Rozdział VI - ,,Dramione - Utracona Przyjaźń"

Hej, kochani ;) 
Tak jak pisałam, wstawiam dziś kolejny rozdział. Co do jego treści - są opisane w nim zdarzenia, które działy się po prologu. 
Mam nadzieję, że Wam spodoba się. Zapraszam do czytania i komentowania! 
Johanna Malfoy 
****** 

- Hermiono!

            Dziewczyna wyczuwała pod swoimi plecami zimno łazienkowych kafelków. Nogi miała zdrętwiałe, nie wiedziała, czy nie czuje palców z chłodu, czy z niedokrwienia.

            - Hermiono!

            Okrzyk powtórzył się. Wolno otworzyła oczy. Nad sobą zobaczyła dwie znajome twarze – Harry’ego i Ginny. Pochylali się oni nad Hermioną, a w ich oczach było widać zaniepokojenie.

            - Nic ci nie jest? – zapytała troskliwie ruda.

            - Nie, nic mi się nie stało – zapewniła dziewczyna. Podniosła się z podłogi, na której leżała i rozmasowała zdrętwiałe kończyny oraz obolałe plecy. Pomysł zaśnięcia w łazience jednak nie należał do najlepszych.

            - Tak się baliśmy, że coś ci się stało. Gdy się obudziłam i zobaczyłam, że nie ma cię w łóżku… - Ginny objęła dziewczynę – Naprawdę się bałam, Hermiono.

            - Gin postawiła cały dom na nogi żeby cię znaleźć – Harry roześmiał się, ale nadal wydawał się zatroskany – Dobrze, że się znalazłaś – dodał, po czym wychylił głowę przez drzwi od łazienki i krzyknął – Chłopaki, nie musicie już szukać! Nasza zguba znaleziona!

            Do pomieszczenia zaraz weszło kilka rudych głów, które należały do Billa, Charliego i Percy’ego Weasley’ów. Chłopcy nadal byli w piżamach.

            - Dzięki za skrócenie snu, Hermiono – mruknął Charlie. Jego brat, Bill, dał mu kuksańca w bok.

            - Przyzwyczajaj się, Charles, za niedługo będziesz musiał wstawać o takiej godzinie do pracy – roześmiał się, w czym zawtórował mu Percy. 

            Jednak gdy trójka rudych spojrzała na grobowe miny Hermiony i Ginny szybko przestali rechotać i ewakuowali się z łazienki.

            - Dlaczego tu spałaś, Hermiono? – zapytała Weasley’ówna zaraz po tym, jak jej bracia wyszli z pomieszczenia.

            - Przepraszam. Nie chciałam, żebyście się martwili – mruknęła dziewczyna.

            - Nie odpowiedziałaś na moje pytanie – ruda zwróciła twarz Ślizgonki w swoją stronę – Dlaczego tu spałaś?

            - Ja tylko… - poczuła się niezręcznie w obecności Harry’ego. Nie chciała zwierzać mu się ze swoich problemów, szczególnie tych, które dotyczyły jej byłego przyjaciela. Hermiona lekko chrząknęła – Wiesz, Harry… tak jakby… To są Ginny i moje sprawy…

            Znacząco spojrzała na Pottera, a ten, zmieszany, wyszedł z łazienki.

Wtedy Hermionie puściły nerwy. Wybuchła płaczem w ramię swojej przyjaciółki.

- Znowu o nim myślałaś? – zapytała Weasley’ówna.

Dziewczyna potaknęła, nadal szlochając.

- Czasem mam wrażenie, że już nigdy nie będę żyć jak dawniej – wyszeptała – Nawet nie wiem, gdzie on jest, co robi. Nic nie wiem.

- Nie martw się – Ginny mocniej ją przytuliła – Na pewno sobie poradzisz. Wierzę w ciebie.

Wszyscy zasiedli.

Miejsce u szczytu stołu zajmował pan Weasley, dalej była jego żona, Percy, George, Bill i Fleur, Charlie, Ron, Harry, a na końcu Hermiona.

Nikt się nie odzywał. O ile w codziennych sytuacjach niektórzy próbowali zachowywać się normalnie, to podczas wspólnych posiłków wszystkim odchodziła ochota na żarty i nawet jedzenie. Przy stole było kilka pustych miejsc – te, które zawsze zajmowali Fred, Lavender, Tonks oraz Remus. Większość obecnych wpatrywała się w swoje talerze, tylko nieliczni zmuszali się i konsumowali kilka kanapek. Potter nalał sobie kawy, napełnił także kubki siedzących obok niego osób. Tylko Fleur umoczyła usta w napoju, inni nawet na niego nie spojrzeli. Gdy Hermiona poczuła jego zapach, myślała, że zwymiotuje. Ledwo zdusiła w sobie odruch wymiotny  na myśl, że w ogóle mogłaby przyjąć jakiś pokarm.

- Więc… - zaczęła pani Weasley z udawanym entuzjazmem. Mimo, że nie mówiła głośno, po tak długiej ciszy jej słowa brzmiały niemal jak krzyk – Jakie macie planu na dziś, dzieci?

Wszyscy spojrzeli na nią jak na szaloną.

- Percy?

- Pójdę do Ministerstwa – mruknął cicho i upił malutki łyk kawy.

- George?

- Nie wiem – powiedział głucho i podrapał się w miejscu, gdzie powinna być jego małżowina uszna.

- Charlie?

- Pomogę tacie – chłopak zaliczał się do tych nielicznych, którzy próbowali coś zjeść. Niestety, widząc po prędkości, z jaką znikały kanapki, można było domyślić się, że rudzielcowi nie szło najlepiej. 

- Bill? Fleur?

- Pojedziemy do Muszelki.

- Ron?

Chłopak spojrzał na mamę spode łba.

- Pójdę do Lav.

- Ron, ale kochanie, czy sądzisz, że to naprawdę…

- Tak, to konieczne – powiedział ostro.

Molly już nie oponowała. Wiedziała, że jej syn bardzo kochał swoją dziewczynę, więc nie zabraniała mu codziennie chodzić na jej grób. Zdawała sobie jednak sprawę z tego, że częste odwiedziny mogiły jedynie pogłębiały depresję Rona.

- Harry?

- Zabiorę gdzieś Hermionę – Wybraniec chwycił pod stołem rękę dziewczyny i mocno ją ścisnął.

- A ty, Ginny?

- Ja… - ruda spojrzała zmieszanym wzrokiem po wszystkich, którzy siedzieli przy stole – Pójdę do kolegi.

Ślizgonka znała powód zmieszania rudej. Ginny od kilku tygodni potajemnie umawiała się z Nevillem Longbottomem, kolegą Harry’ego i nie chciała, by ktoś z jej rodziny o tym wiedział. Bądź co bądź, żałoba po bracie to nie czas na amory. 

Znów zapadła cisza. Hermiona kątem oka widziała, że pani Weasley jeszcze kilka razy otwierała usta, by coś powiedzieć, jednak potem zmieniła zdanie i milczała tak jak inni.

Po kilku minutach wszyscy zaczęli się rozchodzić. Najpierw George skierował się w stronę swojego pokoju i zabrał ze sobą kubek z kawą. Następnie prawie cała rodzina Weasley’ów odeszła od stołu, aż zostali przy nim tylko Ron, Ginny, Harry i Hermiona. Ślizgonka również chciała wstać, ale Wybraniec przytrzymał ją za rękę.

- Musisz coś zjeść, Hermiono – podsunął pod jej nos talerz z kanapkami – Nie możesz cały czas chodzić o pustym żołądku.

- Ale ja przecież jem – Hermiona z niechęcią spojrzała na naczynie.

- Zagłodzisz się z tej rozpaczy – dodał z troska w głosie Harry.

- Nic mi nie będzie. Nie musisz się o mnie martwić – gwałtownie wstała z krzesła. Chciała ukryć się w pokoju, który dzieliła z Ginny i przemyśleć wszystkie nurtujące ją sprawy. Może w końcu doszłaby do jakichś konstruktywnych wniosków, może wymyśliłaby, co ma zrobić.

Ale wtedy spojrzała w oczy Wybrańca – oczy pełne zaniepokojenia. Potem przesunęła wzrokiem przez całą jego wychudłą osobę o ziemistej twarzy i przypomniała jej się analogiczna sytuacja: chłopak o bladej twarzy siedzi przy stole i nic nie je. Brązowowłosa dziewczyna siedzi obok niego i robi wszystko, by poprawić jego samopoczucie. Ona też jest wyczerpana i smutna, ale mimo to całą swoją energię zużywa, by pomóc przyjacielowi. Ten jednak jest nieugięty, milczy i gniewnym wzrokiem patrzy na dziewczynę. Jest zły, że ktoś chce mu pomóc. Bo jemu nie można pomóc.

Ta sytuacja stanęła jej przed oczami jak żywa, podobnie jak twarz Dracona. To właśnie ona spowodowała nietypową reakcję dziewczyny. Hermiona momentalnie znów usiadła, wepchnęła sobie do ust kanapkę z serem, popiła wielkim łykiem kawy, a na koniec rozpłakała się.

- Naprawdę aż tak trudno jest ci bez niego żyć? – zapytała Ginny, gdy były same w pokoju.

Hermiona pociągnęła nosem i przytaknęła.

- Więc dlaczego do niego nie napiszesz? Dlaczego się z nim nie spotkasz? Nie wiem, cokolwiek!

Dziewczyna wzruszyła ramionami.

- Oj, Hermiono, czy masz zamiar nie odzywać się do końca dnia? – Weasley’ówna powoli zaczęła się denerwować.

Faktycznie, od wybuchu płaczu, Ślizgonka nie wypowiedziała ani jednego słowa.

- Po prostu nie mam nic do powiedzenia – mruknęła dziewczyna, a podczas wymawiania każdej głoski czuła ogromną kluchę w gardle.

- Owszem, masz. Zadałam ci już chyba milion pytań, a ty na żadne nie odpowiedziałaś.

Hermiona odchyliła głowę w tył i spojrzała na sufit. Był  biały i gładki, zupełnie jak twarz Dracona. Dziewczyna niemal poczuła, jak znów przejeżdża palcami po jego policzku.

- To nie jest takie łatwe, jak myślisz, Gin. To wcale nie jest łatwe. Owszem, tęsknię za nim i nie potrafię bez niego żyć, ale jednocześnie mu nie ufam i nie wyobrażam sobie, by kiedykolwiek mu zaufała. Sądzę, że i przebywanie z nim, i przebywanie bez niego będzie mi sprawiać mi ten sam ból – dziewczynie automatycznie przypomniał się tekst piosenki pewnego mugolskiego zespołu, którego zapamiętale słuchali jej rodzice: I can't live with you, but can't live without you. I can't let you stay, but I can't live if you go away. I don't know just how it goes, all I know is I can't live with you. *

- Rozumiem cię, ale… - zaczęła ruda.

- Nie, nie rozumiesz mnie. Nigdy nie byłaś w takiej sytuacji jak ja i nie wiesz, co czuję – powiedziała ostro Hermiona.

- Chciałam ci tylko pomóc – rzekła Ginny urażonym głosem.

- Czasami mam wrażenie, że nikt mi już nie pomoże – mruknęła dziewczyna. Wstała z łóżka i skierowała się w stronę drzwi ich pokoju.

- Może spróbuj jeszcze raz o nim zapomnieć. Po wojnie się poddałaś i znów doprowadziłaś do tego stanu. A ja wiem, że jesteś silna, i że umiesz funkcjonować bez niego. Jesteś niezależną kobietą, która umie postawić na swoim. Więc zrób to i raz na zawsze o nim zapomnij! I nie udawaj, że nie widzisz Pottera, bo w tym wypadku to nie on jest Wybrańcem, tylko ty jesteś Wybrana. – powiedziała Wesaley’ówna.

Hermiona zwróciła twarz w jej stronę.

- Dziękuję, Ginny. 

***

Długo myślała nad słowami swojej przyjaciółki.

Po spotkaniu w Malfoy Manor, gdy znów poczuła bliskość blondyna i zapach jego wody kolońskiej, uświadomiła sobie, ze naprawdę nie może bez niego żyć. To nie był jej wymysł, to nie było jej urojenie – potrzebowała Dracona. Potrzebowała go, by wykonywać każdą, nawet najmniejszą czynność. Potrzebowała go, by spokojnie zasnąć i obudzić się z nadzieją na lepszy dzień. Nie podobało jej się to, wolała być niezależna i samowystarczalna, ale to nie ona o tym decydowała. Jej życie za bardzo przesiąkło jego obecnością, by dziewczyna mogła funkcjonować bez niego. To tak, jakby teraz kazano przenieść jej się na Antarktydę i zakazać kiedykolwiek z niej wyjechać. Tak brutalne odebranie jej Dracona było najgorszą rzeczą, jaką uczynił jej los. 

Słowa Ginny podsunęły jej jednak pewien pomysł. Jeżeli ruda, która była jej najlepszą przyjaciółką, nie zauważyła, że Hermiona naprawdę nie może żyć bez Malfoy’a, nie zauważą tego zapewne inni. Dziewczyna mogła więc spokojnie udawać, że wszystko powoli wraca do normy, że nie myśli o Draconie, a nikt nie uzna tego za coś dziwnego. Nikt nie znał jej na tyle dobrze, by przejrzeć jej najlepszą ślizgońską grę aktorską.

Wiedziała, że będzie się tak krzywdzić, ale nie miała innego wyjścia. Nie mogła patrzeć na swoich przyjaciół, którzy się o nią martwili, musiała chociaż im ulżyć. Szczególnie, gdy zauważyła, że Ginny mówiła prawdę – Harry’emu naprawdę na niej zależało.

***

- Gotowa? – zapytał wesoło Harry. Jego oczy błyszczały, co dziwnie kontrastowało z niezdrowym odcieniem jego skóry i cieniami pod oczami.

- Na co? – zapytała dziewczyna. Próbowała, aby jej głos brzmiał w miarę normalnie, ale nie umiała ukryć nutki podniecenia.

- O, czyżby w końcu zaczął ci poprawiać humor? – chłopak roześmiał się. 

- Przestań, Potter, nie udawaj, że ty nie masz żadnych problemów. Przecież widzę, że masz wory pod oczami. Wyglądasz jakbyś uciekł z zakładu dla psychicznie chorych, a ten szaleńczy śmiech jedynie potwierdza twój status wariata. Mówże, gdzie idziemy? – burknęła.

             Mimo, że próbowała udawać, że zaczyna żyć normalnie, nie odzwyczaiła się jeszcze od gburowatego tonu, który często kłócił się z jej prawdziwymi uczuciami. Hermiona czuła, że w pewnym sensie wojna odebrała jej umiejętność cieszenia się z życia. Miała także wrażenie, że ta zdolność zostanie jej oddana dopiero razem z Malfoy’em. Na razie jednak próbowała zyskać ją na własną rękę – a najlepszy sposób, jaki na to znalazła, to randka z Harry’m.

            - Cierpliwości, Ślizgonko, cierpliwości – próbował powiedzieć to poważnym tonem, ale coś mu nie wyszło.

            Dziewczyna pomyślała, że lunch zakrapiany Ognistą Whisky nie był najlepszym pomysłem, szczególnie jeżeli chodziło o Wybrańca. Po alkoholu wyraźnie poprawił mu się humor, a język rozwiązał. Potter był weselszy od Irytka Poltergeista, który dokuczał Filchowi. Hermiona rozumiała, że pan Weasley podał chłopakowi napój w dobrej wierze, ale chyba nie zdawał sobie z tego sprawy, że Harry ma strasznie słabą głowę. Wystarczył jeden kieliszek, a Wybraniec zachowywał się tak, jakby Voldemort nigdy nie istniał.

            - Idziemy w moje ulubione miejsce – powiedział tajemniczo i spojrzał na nią skrzącymi się oczami.

            - Czyli? – zapytała zniecierpliwiona. Nie chciała, by jej głos zabrzmiał ostro, chciała być pogodna. Ale w ostatnich dniach nie umiała przełączyć się na takie tryby, nawet dla Harry’ego, którego darzyła  uczuciem.

            - To niespodzianka – rzekł chłopak.

            Hermiona zdawała sobie sprawę z tego, że muszą stanowić dziwny duet – ponura dziewczyna i nadpobudliwy chłopak. Jednak w miarę ich wędrówki, humor Pottera zaczął udzielać się i Ślizgonce.

            Taki już był Harry – po alkoholu czy nie, zawsze starał się rozśmieszać Hermionę. Był wobec niej troskliwy, nawet wtedy, gdy przestała już sypiać w łazience i zaczęła normalnie jeść. Wyraźnie było widać, że dziewczyna wiele dla niego znaczy. Hermiona chciała odwdzięczyć mu się tym samym – zadurzyć się w nim, może kiedyś nawet zakochać. Bo jakie miała jeszcze opcje na przyszłość? Wolała łapać okazję, póki ta była. Dobrze wiedziała, że nic dwa razy się nie zdarza. Nie chciała przegapić (być może jedynej?) okazji na odwzajemnioną miłość.

            - Nie chcę wracać do Hogwartu – wyznała nagle chłopakowi, gdy szli do jego ulubionego miejsca.

            - Dlaczego? – zdziwił się Wybraniec.

            - Te mury… sale… nauczyciele lub ich brak… Oni wszyscy będą mi przypominać…

            - O Malfoy’u? – Potter wszedł jej w słowo.

            - Nie, nie o nim – Hermiona lekko się zmieszała. Czyżby chłopak zauważył, że ona cały czas myśli o blondynie, obojętnie jak się zachowuje i co mówi? – Poza tym może Draco wróci na ostatni rok – gdy znów sobie to uświadomiła, myślała, że zemdleje – Chodzi mi o to, ze będą mi przypominać o wojnie, tych wszystkich strasznych wydarzeniach…

            Zamilkła. Teraz w jej ustach to wszystko brzmiało żałośnie – cała ta bajeczka o tym, ze Draco nie jest powodem, dla którego nie chciała wracać do Hogwartu.

            Hermiona nienawidziła się za to, że cały czas musiała wszystkich okłamywać. Jak jednak przystało na każdą porządną Ślizgonke, dalej brnęła w te oszustwa. Bo co miała zrobić? Nagle stanąć i powiedzieć: ,,To wszystko kłamstwa. Kocham Malfoy’a i nie umiem bez niego żyć, a jednocześnie nie umiem żyć z nim. Dajcie mi się zabić albo cokolwiek.”

            - Pamiętaj, że zawsze będziesz miała mnie, Rona i Ginny – Harry objął ją ramieniem.

            - Pamiętam, pamiętam – westchnęła dziewczyna i oparła głowę o ramię chłopaka, a w głowie nadal huczały jej te słowa: ,,Kocham Malfoy’a i nie umiem bez niego żyć, a jednocześnie nie umiem żyć z nim.” O ile łatwiej byłoby kochać kogoś innego…

            Szli jeszcze kilka minut, aż wreszcie znaleźli się na niedużym pagórku. Potter odszedł kilka kroków, stanął na środku małej polany i skłonił się w głębokim reweransie.

            - Panno Granger, witam panią w mojej rezydencji – powiedział z błyszczącymi oczami i wybuchnął śmiechem, który nadal był skutkiem ubocznym alkoholu – Czy mógłbym odebrać pani okrycie wierzchnie?

            Ruszył w stronę Hermiony, po czym pomógł jej zdjąć kurtkę, a następnie kurtuazyjnym gestem podał jej swoje ramię. Dziewczyna przyjęła je i dumnie uniosła podbródek, co, jako Ślizgonce, wychodziło jej perfekcyjnie.

            Harry zaprowadził ją do dużego pnia, na którym oboje spokojnie się zmieścili. Chłopak przysunął się do Hermiony i niby przypadkiem otarł się o jej ramię. Dziewczyna nie oponowała, gdy w końcu ją objął. Przez bite pół godziny śmiali się i wygłupiali, zapominając o wszystkich troskach. Na te pół godziny stali się zwykłymi nastolatkami na randce. Hermiona była mu za to ogromnie wdzięczna, że pozwolił jej choć na ten krótki odcinek czasu zapomnieć.

            - Masz jakieś wiadomości od tlenionej fretki? – zapytał ni z tego ni z owego chłopak, poważniejąc.

            - Nie. Ale, proszę cię, nie nazywaj go tak – poprosiła. Nie mogła oprzeć się, by wytknąć Wybrańcowi to, że znów obraża Dracona.

            - Mimo wszystko nadal o nim myślisz, co?

            - Jak to: mimo wszystko?

            - Mimo tego, że lepiej już wyglądasz, normalnie jesz i nie znajdujemy cię z Gin w łazience. Mimo tego nadal o nim myślisz.

            - Nie. Nie myślę już o nim – powiedziała twardo. Według niej brzmiało to całkiem przekonująco.

            Kłamstwo.

            - Naprawdę? – zapytał wesoło Potter.

            - Naprawdę.

            Kłamstwo! 

            - A to, co było pomiędzy wami?

            - To przeszłość – szepnęła i zbliżyła swoją twarz do Harry’ego.

Kłamstwa, kłamstwa, kłamstwa!

- Więc pora zacząć żyć teraźniejszością – powiedział Wybraniec.

Jedną dłoń położył Hermionie na karku, a drugą objął w talii. Przysunął swoje usta do warg dziewczyny i nieśmiało je musnął. Ponieważ nie oponowała, Harry przyciągnął ją do siebie energicznie i pocałował bardziej stanowczo. Pod naciskiem jego ust wargi Ślizgonki lekko się rozchyliły, w czym chłopak ujrzał swoją szansę.

W duszy Hermiona czuła, że źle robi. Nie całowała się z Harry’m dlatego, że chciała, tylko dlatego, że uważała to za słuszne.

Nie umiała nic poradzić na to, że odruchowo zaczęła porównywać Wybrańca z Draconem. Usta Pottera nie były tak delikatne, jak usta Malfoy’a, a pomiędzy tym, co czuła podczas swoich dwóch pierwszych pocałunków w życiu, była diametralna różnica.

Całując blondyn czuła się, jakby cała roztapiała się w jego ramionach, a każdy centymetr kwadratowy jej ciała, jaki stykał się  z Draconem, płonął.

Z Harry’m było inaczej – cały pocałunek wydawał się sztuczny. Wybraniec w ogóle nie miał doświadczenia w tych sprawach i Hermiona czuła się, jakby obściskiwała się z pierwszoroczniakiem.

Niechciana konkluzja rozbłysła na czerwono w głowie dziewczyny:

,, Draco zrobiłby to lepiej.”

Dwie łzy spłynęły po jej policzku.

Pocałunek smakował Ognistą Whisky.

***

Została dziewczyną Pottera. Chłopak okazał się uroczy i Hermiona była z nim szczęśliwa. Cały czas był szkolony w sztuce całowania. Wszyscy sądzili, że dziewczyna już dawno zapomniała o swoim byłym przyjacielu.

Ale „coś” cały czas nie dawało jej żyć i domyślała się, co to było.

Wątpliwości rozwiał list, który po dwóch tygodniach znalazła na swoim biurku.       

*słowa piosenki ,,I can't live without you" zespołu Queen