Rozdział XXV - ,,Dramione - Utracona Przyjaźń"

Hej, kochani!

Wróciłam z Łodzi, a razem ze mną masa brokatu oraz Florence Welch w dzisiejszym rozdziale, dedykowanym zresztą nie komu innemu, jak całej ekipie polskiego fan clubu FATM ;)

Zanim jednak przejdziemy do sedna, mała ciekawostka: producent TFI Friday najwyraźniej zainspirował się moim opowiadanie (,,taaa, chciałabyś...") i 4 grudnie tego roku na występie FATM w tym programie można było zobaczyć Daniela Radcliffe'a. Tak więc Harry Potter naprawdę był kiedyś na koncercie Flo :D Teraz czekam tylko na to, żeby okazało się, ze jest czarownicą. 
Next w wtorek, ponieważ muszę jeszcze upiec ciasteczka :D 

Zapraszam do czytania i komentowania!

Johanna Malfoy :*

******

Ginny leżała na kanapie w pokoju wspólnym. Ciemne chmury za oknem zasłaniały poranne słońce, sprawiając, ze w pomieszczeniu panował półmrok. Było cicho, tak jak każdego ranka. Obok dziewczyny siedział Neville, który bawił się jej rudymi kosmykami, nawijając je na palce. Gryfonka miała przymknięte oczy i próbowała opanować uporczywy ból głowy oraz mdłości, które męczyły ją od kilku dni.

- O czym myślisz, Gin? – zapytał cicho chłopak, nachylając się nad nią. Z bliska jej nos był jeszcze gęściej usiany piegami.

- O niczym – powiedziała z westchnieniem – Dalej strasznie boli mnie głowa – potarła dłonią swoje oczy.

- Dlaczego nie chcesz pójść z tym do pani Pomfrey? Na pewno dałaby ci jakiś skuteczny eliksir – powiedział z troską.

- Co mam jej powiedzieć? Że mam zaniki pamięci? Że nie pamiętam prawie niczego z ostatnich dwóch miesięcy? Że czuję się, jakbym po dłuższym czasie wynurzyła się z wody? – spytała zmęczonym głosem – Jeszcze trochę, a skończę w Mungu jak mój brat. To wszystko jest nienormalne.

- Nie mów tak – czule pogłaskał jej policzek – Musi być jakieś racjonalne wytłumaczenie tego, co przeżyłaś w ostatnim czasie – próbował ją uspokoić.

- Nie wiem, Neville, nie wiem… - pokręciła głową – To tak, jakby ktoś po prostu usunął moje wspomnienia. A te, które pamiętam… Nie wiem, jak mogłam być tak okrutna dla Hermiony. Takie myśli nigdy nie przeszły mi nawet przez głowę, nie wiem więc, jakim cudem powiedziałam je Hermionie. Zupełnie, jakby ktoś rzucił na mnie Imperio… - zaśmiała się nerwowo.

Drzwi korytarza prowadzącego do męskich dormitoriów uchyliły się, a do pokoju wspólnego wszedł Harry. Miał podkrążone oczy i rozczochrane włosy. Jego koszula była krzywo zapięta, a krawat niechlujnie zawiązany. Podszedł do dwójki Gryfonów i usiadł obok Longbottoma, po czym schował twarz w dłoniach.

- Jak się czujesz, Harry? – zapytała ruda, zerkając na Wybrańca.

- Wciąż nawiedzają mnie te koszmarne sny. Od czasu, kiedy zaatakowałem Malfoy’a, cały czas myślę o tym, że nie próbowałem mu nawet pomóc… Zupełnie nie wiem, dlaczego. Nie umiem spojrzeć Hermionie w oczy. Szczególnie, gdy przypominam sobie, co powiedziałem jej podczas zerwania. Nie wiem, co we mnie tego dnia wstąpiło… - ciężko westchnął.

- Co uważa o tym Luna? – spytał Neville.

- Uważa, że to wszystko sprawka gnębiwtrysków – westchnął – Jeszcze chwila, a naprawdę w nie uwierzę. Nie ma innego tłumaczenia.

- Może powiecie o tym wszystkim Braddle? Nie wydaje mi się, by przypadkiem było to, że oboje nagle zaczęliście dziwnie zachowywać się w stosunku do Granger. Szczególnie, że towarzyszyły temu zaniki pamięci – zaproponował Longbottom.

- Uznają nas za wariatów… – zaczął oponować Harry, jednak w dokończeniu myśli przeszkodził mu trzask gwałtownie otwieranych drzwi.

Gryfoni momentalnie odwrócili wzrok w stronę wejścia i spojrzeli na Seamusa Finnigana, który stał w progu. Chłopak ledwo mógł złapać oddech, a jego policzki były zaróżowione od niedawnego biegu.

- Hermiona… skrzydło szpitalne… jest poważnie ranna… – zdążył tylko wysapać, po czym trójka przyjaciół jak na komendę wstała z kanapy i biegiem ruszyła w stronę wyjścia z pomieszczenia.

Ginny szybko otworzyła drzwi skrzydła szpitalnego i wpadła do niego jak burza. Za sobą słyszała kroki Harry’ego i Neville’a. Rozejrzała się po pomieszczeniu i natychmiast ujrzała grupkę osób pochylającą się nad jednym z łóżek. Wśród zebranych rozpoznała dyrektorkę szkoły, Horacego Slughorna, Zabiniego, Pansy oraz Adelajdę. Wszyscy wpatrywali się w pacjentkę, nikt więc nie zwrócił uwagi na trójkę Gryfonów, która podeszła do łóżka.

Ruda stanęła na palcach, by mieć lepszy widok, a to, co zobaczyła, przeraziło ją.

Hermiona była blada, a jednocześnie sina. Bez życia, ale jej klatka piersiowa się unosiła. Była naga, przykryta jedynie cienkim prześcieradłem. Chude ręce rozrzucone były po łóżku, na skraju którego siedział Draco. On również był blady, a oczy zaczerwienione miał od płaczu. Jego ramiona się trzęsły. Nerwowo szeptał jakieś słowa, a Ginny mogła się tylko domyślać, że modli się do wszelkich bóstw, by Hermiona przeżyła. Blondyn od czasu do czasu zerkał na magomedyka, który aportował się ze szpitala św. Munga, by zająć się Ślizgonką. Był to kolejny dowód na to, że jej stan był naprawdę poważny. Mężczyzna był pochylony nad nieprzytomnym ciałem dziewczyny i co chwilę mówił pani Pomfrey nazwy leków, których potrzebował. Pielęgniarka szkolna podawała mu fiolki z eliksirami oraz słoiki z maściami, a na twarzy miała wyraz smutku.

Harry wolno wciągnął powietrze. Z tego, co dowiedział się od Seamusa, Hermiona miała wypadek jeszcze wczorajszego wieczoru, dlaczego więc do teraz nie oprzytomniała? I dlaczego wciąż to wszystko wygląda tak, jakby walczono o jej życie?

Neville krzepiąco chwycił za rękę swoją dziewczynę, której pierwsza łza spłynęła na policzek. Gryfon chciał przelać w rudą jak najwięcej nadziei, mimo że sam miał wątpliwości, co do stanu Hermiony.

- Co jej się stało? – zapytała szeptem Weasley’ówna.

Wszyscy ze zdziwieniem zwrócili głowy w stronę trójki Gryfonów, dopiero teraz ich zauważając. Również Malfoy zadarł głowę i w milczeniu spoglądał na uczniów domu lwa, jednak w jego oczach czaił się niepohamowany gniew.

- Co państwo tu robią? – zapytała poważnym tonem profesor McGonagall.

- My… usłyszeliśmy, ze Hermiona jest w skrzydle szpitalnym. Chcieliśmy tylko… - ruda nie skończyła, ponieważ Draco podniósł się ze skraju łóżka i szybko podszedł do Gryfonów.

- Nie udawaj, że cię to teraz obchodzi, Weasley – warknął – Po co w ogóle tu przyszliście? By dalej utrzymywać pozory, że wszystko pomiędzy wami a Hermioną dobrze?

Z furią wpatrywał się w trójkę uczniów, a różdżka w jego kieszeni aż sama prosiła się, by przekląć nią Harry’ego, Ginny oraz Neville’a.

- Malfoy, wcale nie udajemy… - zaczął Wybraniec, jednak blondyn mu przerwał.

- Szczególnie dziwię się temu, że ty tutaj przyszedłeś, Potter. Myślałem, że po tym, co powiedziałeś Hermionie w zeszłym tygodniu, nie chcesz mieć z nią nic wspólnego. Przecież jest według ciebie tylko i wyłącznie żałosną Ślizgonką, nieprawdaż? – niemal wykrzyczał mu to w twarz.

- Słuchaj, to co wydarzyło się w tamtym dniu, to jakieś nieporozumienie… - znów nie skończył.

- Dobrze powiedziane – nieporozumienie – zaśmiał się Ślizgon, po czym z całej siły popchnął Wybrańca na ścianę. Ten zatoczył się i uderzył plecami w boazerię pomieszczenia, jednak szybko odzyskał równowagę – Zdajesz sobie sprawę z tego, że to ty jesteś żałosny?! Nie Hermiona, lecz ty!

Draco krzyczał coraz głośniej, oskarżając Pottera o wszelkie zło tego świata. Wymachiwał rękami, groził mu i mówił najgorsze przekleństwa, jakie przyszły mu do głowy. Jednak już po chwili na jego czerwonych z furii policzkach pojawiły się łzy.

- To wszystko przez ciebie! Przez ciebie!

Adelajda, zaniepokojona stanem przyjaciela, podeszła do niego i uspokajająco pogładziła go po ramieniu.

- Draco, przestań… To nic nie da. Nie cofniemy teraz czasu – szepnęła.

Malfoy momentalnie przestał krzyczeć i miotać się. Jego oczy wciąż zionęły gniewem, jednak chłopak zamilknął. Przez chwilę wszyscy stali w ciszy, niepewnie wpatrując się w siebie nawzajem. Harry wciąż przylegał plecami do ściany, a Neville obejmował jedną ręką Ginny, jakby bał się, że w swojej furii Malfoy i jej może coś zrobić.

- Na pewno wszystko się ułoży, Draco… - powiedziała cicho Gryfonka, przerywając napiętą atmosferę. 

- Nie odzywaj się, Weasley – powiedział blondyn, gniewnie na nią spoglądając – Nie jesteś lepsza od Pottera. Nie wyobrażasz sobie nawet, jak Hermiona cierpiała po tym, co jej mówiłaś. Za każdym razem, gdy nawet sobie przypominała twoje słowa, widziałem w jej oczach ból.

- Draco, to naprawdę  nie tak…

- Nie tak?! To w takim razie jak?! – krzyknął, znów wpadając w furię – Wynoście się stąd! Już! – wskazał ręką na drzwi – Wynoś się, Potter! I ty, Weasley! Ty, Longbottom, też! Współczuję ci, że musisz zadawać się z takimi ludźmi – wysyczał, po czym sam niemal wypchnął trójkę uczniów za drzwi.

Na policzki chłopaka wypłynęła kolejna fala łez, a ciało zaczęło trząść się w niepohamowanych konwulsjach. Gdyby nie pomoc Adelajdy, Draco zapewne bezwładnie upadłby na podłogę skrzydła szpitalnego.

- Poppy, podaj mu eliksir uspokajający – mruknął magomedyk, nie odwracając wzroku od Hermiony – Nie mogę pracować, gdy ten chłopak już kolejny raz dostaje ataku histerii.

Pani Pomfrey skinęła lekko głową, po czym zbliżyła się do jednej z szafek. Wzięła z niej strzykawkę wypełnioną lekiem i podeszła do wciąż miotającego się chłopaka. Sprawnym ruchem podwinęła rękaw jego koszulki i mugolskim sposobem zaaplikowała mu eliksir. Jego ciało od razu bezwładnie opadło w ramiona Adelajdy, a umysł pochłonęła zupełna ciemność.

***

Spojrzał na zegarek. Za kilka minut miały minąć dwadzieścia cztery godziny. Dwadzieścia cztery godziny, od kiedy weszła z nim na dach wieży. Dwadzieścia cztery godziny, od kiedy wyznała, że go kocha.

Dwadzieścia cztery godziny, od kiedy spadła.

Siedział naprzeciwko jej łóżka. Wpatrywał się w jej nieruchomą od dwudziestu czterech godzin twarz i blade od dwudziestu czterech godzin ciało. Zastanawiał się, jak spędziliby cały ten czas, gdyby dwadzieścia cztery godziny temu nie ujrzał w jej oczach strachu.

Stała wtedy na jednej z dachówek na skraju wieży. Ręce miała szeroko rozłożone, wiatr targał grubym futrem, w które była ubrana. Jej usta układały się w słowa obelgi. ,,To ty jesteś żałosny, Potte…”

Nie dokończyła tego zdania. Zanim zdążyła wypowiedzieć ostatnią literę, krótki błysk przeciął powietrze. Cichy trzask obwieścił osuwanie się dachówki. Po chwili oszołomienia blondyn poderwał się z gzymsu i zaczął szybko zbliżać się w stronę Hermiony, jednak nawet mimo jego refleksu ścigającego nie zdołał jej pochwycić. Palce blondyna ledwo musnęły futro. Dziewczyna wydała ze swojego gardła cichy krzyk, po czym zanurzyła się w nieskończonej ciemności nocy. Malfoy wychylił się przez krawędź dachu i zobaczył, jak jej ciało nieuchronnie zbliża się do ziemi. Szybko wyjął swoją różdżkę i wycelował w Ślizgonkę zaklęciem spowalniającym. Zastanawiał się, co ma począć dalej. Wszechogarniające przerażenie odbierało mu zdolność logicznego myślenia. Przywołał z dormitorium swoją starą miotłę, wsiadł na nią i poszybował w stronę Hermiony.

To był jeden z tych widoków, których nie zapomina się do końca życia. Jej ciało leżało na ziemi jak porzucona marionetka. Draco chwycił ją w ramiona i mocno do siebie przycisnął, lecąc w stronę okien skrzydła szpitalnego. Czuł jej słaby puls. To on motywował go do szybszego lotu i walki o życie dziewczyny, mimo tego, że cały umysł wypełniony miał bezbrzeżną rozpaczą. Chciał przekląć los za tę niesprawiedliwość.

Za to, że właśnie po raz kolejny mógł stracić Hermionę.

Wciąż tulił nieprzytomne ciało dziewczyny, modląc się, by pani Pomfrey jak zawsze wieczorem wietrzyła salę. Już po chwili ujrzał lekko uchylone okno i wleciał do pomieszczenia jak burza, kładąc Ślizgonkę na najbliższym łóżku.

- Panie Malfoy, co się stało? –zapytała zaniepokojona pielęgniarka.

- Spadła z dachu. Proszę jej pomóc. Proszę.

To, co wydarzyło się później w skrzydle szpitalnym, zlało się w jego umyśle w jedną bezkształtną całość. Pamiętał magomedyka, który deportował się ze św. Munga, by pomóc Hermionie, przerażone krzyki pani Pomfrey, McGonagall i Slughorna, zadających mu setki pytań oraz jego struny głosowe, z których nie wydobywał się żaden dźwięk. Złość na Pottera i igła wbijająca się w jego ramię przeplatały się z ciągłym uczuciem niepokoju i strachu.

Jeszcze raz na nią spojrzał. Na jej lekko unoszącą się klatkę piersiową, podkrążone oczy. I znów uświadomił sobie, że gdyby dwadzieścia cztery godziny temu nie zaprowadził jej na wieżę, teraz siedzieliby razem, szczęśliwi.

*** 

Gavin nerwowo chodził po pokoju dyrektorki szkoły. Co chwilę poprawiał kołnierz swojej koszuli lub mankiety, udowadniając Slughornowi oraz McGonagall swoje racje.

- Wyraźnie widać, że dachówka nie urwała się samoistnie. Została uszkodzona zaklęciem – podał Minevrze fragment dachu, który został znaleziony na miejscu wypadku. Kobieta uważnie go obejrzała, po czym podała go opiekunowi Ślizgonów.

- Więc jaką masz teorię? – zapytała – Czy był to według ciebie zamach na życie Hermiony Granger?

- Tak – odpowiedział zdecydowanie – Myślę, że ktoś zrobił to umyślnie.

-  Dlaczego tak uważasz, Gavinie? – zdumiał się Horacy – Rozumiem, że Hermiona zmieniła się nieco w tym roku, jednak nie sądzę, by miała aż takich wrogów.

- Być może nie chodzi o jej wrogów, lecz o wrogów Dracona – rzekł wolno mężczyzna.

- Masz na myśli kogoś konkretnego? – spytała profesor McGonagall i uważnie przyjrzała się Whitmore’owi.

- Tak, mówię o konkretnych osobach… - niepewnie sięgnął do kieszeni swoich spodni i wyjął z niej złożoną kartkę – Myślę, że ten list jest odpowiednim dowodem, jednak wszystko, czego się z niego dowiecie, ma na razie pozostać ścisłą tajemnicą.

Nauczyciele wzięli od niego kartkę i szybko przebiegli wzrokiem po tekście.

,,Lucjusz dowiedział się już, że Dracon złożył do Wizengamotu pozew. Malfoy bardzo się zdenerwował. Rozkazał Zabiniemu ukarać swojego syna. Ponieważ istnieje podejrzenie, że Dracon domyśla się, komu lojalny jest Blaise, wszystko ma zostać załatwione jak najszybciej.

Nie wiem, w jaki sposób chce go ukarać, ale możemy spodziewać się najgorszego.

Wiem, że zawiodłeś już w jednej kwestii. Tym razem nie możesz na to pozwolić. Musisz ich chronić. Jeżeli cokolwiek im się stanie, Narcyza już nigdy nie będzie taka sama.

A."

- Czy ten list wysłała ci…

- Nie wypowiadaj jej imienia – przerwał dyrektorce Gavin – Doskonale wiem, o kim mówisz i moja odpowiedź brzmi: tak. Jednak nie mów jej imienia głośno.

Minerva ze zrozumieniem pokiwała głową.

- Młody Malfoy cię rozpoznał? – spytała.

- Raczej nie. Jego ojciec jest dobry w zaklęciach tego typu – szepnął.

Przez chwilę zapadła pomiędzy nimi cisza. Wszyscy zorientowali się, że ich rozmowa zeszła na nieco inny temat. Zakazany temat.

- Co mamy zrobić w takim razie z Blaisem? – zapytał w końcu nauczyciel eliksirów, sprowadzając konwersację na właściwe tory – Patrząc na treść listu możemy wnioskować, że to on jest sprawcą tego wszystkiego. Jednak nie jesteśmy przecież do końca pewni, czy to był celowy zabieg, a tym bardziej czy to na pewno pan Zabini się tym zajął. Nic poza tym  listem nie świadczy przeciwko niemu.

- Myślę, że dowodów na Zabiniego należy doszukiwać się jeszcze trochę wcześniej… - spojrzał na Slughorna – Pamiętasz, o co poprosiłeś mnie w dniu, w którym zdarzył się wypadek?

- Tak. Poprosiłem cię o warzuchę i kichawca – odpowiedział lekko zdziwiony tym pytaniem.

- Jakiego eliksiru są to składniki?

- Eliksiru zaciemniającego umysł – rzekł wolno profesor, jakby zaczynając rozumieć.

- Horacy, dlaczego prosiłeś o te składniki? – zapytała dyrektorka, również powoli pojmując to, co mogło się wydarzyć.

- Ponieważ skończył mi się jego zapas.

- A ty byłeś pewny, że masz jego całą fiolkę – dopowiedział za niego Whitmore – Owszem, zapewne miałeś. Ale pewna osoba, która ma dostęp do twojego składziku ukradła go.

- Zabini – szepnęła Minerva – Jest prefektem, nikogo nie dziwi więc, gdy przebywa w lochach. Ale dlaczego miałby to zrobić?

- Być może po to, by Hermiona w końcu zerwała z Potterem. Trzeba było wymyślić tylko odpowiednio sprytny plan, by nie miała już wątpliwości co do Harry’ego – rzekł Gavin. Oparł się dłońmi o jeden z foteli i obserwował reakcję nauczycieli na jego słowa – Wystarczyła kropla eliksiru zaciemniającego umysł, by wszystkie podświadome instynkty chłopaka wyszły na wierzch. Chyba nikt nie był zdziwiony tym, że zaatakował on Dracona, prawda?

Slughorn i McGonagall ze zrozumieniem pokiwali głową. Teraz wszystko układało się w logiczną całość.

- Skąd jednak pewność, że podano Potterowi ten eliksir? – wyraził swoją wątpliwość nauczyciel eliksirów. 

- Ostatnio po obronie przed czarną magią słyszałem, jak Harry żalił się Lunie Lovegood, że w ogóle nie pamięta niczego z tego dnia. Wydaje mi się, że jednoznacznie wskazuje to na eliksir zaciemniający umysł.

- Więc co zrobimy z informacją, że Zabini pracuje dla Lucjusza? – zapytała dyrektorka po kilku minutach ciszy, która zapadła w pomieszczeniu.

- Na razie nic. Wolałem jednak, byście się o tym dowiedzieli. Nie możemy jednak pozwolić, by starszy Malfoy domyślił się, że odkryliśmy jego szpiega. Jeżeli zostaną ukarani, to już tylko na rozprawie. Jedyne co możemy zrobić, to chronić Hermionę i Dracona.

- Właśnie po to pokazałeś nam ten list?

- Tak – mężczyzna odwrócił się w stronę okna i wyjrzał przez nie – Musicie pomóc mi ich chronić. Nie mogę zawieść.

Przyjrzał się błoniom Hogwartu i zauważył na nim postać w długiej, fioletowej sukni. Willow. Jego wnętrzności na chwilę skurczyły się w przypływie ogromnego smutku. Przypomniał sobie złość w jej oczach, gdy znów przyszedł do niej i zaczął wyrzucać jej, że swatała Harry’ego z Luną. Przypomniał sobie, jakie ultimatum mu postawiła.

,,Albo ja, albo ona. Nie możesz w nieskończoność obiecywać tylu rzeczy dwóm kobietom. Wybieraj.”

Przypomniał sobie, że wcale nie zdziwiła się, gdy wybrał dokończenie swojej misji. Tak, jakby właśnie tego się po nim spodziewała. Tak, jakby nie zdawała sobie sprawy z tego, jak wiele go to kosztowało.

,,Życzę ci, żebyś był z nią szczęśliwy”

Willow nie słuchała go, gdy tłumaczył, że to wcale nie ma związku z tą kobietą. Chodziło przecież tylko o misję. Misję, którą mu wyznaczyła. Musiał ją zakończyć.

Zbyt wiele poświęcił, by teraz i ta sprawa zakończyła się niepowodzeniem.

- Nie mogę ich zawieść…

***

Florence siedziała na łóżku w jednym z pokoi hotelowych w Amsterdamie. Rude włosy miała spięte w koka, jednak pojedyncze kosmyki co rusz opadały na jej blade policzki. Pochylała się nad swoją ulubioną książką, uważnie czytając każde słowo. W drugim końcu pokoju stała Isa. Przyglądała się swojemu odbiciu w lustrze, przymierzając dziesiątki ubrań, w które mogła założyć na koncert w stolicy Holandii.

- Co czytasz? – zapytała ciekawie blondynka, zerkając na przyjaciółkę. Kobieta przyzwyczaiła się już, że Flo najczęściej można znaleźć z książką w ręku lub podśpiewującą własne piosenki pod prysznicem. Nie dziwiła się więc, gdy czasem przed wejściem na scenę ruda w ekspresowym tempie dokańczała czytanie rozdziałów swoich ukochanych książek.

- ,,Wielkiego Gatsby’ego” – odpowiedziała nieuważnie.

- Mogłam się domyślić – roześmiała się Isa, po czym powróciła do przeglądania ubrań w swojej walizce.

Nie zdążyła wyjąć nawet kolejnego futra, gdy usłyszała ciche pukanie w futrynę okna. Szybko podeszła do niego i ujrzała za nim małą, szarą sówkę – Fridę. Kobiety nazwały ją tak na cześć Fridy Kahlo, ich ulubionej malarki. Sowa miała przywiązany do nogi najnowszy numer Proroka Codziennego, którego już kilka miesięcy temu zaprenumerowała Florence. Isa była pewna, że sprawiła to tęsknota do magicznego świata, od którego całkowicie odsunęła się dwa lata temu po tragedii rodzinnej*. Dopiero Hermiona, Draco i Weasley’owie przypomnieli jej, jak dobrze jest być czarownicą.   

- Flo, twoja gazeta – rzuciła ją przyjaciółce, po czym powróciła do lustra.

Ruda niechętnie oderwała się od lektury, po czym wzięła do rąk gazetę. Wciąż będąc myślami Jay’u Gatsbym i Nicku Carraway’u, zaczęła przeglądać Proroka Codziennego. Jej wzrok prześlizgiwał się po nudnych artykułach na temat ślubów członków arystokratycznych rodów oraz nowych eliksirach, które zostały wynalezione.

Gdy była już pewna, że w tym numerze nie znajdzie niczego, co by ją zainteresowało, zauważyła zdjęcie dziewczyny na łóżku szpitalnym. Tytuł artykułu oraz dziwne wrażenie, że zna skądś tę osóbkę sprawiły, że jednym tchem przeczytała cały artykuł.

,,Wypadek czy zamach? Dramatyczna sytuacja uczennicy Hogwartu.

Hermiona Granger, uczennica ostatniego roku, dwa dni temu przeżyła upadek z dachu Wieży Astronomicznej. Oficjalna wersja wydarzeń głosi, że był to zwykły wypadek. Jak wytłumaczyć jednak wyraźnie uszkodzoną zaklęciem dachówkę? Czy ktoś czyha na życie Ślizgonki? Gavin Whitmore odpowiada na kilka naszych pytań…”

- Isa… - powiedziała drżącym głosem kobieta. Odłożyła gazetę i poważnie spojrzała na swoją przyjaciółkę.

- Coś się stało? – blondynka, widząc przerażoną minę rudej, podeszła do niej i chwyciła gazetę w dłonie – Biedna Hermiona… - szepnęła po przeczytaniu artykułu.

- Musimy teleportować się do Hogwartu. Natychmiast – powiedziała zdeterminowana Florence.

- Żartujesz? Robimy dzisiaj próby dźwięku. Nie możesz ot tak wyjechać z Amsterdamu!

- Isa, naprawdę muszę się teraz z nimi spotkać…

- Rozumiem, że polubiłaś Hermionę i Draco, jednak możemy ich odwiedzić w każdym innym terminie… – powiedziała blondynka.

- Miałam wizję – przerwała jej przyjaciółka poważnym tonem.

- Wizję? – oczy Isy szeroko się otworzyły, a mina wyrażała ogromne zdziwienie.

- Tak. Pierwszą od dwóch lat – westchnęła Flo.

- Co w niej widziałaś? – zapytała cicho blondynka.

- Hermionę. Spadała z wieży. Potem widziałam Dracona, który błagał kogoś o litość. Pomiędzy tym wszystkim przewijali się dwaj mężczyźni – czarnoskóry i Connor McCrowd.

Zapadła cisza. Flo wpatrywała się w swoje mocno splecione dłonie. Cieszyła się, że mogła w końcu opowiedzieć przyjaciółce o tym, co męczyło ją przez ostatnie dni. Miała cichą nadzieję, że choć raz jej wizja się nie spełni, jednak gdy tylko przeczytała artykuł, wszystkie marzenia legły w gruzach.

- Jak myślisz… co to wszystko znaczy? – zapytała niepewnie Isa.

- Czeka ich wielkie cierpienie. Muszę ich jak najszybciej ostrzec.

- W takim razie nie pozostaje mi nic innego, jak teleportować się razem z tobą.

Przyjaciółki wstały z łóżka i stanęły naprzeciwko siebie. Były swoim przeciwieństwem. Jedna ruda i wysoka, druga niska i blondwłosa. Mimo to żadna z nich nie umiała żyć bez drugiej. Znały się niemal od dzieciństwa. Zawsze pomagały sobie w trudnych chwilach, razem siedziały na każdej lekcji w Hogwarcie i dzieliły dormitorium. Razem przeżywały to, co dwa lata temu wydarzyło się po wizji Florence.

Ruda chwyciła Isę za ręce i słabo się do niej uśmiechnęła. Tylko przyjaciółka wiedziała, że posiada ona dar jasnowidzenia. Również tylko ona wiedziała, ile kosztuje on Florence. Ile nieprzespanych i przepłakanych nocy minęło dwa lata temu, gdy zobaczyła w wizji śmierć siostry. Jak bardzo bała się teraz, gdy pojawiło się kolejne widzenie.

Właśnie miały się teleportować do Hogsmeade, gdy drzwi do ich pokoju otworzyły się. Do pomieszczenia wszedł Rob, jak zwykle roześmiany.

- Cześć, Isa, cześć, Flo – przywitał się, po czym podszedł do kobiet. Niepewnie pocałował rudą w usta, jakby bojąc się jej reakcji.

- Cześć, Rob – odpowiedziała z uśmiechem Florence – Co cię do nas sprowadza?

- Tom kazał przekazać, że za niedługo powinniśmy rozpocząć próbę dźwięku – odpowiedział mężczyzna, lekko się czerwieniąc. To, co było pomiędzy nim a wokalistką, było jedną z dziwniejszych relacji w jego życiu.

- Przekaż więc Tomowi, że niestety dojdziemy później – powiedziała Isa, mocniej chwytając Flo za rękę.

Rob spojrzał na nie pytająco.

- Nieważne. Zaczynam być już po prostu zmęczona, wlokąc się całą tą drogą** – odpowiedziała słabo ruda, po czym, nie zważając na obecnego w pokoju mugola, teleportowała się na jego oczach. 


* wszystkie informacje o prywatnym życiu Flo są moim wymysłem 
** Nawiązanie do tekstu piosenki FATM ,,Which witch": ,,I'm getting tired of crawling all the way" - ,,Zaczynam być zmęczona, wlokąc się całą drogą"