Rozdział XXXVI - ,,Dramione - Utracona Przyjaźń"

Hej, kochani! 

Ten ważny dla fabuły rozdział chciałabym dedykować wszystkim, którzy trwali dzisiaj ze mą podczas tego ważnego, a niestety dosyć pechowego dnia... 

Przypominam o ankiecie z prawej strony bloga i proszę o kolejne głosy ;) 

Next w przyszły poniedziałek.

Nie przedłużając, zapraszam do czytania i komentowania! 

Johanna Malfoy :* 

****** 

- Nie pójdziesz tam.

- A właśnie, że pójdę.

Draco zadarł głowę i z przekorą w oczach spojrzał na stojących nad nim Isę i Roba. Chłopak starał się nie spoglądać na ławę, na której leżała otwarta już koperta, zaadresowana pismem Lucjusza.

- Nie, nie pójdziesz. Nie pozwolimy ci.

- Jak możecie mi tego zabronić?! Nie rozumiecie, co zrobił mój ojciec?! Mam jeszcze raz przeczytać list od niego?! – krzyknął wytrącony z równowagi blondyn. Sięgnął dłonią po kartkę papieru i po raz kolejny głośno odczytał jej treść listu:

,,Drogi synu!

Jak sądzę, zorientowałeś się już, że Twoja szlama zniknęła. Mam dla Ciebie jednak dobrą wieść – dziewczyna przybywa w moich ciepłych i przytulnych lochach. Jeżeli chcesz ją odzyskać, przybądź sam jutro o 17⁰⁰ do Malfoy Manor. Myślę, że dojdziemy do porozumienia.

Twój Ojciec

PS. Dołączam zdjęcie, byś nie miał wątpliwości, czy Twoja szlama naprawdę u mnie jest.”

- Draco, dobrze wiemy, jak brzmi treść tego listu… - gitarzysta próbował uspokoić nieco Malfoy’a.

- Więc może niedokładnie przyjrzeliście się zdjęciu? – zapytał blondyn, powstrzymując się od krzyku. Wstał i podszedł do przyjaciół, jednocześnie wyjmując z koperty zdjęcie – To są lochy Malfoy Manor. Na podłodze leży moje dziewczyna, Hermiona Granger. Jest posiniaczona, drży z zimna i krzyczy, ponieważ stojący obok mężczyzna, Lucjusz Malfoy, torturuje ją Cruciatusem. Mój ojciec jest bardzo zadowolony z tego, że może sprawić ból komuś, kogo kocham, więc cynicznie się uśmiecha i macha wprost do obiektywu… – Draco mówił zniecierpliwionym tonem i wskazywał na poszczególne części ruchomego zdjęcia, tak jakby jego przyjaciele nie mogliby samego się tego domyślić.

- Wiemy, mówiłeś nam już o tym – przerwała mu Isa. Wyjęła mu z dłoni zdjęcie oraz list i chwyciła chłopaka za ramiona – Bardzo dobrze rozumiemy to, że niepokoisz się o Hermionę, ale… nie możesz działać pod wpływem chwili. Właśnie tego oczekuje od ciebie Lucjusz – że bez wahania sam teleportujesz się do Malfoy Manor, gotowy na zrobienie czegokolwiek, by tylko odzyskać swoją dziewczynę. Nie pomyślałeś o tym, że twój ojciec po prostu chce cię wykorzystać? Nie pomyślałeś, że potem i tak może nie dotrzymać danego słowa?

- Pomyślałem. Oczywiście, że pomyślałem o tym, Iso – powiedział, nagle spokojny blondyn. Znów usiadł na sofie i ukrył twarz w dłoniach – Po prostu… jestem jej to winien. Nie mam zamiaru robić niczego, co byłoby niezgodne z życzeniem mojego ojca. Jeżeli chce, bym przyszedł sam – przyjdę sam. Jeżeli chcę, bym przyszedł o 17⁰⁰ – przyjdę o 17⁰⁰. Nie będę prosił nikogo o pomoc, nie będę niczego planował. Po prostu jestem jej to winien. Muszę zrobić wszystko, co każe mi Lucjusz i mieć nadzieję.

- Komu jesteś to winien? – zapytała blondynka, siadając obok chłopaka i opiekuńczo obejmując go ramieniem.

- Hermionie. Podczas wojny opuściłem ją, przeszedłem na złą stronę, zabijałem… mimo że tak naprawdę tego nie chciałem. Ale się bałem. Więc byłem posłuszny mojemu ojcu, Voldemortowi, Bellatrix. Myślałem tylko o sobie, o swoim bezpieczeństwie… a ona wciąż mnie kochała. Kompletnie nie wiem, dlaczego – szepnął. Na chwilę zrobił pauzę, po czym kontynuował – Nie zasługiwałem na jej miłość i wciąż na nią nie zasługuję. Hermiona jest ode mnie lepsza, mądrzejsza, rozsądniejsza, wrażliwsza… ale wybrała mnie. Wybrała mnie, moją przeszłość, moje demony, moje nawyki, zagrożenie ataku mojego ojca. Już dawno mogła stchórzyć i uciec, by ratować samą siebie, tak jak ja podczas wojny. Ale jej miłość byłą na tyle silna, by przeważyła nad strachem. Hermiona poświęciła się dla tych chwil, które razem spędziliśmy. Więc teraz pora, bym uczynił to samo. Pora na moje poświęcenie. Teleportuję się jutro do Malfoy Manor i zrobię wszystko, czegokolwiek będzie żądać mój ojciec w zamian za bezpieczeństwo Hermiony – mówił cicho i poważnie, zaciskając chude i blade palce na swoich kolanach – Dlatego nie chcę, by ktokolwiek teleportował się tam ze mną. Zrobię to sam, tak, jak chciał Lucjusz. Tylko w ten sposób będę mógł odzyskać Hermionę.

- Nic nie zmieni już twojego postanowienie, prawda? – zapytała szeptem Isa.

- Nie – Draco pokręcił głową – Naprawdę, jestem jej to winien. Wybrała mnie, podczas gdy teraz mogłaby siedzieć u boku Pottera i pławić się w jego złotej sławie – w jego słowach można było usłyszeć gorycz – Nie chcę, by Hermiona kiedykolwiek musiała żałować tego wyboru.

Wyplątał się z objęć Isy i wstał z sofy. Zgarnął list i zdjęcie, które leżały na ławie, po czym skierował się w stronę holu.

- Będę w moim domu - poinformował przyjaciół zmęczonym głosem – Tylko proszę… Nie przychodźcie do mnie tylko po to, by mnie przekonać do zmiany zdania. Mam już wstępny plan, którego chcę się trzymać – westchnął, po czym teleportował się z trzaskiem.

- Dlaczego? – zapytała cicho Isa. Odchyliła głowę w tył i oparła ją o zagłówek sofy.

Pytanie zawisło pomiędzy kobietą a Robem niczym burzowa chmura. Gitarzysta próbował znaleźć na nie odpowiedź, jednak było to trudniejsze, niż sądził.

- Może to dlatego, że jesteś czarownicą? Przecież tylko w waszym świecie… - zaczął niepewnie.

- Nie, Rob, nie tylko w naszym świecie – przerwała mu – Przecież i u was zdarzają się porwania, wtrącanie niewinnych do więzienia… A życie w moim świecie nie jest usprawiedliwieniem dla tych wszystkich wydarzeń. Ilu czarodziejów prowadzi zwykłe, spokojne życie? – przytknęła dłonie do swoich oczu – Martwię się o Draco. Cholernie.

- Musimy mu jakoś pomóc – rzekł Rob.

- Szkoda tylko, że on nie jest do tego chętny – mruknęła blondynka – Częściowo rozumiem go, jednak on patrzy na tę sprawę tylko ze swojej perspektywy. Mówi o tym, że jest gotowy poświęcić się dla Hermiony, a nie zdaje sobie sprawy z tego, że ona nie będzie chciała żyć bez niego. Jeżeli coś mu się stanie, do końca życia będzie się za to obwiniać. Draco nie może sądzić, że wciąż jest tylko byłym śmierciożercą, którego los nikogo nie obchodzi. Hermiona kocha go przecież do szaleństwa – zauważyłyśmy to z Flo już za pierwszym razem, gdy byłyśmy na podwieczorku u Weasley’ów. To, jak się do niego uśmiechała, jak rzucała tęskne spojrzenia w jego stronę było zbyt jednoznaczne. To dlatego wybrała Dracona zamiast Harry’ego… - kobieta na chwilę zawiesiła głos, głęboko się nad czymś zastanawiając – No właśnie, Harry! – klepnęła się w czoło, po czym podbiegła do okna i zaczęła nawoływać swoją sowę.

***

Harry siedział u szczytu swojego stołu i obserwował osoby, które napływały do kuchni w domu przy Grimmuald Place 12. Wśród przybywających zauważył niemal całą rodzinę Weasley’ów, Gavina Whitmore’a, Minervę McGonagall oraz wielu aurorów, którzy podczas wojny należeli do Zakonu Feniksa. Wybraniec obserwował, jak czarodzieje zajmowali swoje stałe miejsca przy stole, jednocześnie przypominając sobie inne spotkania, które miały miejsce w tym pomieszczeniu. I to nie różniło się wiele od poprzednich – znów prowadził je Potter, znów mieli omawiać ważną dla czarodziejskiego świata sprawę. Jedynie nieobecność niektórych ważnych dla chłopaka osób oderwała go od wspomnień minionych dni.

- Wszystko dobrze? – zapytała cicho Luna, chwytając Harry’ego za rękę.

- Tak, oczywiście – odpowiedział czarnowłosy i pogładził dłoń swojej dziewczyny. Odwrócił się w jej stronę i głęboko spojrzał w jej intensywnie niebieskie oczy – Wszystko w porządku.

Za Krukonką miejsce zajmowała Willow Lovegood. Ruda nerwowo poprawiała swoją opaskę przewiązaną na czole, co rusz spoglądając na Gavina Whitmore’a. W jej oczach było widać niepokój za każdym razem, gdy mężczyzna odwracał się w jej stronę.

Trzask zamykanych drzwi kuchni obwieścił Harry’emu, że wszyscy znaleźli się już w pomieszczeniu. Chłopak wstał ze swojego miejsca, potarł bliznę na czole, po czym odchrząknął.

- Tak, jak napisałem wam w listach, zebraliśmy się tutaj z pewnego bardzo ważnego powodu – zrobił pauzę. Nie tak chciał rozpocząć swoją przemowę. Wolał, by brzmiało to poważniej, tak, by każdy zgodził się na plan Isy – Tym powodem jest dobrze znany nam Lucjusz Malfoy – imię byłego śmierciożercy wywołało poruszenie wśród członków Zakonu – Lucjusz Malfoy, który najprawdopodobniej uciekł z Azkabanu. Ale o tym opowie wam już Isabella Summers.

Potter spojrzał w stronę drzwi, o które opierała się blondynka. Ciemnowłosy skinął na nią głową i odstąpił miejsce przy stole, które zajmował.

- Dzień dobry – przywitała zebranych Isa. Nerwowo naciągnęła swoją obcisłą spódnicę, by sięgała przynajmniej połowy uda – Jak sądzę, większość z was mnie nie zna. Prawie osiem lat temu odeszłam z czarodziejskiego świata, nie należałam do Zakonu Feniksa, nie uczestniczyłam w żadnej z wojen. Podobnie jak moja przyjaciółka, Florence Welch – przełknęła ślinę, wspominając o niej – Między innymi o niej chciałabym wam dzisiaj powiedzieć. Florence Welch… ma dar widzenia przyszłości.

Kobieta opowiedziała członkom Zakonu Feniksa o wizjach Flo, przypuszczeniach, że uwięzienia Lucjusza Malfoy’a w Azkabanie nie było ostatnim epizodem w życiu Dracona, w którym uczestniczył mężczyzna, niedawnym skazaniu rudej na dwa lata pozbawienia wolności i o znalezieniu trupa Connora McCrowda pod domem blondynki.

- Właśnie wtedy po raz pierwszy razem z Draconem i Hermioną zaczęliśmy zastanawiać się nad tym, czy Lucjusz Malfoy na pewno jest w więzieniu. Nie zdążyliśmy jednak sprawdzić wszystkich tropów, ponieważ… ponieważ Hermiona Granger została porwana. Właśnie dziś dostaliśmy list, w którym powiadomiono nas o miejscu pobytu dziewczyny – zrobiła pauzę, lustrując wszystkich zebranych wzrokiem – Ten list został napisany przez Lucjusza Malfoy’a.    

Kontemplował jej idealnie wykrojone usta, ciemne oczy i dwa rude kosmyki, które opadały na jej jasne i gładkie czoło. Obserwował, jak z zainteresowaniem przysłuchiwała się Isie Summers, od czasu do czasu marszcząc swój nos. Nie mógł uwierzyć, że kiedykolwiek pozwolił jej odejść.

Nie przebywał z nią więcej niż kilka minut od czasu, gdy pocałowali się na jednym ze szkolnych korytarzy. Zapomniał już, jak bardzo rozpraszała go jej obecność. Właśnie teraz odczuwał tego skutki. Słowa, które wypowiadała stojąca u szczytu stołu blondynka w ogóle nie docierały do jego świadomości. Był tylko on, jego nieszczęśliwa miłość i Willow Lovegood.

Dopiero gdy usłyszał imię i nazwisko swojego największego wroga, zaczął zwracać uwagę na to, co dzieje się wokół niego.

- Lucjusza Malfoy’a? – zdziwił się.

- Sami nie mogliśmy w to uwierzyć – westchnęła Isa – Mieliśmy nadzieję, że nie udało mu się jednak uciec z więzienia… Ale to prawda. Lucjusz Malfoy przebywa teraz w Malfoy Manor i więzi tam Hermionę Granger.

- Dlaczego pani nam o tym mówi? – zapytała McGonagall, uważnie przyglądając się blondynce.

- W liście, który dzisiaj dostaliśmy, Lucjusz napisał, że jeżeli Draco chce odzyskać Hermionę, musi stawić się jutro o 17⁰⁰ w Malfoy Manor. Do listu dołączył zdjęcie torturowanej dziewczyny – dodała szeptem.

- Ale co my mamy zrobić w tej sprawie, panno Summers?

- Myślałam… Myślałam, że zechcecie nam pomóc. Lucjusz na pewno wykorzysta to, że jego syn do szaleństwa kocha Hermionę. W zamian za jej bezpieczeństwo może kazać mu zrobić złe rzeczy… Wiemy, że Malfoy jest teraz w swojej posiadłości, więc moglibyśmy przypuścić na nią atak i raz na zawsze pozbyć się go – zaproponowała kobieta.

- Czy pani zwariowała? – Percival Graves przetarł swoje czoło – To byłoby czyste szaleństwo! Sama wspomniała pani, że Malfoy najprawdopodobniej powiększył swoje szeregi o pracowników Ministerstwa Magii. Nie wiemy, ilu ich jest, nie wiemy, czego mamy się spodziewać. Nie możemy atakować Malfoy Manor w niecałe trzydzieści osób!

- Graves ma rację – poparła szefa aurorów dyrektorka Hogwartu – Nie możemy zaatakować wroga na jego własnym terytorium, szczególnie bez wcześniejszego przygotowania.

- Chcecie więc, by Draco sam musiał się z nim zmierzyć? – nie dowierzała Isa – Chcecie, by bez niczyjej pomocy targował się z własnym ojcem o Hermionę? To jest dopiero szaleństwo!

- Isa ma rację – Gavin wstał ze swojego miejsca i podszedł do blondynki – Mamy niepowtarzalną okazję. Wiemy, że jutro o 17⁰⁰ Lucjusz będzie w swoim dworku. I właśnie jutro musimy zaatakować.

- Nie pomyśleliście o tym, że on właśnie na to liczy? – zapytał Percival – Liczy na to, że Dracon nie przyjdzie sam i armia śmierciożerców będzie mogła zmieść Zakon Feniksa z powierzchni ziemi. Inaczej nie wysłałby listu do chłopaka na adres panny Summers.

- Nie możecie tak myśleć – zaprzeczył gorąco Whitmore – Musimy pomóc Draconowi, tak jak on podczas wojny pomógł nam. Jesteśmy mu to winni…

- A może raczej ty jesteś to winien Alecto Carrow? – zapytała niewinnie Willow, wchodząc mężczyźnie w słowo.

Gavin odwrócił się w stronę rudej i poważnie na nią spojrzał.

- Masz rację, Willow. Obiecałem Alecto, że będę chronił Dracona. I również z tego powodu chcę, byśmy jutro wyruszyli do Malfoy Manor.

- Gavinie, podziwiam cię, że wciąż chcesz być wierny pannie Carrow… - zaczęła łagodnie Minerva – Jednak ona nigdy nie przewidywała, że będziesz musiał ponownie udawać się do domu Lucjusza. Uwierz mi, że gdyby była tu z nami, nie pochwalałaby tego pomysłu.

- Skąd może pani to wiedzieć? Nie znała jej pani tak dobrze, jak ja – prychnął nauczyciel obrony przed czarną magią.

Kłótnia zaczęła nabierać tempa. Im bardziej Gavin próbował przekonać zebranych do racji Isy, tym bardziej Percival, Willow i Minerva zaprzeczali mu. Wytykali wszystkie niedociągnięcia planu ratunku Dracona i Hermiony, pokazywali, jak mało jest członków Zakonu Feniksa w stosunku do mniemanej armii śmierciożerców.

- Spójrzcie więc na to z innej strony – Draco i Hermiona to przyjaciele większości z was. Teraz są w niebezpieczeństwie. Naprawdę nie chcecie im pomóc? - spytał zrozpaczony Whitmore.

Nikt jednak już go nie słuchał. Coraz więcej czarodziejów zaczęło podzielać zdanie Percivala Gravesa. Isa stała w kącie kuchni, przyglądając się chaosowi, który zapanował w pomieszczeniu. Nie umiała uwierzyć, że to patrzyła na osoby, które w czasie wojny namawiały do walki i stały na froncie. Sytuacja, która zaistniała teraz, nie różniła się wiele od bitew, które rozgrywały się ponad rok temu. To, że Voldemort umarł, nie oznaczało, że całe zło zginęło. Jednak członkowie Zakonu Feniksa zdawali się tego nie widzieć.

- Cisza! – przerwał im rozzłoszczony Harry. Stanął na jednym z krzeseł i swoimi błyszczącymi oczami wpatrywał się w zebranych – Przestańcie na chwilę krzyczeć!

Wszyscy nagle zamilkli. Z zaciekawieniem spojrzeli na Wybrańca, który aż dyszał ze złości.

- Widzę, że większość z was nie chce pomóc ludziom, którzy pomagali w czasie wojny, zostali nagrodzeni Orderem Merlina, a przede wszystkim ludziom, którzy są naszymi przyjaciółmi. Dlatego teraz proszę wszystkich o opuszczenie tego pomieszczenia – powiedział, cedząc słowa, lecz nikt nie zareagował – Wyjdźcie! Natychmiast! – krzyknął zezłoszczony Wybraniec i wskazał na drzwi kuchni.

Czarodzieje powoli zaczęli podnosić się ze swoich miejsc i opuszczać pomieszczenie. Część z nich patrzyła się na Pottera, jakby był szaleńcem, który właśnie uciekł z zakładu psychiatrycznego. Nie rozumieli i nie chcieli zrozumieć, jakim cudem życie przyjaciół jest dla niego aż tak ważne. Kilku czarodziejów spojrzało także na Isę, która opierała się na ramieniu Wybrańca i z całych sił próbowała nie rozmazać łzami swojego tuszu do rzęs.

- Kiedyś będzie pan tego żałować, Potter – powiedziała sceptycznie profesor McGonagall, zanim przeszła przez drzwi kuchni.

Po kilku minutach wszyscy przeciwnicy planu Isy opuścili pokój. Harry, wciąż zły, rozejrzał się po pomieszczeniu i ujrzał, że przebywała w nim rodzina Weasley’ów, Neville, Luna oraz Gavin Whitmore. Nerwowym tonem zapytał ich, co robią jeszcze w jego domu. Przecież kazał wszystkim wychodzić.

- Harry, ale my nie chcemy wyjść – powiedziała Ginny – Chcemy pomóc Draconowi i Hermionie.

- Dokładnie – poparł ją Gavin – Nie potrzebujemy tych wszystkich ludzi do przeprowadzenia dobrej akcji ratunkowej. Możemy zrobić to sami.

- Trochę sprytu, a pokonamy całą armią Lucjusza – George uśmiechnął się pod nosem.

- Naprawdę chcecie nam pomóc? – zapytała wzruszona Isa. Po tym, co wydarzyło się na zebraniu Zakonu Feniksa straciła nadzieję na uratowanie swoich przyjaciół.

- Oczywiście – zapewnił ją Neville – Włamiemy się do Malfoy Manor, a potem razem z Draconem i Hermioną uwolnimy Florence z Azkabanu. Prawda?

W pomieszczeniu rozległ się grupowy pomruk aprobaty. Wszyscy zebrani byli ochoczo pokiwali głowami, gotowi, by narazić się dla swoich bliskich. Blondynka wpatrywała się w nich niemal z uwielbieniem. Byli jednymi z najlepszych ludzi, których kiedykolwiek spotkała. Poniesiona emocjami, podeszła do każdego z osobna i mocno go przytuliła.

- To co? Spotykamy się jutro o 11⁰⁰, by umówić szczegóły? – zapytał Gavin z szerokim uśmiechem na twarzy.

***

Nie sądziła, że przebywanie cały czas w tym samym miejscu może być aż tak nudne. Minęło dopiero kilka dni, od kiedy trafiła do Azkabanu, a ona już wariowała z braku zajęcia. Nie mogła śpiewać ani tańczyć, ponieważ dementorzy wysysali z niej radość. Nie mogła czytać książek, bo ich nie miała. Nie mogła rozmawiać, bo nie miała z kim. Nie mogła nic robić.

Florence przekręciła się z lewego boku na prawy i przyciągnęła kolana do swojej piersi, głęboko wzdychając. Nie znosiła bezczynności. Oddałaby niemal wszystko, by siedzieć teraz na swojej sofie, przytulać się do Roba, popijać ciepłą kawę i pisać kolejną piosenkę…

Nagle wyprostowała się i usiadła, opierając plecy o zimną ścianę. Że też nie pomyślała o tym wcześniej! Mogła przecież układać piosenki. Szybko zaczęła szukać na podłodze ostrego kamienia, którym mogłaby zapisywać słowa na ścianie. Już po chwili trzymała w dłoni mały fragment granitu, który przeciął jej palce w kilku miejscach. Nie zwracała jednak na to uwagi, całkowicie zaaferowana swoim nowym pomysłem.

Przytknęła kamień do ściany i zaczęła intensywnie myśleć. O czym mogła napisać? Sięgnęła w głąb siebie, próbując nazwać uczucia, które były w niej od kiedy trafiła do więzienia. Na pewno była przerażona. Była też zła na tych wszystkich ludzi, którzy przyczynili się do zamknięcia jej w więzieniu. Zaniepokojona, bo nie wiedziała, czy Robowi wymazali pamięć o niej, podobnie jak setkom jej fanów. Czuła też… chłód. Wszechogarniający chłód, szczypiący jej ramiona i łydki.

Jej oczy rozszerzyły się ze strachu. Dlaczego czuła chłód? Przecież jeszcze przed chwilą było jej gorąco z emocji. Zaczęła rozgrzewać swoje skostniałe ciało, gdy nagle poczuła kolejną rzecz – wir, powstały wewnątrz jej żołądka i wsysający ją do środka. Mocno zacisnęła dłoń na wystającym ze ściany kamieniu, wiedząc już, co nastąpi za chwilę.

Znów otoczyła ją lodowata woda. Flo szeroko rozłożyła swoje ręce, dryfując na morzy czasu niczym kłoda drewna. Zimne fale obmywały całe jej ciało. Czuła zmęczenie, a jednocześnie zainteresowanie. Ta wizja była inna. Było cicho i spokojnie, jak nigdy. Jedynie czarne chmury unoszące się nad wodą zwiastowały nieszczęścia.

Po raz pierwszy widok, który ujrzała przed wizją był naprawdę przyjemny. Ruda mogłaby wpatrywać się w niego przez naprawdę długi czas, gdyby nie to, że czas miał nieco inne plany. Już po chwili kobieta poczuła, że zaczyna spadać. Wiatr podwiewał jej brudną koszulę, jednak nie zwracała na to uwagi. Chciała jak najszybciej zobaczyć, co tym razem chciał odkryć przed nią czas. Czuła, że będzie to bardzo ważne.

Kolana rudej uderzyły o wybrukowaną ulicę. Flo szybko wstała i zaczęła biec w stronę osób, które stały na rynku miasteczka. Już z daleka słyszała ich krzyki.

- Moja oferta wciąż jest ważna. Zgódź się na warunki, a szlamie nic się nie stanie.

Rozpoznała ten głos. To był Lucjusz Malfoy. Stał przed Draconem, który ochraniał własnym ciałem roztrzęsioną Hermionę.

Florence podeszła do nich i z bliska przyjrzała się sytuacji. Ojciec chłopaka stał z wyciągniętą przed siebie różdżką i ironicznie się uśmiechał, wciąż próbując przekonać Dracona, by przyjął jego ofertę. Blondyn milczał, coraz mocniej obejmując Hermionę. Trząsł się, ale próbował zatuszować to hardym spojrzeniem. Jednak jego dziewczyna wyglądała na niezwykle wycieńczoną. Jej wzrok był rozbiegany, a całe ciało brudne i posiniaczone. Na jej twarzy widniała długa i czerwona szrama, zaczynająca się w zewnętrznym kąciku prawego oka, a kończyła dopiero na podbródku. Hermiona miała na sobie jedynie potarganą szatę, która sięgała jej do kolan.   

- Po moim trupie – wysyczał w końcu chłopak.   

Zerwał się do biegu, jednak brązowowłosa była zbyt otępiała, by zareagować tak szybko, jak on. Przez ułamek sekundy stała twarzą w twarz Lucjuszem, nie chroniona przez nic i nikogo. Własnie ten moment wykorzystał mężczyzna. Z perfidnym uśmiechem na twarzy wypowiedział najokrutniejsze zaklęcie niewybaczalne.

Flo chciała zamknąć oczy i nie oglądać tego, co miało się wydarzyć. Zmusiła się jednak do tego, by zobaczyć wszystko, co chciał odkryć przed nią czas.

Zielony promień światła wyleciłaa z różdżki Lucjusza i zaczął zbliżać się do Hermiony. Dziewczyna nie uciekała, jedynie z niezrozumieniem na twarzy przyglądała się całemu zajściu. Z tyłu Draco nerwowo szukał swojej różdżki w kieszeniach spodni. Czas nagle zwolnił i ruda mogła dokładnie przyjrzeć się satysfakcji, która malowała się na obliczu starszego Malfoy’a, przestrach, który aż bił z oczu chłopaka i kompletną pustkę na twarzy brązowowłosej.

Zaklęcie było już milimetry od dziewczyny, gdy dłoń Dracona zacisnęła się na jej przegubie. Florence liczyła na to, że w ostatniej chwili blondyn zdąży odsunąć swoją ukochaną i wszystko zakończy się dobrze. Już widziała to oczyma wyobraźni, gdy…

Brutalnie wyrwano ją z wizji. Nie zobaczyła finału tej sytuacji. Nie wiedziała, czy Hermiona przeżyje, czy nie.

Zrobiła kilka głębokich wdechów, uświadamiając sobie, że musi wydostać się z więzienia, by powiadomić swoich przyjaciół o widzeniu. Obojętnie, w jaki sposób – musiała uciec z Azkabanu. Nie wyobrażała sobie, by Draco i Hermiona nie wiedzieli o tym, co zobaczyła w wizji. Jeżeli dziewczynie dane jest przeżyć, może właśnie dzięki temu widzeniu blondyn będzie wiedział co robić?

Wstała z zimnej podłogi i zaczęła nerwowo chodzić po swojej celi. Czuła ogarniający ją gniew. Jakim prawem zamknięto ją w tym miejscu? Gdyby nie to, już powiadamiałaby przyjaciół o tym, co widziała. Kobieta uderzała pięściami w ściany, sprawdzając, czy naprawdę są aż tak wytrzymałe, jak sądzą wszyscy czarodzieje, jednocześnie rozładowując swoją złość. Nie umiała jednak poradzić na to, że furia aż gotowała się w niej. Z każdą sekundą coraz bardziej odczuwała całą frustrację i gniew, które w niej siedziały.

W końcu nie wytrzymała. Zaczęła krzyczeć, a razem z jej wrzaskiem na zewnątrz zaczęły wydostawać się wszystkie jej emocje. Biegała po celi, szarpiąc żelazne kraty i bijąc dłońmi po ścianach. Przez cały ten czas nie przestawał krzyczeć. Po każdym wrzasku następował kolejny, jeszcze silniejszy.

Gdy okrążała pomieszczenie po raz piaty, zobaczyła, że z jej ust, oprócz krzyku, wydobywa się jasna smuga. Oczy Flo rozszerzyły się ze zdziwienia, jednak wciąż nie przestawała wyć. Uważnie obserwowała, jak białe światło z jej warg wędrowało w stronę kart celi i zaczęła je topić.

- Co, do cholery?! – krzyczała teraz ruda. Jasna wstęga wygięła drzwi do pomieszczenia i utworzyła pokaźną dziurę, którą kobieta mogła wydostać się na korytarz.

Flo nie wahała się ani przez chwilę – podeszła do zniszczonych krat i przeszła przez nie. Nie myślała o tym, co stanie się, gdy spotka dementorów oraz strażników. W jej głowie kołatało się tylko jedno słowo – wolność. Już za chwilę będzie mogła ją poczuć.

Biegłą przez korytarz, nadal wykrzykując przekleństwa i teksty swoich piosenek. Czułą się niemal niepokonana. Biała smuga, która płynęła z jej ust wskazywała jej drogę do wyjścia z więzienia.

Nagle zza zakrętu wychylił się dementor. Kobieta na chwilę zatrzymała się i zaczęła gorączkowo zastanawiać, co ma zrobić, jednak jasna wstęga załatwiła to za nią. Zadziałała prawie jak patronus, odpędzając dementora od kobiety i torując jej przejście. Z nadzieja rosnącą w jej piersi i krzykiem rozdzierającym bębenki uszne, Flo opuszczała mury Azkabanu.

***

Stanął przed lustrem w sypialni. Wyglądał tak jak zawsze – biała koszulka, proste dżinsy, trampki. Nic nie świadczyło o tym, ze ten dzień różni się czymkolwiek od innych. Równie dobrze mógł iść teraz do salonu i zacząć czytać książkę, albo obserwować niebo, które odbijało się w tafli stawu.

Ale to nie był zwykły dzień.

Odwrócił się w stronę plakatu, który wisiał na jednej ze ścian.

- Życz mi szczęścia, Flo – szepnął.

Potem teleportował się do Malfoy Manor.