zapach spalin oraz rzecznego mułu, który unosił się znad Tamizy.

Gdy teleportowała się do Nory, było już dobrze po siedemnastej. Weszła do kuchni, w której siedzieli państwo Weasley’owie.

- Witaj, Hermiono – Molly podeszła do niej i pocałowała w oba policzki – jak było w stolicy?

- Świetnie – pomyślała, że nie było to kłamstwo. Naprawdę cieszyła się z tego, że zobaczyła się Draconem, a to, że ze spotkania wynikło kilka problemów, było już osobną sprawą.

- Na pewno nie jesteś głodna?

- Nie, proszę pani, zjadłam już obiad w Londynie – zapewniła ją dziewczyna, po czym skierowała się w stronę schodów. Wspięła się na najwyższe piętro domu i zapukała do drzwi pokoju Rona i Harry’ego.

- Proszę – usłyszała.

Lekko nacisnęła klamkę i weszła do pomieszczenia. Bywała w tym pokoju dosyć często. Stały w nim dwa jednakowe łóżka z pościelą w odcieniach czerwieni i złota, obszerne biurko i szafa. Ściany były oklejone plakatami drużyn quidditcha oraz zdjęciami Rona – na jednych prezentował się ze swoją rodziną, na innych zaś z Harrym lub z Lavender. Jedno z nich było podpisane różowym niezmywalnym flamastrem, wyrobem pochodzącym ze sklepu Magiczne Dowcipy Weasley’ów - ,,Razem, póki śmierć nas nie rozłączy – Ron i Lav’’. Hermionę ogarnął smutek na myśl, jak prawdziwe były te słowa. Pomyślała, że Ron powinien zmienić teraz napis na ,,Razem, pomimo rozłąki – Ron i Lav”. Było jej bardzo smutno, że jej przyjaciel stracił największą miłość swojego życia.

Na jednym z łóżek siedział Harry. Oprócz niego nikogo nie było w pokoju, więc Hermiona wywnioskowała, że Weasley był jeszcze na grobie Lavender. Potter trzymał w rękach grubą książkę, która zapewne była jego albumem rodzinnym. Chłopak często przeglądał go i wpatrywał się w fotografie swoich rodziców, których nigdy nie poznał.

- Cześć, Harry – podeszła do niego i pocałowała go w kącik ust. Wybraniec chwycił ją za rękę i pociągnął, by usiadła obok niego.

- Jak tam w Londynie?  - zapytał z uśmiechem.

- Cudownie! Tak dawno tam nie byłam, w końcu odwiedziłam moje ulubione miejsca - ,,Ej, to też nie jest kłamstwo. Naprawdę ciszę się, że znów zobaczyłam Londyn” pomyślała.

- A twoje sprawy? Co pozałatwiałaś?

- Byłam w Ministerstwie Magii. Załatwiałam sprawy związane ze stażem, który chcę odbywać po ukończeniu Hogwartu – wymyśliła na poczekaniu. Miała nadzieję, że Potter nie zna się na sprawach ministerstwa na tyle dobrze, by wiedzieć, że wniosek o staż można składać dopiero po ukończeniu szkoły.

- Mhm… I co, będziesz go mieć?

- Ale kogo?

- No, ten staż – roześmiał się. 

- Jeszcze nie wiem. Mieli tyle zgłoszeń… Powiedzieli, że poinformują mnie dokładniej, gdy wyślę im wyniki z owutemów.

- Eh, owutemy. Nie wiem, po co są te egzaminy – burknął Wybraniec na myśl o tym, co czeka ich pod koniec nowego roku szkolnego.

- Po to, żebyś dostał dobrą pracę – wyjaśniła mu spokojnie dziewczyna.

- Zabiłem Voldemorta, powinni mnie przyjąć do każdej pracy – powiedział oburzony Harry i zrobił dumną minę.

- Zawsze wiedziałam, że jesteś skromny, Potter – roześmiała się i lekko pocałowała Wybrańca w usta. Ten przyciągnął ją do siebie i uczynił pocałunek gorętszym.

- Dobra, chodźmy na wzgórze. Obiecałaś mi, pamiętasz? – zapytał przekornie.

- Pamiętam, pamiętam, Chłopcze, Który Przeżył, By Dostać Każdą Pracę – zażartowała Hermiona. Harry zrobił obrażoną minę.

- Proszę nie żartować z moich zdolności magicznych – próbował powiedzieć poważnie, ale na jego twarz co chwilę wychodził uśmiech.

- Przestanę żartować, jak zobaczę twoje wyniki z owutemów. Nie uznaję innych ocen jak wybitnych!

Ze śmiechem wstali z łóżka i skierowali się w stronę drzwi pokoju. 

***

Popołudniowe słońce przeświecało przez zielone liście drzew. Pod stopami trzeszczały im suche gałązki i szyszki, które spadły z pojedynczych iglaków rosnących w lesie. Z daleka było widać szczyt ich wzgórza. Hermiona już wyobrażała sobie, jak spojrzy z niego na pobliskie wioski, które zalane będą pomarańczowymi promieniami słońca.

Ich dłonie były splecione. Dziewczyna spojrzała na Harry’ego. Był śliczny – ciemne włosy uroczo opadały mu na czoło i zakrywały bliznę. Zielone oczy lśniły w blasku słońca. Okulary, może o trochę starodawnym kroju, dopełniały cudowności jego wyglądu.

Wiedziała, że właśnie nadszedł ten moment, by wybrać. Obaj byli swoimi przeciwieństwami. Jasnowłosy i zimny jak lód Malfoy oraz ciemnowłosy i żywiołowy Potter. Obu darzyła szczególnym uczuciem.

Doszli na szczyt. Hermiona ujrzała śliczny widok, zresztą tak, jak się spodziewała. Nie dziwiła się Harry’emu, że było to jego ulubione miejsce. O każdej porze dnia widok z niego był inny – świtem poranna mgła unosiła się znad ziemi, w południe soczysta trawa kąpała się w niemal pionowo padających promieniach słońca, a wieczorem wszystko wydawało się leniwe i pomalowane w odcieniach żółci i oranżu.

Jeszcze raz spojrzała na Wybrańca. Właśnie poprawiał  sobie okulary, które zjechały mu do połowy nosa. Miał przy tym tak śmieszna minę, że Hermiona nie mogła nie roześmiać się.

- Co? - zapytał zdezorientowany chłopak.

- Nic, nic – powiedziała z uśmiechem, po czym wspięła się na palce. Przysunęła swoje rozchylone wargi do ust Harry’ego i mocno go pocałowała.

Już wiedziała, kogo wybrać. 

***

W Norze byli przed dziewiątą wieczorem. Gdy tylko przekroczyli próg, usłyszeli wołanie pani Weasley:

- Ron?! Czy to ty?

Kobieta weszła do przedpokoju. Miała wyraźnie zmartwioną minę.

- Nie, proszę pani, to tylko my – powiedziała Hermiona.

- A nie widzieliście gdzieś Rona? – ton jej głosu wyrażał zaniepokojenie – Rano wyszedł na grób Lavender i do tego czasu nie wrócił, ani nie wysłał żadnej wiadomości. Tak się martwię…

- Niech pani będzie spokojna, pani Weasley, już idziemy go poszukać – zapewnił ją Harry, po czym chwycił Hermionę za rękę i razem się teleportowali.

Znaleźli się w niedużej wiosce. Składała się z kilku uliczek i małego rynku, na którym zapewne odbywał się targ. Na jego środku znajdowała się studnia z podwieszonym wiadrem i małym daszkiem, który Hermiona widziała tylko na zdjęciach z walijskich osad. W wiosce nie było dużo ludzi – gdzieniegdzie tylko przechodziła starsza pani w chuście na głowie, a w jednym z zaułków mugolskie dzieci grały w Głupiego Jasia. Ślizgonka nigdy nie była w tym miejscu, ale Harry najwyraźniej tak, bo bez wahania pociągnął dziewczynę, by poszła za nim w jedną z odnóg placu. Mijali domy i niewielkie kamienice, obok których mieściły się zadbane ogródki. Szli najwyżej pięć minut, aż znaleźli się obok cmentarza. Był cały skąpany w fioletowym świetle zachodzącego słońca. Wypolerowane nagrobki lśniły, idealnie komponując się z  wieczornym niebem. Pośród licznych mogił Harry i Hermiona ujrzeli rudą czuprynę, która nachylała się nad kopcem usypanym z ziemi, na którym położone były wiązanki kwiatów. W grunt wbita była nieduża tabliczka z wyrytym na niej imieniem i nazwiskiem oraz datami urodzin i śmierci.

Ślizgonka pierwsza ruszyła w stronę ich przyjaciela. Podeszła do niego i lekko go dotknęła.

- Ron… - powiedziała cicho.

Chłopak drgnął, gdy tylko palce dziewczyny spotkały się z jego ramieniem. Weasley odwrócił się w jej stronę i ukazał Hermionie swoja wyniszczoną twarz. Miał czerwone i opuchnięte oczy pełne szaleństwa, zapadłe policzki i brudne włosy. Ręce drżały mu z hipoglikemii.*

- Co się stało, Ron? – wyszeptała i uklękła przy chłopaku. Obok niej pojawił się Harry.

- Widzicie? – powiedział Ron i wskazał chudym palcem na tabliczkę przy grobie – Dzisiaj są jej urodziny – pociągnął nosem i znów odwrócił się w stronę mogiły. Wyciągnął rękę w jej stronę i chwycił grudkę ziemi, po czym zmiażdżył ją. Drobinki gruntu przesypały się przez jego palce.

- Tak mi przykro, Ron – powiedziała Hermiona i lekko przytuliła chłopaka, Harry zaś krzepiąco poklepał go po plecach.

- Będzie dobrze, stary – dodał.

W ciszy siedzieli przy grobie Lavender. Ron bezgłośnie płakał, łzy ciurkiem lały się po jego policzkach i spadały w miejsce spoczynku pierwszej i jedynej miłości rudego. Ślizgonce było go naprawdę żal. Wiedziała, czym było odebranie komuś drugiego człowieka. Może nie była w tak złej sytuacji, jak Weasley, ale jego dziewczyna nie była przynajmniej śmiercożerczynią.

- Musimy już wracać – szepnęła – Twoja mama bardzo się martwi.

Chłopak odwrócił się w jej stronę i spojrzał na nią pustym wzrokiem. Otworzył usta, by cos powiedzieć, a Hermiona zobaczyła, że ma zupełnie wyschnięty język – jeden z pierwszych objawów poważnego odwodnienia. Dotknęła jego skóry na rękach, która była sucha i wiotka – kolejny objaw braku płynów w organizmie. Ron próbował coś mówić, ale nie umiał. Język przykleił mu się do podniebienia.

- Harry! – krzyknęła wystraszona dziewczyna.

Ledwo utrzymała rudego, który bezwładnie osunął się w jej ramiona.

Niepewnie weszli do kuchni, wlokąc za sobą ledwo przytomnego Rona. Chłopak był poważnie odwodniony i drżał z braku cukru. 

- Ron! Kochanie! – Molly Weasley zerwała się z krzesła i podbiegła do syna. Wszyscy siedzący przy stole zwrócili swoje oczy w ich stronę. Na twarzy rudych członków rodziny odmalowało się przerażenie.

Szybko przenieśli chłopaka do salonu i położyli go na kanapie. Hermiona podeszła do szafki i wyjęła z niej eliksir dodający energii.

- Co mu się stało? – lamentowała pani Weasley, załamując ręce nad swoim synem i odgarniając mu z czoła zlepione potem i brudem kosmyki.

- Przez cały dzień nic nie jadł i nie pił – wytłumaczyła dziewczyna, po czym zwróciła się do Harry’ego – Przynieś z kuchni dużo herbaty. Z cukrem.

Chłopak pospiesznie wyszedł z pomieszczenia, bo wiedział, że sprawa była nagląca, a Ślizgonka podała fiolkę z eliksirem mamie Rona. Kobieta zaaplikowała go chłopakowi, dzięki czemu już po chwili odzyskał przytomność.

- Lavender… - wyjęczał.

Molly objęła go i zaszlochała.

- Ron, Ron… Nie możesz doprowadzać się do takiego stanu – wyszeptała.

- Kamień Wskrzeszenia… - powiedział – Dajcie mi Kamień Wskrzeszenia…    

- Ron, Ron… - kobieta płakała i przytulała drżące ciało syna.

Wybraniec przyniósł do pokoju cały dzbanek herbaty. Napełnił nią kubek, który Hermiona wzięła od niego i przytknęła do lekko uchylonych ust Weasley’a. Chłopak zaczął łapczywie pić, a duża ilość cukru w napoju zneutralizowała dreszcze spowodowane hipoglikemią.

- Już lepiej? – zapytała z troską dziewczyna, gdy Ron opróżnił cały dzbanek herbaty.

- Kamień Wskrzeszenia… - wyszeptał tylko.

- Nie mamy go – powiedział Harry i stanął za Hermioną – Wyrzuciłem go w Zakazanym Lesie.

- Potrzebuję go -  mówił cicho, ale stanowczo.

- Ron, kochanie… - płakała pani Weasley.

- Potrzebuję Kamienia Wskrzeszenia. Potrzebuję Lavender.

Rudy powtarzał to jak mantrę. Nie reagował na pytania, które zadawali mu Harry, Hermiona i jego mama. W końcu po piętnastu minutach bezskutecznych prób nawiązania kontaktu Ślizgonka odciągnęła na bok płaczącą Molly.

- Proszę pani – zaczęła cicho – Wydaje mi się, że po dzisiejszym dniu Ronowi bardzo się pogorszyło. Czy nie myślała pani o tym, by oddać go na jakiś czas do… Świętego Munga? – zapytała z obawą, bo nie wiedziała jak kobieta zareaguje na te słowa.

- Myślisz, że jest z nim aż tak źle? – zapytała zrozpaczona.

- Sądzę po prostu, że magomedycy zajmą się nim lepiej niż my – wyjaśniła spokojnie.

- Może masz rację – mruknęła mama Weasley’a, po czym chwyciła się za głowę – Jestem już taka zmęczona. Chyba położę się spać – otarła swoje policzki wierzchem dłoni i skierowała się w stronę wyjścia z salonu.

- Dobranoc – powiedzieli Harry i Hermiona jednocześnie.

- Dobranoc – odpowiedziała im Molly zmęczonym głosem.

Potter przysiadł na skraju kanapy i przyglądał się swojemu przyjacielowi z troską. Ślizgonka podeszła do swojego chłopaka i oparła się policzkiem o jego głowę.

- Biedny Ron – usłyszała szept Wybrańca – Nigdy nie myślałem, że to tak się skończy.

- Myślałeś, że od razu podniesie się po śmierci Lav?

- W ciągu ostatnich lat zmarło wiele osób, myślałem, że Ron jest bardziej odporny – Hermiona wiedziała, ze Harry myślał o Syriuszu i Remusie, którzy zginęli w walkach ze śmierciożercami – Po prostu bardzo mi brakuje dawnego Rona - westchnął chłopak.

- On naprawdę ją kochał, to nic dziwnego, że jest teraz w tak złym stanie. Musisz dać mu czas – tłumaczyła mu.

Razem wpatrywali się w ciało rudego. Miał zamknięte oczy i co chwila mruczał pod nosem coś, co brzmiało: ,,Kamień Wskrzeszenia, Lavender, dajcie mi…”. Gałki oczne szybko obracały się pod jego zamkniętymi powiekami, co sprawiało wrażenie, jakby śnił mu się najgorszy koszmar.

-  Uważasz, że naprawdę musi trafić do Świętego Munga? – zapytał cicho Wybraniec.

- Sami sobie nie poradzimy. Dzięki magomedykom może zacząć funkcjonować tak, jak kiedyś.

Potter podniósł się z kanapy i odwrócił w stronę Hermiony. Mocno przycisnął ja do swojej piersi i oplótł swoje ręce wokół jej talii.

- Cieszę się, że cię mam – szepnął – Jesteś jedyną, która mi została. Wszyscy inni odeszli.

Pomyślała o tym, że jeszcze niedawno i ona chciała go opuścić.

- Ja też się cieszę, że cię mam. I nigdy cię nie opuszczę – odparła cicho. 

***

Wyszła z łazienki i skierowała się w stronę swojego pokoju. Gdy tylko do niego weszła, usłyszała dźwięki harfy, gitary oraz perkusji i czyjś mocny głos. Całość była dobrze Hermionie znana, jednak nie umiała znaleźć źródła tych dźwięków. Zdezorientowana rozejrzała się po pokoju. W końcu ujrzała mały mugolski odtwarzacz CD, przy którym siedziała Ginny. Z zamkniętymi oczami wsłuchiwała się w muzykę.

- Nie wiedziałam, że gustujesz w Florence + The Machine. Ostatnio słuchałaś bardziej rockowych mugolskich zespołów – powiedziała Ślizgonka do przyjaciółki.

- To nie do końca mugolski zespół – powiedziała ruda – Główne założycielki, Florence Welch i Isabella Summers są czarownicami.

- Naprawdę? – zdziwiła się Hermiona – Pamiętam je z moich mugolskich wakacji i jakoś nie rzuciło mi się w oczy to, że są magiczne.

- Muszą się przecież ukrywać. Ponoć ministerstwo i tak niechętnie zgodziło się, by dwie czarownice prowadziły zupełnie mugolski tryb życia. Z ledwością dostały pozwolenie, by używać trochę magii na koncertach.

- A reszta zespołu to mugole? – zapytała zainteresowana Hermiona. Słuchała tego zespołu od jakiegoś czasu i pierwszy raz słyszała, by ktoś mówił o tym, że Florence i Isabella należą do magicznego świata.

- Tak, to mugole. Aż dziw, że niczego się nie domyślają – Ginny się roześmiała – Uroda Flo jest tak nieziemska, że już połowa kobiet na świecie powinna podejrzewać ją o czary. Nikt nie wygląda tak idealnie jak ta wokalistka.

Hermiona z lekkim uśmiechem na ustach usiadła na swoim łóżku i spojrzała w oczy Weasley’ówny.  Ta od razu ściszyła muzykę i zaczęła zasypywać Ślizgonkę pytaniami:

- Co z moim bratem?

- Jest dosyć źle. Chyba trafi do Świętego Munga.

- Co na to mama? – spytała Ginny z troską.

- Jakoś to przyjęła. Na szczęście zgodziła się, by trafił do szpitala.

- A na spotkaniu? Jak było? Co z Draco?

Dziewczyna lekko się zmieszała.

- Draco… Nie jest już śmierciożercą – wyszeptała.

- To świetnie! – ucieszyła się Ginny. Potem jednak zobaczyła, jak uśmiech schodzi z twarzy Hermiony i zaniepokojona zadała kolejne pytanie – Nie cieszysz się z tego, że nie jest już śmierciożercą?

- Może byłoby lepiej, gdyby nim został – mruknęła Ślizgonka.

- Dlaczego? – ruda wstała ze swojego łóżka i usiadła obok przyjaciółki.

- Wtedy byłoby mi łatwiej…

- Łatwiej co? – dopytywała Ginny z ciekawością.

Hermiona zamknęła oczy i zrobiła głęboki wdech.

- Łatwiej go odrzucić. 

***

Zasypiała z akompaniamentem anielskiego głosu Florence Welch, która śpiewała o nieszczęśliwej miłości.  

*stan, w którym poziom glukozy we krwi spada poniżej normy