Rozdział XXI - ,,Dramione - Utracona Przyjaźń"

Hej, kochani! 

Ten rozdział chciałabym dedykować Marcie - za ten cały czas, który ze sobą spędzamy :* 

Obiecuję, że od tego rozdziału rozpoczyna się prawdziwa akcja ;) 

Next w poniedziałek ;)

Zapraszam do czytania i komentowania! 

Johanna Malfoy :* 

****** 

Szybkie kroki mężczyzny odbijały się echem po korytarzach. Przeskakiwał po kilka stopni naraz, by tylko jak najprędzej znaleźć się u celu. Gdzieniegdzie słychać było narzekania postaci na obrazach, wybudzonych ze snu.

Stanął przed drewnianymi drzwiami i po chwili wahania je otworzył. Gdy tylko przestąpił próg pomieszczenia, uderzyła go ściana gryzącego w płuca, nie dającego oddychać dymu. Zaczął kaszleć, rozpaczliwie próbując pozbyć się go z organizmu. Poruszył swoją różdżką i oczyścił powietrze z zapachu cynamonu, w końcu biorąc normalny oddech. Zrobił kilka kroków w przód i wytężył wzrok, próbując przeniknąć mrok panujący w sali. Chciał dostrzec choć najmniejszy fragment ściany czy mebla, by odzyskać orientację, którą od czasów wojny zawsze gubił w ciemności.

- Lumos Maxima – mruknął w końcu, a jasne światło rozbłysło pod sufitem pomieszczenia.

Jego oczom ukazała się kolorowo urządzona sala. Mężczyzna zobaczył, że stoi na gęsto plecionym indyjskim dywanie. Spojrzał w bok – na stolikach stojących pod jedną z fioletowych ścian równo ułożone były błękitne filiżanki z japońskiej porcelany. Posążki Buddy stały na regałach razem z grubymi księgami i rosyjskimi matrioszkami. W jednym z okien zawieszona była zasłona z chińskim motywem smoka.

Poczuł lekkie ukłucie w sercu, gdy przypomniał sobie, że te wszystkie pamiątki kupowali razem. Pamiętał, jak jej oczy rozbłysły na widok kompletu afrykańskich masek, jak delikatnie dotykała indiańskich ozdób i z jaką czułością mówiła o ślicznych storczykach z Brazylii.

W końcu ją zobaczył – siedziała w dużym fotelu przy kominku, w którym leżały resztki spalonych drewienek. Kobieta pustym wzrokiem ciemnoniebieskich tęczówek wpatrywała się w okno. Przy ustach trzymała pusty kieliszek, noszący na sobie ślady jej szminki.

Mężczyzna podszedł do niej.

- Czego znowu ode mnie chcesz? – zapytała zmęczonym głosem. Wolno podniosła wzrok i na niego spojrzała.

- Co ty kombinujesz? Co to za spotkania, które zaczęłaś urządzać? – jego głos był nerwowy.  

- To tylko spotkania dla moich najzdolniejszych uczniów – powiedziała i wzruszyła ramionami.

- Czyli twierdzisz, że Harry Potter to twój najzdolniejszy uczeń. – zmrużył oczy.

- Tak.

- I musiałaś zorganizować spotkanie w dzień jej urodzin.

- Tak.

- Musiałaś doprowadzić do ich kłótni.

- Tak.

Jej wzrok i ton głosu były obojętne. Złość i frustracja gotowały się w mężczyźnie na ten widok.

- Dlaczego? Dlaczego to robisz? – zapytał rozpaczliwie.

- Tak będzie dla nich lepiej – postawiła kieliszek na stole i dalej pustym wzrokiem wpatrywała się w mężczyznę.

- Przecież ci mówiłem! Nie możemy dopuścić do tego, by się rozstali! To nie będzie dla niej dobre! Nie możesz tak robić!

- Będę robić, co będę chciała! – powiedziała gwałtownie i stanęła oko w oko z mężczyzną – Będę robić to, co jest dobre dla Luny! Żadna Granger mnie nie obchodzi!

- Wiesz, że ona może przez to wszystko zginąć? – zapytał drżącym głosem.

- Dramatyzujesz. Granger nie zginie. To tylko wymysł… no, wiesz kogo – nie chciała wymieniać jej imienia. Niosło ze sobą zbyt wiele wspomnień.

- Nie, ona wcale nie dramatyzuje. Nie przeszłaś w czasie wojny tego, co ja. Nie wiesz, do czego zdolny jest Lucjusz… - głośno przełknął ślinę, podczas gdy kobieta podeszła do okna – On naprawdę mógłby ją zabić, jeżeli tylko miałoby mu to w czymś pomóc.

- Kim niby ona może dla niego być? Zwykła szlama – prychnęła – Nie wiem, dlaczego Harry chciał z nią być.

- Dla Lucjusza może być zakładniczką, a dla Dracona jest całym światem – podszedł do niej i położył swoje dłonie na jej ramionach – Widzę to na każdej obronie przed czarną magią – jak na nią patrzy, z jaką czułością się do niej zwraca. Jeżeli Lucjusz odkryje, że jest dla niego aż tak ważna, może ich skrzywdzić…

Kobieta odwróciła się w jego ramionach i oparła czoło o klatkę piersiową.

- Nie możemy dopuścić, by nawet oni odkryli, jak bardzo są dla siebie ważni – szepnął.

- Ale Luna… Muszę jej pomóc… Widziałam jej przyszłość…

- Pomyśl, że możesz pomóc też innym. Nie trzeba nam widzieć przyszłości, by wiedzieć, że grozi im niebezpieczeństwo. Wystarczy spojrzeć w przeszłość. Poczekaj, aż wszystko się ułoży, potem będziesz mogła ingerować w ich życie, jak tylko będziesz chciała.

- Nie mogę czekać – podniosła głowę i spojrzała w jego ciemne oczy – Nie mogę patrzeć na jego sytuację. Granger go krzywdzi, bo zadaje się z tym śmerciożercą. A Luna go kocha.

- Dracon nie jest śmierciozercą – poprawił ją mężczyzna, po czym nachylił się nad nią i ujął jej twarz w dłonie. Z bliska oczy kobiety lśniły tak samo, jak przed dziesięciu laty, gdy byli razem w Indiach – Dla ciebie naprawdę nie liczy się nikt oprócz niej?

Wolno pokiwała głową na znak zgody.

- Nie obchodzi cię nikt oprócz niej?

Znów potaknęła.

Przytknął swoje wargi do jej ust i wycisnął na nich najbardziej rozpaczliwy pocałunek w historii czarodziejskiego świata. Mocno przyciągnął do siebie kobietę, jedną rękę kładąc na jej talii, a drugą wplątując w rude włosy. Całował ją zachłannie i zdecydowanie, jakby liczył, że te kilka minut może coś zmienić.

Sam w to wątpił. To, co działo się z nią przez ostatni rok, zbyt mocno odbiło się na jej psychice – jego nieobecność, utrata bliskich i kontaktu z kuzynką. Gdy miał ją w ramionach wiedział, że całuje inną kobietę. Nie tę, której się oświadczał. Nie tę, z którą podróżował po świecie. Nie tę, którą żegnał, mówiąc, że wychodzi tylko na chwilę, podczas gdy zniknął na całą wojnę.

- Proszę, Willow… - szepnął wprost w jej usta. 

***

Było już bardzo późno, ale od nadmiaru emocji całkowicie odeszła mu ochota na sen. Przez jego ciało raz po raz przechodził dreszcz. Szedł korytarzem prowadzącym do męskich dormitoriów, zastanawiając się, co powiedzieć przyjacielowi.

Otworzył drzwi swojej sypialni i wszedł do niej. Na jednym z łóżek leżał Blaise, który przy świetle lampki nocnej czytał książkę o transmutacji. Na dźwięk kroków Dracona gwałtownie odwrócił się w stronę chłopaka, odłożył podręcznik i podszedł do blondyna.

- I jak? Udało się? – zapytał.

- Och, Diable, nie mów, że nadal śpisz w tej piżamie w testrale, którą kupiłeś sobie na piątym roku? – powiedział rozbawiony Malfoy, lustrując ciemnoskórego od dołu do góry.

- Nie zmieniaj tematu – rzekł Zabini.

Dracon na chwilę zamilkł i podrapał się po głowie, głęboko zastanawiając się nad czymś.

- Po prostu to z siebie wyrzuć – podpowiedział ciemnoskóry.

- Jesteś tak samo okropny jak przekupki na londyńskim targu – sarknął, po czym usiadł na swoim posłaniu i oparł tył głowy o zieloną ścianę – W końcu ja wymyśliłem ten plan, jakim cudem miałby nie wyjść? – zapytał dumnym głosem.

- Mógłby nie wyjść przez twoją głupotę – powiedział Blaise.

- Diable! – oburzył się chłopak i rzucił w przyjaciela poduszką. Na jego twarzy gościł szeroki uśmiech – Nie musisz przypominać mi o mojej głupocie, a raczej o tchórzostwie. Przepraszam, że zadałem ci tyle trudu, byś wyprowadził rano wszystkich z pokoju wspólnego, bym mógł z nią porozmawiać, a potem musiałeś opuścić nasze dormitorium pod pretekstem pomagania Pansy… szczerze mówiąc, dobrze udawała pijaną – dodał Malfoy.

- Ona była pijana – poprawił go Diabeł – Nie ma za co, Smoku, przecież wiesz, że zrobiłbym dla ciebie wszystko, szczególnie jeżeli chodzi o Hermionę. Ale, ale… dalej nie powiedziałeś co wydarzyło się pomiędzy wami na błoniach.

Draco westchnął.

- Pocałowałem ją. Albo raczej ona pocałowała mnie – wyznał w końcu.

- To wspaniale! – ucieszył się Zabini - Zerwała już z Potterem? Ma takie plany?

- Nie wiem, nic nie wiem – blondyn znów westchnął. Przeczesał palcami swoja jasne włosy – Nie chciała mówić dzisiaj o Złotym Dziecku, nie odpowiedziała na żadne moje pytanie… Nie wiem, co teraz zrobi ze swoim chłopakiem.

Ściągnął swoją koszulkę i położył się na łóżku. Spojrzał w sufit, nadal czując na sobie konwaliowy zapach Hermiony.

- Wiesz, kiedy siedzieliśmy na drzewie, a ona tuliła się do mnie, czułem się szczęśliwy jak nigdy. W końcu miałem ją przy sobie… Tylko dla siebie. Nie całowała mnie w taki sposób od dnia, w którym uciekłem ze śmierciożercami – przymknął oczy, a przez jego głowę znów przewinęły się te same obrazy. Jej łzy. Jej oczy pełne miłości. Niedowierzenie, gdy zaproponował jej bycie śmierciożerczynią. Ból, gdy nazwał ją szlamą. Zrezygnowane spojrzenie, którym wodziła za nim, gdy wychodził z łazienki – Nigdy nie wybaczę sobie, że wtedy ją zostawiłem. Naprawdę mogła zginąć… To była wojna, została sama z tymi pseudo–odważnymi Gryfonami, a ja… ja jej nie chroniłem. Nie zdawałem sobie sprawy z tego wszystkiego dopóki nie zobaczyłem blizn na jej ciele. Gdy je ujrzałem, te głębokie, czerwone szramy, i połączyłem je z krzykami, które słyszałem wtedy w Malfoy Manor… Ona naprawdę mogła umrzeć. Voldemortowi na niej nie zależało, Bellatrix spokojnie mogła ją wtedy zabić. Jej krzyki mogłyby nagle ucichnąć. Ktoś inny mógłby krzyczeć z żałości – pewnie Potter i Weasley. Mogłaby nie wrócić do Hogwartu. Mógłbym jej teraz nie całować, nie przytulać, nie patrzeć na nią, gdy pisze eseje… Mógłbym nie wdychać jej zapachu i nie myśleć o niej w czasie teraźniejszym. Mogłem ją wtedy utracić… Przez moją jedną, głupią decyzję – szepnął. Przytknął dłonie do twarzy i głęboko westchnął, powstrzymując łzy – Kiedy wczoraj niosłem ją do jej dormitorium… Nie mogłem patrzeć, jak leży pod tym stolikiem, całkiem pijana… Kiedy ją niosłem, była taka bezradna… Wydawała się mała w moich ramionach. Za mała jak na dziewczynę, która przeszła tyle w czasie wojny. Przytulała się do mnie i coś szeptała… moje imię… Wiedziałem, że nie robi tego świadomie, ale to właśnie to uświadomiło mi, jak bardzo mi na niej zależy. Jak bardzo ją kocham. Jak bardzo pragnę, by zawsze tak się do mnie przytulała. To wtedy postanowiłem, że oprócz przyjęcia dla niej powinienem zrobić coś więcej, w końcu wykonać pierwszy ruch. Pokazać jej, że kocham ją bezgranicznie, od zawsze… Pokazać, że jest dla mnie najważniejsza. Że zrobiłbym wszystko, byleby tylko nie musiała już w życiu cierpieć – jego szept był gorączkowy, słychać było, że słowa płyną z głębi jego na pozór zimnego serca – Wszystko, dosłownie wszystko. Obojętnie, jaka byłaby cena, by zapewnić jej szczęście – zrobiłbym to bez wahania.

Niechciana łza spłynęła po jego policzku.

Blaise podniósł głowę i spojrzał na Dracona nieodgadnionym wzrokiem.

***

Hermiona przekręciła się z lewego na prawy bok i znów odpłynęła we wspomnienia poprzedniej nocy.

Ta woda kolońska o zapachu cedru… Dziewczyna wciąż czuła ją wokół siebie, we włosach, na ciele. (Zastanawiała się czy wspomniała mu kiedyś, że lubi zapach cydru, czy chłopak przypadkowo używał właśnie takich kosmetyków). Śliska, czarna apaszka, którą przewiązane były jej oczy, wykonana z najdelikatniejszego materiału, jaki kiedykolwiek poznała. Delikatne bąbelki w szampanie, trzepot skrzydeł sowy, która nad nimi przelatywała, jego profil malujący się na tle nocnego nieba i ruchy warg odwzajemniające jej pocałunki. Smak jego skóry, miękkość platynowych kosmyków, w które wplatała palce, by przyciągnąć go do siebie bliżej. Myśli, przelatujące przez jej głowę, pytające, dlaczego w ogóle to robi.  Świadomość, że zdradza swojego chłopaka, zmieszana z poczuciem bezgranicznego szczęścia. Spadający na ziemię kieliszek, rozpryskujący się na miliony małych części. (Jej serce też tak kiedyś wyglądało). Uśmiech układający się na jego ustach, wciąż przytkniętych do jej warg. Słowa, które szeptał wprost w jej ucho. (Już nawet nie pamiętała, jak brzmiały, ale to było najmniej ważne). Ramiona, obejmujące ją i chroniące przed wszelkim złem. Stopy zawieszone trzy metry nad ziemią, odległością, która pozwoliła im znaleźć się w innym świecie. Świecie, w którym nikt inny się nie liczył.

W świecie, w którym byli tylko oni.

Była ciekawa, jak wygląda to, co znajduje się poza ich małą bańką mydlaną.

Mimo że był dzień wolny od zajęć, wstała tak wcześnie, jak zwykle. Udała się do łazienki przylegającej do jej dormitorium, próbując nie obudzić odsypiającej wczorajsze przyjęcie Adelajdy. Ślizgonka spojrzała w lustro i zobaczyła w nim dziewczynę z niezwykle poczochranymi włosami, ze śladami wczorajszego makijażu. Ze zgrozą stwierdziła, że to ona sama. Szybko wzięła prysznic, zmywając z siebie dotyk blondyna i ślady tuszu do rzęs oraz doprowadzając loki do normalnego stanu. Następnie chwyciła w dłoń swoja kosmetyczkę i zaczęła się malować, dokładniej niż zwykle, co na pewno nie było spowodowane spotkaniem z jej chłopakiem, które miało się odbyć tego dnia. Odruchowo ubrała się w czarną szatę, a pod szyją zawiązała krawat. Chciała wyglądać elegancko, miała się przecież spotkać ze swoją przyjaciółką.

Jeszcze raz spojrzała w lustro, by ocenić swój wygląd. Już nic, oprócz iskierek radości w oczach, nie świadczyło o tym, że poprzedniej nocy wydarzyło się coś ważnego.

Coś, co nie powinno się wydarzyć.

No, ale żyje się tylko raz…

Jeszcze na chwilę weszła do swojej sypialni, by wziąć różdżkę i wysłać patronusa z wiadomoscią do Ginny, którą chciała odwiedzić. Gdy sięgała dłonią do szafki, na której zazwyczaj trzymała swój magiczny atrybut, jej wzrok padł na kopię Katedry św. Pawła, stojącą przy łóżku dziewczyny. Mimowolnie pochyliła się nad nią i zajrzała do środka, przypominając sobie, od kogo ją dostała.

Adelajda wymamrotała przez sen imię swojego chłopaka.

Hermiona zastanowiła się, czy i ona szeptała tej nocy imię niebieskookiego blondyna.

Przeszła przez zielono- srebrny pokój wspólny, by już po chwili znaleźć się na opustoszałym korytarzu Hogwartu. Nie było na nim żywej duszy, co tylko ułatwiło dziewczynie przemieszczenie się do Wieży Gryffindoru bez zbędnych pytań. Jej kroki odbijały się echem po kamiennej podłodze szkoły. Hermiona widziała, jak pierwsze osoby z obrazów budziły się i poprawiały fryzury. Niektórzy z nich narzekali na Hermionę, która w niedzielę rano zakłócała ich spokój, jednak ona nie zwracała na nich uwagi. Wspinała się schodami, raz tylko mijając żywą istotę – panią Norris, kotkę Argusa Filcha. Zwierzę gniewnie prychnęło na Ślizgonkę, po czym zamiotło podłogę swoim długim, puszystym ogonem.

Ginny czekała już na nią pod obrazem Grubej Damy. Była ubrana w zwykłą, szarą koszulkę i lekko sprane dżinsy. Niedbale opierała się o ścianę i notowała coś w swoim notatniku taktyk gry w quidditcha. Gdy tylko zobaczyła Hermionę, schowała go do tylnej kieszeni i podeszła do przyjaciółki.

- Cześć – rzekła ze smutnym uśmiechem.

- Cześć, Gin. Koniecznie muszę ci coś opowiedzieć, po prostu nie uwierzysz… - zaczęła entuzjastycznie, dopiero po chwili zauważając poważną minę rudej – Coś się stało?

Gryfonka nie odpowiedziała.

- Coś z Ronem? – niepokoiła się Hermiona.

- Nie, nie, z Ronem bez zmian – uspokoiła ją Weasley’ówna – Chodzi o… Harry’ego.

Krew odpłynęła z twarzy Ślizgonki, a jej oddech minimalnie przyspieszył.

- O Harry’ego? – zapytała, kryjąc swoje zmieszanie.

- Tak. Konkretnie o ciebie i Harry’ego – głęboko westchnęła – Wydaje mi się, że nie postępujesz wobec niego fair.

Przez chwilę nie odpowiedziała na słowa Ginny, pewna, że się przesłyszała.

- Ja? Nie fair? – wykrztusiła zdziwiona – To raczej on cały czas chodzi na spotkania z wróżbiarstwa i mnie olewa.

- Nie domyślasz się, dlaczego to robi?

- Nie wiem… Bo podoba mu się Luna? – zapytała kpiąco.

- Nie – Ginny nie zwróciła uwagi na jej ton – Cały czas przebywasz z Draconem. Śmiejesz się z nim, odrabiasz lekcje… Harry jest cholernie zazdrosny. Wiesz przecież, że lubię Malfoy’a, jednak wydaje mi się, że trochę przesadzasz. Spędzasz z nim zbyt wiele czasu w porównaniu z tym, ile razy spotykasz się ze swoim chłopakiem. Zrozum, Harry to mój przyjaciel, nie chcę, by przez ciebie cierpiał…

- Harry cierpi? – Hermiona lekko się zaśmiała, jednak jej twarz nadal pozostawała blada – Wydaje mi się jednak, że całkiem dobrze bawi się z Luną. Poza tym, spędzałabym z nim więcej czasu, gdyby tylko go dla mnie miał. Czy w takim razie, jeżeli nie mogę przebywać z nim po lekcjach, mam się zamykać w izolatce, by nie był zazdrosny? – powiedziała ironicznie.

- Wiesz, że nie o to mi chodzi… - zaprzeczyła ruda.

- Tak? To o co? Cały czas sugerujesz mi, że krzywdzę Harry’ego, podczas gdy sprawa prezentuje się całkiem inaczej. Nie wiem, jakich on bredni ci naopowiadał – prychnęła.

- Spróbuj go zrozumieć, Hermiono…

- Ależ ja próbuję, Gin, próbuję! A raczej próbowałam, bo ostatnio nie mam już do tego siły. Po prostu nie umiem zrozumieć tego zakochanego w sobie Wybrańca, który wybucha za każdym razem, gdy coś idzie nie po jego myśli! – zezłościła się dziewczyna.

- Zdenerwował się wtedy, ponieważ go okłamałaś – powiedziała spokojnie Weasley’ówna.

- Nie okłamałam go. Po prostu… nie powiedziałam całej prawdy. Poza tym, to nie ja zapominam o naszych spotkaniach, tylko on. To nie ja umawiam się wtedy na spotkania jakiegoś Kółka Wzajemnej Adoracji – powiedziała gorzko.

Pomiędzy Gryfonką a Ślizgonką zapadła cisza. Pierwsza z nich w skupieniu wpatrywała się w swoje mocno splecione palce, druga dyszała ze złości, próbując się opanować.

- Mimo wszystko wydaje mi się, że kryzys w waszym związku jest spowodowany twoją przyjaźnią z Draconem – powiedziała cicho ruda.

Hermiona wstała, dogłębnie oburzona słowami dziewczyny. Ramiona aż drżały jej ze złości.

- Wydawało mi się, że jesteśmy przyjaciółkami – rzekła z wyrzutem – Myślałam, że mnie zrozumiesz.

- Chciałabym, Hermiono, ale… nie wiem, dlaczego aż tak cenisz przyjaźń z Draconem. Dlaczego przekładasz ją nad swój związek. Przecież Harry jest doskonałą partią dla ciebie, bylibyście razem świetną parą… Po prostu nie rozumiem, dlaczego aż tak bardzo zależy ci na Draconie…

- W takim razie chyba nie mamy o czym rozmawiać – Ślizgonka odwróciła się na pięcie i szybko zaczęła iść w stronę lochów. Za sobą słyszała jeszcze nawoływania Ginny, jednak postanowiła nie zwracać na nie uwagi.

Może myślała stereotypowo, ale przyjaźń gryfońsko – ślizgońska najprawdopodobniej w ogólnie nie miała racji bytu.

Gwałtownie otwarła drzwi pokoju wspólnego. Przeszła nad kilkoma pustymi butelkami i rozbitym porcelanowym wazonem, w ogóle nie zwracając uwagi na otoczenie. Chciała tylko jak najszybciej znaleźć się w swoim dormitorium, ponownie zasnąć i to, co wydarzyło się pomiędzy nią, a jej była już przyjaciółką, uznać za sen.

Była już prawie przy drzwiach prowadzących do żeńskich dormitoriów, gdy usłyszała czyjeś ciche kichniecie. Szybko odwróciła się w stronę jednej z kanap, przestraszona, ze ktoś cały czas był w pokoju wspólnym, a ona go nie zauważyła.

- Draco? – zapytała ze zdziwieniem.

Blondyn siedział obok kominka, opierając tył głowy o jeden z foteli. Miał na sobie zieloną, opinającą się na jego mięśniach koszulkę. Delikatnie uśmiechał się w stronę Ślizgonki, która zbliżała się w jego stronę.

- Cześć, Hermiono – powiedział cicho.

Podniósł się i stanął tuż przed dziewczyną. Głęboko spojrzał w jej oczy, zauważając w nich gniew.

- Coś się stało? – zapytał – Nigdy nie wychodziłaś tak wcześnie.

- Nic takiego się nie stało – powiedziała z ociąganiem – Po prostu przekonałam się, że stereotyp o przyjaźni pomiędzy Gryfonami i Ślizgonami jest prawdziwy. Ona nie istnieje.

Malfoy spojrzał na dziewczynę współczująco, lekko się nad nią pochylając.

- Ginny, prawda? – domyślił się.

Dziewczyna potaknęła i oparła czoło o klatkę piersiową chłopaka.

- Nie martw się, w Slytherinie masz wystarczająco dużo przyjaciół, byś musiała rozpaczać za jedną rudą głową – szepnął.

Przez kilka minut stali w uścisku, nic nie mówiąc. Żadne z nich nie wspominało nawet o poprzedniej nocy, jakby bojąc się, że gdy głośno powiedzą o tym, co się pomiędzy nimi wydarzyło, okaże się to snem.

W końcu Draco ujął Hermionę za podbródek i uniósł jej głowę, by na niego spojrzała. Wczoraj to ona wykonała ruch, teraz była więc pora na niego. Musnął jej wargi ustami, w duchu modląc się, by ich wczorajszy pocałunek nie był spowodowany tylko i wyłącznie procentami zawartymi w szampanie.

Wszystkie wątpliwości rozwiały się jednak, gdy poczuł, że dziewczyna mocniej go przytula i odwzajemnia jego pocałunek. Chłopak śmielej przyciągnął ją do siebie i jedną rękę położył na jej karku. Hermiona zaś wplotła palce w jego kosmyki, tak, jak lubiła najbardziej. Przez krótką chwilę zapomniała o całym świcie, znów przeniosła się do ich małej bańki mydlanej, gdzie liczyli się tylko oni.

- Co będziemy dzisiaj robić, moja Ślizgoneczko? – szepnął wprost w jej usta, w końcu odrywając się od niej – Co powiesz na małą przechadzkę po Hogsmeade? McGonagall organizuje ponoć wyjście do miasta.

- Myślałam bardziej o tym – szepnęła zaklęcie przywołujące, po czym chwyciła w dłoń mały zwitek papieru, który przywołała ze swojego dormitorium – Musimy się przecież zaopatrzyć, prawda? – zaśmiała się i znów go pocałowała, uważając, by nie zgnieść w palcach bonu upominkowego do Magicznych Dowcipów Weasley’ów.

- Obiecuję, ze to będzie twój najlepszy rok w tej szkole – powiedział cicho, wtulając twarz w zagłębienie jej szyi.

Ona tylko westchnęła, odpędzając natrętne myśli o Harrym Potterze.