Rozdział XXII - ,,Dramione - Utracona Przyjaźń"

Hej, kochani! 

Ten rozdział chciałabym dedykować wszystkim osobom, dzięki którym wczorajszy dzień był tak wyjątkowy i pełen w emocje :* 

Next w sobotę ;) 

Nie przedłużając, zapraszam do czytania i komentowania! 

Johanna Malfoy

****** 

Znał już to wszystko na pamięć – schody prowadzące na wieżę, drewniane drzwi, zapach cynamonu i smak herbaty serwowanej w porcelanowych filiżankach. Widział, że pierwsza zawsze przychodzi Luna, z naręczem książek i w wymyślnym stroju. Po niej Parvati i Padma, nierozłączne bliźniaczki. Na końcu pojawiali się uczniowie z młodszych klas, których chłopak nie próbował nawet zapamiętać. Po dwóch godzinach wszyscy się rozejdą, a w sali zostanie tylko ich trójka. Willow wstanie z fotela i weźmie z regału jedną z grubych, oprawionych w skórę książek o wróżbiarstwie. Luna odgarnie swoje jasne włosy i rozejrzy się po pokoju rozmarzonym wzrokiem, zaraz potem zacznie dyskusję ze swoją kuzynką na temat książki. On sięgnie ręką po filiżankę leżącą  na stole i upije mały łyk napoju. Może jeszcze raz czy dwa zakrztusi się zapachem kadzidełka. Zacznie zastanawiać się, co wydarzy się tym razem, jak blisko blondynki się znajdzie, jak gorące spojrzenia będzie na nią rzucać i ile razy zapomni o swojej dziewczynie. Potem porzuci te rozmyślania i znów powierzy swój los gwiazdom. Nie będzie niczego się domyślał, za to przysięgnie, że przed następnym spotkaniem zajrzy do kryształowej kuli. Nie wie jednak, że jak zawsze o tym zapomni.

I ten dzień nie był wyjątkiem. Długa, lśniące spódnica Willow zamiotła podłogę, gdy kobieta wracała do fotela z książką o chiromancji. Usiadła i otworzyła wolumin na pierwszym rozdziale, a jej kuzynka odgarnęła włosy z czoła i pochyliła się nad swoją dłonią, analizując linie papilarne.

- Pokaż, jak tam twoja Linia Serca – powiedziała Willow, spoglądając na rękę kuzynki.

Chłopak jak zawsze chwycił błękitną filiżankę i napił się herbaty, przypatrując się dwóm najważniejszym kobietom w jego życiu. Myśli o Hermionie jak zwykle uleciały gdzieś po wejściu do tej klasy. Nie wiedział czy był to dobry znak, jednak nie przejmował się tym.

Odkładając naczynie na stół, spojrzał na zgromadzone na jego dnie fusy. Układały się w bramę – symbol przyszłego szczęścia. Chłopak jeszcze raz zerknął na Willow i Lunę, zastanawiając się, jakie radości czekają go w przyszłości.

- Harry, mam nadzieję, że i dzisiaj możesz zostać z nami dłużej – wypełniony nadzieją głos nauczycielki wróżbiarstwa wybudził go z rozmyślań.

Spojrzała na niego swoimi dużymi, ciemnoniebieskimi oczami, a on nie umiał jej odmówić, mimo że przez jego głowę przeleciało milion obrazów – Hermiona, całująca go w Norze, Hermiona na koncercie, Hermiona przytulająca się do niego. Potem trochę inne – Malfoy w łazience Grangerów, Malfoy idący na peron 9 ¾ razem z Hermioną, Malfoy spoglądający na Hermionę z czułością.

- Oczywiście, że zostanę – wdzięczny wzrok Luny na chwilę się na nim zawiesił, a jego serce mocniej zabiło – Oczywiście.

- Bardzo mnie to cieszy – szepnęła blondynka.

***

- Gdyby ktoś o nas pytał, powiedz, że jesteśmy w… - trybiki w jego mózgu obracały się z zawrotną prędkością – Powiedz, że jesteśmy… we Wrzeszczącej Chacie – wymyślił w końcu.

Draco, Blaise, Hermiona i Pansy stali przy wyjściu z pubu Pod Trzema Miotłami. Każde z nich był rozgrzane piwem kremowym, które zaserwowała im Madame Rosmerta. Diabeł obejmował swoją dziewczynę w pasie, zaś blondyn splatał palce z drugą Ślizgonką. Dla postronnych obserwatorów Malfoy i Hermiona wyglądali zapewne jak zwykła para, która wybrała się na przechadzkę do Hogsmeade. Draco, mimo że nie było jeszcze zimno, troskliwie poprawiał szalik towarzyszki, zaś ona odgarniała z jego czoła jasne kosmyki.

Tylko oni wiedzieli, że ich relacje są nieco bardziej skomplikowane. Na tyle, by sami ich nie rozumieli.

- Gdzie chcecie iść? – zapytał ciekawie Blaise.

- To niespodzianka – rzekła tajemniczo Hermiona, a jej oczy rozbłysły.

- Mam nadzieję, że nie macie zamiaru po raz drugi zrównać Hogwartu z ziemią – zaśmiał się czarnoskóry – McGonagall nie wytrzymałaby tego. Zapewne odebrałaby wam wtedy Order Merlina – wrednie się uśmiechnął.

- Nie martw się, Diable, w naszej operacji ucierpi tylko kilka Gryfonów i nauczycieli… Może też kilka innych osób… - Draco przywołał na swoją twarz najbardziej ślizgoński wyraz, na jaki było go stać – Niektóre krzywdy muszą być pomszczone.

- Smoku, jak zwykle zioniesz ogniem – zażartowała Pansy.

- Wolę określenie, ze wyrównuję rachunki – poprawił ją blondyn – Dobra, musimy się już zbierać. Nie mamy wiele czasu, by załatwić nasze sprawy.

Pansy i Blaise ostatni raz z rozbawieniem spojrzeli na dwójkę przyjaciół, po czym skierowali się w stronę Miodowego Królestwa, zastanawiając się, co tym razem wymyślili Draco i Hermiona.

Ślizgoni weszli w jedną z bocznych uliczek Hogsmeade, gdzie nikt ich nie widział. Malfoy zbliżył się do brązowowłosej, wciąż trzymając ją za rękę.

- Gotowa? – zapytał cicho. W jej oczach zobaczył błysk ekscytacji.

- Gotowa – odpowiedziała zdecydowanie.

Chłopak pochylił się nad nią i lekko musnął jej usta swoimi wargami, a już po chwili świat wokół nich zawirował. Kamienne domy Hogsmeade zmieniły się w sklepowe wystawy ulicy Pokątnej.

- Londyn… - powiedziała z rozmarzeniem dziewczyna.

Rozejrzała się i zobaczyła wokół siebie spacerujących czarodziejów oraz znane jej sklepy. Słyszała okrzyki kupców próbujących sprzedać swoje towary oraz matek, które szukały swoich pociech. Czuła wokół siebie zapach miasta i cedrowej wody kolońskiej blondyna, który wciąż stał tuż obok niej.

Chłopak pociągnął ja za rękę i zaczął prowadzić w stronę najbardziej kolorowego sklepu na całej ulicy – Magicznych Dowcipów Weasley’ów. Na jego wystawie stało mnóstwo przedmiotów, wybuchających lub naśmiewających się z przechodniów. Ogromny plakat wisiał na drzwiach wejściowych, a jego treść rozśmieszała każdego czarodzieja. Lśniące, żółte litery na fioletowym tle układały się w sprośny wierszyk na temat Ministerstwa Magii. Hermiona przypuszczała, że nikt nie zareagował jeszcze na ten plakat tylko dlatego, że sklep Georga i atmosfera w nim panująca pozwoliła poradzić sobie z ogromem wojny wielu ludziom, w tym samemu właścicielowi.  

- Wciąż nie wierzę, że mamy zamiar dorównać bliźniakom – powiedział z rozbawieniem Draco, otwierając kurtuazyjnie drzwi sklepu przed Hermioną.

- Nie dorównać, lecz spróbować naśladować – poprawiła go dziewczyna z szerokim uśmiechem – Nikt nie może się równać z Weasley’ami.

Malfoy potaknął i razem zaczęli przeciskać się przez tłum uczniów, którzy podobnie jak oni deportowali się z Hogsmeade, by zaopatrzyć się w Magicznych Dowcipach. Uszy Dalekiego Zasięgu i Bombonierki Lesera sprzedawały się w zastraszająco szybkim tempie, a Hermiona wciąż nie mogła uwierzyć, ze Draco traktuje George’a jak swojego prawdziwego przyjaciela. Nie tak, jak Ginny, z którą rozmawiał głównie o quidditchu, nie tak, jak Billa, z którym wymieniał tylko grzecznościowe zwroty. Malfoy rozmawiał z Georgem z prawdziwą przyjemnością i nie było w tym nic udawanego. Już na podwieczorku w Norze dziewczyna zauważyła, że pomiędzy dwoma chłopcami rozciąga się nić porozumienia. Słowa, które wypowiedział w jego sklepie tylko utwierdziły Ślizgonkę w przekonaniu, że blondyn zaprzyjaźnił się i był pozytywnie nastawiony do Weasley’a.

Przeszli obok stoiska z Eliksirem Miłości, a kilka stojących przy nim dziewczyn zalotnie spojrzało na Dracona i zatrzepotało rzęsami. Szczęki Hermiony mimowolnie się zacisnęły, a sama Ślizgonka energicznie pociągnęła blondyna w stronę kasy, by jak najszybciej odeszli od fiolek z różowym płynem.

Usłyszała, jak chłopak się roześmiał.

- Czyżbyś była zazdrosna? – zapytał kpiąco. Specjalnie jeszcze raz odwrócił się w stronę grupki uczennic i posłał im swój firmowy uśmiech, a połowie z nich od razu zmiękły kolana.

Zęby Ślizgonki niebezpiecznie zazgrzytały.

- Oczywiście, że nie jestem zazdrosna – burknęła, rzucając mordercze spojrzenie fankom Malfoy’a.

Blondyn jeszcze kilka razy się roześmiał, ale Hermiona nie zwróciła już na to uwagi. W końcu pośród tłumu czarodziejów dostrzegła George’a. Stał za ladą sklepową i ze swoim sławnym uśmieszkiem na ustach wydawał paragony kupującym. Był ubrany w elegancki, brązowy garnitur ze znakiem sklepu na klapie marynarki. Przekrzywionym na prawą stronę kapeluszem zasłaniał swój brak małżowiny usznej.

- Hermiona! Draco! – powiedział radośnie rudy. Przecisnął się przez tłum klientów i mocno uścisnął Ślizgonów.

- Cześć, George! – powiedziała entuzjastycznie dziewczyna, w czym zawtórował jej Malfoy. Oboje odwzajemnili uścisk Weasley’a.

- Co was sprowadza w moje skromne progi? – zapytał. Ogarnął wzrokiem cały swój sklep i zauważył, że kolejka przy kasie powiększyła się – Lee! Skasuj klientów, proszę! – krzyknął do ciemnoskórego chłopaka o kręconych włosach, który właśnie układał nowe pudełka Bombonierek Lesera.

- Się robi, George! – odpowiedział Jordan i od razu skierował się w stronę lady.

- Wiec? – rudy ponownie zwrócił się do Ślizgonów.

- Przyszliśmy, ponieważ mamy do ciebie małą sprawę, a ty jesteś specjalistą w pewnych kwestiach – powiedział Draco.

- Chcecie zrobić komuś brzydki kawał? Nauczycielowi? A może Filchowi? – oczy Weasley’a rozbłysły.

- Tak… Ale nie powiedziałabym, że będzie to tylko jeden kawał… - Hermiona roześmiała się, po czym podała chłopakowi kartkę z listą zakupów.

- Kieszonkowe Bagno, Łajnobomby, Q-Py Blok, Peruwiański Proszek Natychmiastowej Ciemności, Srebrne Skrzące Węże, Fontanna Voodoo, Gigantojęzyczne Toffi… - zaczął czytać rudy, po czym zagwizdał z uznaniem – Widzę, że szykują się naprawdę dobre kawały. Będziecie musieli mi koniecznie o nich opowiedzieć – mrugnął do nich okiem, po czym przeszedł do jednej z półek i zaczął ściągać z niej przedmioty, które spisane były na liście.

- To będą bardzo ciekawe recenzje – zaśmiał się Draco – Ostatniej nocy Hermionie nie kończyły się pomysły na kawały, mamy więc nadzieje, że ten rok minie nam ciekawie.

Dziewczyna zaczerwieniła się na samo wspomnienie ich nocnej eskapady.

- Nie przypuszczałem, że dwójka takich kujonów i lizusów jak wy będzie chciała narażać się naszym kochanym profesorkom – powiedział kpiąco George i sięgnął po pudełko Diabolicznej Prowokacji Diabła – Myślałem, że dla was najważniejsze jest zdobywanie punktów dla domu.

- Od czasu do czasu trzeba przecież coś zmienić – powiedziała dziewczyna – Nie wiem, czy wytrzymałabym kolejny rok nauki i wypełniania obowiązków prefekta, szczególnie, ze teraz McGonagall została dyrektorką. Poza tym, ktoś musiał przejąć pałeczkę po tobie i Fredzie.

Rudy nerwowo podrapał się w miejscu, w którym powinna znajdować się jego małżowina. Hermiona już w czasie wakacji zauważyła, ze jest to jego nerwowy tik, pojawiający się za każdym razem, gdy ktoś wspomni o jego zmarłym bracie.

- Jestem zaszczycony, że zdecydowaliście się na kontynuacje naszego dzieła – rzekł Weasley, nieco zdławionym głosem. Przeszedł kilka kroków i przystanął przy stoisku ze słodyczami – Szkoda tylko, że nie macie takich fajnych obiektów do robienia kawałów, jakie mieliśmy my. Mówię wam – wkurzanie Umbridge było czystą przyjemnością – zaśmiał się, jednak w jego oczach nadal gościł smutek.

- To my jesteśmy zaszczyceni, że możemy zaopatrzyć się w twoim sklepie – blondyn szybko zmienił temat, ponieważ i on zauważył przygnębienie chłopaka.

- Nie ma sprawy. Zawsze popierałem i będę popierać działania prowadzące do dużego zamętu i dobrej zabawy przynajmniej jednej ze stron – szeroki uśmiech szybko zastąpił smutek – Powiedzcie mi tylko… czy macie już upatrzone ofiary?

- Mamy już całą listę – wyznała Hermiona.

- Na pierwszym miejscu Braddle, nowa opiekunka Gryfonów. Cały czas ich faworyzuje – powiedział blondyn.

- Potem klasycznie Filch – dodała dziewczyna.

- I dużo, dużo innych ludzi, którzy denerwują mnie i Hermionę lub po prostu staną wtedy na drodze – Draco uśmiechnął się wrednie.

- I właśnie taka postawa jest dobra! – George poklepał ich po ramionach, po czym spojrzał do siatki, w której zebrane były przedmioty potrzebne Ślizgonom do ich planów – Chyba mamy już wszystko, prawda?

Hermiona nachyliła się nad torbą i porównała jej zawartość z listą zakupów.

- Tak, to wszystko – potwierdziła.

- Wiec bawcie się dobrze! – Weasley wcisnął im reklamówkę w dłonie – Do zobaczenia! Wybaczcie, że nie porozmawiamy dłużej, ale mam ogrom pracy.

- Czekaj, George – Malfoy przytrzymał chłopaka za marynarkę – Musimy przecież zapłacić – wyjął sakiewkę z kieszeni spodni i podał rudemu kupon upominkowy do Magicznych Dowcipów.

- Nie wygłupiajcie się, zachowajcie go na inną okazję. Pierwsze zakupy w moim sklepie macie gratis za to, że będziecie robić mi darmową reklamę – zaśmiał się.

- Ale George… - zaczęła dziewczyna.

- Nie chcę słyszeć żadnego ,,ale”, Hermiono – powiedział kategorycznie, świetnie naśladując głos swojej matki. Ślizgoni mimowolnie wybuchnęli śmiechem.

- Jesteś pewny? – zapytała.

- Tak, jestem pewny. A teraz zmykajcie, bo Filch nie wpuści was do zamku.

Draco i Hermiona pożegnali się z nim, po czym odwrócili się i zaczęli zmierzać w stronę wyjścia ze sklepu. Blondyn nie uszedł jednak nawet kilku kroków, gdy poczuł, że rudy przyciąga go do siebie i mówi cicho:

- Słyszałem, że ostatnio w związku Harry’ego i Hermiony nie najlepiej się układa… Nie wiem, co jest pomiędzy wami, ale chciałem ci tylko powiedzieć, że to naprawdę świetna dziewczyna – zerknął na jej oddalającą się postać – Nie zapomnij o tym, proszę.

- Nie mam zamiaru zapomnieć – powiedział poważnie chłopak.

***

Dziewczyna wróciła do swojego dormitorium i schowała do szafy wszystkie przedmioty, które razem z Draconem zakupiła z Magicznych Dowcipach Weasley’ów. Podczas gdy nogą upychała pudełka fajerwerków pod swoimi książkami, Adelajda ze skupieniem malowała swoje rzęsy przed lustrem.

- Wybierasz się gdzieś? – zapytała ciekawie Hermiona.

- Adrian umówił się ze mną na randkę w Pokoju Życzeń – powiedziała, ledwo hamując ekscytację. Odłożyła kosmetyki i odwróciła się w stronę koleżanki – I jak wyglądam?

- Świetnie – odpowiedziała Hermiona, jednocześnie gwałtownie zamykając szafę i nie pozwalając lawinie jej rzeczy wysypać się na podłogę dormitorium.

- Nie sądzisz, że ta sukienka jest zbyt krótka? – zapytała z wahaniem i naciągnęła obcisłą, ciemnozieloną część ubioru, by sięgała niemal kolan.

- Jest idealna, Adelajdo – przyznała szczerze Ślizgonka. Od początku nauki w Hogwarcie potajemnie zazdrościła koleżance jej niesamowitej figury i umiejętności komponowanie strojów.

Dziewczyny przez chwilę stały w milczeniu. Adelajda poprawiała swoje włosy, a Hermiona próbowała uprzątnąć bałagan, który zagościł na jej szafce nocnej.

- Jak było wczoraj? – zapytała w końcu Murton, nie umiejąc powstrzymać swojej ciekawości. Pytanie wystrzeliło z jej ust jak z procy.

- Kiedy wczoraj? Po imprezie poszłam prosto do dormitorium, tak jak ty – skłamała gładko dziewczyna.

- Nie udawaj, Hermiono, przecież Smok wtajemniczył nas w cały swój plan – powiedziała Adelajda i odwróciła się w stronę dziewczyny – Pytam, jak było na błoniach.

- Draco miał cały plan? – zdziwiła się.

- Oczywiście, że tak. Widziałaś kiedyś, by zrobił coś impulsywnie?

Tak. Widziała. A może raczej poczuła.

- Ale nie odbiegaj od tematu. Mów, co się tam wydarzyło – powiedziała Adelajda niemal surowo.

Brązowowłosa westchnęła i usiadła na skraju łóżka. Podświadomie już od rana chciała opowiedzieć komuś, co wydarzyło się na gałęzi pewnego dębu, rosnącej na skraju Zakazanego Lasu.

- Pocałowaliśmy się – rzekła dziewczyna, a zaraz potem nastąpił potok jej słów, opisujący, jak cudownie było jej, gdy siedziała w jego objęciach i gdy czuła jego usta przy swoich.

- A co z Potterem? – zapytała Ślizgonka.

- Harry to osobny problem – przymknęła oczy.

- Dlaczego? Wystarczy, że z nim zerwiesz.

- To wcale nie jest takie proste, jak się wydaje – mruknęła – Potter jest bardzo wybuchowy, boję się, jakby na to zareagował…

- Ty się czegoś boisz?

Hermiona nie odpowiedziała, więc Adelajda zostawiła ją w dormitorium z własnymi myślami.

,,Czy się czegoś boję? A i owszem. A dlaczego nie mam już w sobie odwagi? Bo ta wojna zużyła chyba jej wszystkie złoża…”

***

Nie wierzył. Miał ją przy sobie. W końcu. Jego palce na jej ciele, jego usta na jej wargach. Słyszał jej szepty z bliska. Czuł jej puls pod swoimi palcami. Materiał jej koszulki prześlizgiwał się pod jego dłońmi.

- Nie możesz… - powiedziała cicho, a dalsze słowa utonęły w kolejnym pocałunku.

Zachłannym. Namiętnym. Tak długo oczekiwanym.

- Nie mówmy o tym teraz – wyszeptał w jej usta.

I znów ją do siebie przyciągnął, a ona nie mogła mu się oprzeć. Czuła, że źle robi, jednak nie umiała się od tego powstrzymać. To było silniejsze od niej samej, silniejsze od czegokolwiek. Śniła przecież o nim od początku nauki w Hogwarcie. Jak mogła więc mu odmówić, gdy całował ją, jak gdyby było to warte każdej ceny?

- Proszę… nie rób tego… - mówiła słabo. Nawet ona nie uwierzyłaby w szczerość tych słów.

- Dlaczego? Dlaczego nie? – zapytał z pasją.

- Przecież wiesz… - znów dała się pocałować, a w głowie jej się zakręciło.

- Ten problem załatwimy kiedy indziej.

Drzwi sali do wróżbiarstwa nigdy nie widziały tak gorącego pocałunku.

***

Hermiona zeszła do Wielkiej Sali na obiad. Pomieszczenie było już pełne uczniów, dziewczyna lawirowała więc pomiędzy nimi, by dostać się do stołu Slytherinu. W oddali widziała już Dracona, który z uśmiechem na twarzy spoglądał w jej stronę.

- Hermiono! – usłyszała za sobą.

Odwróciła się i za sobą ujrzała Ginny. Ruda miała skruszony wyraz twarzy.

- Czy mogłybyśmy porozmawiać? – zapytała niepewnie.

- Jasne – odpowiedziała jej Ślizgonka. Mimo wszystkich uczuć, które targały nią rano, nie umiała po prostu zakończyć przyjaźni z Weasley’ówna.

Dziewczyny wyszły z Wielkiej Sali i stanęły pod jedną ze ścian holu, gdzie mogły liczyć na odrobinę prywatności.

- Na początku chciałabym cię bardzo przeprosić za tę sytuację dziś rano… Wiem, że nie ubrałam moich myśli w dobre słowa… - powiedziała Ginny – Nie chciałam cię urazić, tak bardzo zależy mi na przyjaźni z tobą.

- Och, Gin, ja też nie chciałabym się na ciebie złościć – rzekła Hermiona i ciepło uśmiechnęła się do Gryfonki.

- Jak dobrze! Już myślałam, że śmiertelnie się na mnie obraziłaś, tak jak to mają w zwyczaju Ślizgoni.

Dziewczyna rzuciła rudej zdziwione spojrzenie.

- Oczywiście, tylko żartowałam – dodała szybko.

Hermiona przyjrzała się swojej przyjaciółce. Jej rude włosy lśniły, podkreślając jej piegi na nosie. Umięśnione od gry w quidditcha ręce sprawiały wrażenie silnych, ale były proporcjonalnie zbudowane w stosunku do długich nóg dziewczyny. Gin wyglądała niemal jak anioł. Ślizgonka nie wiedziała, jakim cudem w ogóle się z nią pokłóciła.

- Wiesz, pomyślałam, że gdybyś przestała zadawać się z Draconem, mogłabyś razem ze mną i Harrym spędzać każde święta w Norze… - zaczęła rozmarzonym głosem Weasley’ówna.

- Gdybym przestała zadawać się z Draconem? – Hermiona myślała, że źle coś usłyszała. Przecież, jeżeli Ginny chciała się pogodzić, nie mogła znów mówić takich rzeczy.

- Tak, przecież o tym mówimy. Nie sadzisz chyba, że Harry cały czas będzie tolerował Malfoy’a. Myślałam, że związując się z Potterem, brałaś pod uwagę to, że będziesz musiała skończyć swoje ślizgonskie przyjaźnie…

Dalsze słowa dziewczyny nie dotarły już do Hermiony. Ślizgonka stała niczym słup soli i wpatrywała się w Harry’ego i Lunę, którzy wychodzili z korytarza prowadzącego do sali Willow Lovegood.

***

Październik i listopad minęły Draconowi i Hermionie pod znakiem niekończących się kawałów. Pierwszą ofiarą, tak jak zakładali, została profesor Braddle. Ślizgoni sądzili, że po wypiciu wody pełnej Q-Py Bloku i podpisanej: ,,By zawsze pamiętała pani o Slytherinie”, już nigdy nie spojrzy źle na uczniów tego domu. Filch musiał uporać się z Fontannami Voodoo, które zostały równocześnie wystrzelone na każdym korytarzu w Hogwarcie, a profesor Binns ratował uczniów, którym została podana ogromna dawka Gigantojęzycznych Toffi.

Już po dwóch miesiącach ,,Malfoy&Granger łamią zasady” było znane w całej szkole. Każdy, kto nie był przyjacielem dwójki Ślizgonów, mógł czuć się zagrożony. Łajnobomby co chwilę wybuchały w różnych częściach szkoły, a Peruwiańskie Proszki Natychmiastowej Ciemności były aktywowane za każdym razem, gdy nauczyciele chcieli zrobić sprawdzian. Draco i Hermiona z pupili i kujonów stali się zmorą każdego profesora. Nawet Horacy Slughorn stracił do nich cierpliwość, gdy nakarmili go Kanarkową Kremówką. Ich nocne eskapady również stały się znane po tym, jak woźny szkoły przyłapał ich siedzących na gałęzi dębu. Nic jednak nie zniechęciło ich do dalszego łamania regulaminu – szlabany, które cały czas dostawali, złe oceny, które były skutkiem ich chronicznego braku czasu na odrabianie zadań, nawet myśl o tym, że mogą źle zdać owutemy.

Również związek Harry’ego i Hermiony nie mógł przeszkodzić Ślizgonce w realizowaniu jej szalonych pomysłów. Oboje nie mieli teraz dla siebie czasu – dziewczyna cały czas czyściła składzik z eliksirami lub pomagała Filchowi w ramach szlabanów, zaś Wybraniec notorycznie znikał w sali wróżbiarstwa. Każdy uczeń w Hogwarcie zdawał sobie z tego sprawę, że Gryfon i Ślizgonka są ze sobą tylko oficjalnie. Nieoficjalnie każde z nich przynajmniej raz zostało przyłapane na całowaniu się z inną osobą, mimo to Potter uparcie twierdził, że Hermiona to jego najukochańsza dziewczyna.

,,Dzień zemsty na Rolandzie Hooch” był długo obmyślanym kawałem, który miał być zapamiętany w szkole przez wiele lat. Jak wskazała nazwa – jego ofiarą była Rolanda Hooch, nauczycielka latania na miotle, która nigdy nie uznawała fauli na członkach drużyny Slytherinu. Draco i Hermiona mieli nadzieje, że mała kąpiel w Kieszonkowym Bagnie nauczy ją szacunku do Ślizgonów…

***

Był ostatni dzień listopada. Na boisku do quidditcha właśnie toczył się mecz Ravenclaw – Hufflepuff. Była to ostatnia rozgrywka w tym sezonie, następna miała się odbyć dopiero w marcu.     

Za oknem padał gęsty deszcz, a mocny i nieprzyjemny wiatr niemal łamał drzewa w Zakazanym Lesie. Mimo to prawie wszyscy uczniowie Hogwartu znajdowali się na trybunach i zawzięcie krzyczeli nazwę drużyny, której kibicowali. Zawodnicy byli cali mokrzy, strugi deszczu płynęły po ich twarzach, jednak dzielnie zdobywali kolejne punkty. Gwizdek sędziego co rusz oznajmiał zdobytą bramkę, a głos Seamusa Finnigana, który piastował stanowisko komentatora po Lee Jordanie, niósł się po całym boisku.

- Bradley podaje kafla do Daviesa, Caddwalander próbuje mu go odebrać, ale… Tak, piękny strzał kapitana drużyny! Ravenclaw zdobywa kolejny dziesięć punktów!

Jednak nie wszyscy uczniowie oglądali w tym czasie mecz.

Draco Malfoy pochylał się nad podłogą jednego z korytarzy i rozciągał nad nią przezroczystą, cieniutką sieć. Miała ona uruchomić rozpylenie Peruwiańskiego Proszku Natychmiastowej Ciemności, którego ogromna ilość była zawieszona pod sufitem i zabezpieczona zaklęciem ukrywającym. Następnie ofiara kawału miała w ciemności wdepnąć w złoża Kieszonkowego Bagna, rozłożonego w kolejnych częściach korytarza.

Ofiarą miała być oczywiście Rolanda Hooch. Zadaniem Adriana Pucey’a było zwabienie jej w rejony korytarza, resztą miał zająć się sam Draco. Plan był w całości obmyślony przez Hermionę, która spisała go na odwrocie swojego eseju na eliksiry.

Blondyn właśnie zawiązywał koniec nici na filarze, gdy usłyszał za sobą głos.

- Malfoy.

Gwałtownie się odwrócił. Za nim stał Harry Potter, w całej swojej wybrańczej okazałości, z wyciągnięta przed siebie różdżką. Na twarzy miał ten sam wyraz gniewu, jaki Ślizgon widział już u niego, gdy Wybraniec zobaczył go w łazience Grangerów.

- Potter, cóż za miłe spotkanie – powiedział z kpiącym uśmieszkiem. Skończył przywiązywanie sieci, po czym wstał, otrzepał ręce i spojrzał prosto w oczy Gryfona.

- Zależy dla kogo miłe – rzekł z nienawiścią Harry.

Promień zielonego światła został wystrzelony prosto w klatkę piersiową Malfoy’a…