Rozdział XXIV - ,,Dramione - Utracona Przyjaźń"

Hej, kochani! 
Wiem, że miało być jutro, ale nie mogłam wytrzymać...

Ten rozdział chciałabym dedykować kobiecie, która nie zwróciła uwagi na to, że włamałam się do pewnego hotelu, dzięki czemu zyskałam pomysł na scenę w tym rozdziale (To nie jest żart. Naprawdę mogła kazać mi wyjść...) 

Być może część z Was zauważyła już, ze na blogu pojawiła się playlista. Zawiera ona piosenki, które według mnie są spójne klimatycznie i pasują do bloga. Poza tym cytaty z niektórych z nich będą wykorzystywane w innych opowiadaniach, które się tutaj znajdą ;) 

Next dopiero w środę, ponieważ w weekend jadę na koncert i na pewno nie będę mieć czasu na długie pisanie. 

Zapraszam do czytania i komentowania! 

Johanna Malfoy :* 

****** 

   

Widziała go już z daleka. Beztrosko opierał się o ścianę i śmiał się razem z grupką Gryfonów, przeczesując swoje ciemne włosy palcami. Kiedyś uwielbiała ten gest, podobnie jak poprawianie zjeżdżających z nosa okularów. Teraz nie mogła przypomnieć sobie, dlaczego w ogólne zgodziła się na związek z nim.

- Harry – powiedziała zimno, stając za nim. Kilkoro Gryfonów zerknęło na nią z ciekawością.

- O, cześć, Hermiono! – rzekł entuzjastycznie i odwrócił się w jej stronę. Nic nie świadczyło o tym, by żałował tego, co kilka godzin temu zrobił Draconowi. Chłopak chciał pochylić się nad Ślizgonką, by ją pocałować, jednak przeszkodziła mu w tym jej dłoń, która z głośnym trzaskiem spotkała się z policzkiem Pottera.

Uczniowie domu lwa zamarli na ten widok. Jak to, żył jeszcze ktoś, kto śmiał podnieść rękę na wybawcę świata?

- Musimy porozmawiać. Sami – wycedziła, kładąc szczególny nacisk na ostatnie słowo.

Błysk strachu przemknął przez jego oczy, jednak już po chwili zastąpiła go pewność siebie. Pożegnał Gryfonów, mówiąc, że zaraz wróci, po czym położył Hermionie dłoń na plecach. Ta odskoczyła, gdy tylko poczuła jego dotyk na swoim ciele. Rzuciła mu mordercze spojrzenie, które wyraźnie mówiło mu, że ma zachować od niej bezpieczną odległość i poprowadziła w stronę jednej z wnęk w korytarzu, w której mogli spokojnie porozmawiać.

- O czym chciałaś porozmawiać? Wyglądasz na spiętą… - zaczął troskliwym tonem chłopak i znów spróbował ja pocałować.

Dłoń Ślizgonki ponownie wymierzyła cios w twarz Wybrańca.

- Jeszcze się pytasz? Zaatakowałeś Dracona! Nie pomogłeś mu! Zostawiłeś go! Mógł zginąć!

- Kochanie, zrobiłem to tylko dla twojego dobra – rzekł spokojnie – Nie mogłem patrzyć na to, jak ktoś dobiera się do mojej dziewczyny. Mam nadzieję, że po dzisiejszym popołudniu Malfoy nieco zrozumie…

- Kochanie? Twojej dziewczyny? Co ty w ogóle mówisz? – prychnęła – Przez ostatnie dwa miesiące nie zwracałeś na mnie uwagi, chodziłeś do Willow i obściskiwałeś się z Luną, a teraz twierdzisz, że wciąż jesteśmy w związku?

- Kochanie, przecież wiesz, ze wybaczyłbym ci to, co było pomiędzy tobą a Malfoy’em…

- Użyłeś złego czasu. To, co jest pomiędzy mną a Draco dopiero się zaczyna. A to z tego prostego powodu, że ciebie nie było, a on był jedyną osobą, która zwracała na mnie uwagę – powiedziała z goryczą.

- Przecież nigdy nie mówiłaś mi, że nie chcesz już ze mną być – zauważył Potter, mrużąc oczy.

- Nie mówiłam? Wiec powiem teraz: Harry Potterze, Wybrańcu, Chłopcze, Który Przeżył, By Skomplikować Nam Wszystkim Życie, zrywam z tobą! Definitywnie i oficjalnie! – krzyknęła. Nie mogła się powstrzymać, by kolejny raz go nie uderzyć.

Gryfon przytknął dłoń do twarzy, jednak roześmiał się głośno.

- Jesteś żałosna w tym, co robisz, wiesz? Czasem nawet mi ciebie szkoda, że dokonujesz takich głupich wyborów – znów się zaśmiał – Malfoy zamiast mnie? Tylko Ślizgon może mieć taki system wartości.

- Ja? Żałosna? – jej nozdrza niebezpiecznie zafalowały – Tylko ja mogę mówić o kimś, że jest żałosny!

- Nie ośmieszaj się więcej, Granger. Nie wiem, czy jest jeszcze jakiś Gryfon, który się z ciebie nie śmieje. Jesteś pośmiewiskiem, podobnie jak ten twój Malfoy.

- Nie myśl, że ty jesteś lubiany wśród Ślizgonów – powiedziała mu, a przez głowę przemknęły jej reakcje uczniów domu węża na związek Hermiony z Wybrańcem.

- Nie potrzebuję uwielbienia śmierciożerców – warknął.

- A ja nie zwracam uwagi na śmiech głupców – odcięła się.

Chciała coś jeszcze powiedzieć, jednak zobaczyła, oczy chłopaka nagle wytrzeszczają się i zachodzą mgłą. Z jego gardła wyrwał się chrapliwy oddech. Hermiona nie zwróciła na to jednak uwagi, wykorzystując jego otępienie do zupełnie innej rzeczy. Sięgnęła do tylnej kieszeni spodni i wyciągnęła z niej Łajnobombę. Cisnęła nią we wciąż osłupiałego Wybrańca, a jej zawartość pokryła całą jego osobę.

- Łajno za bagno, Potter. Miłej kąpieli – syknęła, po czym odwróciła się na pięcie, nie zwracając uwagi na to, że chłopak właśnie przewrócił się na podłogę korytarza.

 

Przez długi czas spacerowała krętymi korytarzami Hogwartu i zastanawiała się nad swoją rozmową z Harrym. Nagle spojrzała na całą tę sprawę z innej strony. Ze strony Pottera. Ze strony tego zdradzonego.

I poczuła się okropnie.

Zawsze zastanawiała się, kiedy chłopak się zmienił. Kiedy przestał się nią zajmować, umawiać z nią, całować. Nigdy nie zastanawiała się, kiedy jej przestało na tym wszystkim zależeć. Właśnie wtedy doszła do wniosku, że jej tak naprawdę nigdy na tym nie zależało.

Zachowała się karygodnie. Zdradziła go. Nie raz, wielokrotnie. W myślach i w uczynkach. I właśnie dlatego tak źle się czuła, bo wiedziała, że naprawdę była w tym wszystkim żałosna. Nie umiała stanąć twarzą w twarz ze swoimi uczuciami, tylko dalej brnęła w tę chorą mistyfikację, jaką był jej związek z Harrym. Bała się tego, co czuła do Dracona, więc udawała, że jest szczęśliwa z Potterem. Ale to wszystko zaczęło się walić, gdy blondyn ponownie wszedł w jej życie, zmieniony i jeszcze przystojniejszy niż przedtem. Czulszy i bardziej opiekuńczy. Już wtedy mogła wyznać Harry’emu prawdę i dać upust tym uczuciom, które kłębiły się na dnie jej serca pod brakiem zaufania do Malfoy’a. Ale była przecież Ślizgonką, gra była jej ulubionym zajęciem.

Wiec krzywdziła Pottera, krzywdziła Malfoy’a i krzywdziła siebie, bo nie umiała zmienić swojej ślizgońskiej mentalności. O ile łatwiej byłoby, gdyby od razu uświadomiła sobie, że miłość to rzecz, od której nie da się uciec, obojętnie, co by się nie zrobiło.

Zastanawiała się, dlaczego jej były chłopak zaczął chodzić na wróżbiarstwo. Czy tylko z powodu Willow, czy wcześniej już śnił o Lunie. Czy on także udawał, a od zawsze należał do blondynki.

Wolała już o tym nie myśleć. Wiedziała tylko jedno – Potter w końcu trafił na osobę, która go kocha.

Bo Hermiona z pewnością nie darzyła go tym wzniosłym uczuciem.

Głośno roześmiała się, gdy przypomniała sobie, jak wychodziła z Yo! Sushi i próbowała przekonać samą siebie o miłości do Harry’ego. Przypomniała też sobie te wszystkie momenty, gdy myślała, ze czuje coś więcej niż przyjaźń do Pottera. Nie wierzyła, że to wszystko działo się cztery miesiące temu. Nie wierzyła, że była tak głupia, by dla pozornej wygody krzywdzić innych.

Owszem, nie umiała zaufać Draconowi, ponieważ wciąż podświadomie bała się, że nastąpi moment, gdy on znów stanie się zły. Nie obligowało jej to jednak do posiadania chłopaka, do którego tak naprawdę nic nie czuła. Wiedząc, że wciąż kocha Malfoy’a, powinna dać sobie czas, by wszystko przemyśleć.

Bo była pewna, że go kocha. Nie jest w nim zauroczona. Kocha go. Była jego. A on jej. Od zawsze. Od momentu, w którym zapytał się Pottera, czy będzie jego przyjacielem, a ona odsunęła się od Wybrańca. Od momentu, w którym wyszeptał pierwsze słowa wprost w jej ucho.

,,Tak trzymaj, Granger…”

Chciała móc cofnąć czas i być wierna tym słowom. Nigdy nie zaprzyjaźnić się z żadnym Gryfonem i żadnego nie skrzywdzić.

Wyobraziła sobie, co by się stało, gdyby zaczęła wszystko od początku.

,,Cześć, Harry, cześć, Ginny. Jestem Hermiona. Ślizgonka. Ale nie jestem taka, jak oni. Umiem być miła. A to mój chłopak, Draco Malfoy.”

Gdyby przeprosiła Harry’ego i Ginny i odkryła w końcu wszystkie karty. Gdyby naprawdę spróbowała być mniej ślizgońska. Gdyby nabrała zaufania do osoby, którą kocha.

Do skrzydła szpitalnego dotarła w stanie załamania emocjonalnego. Zdawała sobie sprawę, że to wszystko, co wydarzyło się od wakacji, było skutkiem jej nieprzemyślanych i złych decyzji oraz uporu. Gdyby nie była z Harrym, nie musiałaby go zdradzać. Gdyby go nie zdradziła, nie złościłby się na Dracona. Gdyby nie złościł się na Dracona, nie zaatakowałby go.

A ona nie czułaby się, jak najpodlejsza osoba na całej kuli ziemskiej.

Drzwi skrzydła szpitalnego były zamknięte, jednak nie był to żaden problem dla różdżki dziewczyny.

- Alohomora – szepnęła, a jedno ze skrzydeł wrót otwarło się z cichym skrzypnięciem.

Draco był jedynym pacjentem na sali, więc Hermiona śmiało podeszła do jego łóżka, wiedząc, że nie zostanie przez nikogo zauważona. W całym Hogwarcie wiadomo było, że pani Pomfrey ma kamienny sen.

- Hermiona? To ty? – zapytał blondyn zdziwionym i zaspanym głosem, gdy Ślizgonka stanęła nad nim i spojrzała w jego oczy.

- Tak – odpowiedziała, po czym usiadła na skraju łóżka, uprzednio powiększając je, by oboje bez problemu się na nim zmieścili.

- Nie powinnaś być już w dormitorium? – spytał.

Nie odpowiedziała, tylko położyła się obok blondyna i przytuliła do jego ciepłego ciała. Dreszcz przeszedł po jej plecach, gdy znów przypomniała sobie, że bandaż, który znajdował się na jego żebrach, znalazł się tam przez nią.

- Hermiono? Czy coś się stało? – zapytał zaniepokojony. Objął drżące ramiona dziewczyny na tyle, na ile pozwalała mu niedawno złamana ręka – Byłaś u Pottera? Coś ci zrobił?

Zaczął uspokajająco głaskać jej splątane loki. Czuł, że Ślizgonka jest czymś mocno poruszona, nie naciskał więc na nią, tylko czekał, aż sama wszystko mu wyzna.

W końcu usłyszał zduszony szept:

- On… on nic mi nie zrobił. Za to ja jemu… tak. Teraz. I wcześniej też. Przez całe wakacje go krzywdziłam.

- O czym ty mówisz? – zdziwił się.

- Oszukiwałam go. I siebie też. Mówiłam mu, że go kocham. Sobie też to mówiłam. I nas krzywdziłam. A gdy potem wszystko zaczęło wychodzić na wierzch, krzywdziłam go jeszcze bardziej, a on zaczął myśleć, że nasze uczucie się wypala. A ono nigdy się nie wypaliło, bo nigdy go nie było… A teraz… Teraz on ciebie krzywdzi, bo myśli, że to twoja wina… A to wszystko – dotknęła palcami jego bandaży – to moja wina.

- Nie mów tak. Potter sam zdecydował, by mnie zaatakować. Nie ty podsunęłaś mu ten pomysł. On po prostu nie umiał poradzić sobie ze swoim problemem. Właśnie dlatego nie powiedziałem nauczycielom wszystkiego. Nie chciałem, by tylko on został ukarany. To była tak samo moja, jak i jego wina.

- I moja – dodała – Nie zapominaj, przez kogo to wszystko się stało.

- Nie obarczaj się już tym, proszę – chwycił ją za podbródek, by spojrzała w jego błękitne oczy – Proszę.

Przez chwilę leżeli w milczeniu i tylko się w siebie patrzyli. Dla wieczności była to sekunda, jednak im zdawało się, jakby trwało to całe lata.

W końcu nastąpił moment zrozumienia. Całkowitego.

- Zacznijmy wszystko od nowa. W zgodzie. Ze wszystkimi – wyszeptała w końcu.

- Dobrze – zgodził się.

Nic więcej nie musieli mówić. Wszystko zostało już powiedziane. Teraz nastąpił moment harmonii – pełnej, nieskończonej. Nawet ich serca biły w tym samym rytmie, podczas gdy umysły zapadały w taki sam sen o tej samej lepszej przyszłości.

***

Rozchylił powieki, a pierwszą rzeczą, którą zobaczył, był sufit szkolnego korytarza. Wokół siebie czuł zapach łajna, które znajdowało się na podłodze oraz jego ubraniu. Nie pamiętał jednak, dlaczego znalazło się ono na nim, ani dlaczego leży na podłodze Hogwartu. Szczerze mówiąc, nie pamiętał niczego z całego dnia. Kompletnie nic.

A kawa była taka gorzka…

Spróbował skupić się na tym, co mógł robić po zjedzeniu śniadania, jednak bez skutku. Widział fragmenty wspomnień, lecz zanim dokładnie się im przyjrzał, one umykały mu niczym chochliki kornwalijskie.

Blade ciało, sine usta, krew…

Jego głowa pulsowała bólem, niemal tak samo, jak wtedy, gdy Voldemort był w pobliżu. Pomyślał, że jeżeli jeszcze chwilę poleży wśród łajna, chyba zwymiotuje.

Zielony promień z jego różdżki… Połączenie zostało zerwane, ale w głębi wciąż kryją się przyzwyczajenia Czarnego Pana…

Jedno ze wspomnień przemknęło mu przed oczami tak szybko, jak złoty znicz, jednak zanim zastanowił się nad nim, znów stracił przytomność.

***

Draco przebywał w skrzydle szpitalnym tydzień. Przez cały ten czas Hermiona przychodziła do niego zaraz po zajęciach i opowiadała mu o wydarzeniach z minionego dnia oraz odrabiała zadania. Siedząc na skraju jego łóżka, które pachniało lekarstwami pani Pomfrey, mogła obserwować, jak z dnia na dzień, z godziny na godzinę, minuty na minutę, jego twarz nabierała kolorów. Żebra oraz ręka były już sprawne tak, jak wcześniej, zaś siniaki zniknęły pod wpływem maści przysłanej przez George’a Weasley’a.

,,Z pozdrowieniami od oduchowionego i bezsprzecznie najprzystojniejszego Gryfona w całej okolicy – dla największego amatora kąpieli błotnych w całej Wielkiej Brytanii.

PS. Gdybyś następnym razem chciał połamać sobie żebra i rękę, mogę podać Ci lepsze sposoby, niż walka z Wybrańcem. Chłopie, jest o was głośno na całej Pokątnej!

G. W.”           

Gdy Ślizgonka przeczytała blondynowi na głos liścik, który dołączony był do Zmywacza Siniaków, chłopak zaśmiał się tylko i powiedział:

- Gdy tylko wyjdę z tego piekielnego skrzydła szpitalnego, musimy wspólnie udać się do George’a.

- Zakupimy przy okazji składniki do kolejnych kawałów – dodała Hermiona.

- Jakich kawałów? Przecież ,,Dzień zemsty na Rolandzie Hooch” był ostatnim, jaki wymyśliliśmy – zdziwił się Malfoy.

- A jak myślałeś, co robiłam na ostatnich lekcjach? – spytała, po czym wyciągnęła ze swojej torby podręcznik do transmutacji. Na jego marginesach zapisany był szczegółowy plan zemszczenia się na Septimie Vector, nauczycielce numerologii.

- Profesor Vector? Nie mieliśmy w planie zrobienia kawału jakiemuś Gryfonowi?

- Nie będziemy już robić im kawałów. Żadnych – dziewczyna nagle spoważniała – Żadnemu Gryfonowi.

Draco momentalnie zrozumiał, o co chodziło dziewczynie. Wiedział, że chciała ona przestać nękać uczniów domu lwa oraz nie chciała robić im brzydkich żartów w stylu zamieniania ich w sklątki tynowybuchowe.

- Przepraszam, zapomniałem – wyszeptał zmieszany – Jeszcze muszę się przyzwyczaić do tego, że jesteśmy mili dla Gryfonów.

- Właśnie dlatego to wszystko jest tak straszne – ukryła twarz w dłoniach – Dlaczego Slytherin i Gryffindor tak strasznie się nie lubią? Dlaczego, obojętnie jacy nie bylibyśmy, te podświadome przekonania biorą w nas górę? Dlaczego musimy ich nie lubić?

Blondyn ze zmieszaniem patrzył się na drobne ramiona Hermiony, które drżały. Nie mógł zrozumieć, jakim cudem umie być tak twarda i silna, a zaraz potem wrażliwa i słaba.

- Bardzo cię przepraszam… - powtórzył, chwytając jej dłoń w swoją.

- Nic się nie stało – zadarła głowę i na niego spojrzała, próbując się uśmiechnąć.

- Wiem, że jest to dla ciebie naprawdę ważne. Obiecuję, że postaram się zmienić – szepnął.      

- Wystarczająco już się dla mnie zmieniłeś, Draco. Nie musisz bardziej. Nie chcę, byś był inny.

- Ale ja chcę. Chcę w końcu przestać być kojarzony ze śmierciożercą, który dyskryminuje Gryfonów.

Umilkli, nie patrząc na siebie. Czuli, że atmosfera stała się napięta. Każda próba rozmowy o pogodzeniu się z uczniami domu lwa kończyła się tak samo.

W końcu, by rozładować napięcie, Ślizgon rzucił:

- Nie powinnaś być na szlabanie u Braddle? – spytał rozbawiony.

- Chyba już przyzwyczaiła się do tego, że ostatnio opuszczam każdy szlaban – szeroko się uśmiechnęła, a Draco wiedział, że wszystko jest już w porządku.

Pewnego dnia Hermiona siedziała na skraju łóżka blondyna i pisała zaległy esej o legilimencji. Za oknem kłębiły się gęste, szare chmury, które zapowiadały rychłe opady śniegu. Draco ze skupieniem wpatrywał się w dziewczynę, która przygryzała swoja dolną wargę i usilnie starała się przypomnieć sobie zasady, jakie obowiązują przy próbie wdarcia się do cudzego umysłu. Chłopak pomyślał, ze chyba nigdy nie widział Hermiony, które nie pamiętała jakiegoś zagadnienia.

Chwycił jej lewą dłoń i zaczął bawić się jej palcami, zastanawiając, czy przyszła odpowiednia chwila, by przekazać jej dobrą wieść.

- Pani Pomfrey powiedziała, że wyjdę ze skrzydła szpitalnego dziś wieczorem – powiedział w końcu.

- To świetnie! – ucieszyła się i odłożyła pergamin, po czym spojrzała na rozjaśnioną lekkim uśmiechem twarz chłopaka – W końcu będziemy mogli porozmawiać z Harrym i Ginny.

- Sadzę, że powinniśmy zrobić najpierw coś innego – rzekł, przybierając tajemniczy wyraz twarzy.

- Co? – zapytała zaciekawiona Ślizgonka.

- My powinniśmy porozmawiać.

- Właśnie to robimy – zaśmiała się.

- Nie chodzi mi o taką rozmowę – pokręcił głową – To musi być… na poważnie. Z odpowiednim klimatem – rzekł.

- A gdzie chcesz go znaleźć? – zapytała rozbawiona.

- Jeszcze zobaczysz. Przyjdź o dwudziestej pod skrzydło szpitalne, to się dowiesz – powiedział z błyskiem w oku.

Dziewczyna wstała z łóżka i pozbierała swoje książki. Założyła torbę na ramię, jednak zanim wyszła nachyliła się nad chłopakiem i lekko go pocałowała.

- Nie cierpię tajemnic – szepnęła nadąsana.

- Kocham, gdy się złościsz – odpowiedział jej na to.

***

Kilka minut przed dwudziestą kroczyła korytarzami Hogwartu ubrana w czarną koszulę, ulubioną Dracona. Była podekscytowana spotkaniem z chłopakiem. Co chwilę poprawiała kołnierzyk lub zakładała loki za ucho, chcąc wyglądać jak najlepiej.

Przechodziła obok klasy Gavina Whitmore’a, gdy usłyszała:

- Panno Granger, czy mógłbym panią prosić? – nauczyciel obrony przed czarną magią wyłonił się zza drzwi sali i swoimi ciemnymi oczami przenikliwie wpatrywał się w dziewczynę.

- Oczywiście – rzekła Ślizgonka, zdziwiona prośbą mężczyzny.

- Przepraszam, że znów poruszam tak prywatny temat, jednak… czy wciąż jesteś z panem Potterem? – spytał.

- Myślę, że to naprawdę mój prywatny temat – powiedziała oburzona – Nie widzę powodu, by panu o tym mówić.

- A ja widzę – odpowiedział jej – Myślę, że wiem nieco więcej od pani.

- Niby o czym? Wie pan więcej o tym, z kim powinnam być? – prychnęła.

- Wiem, co jest dla pani lepsze… - zaczął, jednak nie było mu dane skończyć.

- Nie ma pan prawa żądać ode mnie takich informacji! – niemal krzyknęła, przerywając Whitmore’owi.

- Mam, ponieważ jestem twoim nauczycielem – powiedział chłodno – Powiedz: czy jesteś z Potterem?

- A pan byłby z osobą, która zaatakowała kogoś, kogo pan kocha? – syknęła – To chyba oczywiste, że z nim nie jestem!

Gavin wyglądał, jakby ktoś wymierzył mu siarczysty policzek.

- Nie może pani… musi pani z nim być… - nie spodziewał się, że naprawdę z nim zerwała. Myślał, że to wszystko okaże się łatwiejsze – To niebezpieczne…

- To ja będę decydował, co jest dla mnie bezpieczne – powiedziała twardo. Otwarła usta, by wygarnąć nauczycielowi, używając definicji przestrzeni osobistej oraz prywatnych spraw. Zanim jednak powiedziała choć jedno słowo, podszedł do nich profesor Slughorn.

- Witaj, Gavinie – zaczął spokojnym tonem, nie zauważając złej miny Ślizgonki oraz zdziwienia nauczyciela – Czy mógłbyś pomóc mi zdobyć warzuchę i kichawca? Zginął mi gdzieś zapas mojego eliksiru zaciemniającego umysł i potrzebuję tych ingrediencji…

Dziewczyna skorzystała z chwilowej nieuwagi Whitmore’a i szybko odbiegła od nauczycieli, nie bacząc na okrzyki, które niosły się za nią po korytarzu.

Draco czekał w umówionym miejscu. Wyglądał niemal tak samo, jak przed atakiem Pottera – wesołe iskierki igrały w jego oczach, pewnie trzymał się na nogach, jedynie żebra bolały jeszcze trochę przy gwałtowniejszym ruchu. Radośnie powitał Hermionę, po czym zaczął prowadzić ją zaułkami szkoły. Już po kilku minutach marszu Ślizgonka zorientowała się, że idą w stronę Wieży Astronomicznej. Ich wieży.

- Wieża Astronomiczna? – bardziej stwierdziła niż zapytała.

- Wiedziałem, że się domyślisz.

Szeroko się uśmiechnął, po czym podszedł do gobelinu, który wisiał na ścianie. Szybko wszedł pod niego, przepuszczając dziewczynę przodem i wyszeptał zaklęcie otwierające. Niewidzialne drzwi uchyliły się i przyjaciele zaczęli wspinać się po schodach.

Wszystko było tam takie znajome – cegły, pajęczyny i kurz. Hermiona przypomniała sobie, że kiedyś nie było tygodnia, w którym nie odwiedziłaby wieży choć raz. Zawsze szli tam z Malfoy’em, gdy chcieli odpocząć od nauczycieli i uczniów. To wszystko zmieniło się, gdy właśnie w tym miejscu Draco prawie zabił Dumbledore’a. Próbowała odpędzić od siebie te wspomnienia i również w tej kwestii zacząć wszystko od nowa. 

W końcu doszli do miejsca, w którym znajdowały się kolejne tajne drzwi, które miały zaprowadzić ich na szczyt wieży. Hermiona już chciała wyciągnąć różdżkę i otworzyć je, gdy blondyn pokręcił głową.

- Nie tutaj – powiedział. Zwrócił się w stronę innej ściany i dotknął jej swoim magicznym atrybutem, a nowe, zupełnie nieznane dziewczynie przejście otworzyło się przed nią.

- Skąd o nim wiesz? – zapytała zdziwionym głosem.

- Na szóstym roku dosyć szczegółowo przestudiowałem anatomię tej wieży – powiedział zmieszany, a Ślizgonka od razu zrozumiała, o czym mówił. Musiał znać każdy zakątek tego miejsca, by móc zaplanować morderstwo, odkrył wiec i te schody – Nieważne. Po prostu chodź tam ze mną.

Hermiona bez wahania wypełniła jego prośbę, a już po chwili znajdowała się na dachu Wieży Astronomicznej. Wiał mroźny wiatr i było bardzo zimno, jednak Draco od razu wyczarował dla dziewczyny grube futro, którym się okryła. Malfoy usiadł na jednym z wystających gzymsów i wskazał, by zajęła miejsce przy nim.

Objął ją ramieniem i zaczął opowiadać:

- Już dawno postanowiłem, że cię tu wezmę. Właściwie, od kiedy odkryłem to przejście. Nie wiedziałem jednak, że sprawy jednak aż tak się skomplikują… Mimo to cieszę się, że w końcu mogę cię tu przyprowadzić – zrobił krótką pauzę – To miejsce zawsze wydawało mi się magiczne. Było tak blisko, a widać z niego tak wiele – przetoczył wzrokiem po rozległych błoniach Hogwartu, które doskonale były widoczne z dachu. W tle majaczyły się budynki Hogsmeade, już pogrążonego we śnie mimo stosunkowo wczesnej pory – Gdy tu przychodziłem, myślałem o przyszłości. Ona też zawsze była bliska i tak rozległa… I tylko ja mogłem zdecydować, gdzie będę spoglądał. Którędy pójdę. Co zrobię w przyszłości. Czy zostanę przy ojcu, czy wybiorę zupełnie inną drogę. Lepszą. Tę, którą ty zawsze mi pokazywałaś, a ja byłem zbyt ślepy, by ją zobaczyć. Strach przysłaniał mi całe pole widzenia…

Nachylił się nad nią. Para, wydobywająca się z jego ust przy każdym słowie, omiatała jej policzki.

- Wciąż mam wyrzuty sumienia, że cię wtedy zostawiłem… - szepnął.

- Nikt nie może zmienić swojej przeszłości, Draco. Ale mamy wpływ na to, co będzie w przyszłości – odpowiedziała mu równie cicho.

- Nie chciałbym już nigdy popełnić tego błędu. Zawsze będę przy tobie, obojętnie, co będzie się działo – obiecał, po czym ja pocałował.

Hermiona od razu oplotła ręce wokół jego szyi i odwzajemniła pocałunek. W końcu całowali się prawdziwie, bez świadków. To nie była już tylko zdrada. Oboje tego chcieli i oboje nie mieli zobowiązań wobec innych.

Byli wolni. Mogli robić, co chcieli.

- Gdy byłem mały, mama przeczytała mi pewien wiersz – powiedział, gdy w końcu się od siebie oderwali – ,,Nic dwa razy się nie zdarza i nie zdarzy. Z tej przyczyny zrodziliśmy się bez wprawy i pomrzemy bez rutyny”*… Chyba jakoś tak. Nie pamiętam, kto go napisał. Nie w tym rzecz. Kiedy wtedy cię zostawiłem, przypomniał mi się. I uświadomiłem sobie, że często w naszym życiu naprawdę nic dwa razy się nie zdarza. Że możemy marnować swoje okazje. I wiesz, czego się bałem? Bałem się, że zmarnowałem okazję na to, co mogłoby być pomiędzy nami. Wtedy, w łazience pocałowałaś mnie w taki sposób, że nie miałem wątpliwości, że coś do mnie czujesz. Gdy leżałem w moim łóżku w Malfoy Manor i słuchałem twoich krzyków, bałem się, że już nigdy tego nie poczuję…

Mówił czule, co chwilę mocniej przytulając ja do siebie, by na pewno nie zmarzła. Odgarniał niesforne loki z jej czoła, by nic nie zasłaniało mu widoku na jej śliczne tęczówki.

- Nie miałeś czego się bać. Uświadomiłam to sobie dopiero niedawno, ale… nigdy nie staniesz się dla mnie obojętny. Jak bardzo próbowałabym osiągnąć ten efekt – zawszę będę cię kochać, Draco – szepnęła łagodnie.

- Ty… Kochasz mnie? – wykrztusił z siebie zdumiony – A Potter?

- Chciałam, żeby to była niespodzianka. Zerwałam z nim – powiedziała z uśmiechem. Zobaczyła, że Malfoy ze zdziwienia rozchylił usta – Nie mam już wobec niego zobowiązań. Jestem wolna. Naprawdę.

- To najlepsza rzecz, jaką usłyszałem w życiu zaraz po tym, że piżama w testrale jest sprzedawana również w większych rozmiarach – zażartował, jednak w jego oczach widać było radość i miłość – Opowiedz mi… dlaczego z nim zerwałaś?

Wiedziała, że chciała przestać być taka sama, jak inni Ślizgoni. Jednak czasem czuła wielką chęć, by po prostu powiedzieć o kimś coś niemiłego. Próbowała z tym walczyć, lecz powoli uświadamiała sobie, że są nawyki, których nie da się już wykorzenić.

Byli sami. We dwoje. Jej słowa nie będą miały żadnej szkody społecznej. Może w końcu powiedzieć coś kpiącym tonem.  

- Powiedział, że jestem żałosna, podczas, gdy tylko ja mam monopol na to słowo – poskarżyła się.

- To rzeczywiście ważny powód – pokiwał ze zrozumieniem głową, jednak w jego słowach czaił się sarkazm.

- Hej, to naprawdę było okropne! Nikt nigdy tak mnie nie nazwał – szturchnęła blondyna w bok – Wiesz, zanim się z nimi pogodzimy, chciałabym nieco go oczernić…

- Jesteś Ślizgonką, masz do tego pełne prawo – szeroko się uśmiechnął.

- Więc Potter… stwierdziłam, że mogę się z nim pogodzić, jednak wciąż będzie on niegodnym mnie interlokutorem – powiedziała z poważną miną.

- Jeszcze chwila, a podczas rozmowy z tobą będę musiał przeglądać słownik. Nie umiesz używać normalniejszych słów? Czuję się, jak na starożytnych runach – zakpił Malfoy i odgarnął kolejnego loka, który opadł na policzek dziewczyny.

- Nie pozwalaj sobie za dużo. Wiesz, że z reguły wypowiadam słowa dlatego, że łatwo je odwołać – wrednie się do niego uśmiechnęła, po czym lekko musnęła jego usta wargami.

- No dobrze, już nie będę – szepnął skruszony.

- Chciałabym zrobić jeszcze jedną rzecz – rzekła, po czym wstała z gzymsu i stanęła na skraju dachu. Zahaczyła stopy o krańce dachówek, zabezpieczając się tym samym od upadku – Muszę coś krzyknąć. Inaczej nie poczuję się dobrze.

- Czy jesteś pewna, że to bezpieczne? – zapytał niepewnie chłopak. Chciał podejść do Hermiony i chwycić ją w pasie, jednak zanim to zrobił, ona już krzyknęła:

- To ty jesteś żałosny, Potte…

Nie dokończyła, bo dachówka na której stała zaczęła niebezpiecznie się obsuwać…

 

    

 * fragment wiersza Wisławy Szymborskiej ,,Nic dwa razy się nie zdarza"