Rozdział XX - ,,Dramione - Utracona Przyjaźń"

Hej, kochani! 

Wybór osoby, której chciałabym dedykować ten rozdział był bajecznie łatwy. Od razu przyszła mi do głowy Rosalinda Narcyza Malfoy, która dzisiaj występowała na Wieczorze Wielkich Polaków (mam nadzieję, ze dobrze Ci poszło, kochana :*). 

Next w środę :*

To tyle na dziś, zapraszam do czytania i komentowania! 

Johanna Malfoy 

****** 

Pierwsze dwa tygodnie szkoły minęły zwyczajnie.

Prefekci naczelni znów odbierali punkty i patrolowali korytarze, nauczyciele zadawali dużo prac domowych, a uczniowie przyzwyczajali się do nowych profesorów. Ślizgoni dokuczali Gryfonom, Krukoni trzymali nosy w książkach, a Puchoni zajmowali się głównie nierzucaniem się w oczy. Horacy Slughorn urządzał spotkania Klubu Ślimaka, na których opowiadano pikantne historie ze szkolnego życia sław czarodziejskiego świata, Pomona Sprout rozdawała drugoroczniakom ochraniacze na uszy, by żaden z nich nie został ogłuszony przez mandragory, Filius Flitwick stawiał za katedrą wysokie krzesełko, by uczniowie mogli go widzieć, a Cuthbert Binns czytał swoje notatki monotonnym i usypiającym głosem.

Również życie Hermiony Granger nie różniło się zbytnio od jej poprzednich lat w Hogwarcie. Codziennie uczęszczała na zajęcie, pisała eseje, przesiadywała w bibliotece, rozmawiała z Draconem i Blaisem i pomagała im w nauce. Jedyną nowością były spotkania z Harrym w przerwie jego zajęć. Były one jednak tak rzadkie i krótkie, że czasem dziewczyna nie miała nawet okazji zapytać się, jak idzie mu nauka.

Mimo kilku spóźnień i jednej złej oceny, Ślizgonka, podobnie jak jej niebieskooki przyjaciel, wciąż pozostawała najlepszą uczennicą. Nic nie świadczyło o tym, że Draco naprawdę mówił o łamaniu zasad. Nic, oprócz tych sporadycznych spojrzeń rzucanych Hermionie, które niemal krzyczały: ,,Zróbmy to teraz! Złammy regulamin!”. Czasem przez głowę przechodziły jej myśli, jakby to było, gdyby pewnego dnia Malfoy zaproponował jej popełnienie jakiegoś wykroczenia.

Siedząc na nudnych ,,randkach” z Potterem była pewna, że z chęcią przyjęłaby każdą taką propozycję blondyna.

***

Obudziła się w swoim łóżku. Dziwne, była pewna, że skończyła pod stolikiem kawowym, tak jak inni uczestnicy spotkania ślizgońskiej elity. Loki miała rozsypane po zielonej poduszce, a całe ciało szczelnie owinięte kocem. Wtuliła twarz w poduszkę i chciała ponownie zasnąć, gdy przypomniała sobie, jaki dzień rozpoczął się kilka godzin temu.

Rok temu w ogóle o nim zapomniała, podobnie, jak Ron i Harry. Wtedy nie mieli czasu na takie drobnostki.

Dwa lata temu w ten dzień marzyła tylko o pocałunku pewnego niebieskookiego blondyna.

Trzy lata temu po raz pierwszy spróbowała alkoholu z barku ślizgońskiej elity.

Osiem lat temu po raz pierwszy mu o tym powiedziała, a on mocno ją przytulił.

Osiemnaście lat temu jej mama wydała ją na świat.

Lekko uchyliła oczy, a nad sobą od razu ujrzała roześmianą twarz koleżanki z dormitorium.

- Wszystkiego najlepszego! – krzyknęła Adelajda i pocałowała Hermionę w oba policzki. Oczy dziewczyny lśniły i wyglądała tak, jak zawsze po powrocie z randki z Adrianem. Tak, jak zawsze, gdy coś nabroi.

- Dziękuję! – Ślizgonka przytuliła dziewczynę, po czym usiadła na swoim łóżku.

Rozejrzała się po pokoju i odkryła powód zadowolenia Adelajdy.

Pod sufitem podwieszony był tuzin kolorowych balonów, serpentyny oraz duży napis: ,,Sto lat, Hermiono!”. Wszystkie ozdoby idealnie komponowały się ze ścianami dormitorium. Przy posłaniu dziewczyny leżał stosik estetycznie zapakowanych paczek, przewiązanych wstążkami.

- Draco mówił, ze dla mugoli osiemnaste urodziny są niezwykłe, dlatego zaproponował, byśmy nieco… urozmaicili ci ten dzień. Byś zaznała w Hogwarcie trochę swojego starego życie – wytłumaczyła Adelajda, widząc zachwyconą minę Hermiony.

- Dziękuję – powtórzyła, tym razem szeptem. W jej oczach stanęły łzy, gdy uświadomiła sobie, jak wiele zrobili dla niej przyjaciele.

Jeszcze raz przyjrzała się ozdobionemu dormitorium, po czym sięgnęła po pierwszą z paczek. Była opakowana w niebieski, szeleszczący papier i podpisana wąskim pismem Harry’ego. Ślizgonka znalazła w niej dwie dziewiętnastowieczne powieści Elizabeth Gaskell, o których wspominała kiedyś swojemu chłopakowi. W środku każdej z nich była napisana piękna dedykacja. Kolejnymi podarunkami okazały się ręcznie robiony przez Molly Weasley sweter, bon upominkowy do Magicznych Dowcipów Weasley’ów, pieniądze nadesłane przez rodziców, piękny komplet piór do kaligrafii ze sklepu Scrivenshafta od przyjaciół ze slizgońskiej elity oraz ciepłe skarpety w kolorach Slytherinu kupione przez Ginny w sklepie odzieżowym Gladraga.

Hermiona była tak zaabsorbowana otwieraniem paczek, że nie zauważyła nawet, kiedy Adelajda, jeszcze tak niedawno zaglądająca jej przez ramię, wyszła z dormitorium. Ślizgonka w samotności zabrała się do otwierania ostatniej paczki, która stała obok jej łóżka. Była ona ogromna, zapakowana w dobrze znany dziewczynie sposób.

Najpierw delikatnie, z nabożnością, odwiązała srebrną wstążkę. Śliski, zielony papier opadł na podłogę, ukazując duże tekturowe pudełko i trzy książki. Pierwszą z nich była ,,Historia Londynu”, bogato ilustrowana i pięknie oprawiona. Kolejne woluminy okazały się być ,,Architekturą Londynu na przestrzeni wieków” oraz ,,Podręcznym podręcznikiem po klasycystycznym Londynie”. Wszystkie książki były niesamowicie grube i zachęcały Ślizgonkę do natychmiastowej lektury, jednak najpierw chciała dowiedzieć się jeszcze, jaki środek kryło pudełko. Miała nadzieję, że znajdzie w nim karteczkę, dzięki której będzie mogła zidentyfikować nadawcę tak pięknego prezentu. Domyślała się, kto może nim być, jednak chciała zobaczyć potwierdzenie swojej hipotezy.

Uchyliła wieczko pudełka i aż zachłysnęła się z zachwytu. Z wnętrza kartonu zerkała na nią dobrze znana jej, jasna kopuła. Hermiona czym prędzej wyjęła przedmiot z pudełka, by móc przyjrzeć mu się z bliska.

Idealna kopia Katedry św. Pawła stała przed nią w całej swojej okazałości. Miała niecałe pół metra, mimo to zachwycała precyzyjnym wykonaniem. Każde witraże, gzymsy i płaskorzeźby były wiernym odzwierciedleniem prawdziwych zdobień świątyni. Hermiona delikatnie przejechała dłonią po zachodnim boku budynku, nie wierząc, że to naprawdę należy do niej – jej własna, mała Katedra św. Pawła.

Do szczytu kopuły przywiązana była malutka karteczka z napisem: ,,Byś nawet w Hogwarcie mogła do niej zaglądać”. Ślizgonka oderwała od miniaturowej świątyni liścik, z czułością wpatrując się w charakter pisma, który mógł należeć tylko do jednego niebieskookiego blondyna w całej szkole.

Czyli jak zawsze jej hipoteza była słuszna.

Po szybkim zapoznaniu się z przedmiotem, Hermiona zorientowała się, ze dobór słów na karteczce nie był przypadkowy. Dziewczyna naprawdę mogła zaglądać do wnętrza katedry. Gdy po raz pierwszy przypadkowo uniosła kopułę, bała się, że zepsuła część prezentu, jednak szybko okazało się, że dach była po prostu ruchomą częścią świątyni. Z ciekawością nachyliła się nad prezentem i kolejny raz tego ranka z jej ust wyrwał się okrzyk zachwytu. Malutkie kandelabry oświetlały freski i złote zdobienia, wykonane z ogromną precyzją. Miniaturowi mugole poruszali się po posadzce, co rusz robiąc zdjęcia aparatami cyfrowymi, o których dziewczyna opowiadała Draconowi przy okazji ich wizyty w Pradze.

Hermiona spojrzała na Galerie Szeptów, do której właśnie spadła jedna z jej łez wzruszenia.

- Dziękuję, Draco…

Jej głos rozbrzmiał echem w kopii Katedry św. Pawła.

Gdy tylko weszła do pokoju wspólnego, Terence, Adrian, Blaise i Pansy rzucili się w jej stronę, by złożyć jej życzenia urodzinowe. Hermiona kolejno podchodziła do Ślizgonów i wysłuchiwała ich ciepłych, życzliwych słów, sama dziękując im za tak piękne wystrojenie dormitorium i komplet piór.

- Wszystkiego najlepszego, Hermionko! – Diabeł mocno ją przytulił, po czym wyszeptał wprost w jej ucho – Byś na zawsze zapamiętała te urodziny… Ty i Draco…

Ze zdziwieniem odsunęła się od czarnoskórego i spojrzała w jego oczy. Nie zdążyła jednak nic powiedzieć, bo chłopak oddalił się w stronę wyjścia z pokoju wspólnego.

Ślizgonka przeczesała palcami swoje loki, gdy nagle poczuła na sobie czyjś wzrok. Gwałtownie odwróciła się i zobaczyła Dracona, stojącego na wyjściu z męskich dormitoriów.

- Hermiono… - wolno zbliżył się do niej i niepewnie objął ją swoimi ramionami. Czuł, że dziewczyna cała drżała – Wszystkiego najlepszego – szepnął wprost w jej ucho.

Znów miał ją blisko, tak blisko, jak tego chciał. Marzył o tej chwili od kiedy dziewczyna tuliła się do niego w łazience Grangerów. Chłopak przyciągnął ją do siebie bliżej i poczuł, że pachnie inaczej, niż zwykle, jakby… konwaliami? Zanurzył twarz w jej włosach i rozkoszował się tym nowym, jednak nadal tak samo cudownym zapachem, który z powodzeniem mógłby być wykorzystywany jako narkoza w mugolskich szpitalach.

Nagle usłyszał cichutkie łkanie, które wydobywało się z gardła dziewczyny.

- Co się stało? – zapytał cicho, unosząc delikatnie jej podbródek.

Rozejrzał się po pokoju wspólnym i zadowoleniem stwierdził, że nikogo oprócz nich w nim nie ma.

Wzrok Hermiony spotkał się z jego oczami. Malfoy ujrzał, że orzechowe tęczówki dziewczyny były pełne szczęścia i czułości.

- Dziękuję, Draco – szepnęła i otarła wierzchem dłoni swoje oczy.

- Za co? – zapytał z rozbawieniem chłopak.

- Och, ty już wiesz za co – powiedziała cicho i również się uśmiechnęła – Teraz będziesz musiał słuchać moich trzy razy dłuższych wywodów na temat katedry.

- Mógłbym słuchać nawet dziesięć razy dłuższych – szepnął, nachylając się nad nią.

Według jego szczegółowo obmyślonego scenariusza, właśnie teraz miał ją pocałować. Zbliżyć swoje usta do jej malinowych warg i sprawić, by raz na zawsze zapomniała o Potterze. Objąć ją mocniej, wpleść palce w jej włosy i poczuć, że Hermiona naprawdę jest jego, a on jest jej.

Tak, jak powinno być od dawna.

Jednak patrząc w jej oczy znów stchórzył. Poczuł, że nie wytrzyma tego, jeżeli ona i tym razem go odrzuci.

- Katedra to najlepszy prezent, jaki kiedykolwiek dostałam – szepnęła Ślizgonka.

- Czyżbyś znów oceniała mnie wyżej od Pottera? – zapytał cicho.

Dziewczyna nie odpowiedziała, tylko spuściła wzrok i jeszcze mocniej i bardziej zdecydowanie przytuliła się do chłopaka. Na twarz Malfoy’a wypłynął szeroki uśmiech. Lekko pogładził plecy Hermiony, po czym oparł brodę na czubku jej głowy.

***

Weszła do Wielkiej Sali, która tego dnia wydawała jej się jaśniejsza niż zwykle. W nozdrzach nadal miała zapach wody kolońskiej Dracona.

Kolejne osoby podeszły do niej, by złożyć życzenia. Na przodzie kolumny szedł oczywiście Harry, uśmiechnięty od ucha do ucha.

- Wszystkiego najlepszego, kochanie – powiedział radośnie, po czym pocałował Hermionę w usta – Mam nadzieję, ze mój prezent ci się podobał.

- Oczywiście, że tak! Właśnie tych książek Elizabeth Gaskell brakowało mi do mojej kolekcji – powiedziała zanim Wybraniec znów ją pocałował.

- Jestem pewien, ze nikt nie dał ci tak świetnych prezentów, jak ja – powiedział zarozumiale chłopak – Szczególnie, że jeszcze w wakacje zabrałem cię na koncert Florence + The Machine.

Hermiona szybko zerknęła na Dracona, który siedział przy stole Slytherinu i patrzył w zupełnie innym kierunku.

- Oczywiście, że tak – potwierdziła Ślizgonka – Ty i Draco podarowaliście mi najlepsze prezenty.

- Ja i Draco? – ramiona Pottera lekko się spięły. Chłopak odsunął od siebie Hermionę – Porównujesz MOJE prezenty do jego? A co on ci niby takiego dał? – prychnął.

- Harry, prosiłam już cię byś nie mówił w taki sposób o moim przyjacielu – powiedziała chłodnym tonem - Nie widzę nic dziwnego w tym, że Draco podarował mi coś na urodziny, skoro przyjaźnimy się od ośmiu lat – burknęła, po czym odwróciła się w stronę Ginny, która od razu rzuciła się Ślizgonce na szyję.

Po Weasley’ównej do Hermiony podeszły Krukonki, które dziewczyna poznała w czasie wojny. Obok niej cały czas, niczym więzienny Azkabanu, stał jednak Potter z nachmurzoną miną.

- Dlaczego tak go nie lubisz? – zapytała cicho, gdy zostali sami. Przesunęli się w stronę wyjścia z Wielkiej Sali, by nikt nie mógł ich podsłuchać.

- Hermiono, czy ty tego nie widzisz? On… on dobiera się do ciebie! – powiedział z oburzeniem Harry.

- Czy widziałeś, żeby kiedykolwiek od kiedy jesteśmy w Hogwarcie Draco… jak to określiłeś, dobierał się do mnie? No tak, jak mogłeś widzieć, skoro cały czas jesteś na zajęciach! – powiedziała sarkastycznie.

- Od kiedy znów się z nim przyjaźnisz, on stoi pomiędzy nami – rzekł z wyrzutem Wybraniec.

- Nikt nie stałby pomiędzy nami, gdybyś miał dla mnie czas.

Harry nie zdążył nic odpowiedzieć, gdy do niego i Ślizgonki podeszła Luna Lovegood. Dziewczyna jak zwykle miała rozmarzony wzrok, kolorowe ubrania i wymyślne ozdoby wpięte we włosy i zawieszone na szyi.

- Cześć, Harry, cześć, Hermiono – powiedziała melodyjnie – Wszystkiego najlepszego. Życzę ci, byś nigdy nie miała problemu z narglami.

- Dziękuję – mruknęła Ślizgonka, zła, że blondynka przerwała im ważną rozmowę.

- Harry, pamiętaj, że dzisiaj po obiedzie mamy spotkanie z Willow – rzekła jeszcze Krukonka, po czym wdzięcznie oddaliła się w stronę stołu Ravenclawu.

- Dzisiaj masz spotkanie z Willow? – zapytała zdziwiona Hermiona – Dzisiaj? Naprawdę dzisiaj?

Harry zagryzł dolną wargę, a w jego oczach pojawił się strach, gdy ujrzał zimną twarz swojej dziewczyny.

- Hermiono, ja… bardzo cię przepraszam, ale to bardzo ważne… Ja zapomniałem… - zaczął się jąkać Wybraniec.

- Jeszcze niedawno obiecywałeś mi, że pójdziemy do Hogsmeade, a teraz Luna informuje mnie, że wybierasz się na spotkanie Kółka Wzajemnej Adoracji prowadzonego przez Willow? – spytała chłodno – Miałeś w ogóle zamiar powiedzieć mi o swojej zmianie planów, czy zakładałeś, że te popołudnie spędzę na bezsensownym czekaniu na ciebie na dziedzińcu szkoły?

- Hermiono… Naprawdę cię przepraszam…

- Co wy robicie na takich spotkaniach?

- To coś w rodzaju Klubu Ślimaka… Spotykają się tam najzdolniejsi uczniowie. Willow przygotowuje nas do owutemów, a młodszych do sumów.

- Cóż, jedyne, co mi pozostaje, to życzyć ci, byś w przyszłości został dobrym wróżbiarzem – odwróciła się na pięcie i skierowała się w stronę Dracona i Adelajdy.

Oprócz nieprzyjemnego wydarzenia w Wielkiej Sali, cały dzień minął Hermionie bardzo miło. Na każdym rozszerzonym przedmiocie, na które uczęszczała także w soboty, nauczyciele byli dla niej uprzejmi. Gavin Whitmore nie zwrócił nawet uwagi na jej piętnastominutowe spóźnienie. Dziewczyna unikała Wybrańca jak ognia i specjalnie na obronie przed czarną magia usiadła tego dnia z Adelajdą.

Po skończonych zajęciach cała ekipa ślizgońskiej elity skierowała się w stronę lochów. Ciężkie kroki oraz głośne śmiechy niosły się korytarzami Hogwartu, ostrzegając wszystkich młodszych uczniów, że oto właśnie nadchodzi największa potęga szkoły – siódemka najzdolniejszych, najstarszych uczniów.  

- Czysta krew – wyszeptał Terence, po czym Ślizgoni weszli do pokoju wspólnego. Ulokowali się na swojej ulubionej kanapie blisko kominka. Hermiona usiadła między Adrianem a Draconem i delikatnie oparła głowę na ramieniu blondyna.

Uczniowie zaczęli wesoło rozprawiać o zajęciach, profesorze Slughornie i niesprawiedliwości profesor Braddle, która jak zwykle faworyzowała tego dnia Gryfonów.

- Uważam, że to okropne! Co mnie to obchodzi, że Dean Thomas poprawnie przetransmutował jabłko w feniksa? Nie musiała mu od razu dawać 20 punktów! – mówiła szybko Pansy – A taki Blaise na przykład bardzo dobrze się dzisiaj sprawował i… - urwała i ze zdziwieniem spojrzała na Hermionę – Hermiona? Czy ty nie byłaś przypadkiem umówiona z Potterem? – zapytała.

- Byłam – powiedziała wolno dziewczyna – Ale plany nieco się zmieniły.

Wszyscy spojrzeli na nią ze współczuciem. Nikt nie wypowiedział ani jednego słowa.

- Wypijmy za zdrowie naszej Hermiony – Zabini przerwał niezręczną ciszę, która zapadła po wypowiedzi Ślizgonki. Szybkim ruchem różdżki przywołał karafkę Ognistej Whisky oraz siedem szklanek z barku ślizgońskiej elity.

- Za Hermionę! – zawołali uczniowie. Większość z nich jednym łykiem opróżniła zawartość szklanki.

Alkohol zapiekł dziewczynę w przełyk, jednak była już do tego przyzwyczajona.

Pomyślała, że może gdyby wypiła odpowiednią ilość Ognistej Whisky, to wypaliłaby ona smutek, który pojawiał się w sercu Ślizgonki za każdym razem, gdy Harry przekładał wróżbiarstwo nad nią.

Gdy pokój wspólny zaczął zapełniać się uczniami, którzy powrócili z Hogsmeade, Draco zaproponował, by urodzinowe przyjęcie Hermiony przeniosło się do jego dormitorium.

- Będzie więcej prywatności – zasugerował blondyn.

Wszyscy zgodzili się z chłopakiem. Blaise i Terence wzięli w ręce kryształowe szklanki, Adrian chwycił pod pachę karafkę z alkoholem i wszyscy skierowali się do sypialni Malfoy’a i Zabiniego.

Hermiona bywała w dormitorium jej dwóch najlepszych przyjaciół dosyć często. Dokładnie wiedziała, który regał ma przesunąć, by znaleźć ich barek, jaką historię ma długie pęknięcie, biegnące przez prawie całą północną ścianę i co Draco trzyma pod swoim zawsze elegancko pościelonym łóżkiem. Znała teksturę grubych zasłon, które wisiały w oknie ich sypialni, znała uczucie, które towarzyszyło wtulaniu się w oparcie jednego z foteli oraz materiał, z którego wykonano dywan, leżący na podłodze.

Ale nigdy nie widziała tego dormitorium w takim wystroju.

- Jesteście… jesteście cudowni! – powiedziała i roześmiała się, wciąż nie dowierzając w to, co ujrzała po przekroczeniu progu.

Sypialnia Dracona i Blaise’a również przystrojona była zielonymi balonami i serpentynami, a na stole stał ogromny tort.

- To ty jesteś cudowna, Hermiono – Terence podszedł do dziewczyny i przyjacielsko ją objął – Dlatego właśnie chcieliśmy, byś zapamiętała swoje ostatnie urodziny w Hogwarcie.

Wszyscy zgodnie pokiwali głowami. Ślizgonka ze wzruszeniem otarła oczy.

- Jak mam się wam odwdzięczyć? – zapytała.

- Po prostu baw się razem z nami – powiedział Adrian, po czym odkręcił butelkę z whisky i nalał do każdej szklanki kolejną porcję.

***

Wszyscy byli wdzięczni Draconowi, który już na początku przyjęcia zabezpieczył dormitorium zaklęciem wyciszającym. Dzięki temu nikt, oprócz siódemki Ślizgonów, nie słyszał głośnego śmiechu oraz nieprzyzwoitych kawałów, które rozbrzmiewały echem po pokoju. Dźwięki wznoszonych toastów mieszały się z trzaskiem wciąż otwieranego barku ukrytego za jednym z regałów. Ktoś się przewrócił, ktoś upadł twarzą w resztki tortu, ktoś wymiotował przez okno.

Typowa ślizgońska impreza.

Draco i Hermiona, którzy byli ponad tym, ze śmiechem przyglądali się swoim pijanym przyjaciołom. Sami elegancko sączyli dopiero trzecią szklankę Ognistej Whisky z lodem.

Przyjęcie skończyło się po północy. Pierwszy wyszedł Adrian, pociągając ze sobą Adelajdę. Jego chwiejny krok wydłużył nieco drogę do drzwi, jednak  po długich zmaganiach i pomocy bardziej świadomej dziewczyny, dotarł do celu. Następnie dormitorium opuścił Terence, kurczowo trzymając się ściany i mamrocząc coś do niej. Blaise, tylko lekko nietrzeźwy, poszedł razem z Pansy, by odprowadzić ją do jej sypialni i zapobiec ewentualnemu upadkowi pijanej Ślizgonki.

W dormitorium, pełnym pękniętych balonów, zerwanych serpentyn i pustych butelek pozostali tylko Hermiona i Draco, wciąż trzeźwi. Siedzieli na łóżku blondyna, w ciszy. Żadne z nich nie patrzyło na siebie nawzajem. Palce dziewczyny, które dawno nie trzymały już szklanki, nerwowo zacisnęły się na pościeli mocno pachnącej wodą kolońską chłopaka. Nadal nie umiała uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę – przyjęcie, cudowna atmosfera i sam na sam w pustej sypialni Dracona. Miała wrażenie, jakby cały ten dzień był jej kolejnym pijackim snem, jakby zaraz miała się obudzić, by wpaść w kolejną dzienną rutynę.

- Dziękuję – szepnęła po raz tysięczny tego dnia.

Blondyn odwrócił się w jej stronę i wbił w nią wzrok swoich błękitnych oczu.

- Nie masz za co, Hermiono – odpowiedział.

- Mam. To wszystko… - przetoczyła wzrokiem po całym pomieszczeniu – musiało kosztować was wiele zachodu.

- Kilka zaklęć i po sprawie – powiedział cicho. Przysunął się do dziewczyny tak blisko, że gdyby tylko lekko się nad nią nachylił, mógłby ją pocałować – Poza tym, to jeszcze nie wszystko. Wiesz przecież, że stać mnie na więcej – uśmiechnął się tajemniczo.

Hermiona rzuciła mu zdziwione spojrzenie.

- To przecież twoje osiemnaste urodziny, musiałem postarać się bardziej – rzekł, jakby była to najoczywistsza rzecz na świecie.

- Ale przecież… ten cudowny prezent… i przyjęcie… Adelajda mówiła mi, że byłeś głównym pomysłodawcą… - jąkała się dziewczyna, podczas gdy Draco wstał z łóżka i schował do kieszeni spodni małe pudełko, które leżało na jego szafce nocnej.

- Hermiono – powiedział poważnym tonem – Nie dziękuj mi już. Po prostu ze mną chodź, proszę – wyciągnął rękę w jej stronę, a ona niepewnie ją przyjęła.

- Ale Draco… ja naprawdę…

- Nic nie mów, proszę – szepnął i lekko pocałował Ślizgonkę w policzek. W jego dłoni pojawiła się czarna, jedwabna apaszka, którą przewiązał oczy dziewczyny – Nie podglądaj.

Blondyn objął Hermionę w talii i ostrożnie zaczął ją prowadzić. Była spięta, bliskość chłopaka peszyła ją. Prawą dłonią wciąż trzymała się kamiennej ściany, dzięki czemu czuła się nieco pewniej. Skupiała się głównie na równym kroku, spokojnym oddechu i cegłach, które czuła pod palcami, byleby tylko nie myśleć o tym, ze apaszka jest całkowicie przesiąknięta zapachem blondyna, który nawiedzał ją w snach.

- Zaufaj mi – powiedział Draco wprost w jej ucho.

Te dwa słowa podziałały na nią lepiej niż Imperius. Momentalnie odjęła rękę od ściany i pozwoliła, by Malfoy stał się jej jedynym oparciem. Poczuła, że gdy tylko przestała trzymać się wystających fragmentów cegieł, Draco jeszcze mocniej ją objął, jakby chcąc pokazać, że przy nim zawsze jest bezpieczna.

Że naprawdę może mu zaufać, bo nie jest już Draconem Malfoy’em z okresu wojny.

Ich ciche, ostrożne kroki niosły się po pustych korytarzach Hogwartu. Od czasu do czasu przystawali, a blondyn sprawdzał, czy gdzieś w pobliżu nie czaił się Argus Filch lub jego kotka, pani Norris, jednak nie spotkali nikogo podczas swojej nocnej przechadzki.

Schodami wydostali się z lochów na parter szkoły. Szli jeszcze kilka minut, po czym Hermiona poczuła, jak dłoń blondyna ześlizguje się z jej pleców. Nagle została bez oparcia i orientacji, gdzie się znajduje.

- Draco… – cichy szept wyrwał się z jej ust niemal bezwiednie. Przystanęła i wyciągnęła przed siebie rękę, chcąc poczuć choć fragment ściany, o która mogłaby się oprzeć.

Już po chwili dłoń dziewczyny została zamknięta w silnym uścisku palców Malfoy’a.

- Spokojnie, wciąż jestem obok – powiedział uspokajającym głosem.

Fala ulgi spłynęła na Hermionę. Z wdzięcznością odwzajemniła uścisk chłopaka. Po chwili do jej uszu dotarł szczęk otwieranego zamka. Nie zdążyła nawet zapytać, gdzie się znajdują, gdy Draco znów ją objął i zaczął prowadzić, tym razem szybciej.

Chłodne, wrześniowe powietrze dostało się do jej płuc już po kilku krokach. Pod stopami poczuła trawę, domyśliła się więc, że wyszli na zewnątrz szkoły. Jej nagie ramiona mimowolnie zadrżały od wiatru. Malfoy, widząc to, okrył ja ciepłym swetrem, który przywołał z jej szafy.

- Draco, mogę zdjąć już tę opaskę? Tak nie lubię, gdy czegoś nie wiem… - powiedziała cicho, przytulając się do klatki piersiowej chłopaka, jednocześnie nadal idąc w nieznane.

- W takim razie musisz się do tego przyzwyczaić. To dopiero pierwsza z naszych nocnych eskapad… Czasem trzeba będzie dla nich poświęcić nieco nauki – powiedział żartobliwie.  

W końcu, po niewyobrażalnie długim dla Śligonki czasie, zatrzymali się. Draco zdjął z jej oczu apaszkę, nadal trzymając dziewczynę za rękę.

Oczom Hermiony ukazał się najpiękniejszy krajobraz, jaki kiedykolwiek widziała.

Stali na skraju Zakazanego Lasu. Przed nimi, w tafli ogromnego jeziora, odbijał się księżyc. Jego jasne światło oświetlało pogrążone we śnie błonia Hogwartu. Delikatny wiatr poruszał żółknącymi już liśćmi drzew. Gdzieś w oddali słychać było ujadanie Kła, psa Hagrida.

- Jak tu pięknie… - szepnęła z zachwytem dziewczyna.

Odwróciła się i zauważyła, że blondyn podszedł do jednego z drzew i wpatrywał się w jego koronę. Hermiona zbliżyła się do chłopaka i lekko dotknęła jego ramienia.

- Widzisz tę gałąź? – zapytał Malfoy, wskazując na fragment drzewa, znajdujący się ponad trzy metry nad ziemią – Wejdziesz na nią sama czy chcesz, bym użył zaklęcia lewitacji?

- Wejdę sama – zapewniła Ślizgonka. Chwyciła się jednej z niższych gałęzi i podciągnęła na niej, po czym wspięła się na wyższe kondygnacje drzewa.

Usiadła na wskazanym przez chłopaka miejscu, a już po chwili Dracon pojawił się obok niej. Z kieszeni spodni wyjął małe pudełeczko, które zabrał ze swojego pokoju. Wycelował w nie głogową różdżką i wyszeptał zaklęcie powiększające, a ono stało się pełnowymiarowym, wiklinowym koszem, z jakim w amerykańskich filmach zawsze chodzą na pikniki. Malfoy wyciągnął z niego butelkę francuskiego szampana, kawior oraz kilka bagietek.

- Wiem, że jest już po północy, ale… jeszcze raz wszystkiego najlepszego – powiedział cicho, po czym nalał odrobinę alkoholu do dwóch kieliszków, które również znajdowały się w koszu. Jeden z nich podał Hermionie, która pochwyciła go drżącą z emocji dłonią.

Ślizgonka spojrzała na blondyna. Jego piękny profil ślicznie malował się na tle nocnego nieba.

- Nie wiem, czym sobie na to wszystko zasłużyłam… - szepnęła.

Upiła mały łyk szampana. Był wyśmienity.

- To ja nie wiem, jak zasłużyłem sobie na odzyskanie twojej przyjaźni. Myślałem, że utraciłem ją na zawsze. Myślałem, że jest kolejną, którą mogę zaszufladkować jako ,,Utracona przyjaźń” – powiedział cicho – To, co stało się ze mną w czasie wojny…

- Nie wracajmy już do tego – przerwała mu – Oboje wiemy, że się zmieniłeś i że już nigdy nie powtórzysz swoich błędów z przeszłości. Nie rozmawiajmy o tym, proszę…

Draco wolno pokiwał głową i objął dziewczynę w talii. Nachylił się nad nią i lekko pocałował jej skroń, po czym przeszedł do zupełnie innego tematu.

- Pewnie myślałaś, że zapomniałam już o naszej rozmowie na temat łamania regulaminu. Nic nie mówiłem o żadnych kawałach, jakie moglibyśmy robić, nawet spóźniałem się rzadziej od ciebie… - cicho się roześmiał – Ale ja wciąż o tym pamiętałem, czekałem po prostu na odpowiednią okazję. Chciałem, by inauguracja naszej wielkiej akcji łamania zasad miała miejsce w szczególny dzień. Nie widziałem lepszego niż twoje urodziny – szeroko się uśmiechnął – Jeżeli tylko będziesz chciała, będziemy mogli urządzać nasze eskapady częściej. Będziemy mogli robić żarty uczniom, zaopatrywać się w Magicznych Dowcipach Weasley’ów i sklepie Zonka. Jeżeli tylko wciąż jesteś w stanie poświęcić swoje oceny i dobrą reputację.

- Jestem w stanie poświęcić prawie wszystko, by uciec od tej okrutnej rutyny – powiedziała gorzko. Zobaczyła, że Draco podsuwa jej pod nos fragment bagietki z kawiorem. Przyjęła ją i zjadła, po czym kontynuowała – Nawet kłótnie z Harrym są już tak częste, że trafiły do spisu rutyny.

Spojrzała na swoje nogi, wiszące nad ziemią, a następnie na widok, który się przed nią malował. Z wysokości trzech metrów wszystko wyglądało jeszcze bardziej majestatycznie i tajemniczo. Dziewczyna wypiła kolejny kieliszek szampana, po czym odwróciła się w stronę Malfoy’a, który spojrzał na nią w tym samym czasie. Hermiona zauważyła, że odstawił swój kieliszek do kosza.

- Jak jest pomiędzy tobą a Potterem? – zapytał w końcu zdławionym głosem. Wiedział, że to może być ostatnia szansa na wykonanie wszystkich jego planów na tę noc i bał się, że znów zmarnuje okazję.

- Nie mówmy o nim teraz – powiedziała, momentalnie pochmurniejąc. Znów upiła łyk szampana.

- Więc co chcesz robić? – zapytał blondyn, obejmując ją w talii.

Niewiele myśląc, odstawiła swój kieliszek i ujęła twarz chłopaka w swoje dłonie. Nie wiedziała, czy to alkohol dodał jej odwagi, czy po prostu po tylu dniach męczarni nie mogła już się powstrzymać. Poczuła, że pod jej dotykiem Draco cały drżał.  

Spojrzała w jego błękitne oczy, pełne nadziei i miłości.

- Spełnić swoje urodzinowe życzenie – szepnęła.

I go pocałowała.