Rozdział XXIX - ,,Dramione - Utracona Przyjaźń"

Hej, kochani! 

Z racji tego, że mija dziś dokładnie miesiąc od najlepszego koncertu, który odbył się w Polsce w 2015 roku, chciałabym dedykować ten rozdział wszystkim, którzy kochają naszą Flo :D 

Z powodu tego, że kończy się semestr i mam pełno zaliczeń, następny rozdział dodam dopiero w przyszłą środę. 

Współczuję wszystkim, którzy mieli nieprzyjemność czytać ten rozdział w niezabetowanej wersji. Serio, była okropna...  

Zapraszam do czytania i komentowania! 

Johanna Malfoy :* 

****** 

Widziała tylko ciemność otaczającą ją, napierającą na jej osobę. Raz po raz mrugała, lecz mrok był zbyt gęsty, by go rozwiać. Szum wody docierał do jej uszu monotonny i niepokojący. Hermiona zaczęła zastanawiać się, gdzie się znalazła. Zanim jednak dokładnie przyjrzała się miejscu, poczuła, że zaczyna spadać w jeszcze ciemniejszą otchłań. Zimny wiatr targał jej włosami na wszystkie strony. Dziewczyna chciała chwycić się czegoś, by spowolnić upadek, jednak wokół niej był tylko mrok.

Zduszony krzyk wyrwał się z jej gardła, gdy całym ciałem uderzyła w podłoże. Poczuła, że chłód nagle ustał, a ktoś chwyta ją za rękę i podnosi z ziemi. Poderwała głowę i ujrzała przed sobą Florence. Na twarzy rudej malowało się zmęczenie. Kobieta przyłożyła palec do ust, nakazując Hermionie nie odzywać się, po czym zaczęła iść przed siebie. Ślizgonka, nie mając innego wyboru, podążyła za nią.

Ciemne plamy zaczęły zmieniać się w zarys miasta. Dziewczyna rozróżniała dachy domów i kamienic oraz pojedyncze drzewa. Wszystko spowite było gęstą mgłą. Przed kobietami majaczył się słaby blask lampy ulicznej, rzucający światło na grupę osób. Dłoń Flo mocniej zacisnęła się na palcach Hermiony, a już po chwili znalazły się obok ludzi. Zobaczyły, że jedna z postaci klęczy na chodniku, a trzej mężczyźni nachylają się nad nią i uderzają zaciśniętymi pięściami w jej ciało. Ślizgonka zrobiła kilka kroków, by przyjrzeć się torturowanej osobie i z przestrachem stwierdziła, że był nią Draco. Brudne kosmyki włosów przykleiły się do jego spoconego czoła. Cała twarz i ramiona były niemal sine, a pod lewym okiem widniał okazały siniak koloru śliwki. Dziewczyna wyrwała dłoń z uścisku Florence i rzuciła się na mężczyzn, którzy krzywdzili jej ukochanego. Chciała odciągnąć ich od blondyna, który wyraźnie opadał już z sił. Jednak gdy tylko dotknęła pierwszego napastnika, jej palce przeszły przez jego ciało tak, jakby Hermiona była samą świadomością, bezcielesnością. Rozpaczliwie machała rękami, nie mogąc uwierzyć w to, że nie może zapobiec mękom Malfoy’a.

W końcu opadła na kolana obok Dracona i przytuliła go, mimo iż wiedziała, że on i tak tego nie poczuje. Szloch targał jej ciałem, gdy słyszała ciche jęki, wydobywające się z jego gardła. Szyderczy śmiech mężczyzn dzwonił w jej uszach. Mocno zaciskała powieki, by nie widzieć ciosów, jakie napastnicy zadają chłopakowi.

Poczuła, jak ktoś kładzie dłoń na jej ramieniu. Uniosła głowę i zobaczyła Florence. Nie zdążyła nawet zaprotestować, gdy po raz kolejny poczuła wir, który zasysał ją od środka. Ulica, Draco i napastnicy rozwiali się niczym mgła, a wokół dziewczyny znów pojawiła się nieprzenikniona czerń. Szum wody ponownie wkradł się do jej uszu, nie pozwalając na skupienie myśli. Nagle cała chęć do życia odeszła od niej. Zamknęła oczy, pozwalając ponieść się wiatrowi.

Zmysł czucia wrócił do niej w ułamku sekundy. Nagle poczuła, że znów znajduje się w pokoju Florence, a palce kobiety mocno wbijają się w jej ramiona. Czerwone odciski były znakiem, że ruda miała naprawdę silny uścisk. Hermiona wyrwała się z niego i opadła na łóżko, czując, że jej nogi nie utrzymają jej dłużej. Cała drżała, a w jej głowie kłębiło się mnóstwo pytań. Z przestrachem spojrzała na Flo, która wciąż stała z zamkniętymi oczami, oraz na Isę.

- Co… - zaczęła Ślizgonka, dysząc – Co to było?

***

Willow z zadowoleniem spojrzała na Harry’ego i Lunę, którzy siedzieli na fioletowej kanapie. Potter nachylał się nad swoją dziewczyną i cicho rozmawiał z nią o czymś, a ona raz po raz wybuchała śmiechem. Tak bardzo brakowało go Willow. Bała się, że wojna zabierze Lunie nie tylko ojca, ale i chęć do życia. Dlatego jedynym celem kobiety stało się robienie wszystkiego dla swojej kuzynki. Nie mogła patrzeć na pustkę, która malowała się w oczach blondynki, gdy wyszła z lochów Malfoy Manor, oznajmiając, że jej ojca zamordowano. Przypomniała sobie, jak Luna wspominała jej o tym, że zadurzyła się w Harrym Potterze i już wtedy wiedziała, że poświęci wszystko, by jej kuzynka była z wymarzonym mężczyzną.

Teraz z dumą wpatrywała się w radość, jaka malowała się na twarzy zakochanych. Wiedziała, że między innymi dzięki niej byli ze sobą. To ona nie przestrzegała zakazów Gavina. To ona mimo wszystko zapraszała Harry’ego do siebie, tak długo, aż zrozumiał, kto tak naprawdę jest mu pisany. Nie zwracała uwagi na Granger, która rzekomo mogła być przez nią w stanie zagrożenia życia. Ale przecież Prorok nie pisał jeszcze nic o jej śmierci… czyli jeszcze nie umarła. Czyli nie umrze. Na pewno nie przez Willow.

Kobieta wstała z fotela, w którym siedziała, by dać młodym nieco prywatności. Przeszła do swojej sypialni i wyjrzała przez okno. Zobaczyła drzewo, które rosło na terenie jej posesji od kiedy była mała. Wiązało się z nim wiele wspomnień – pierwszy upadek z gałęzi, pierwsza transmutacja liścia w kwiat, pierwsza ucieczka z domu. To pod tym drzewem po raz pierwszy pocałowała się z Gavinem.

Gavin… nie chciała już o nim pamiętać. Nie po tym, jak zostawił ją dla innej. Myślał, że nie domyśli się, że nadal wysyła listy do tej kobiety. Zapewniał rudą, że pisali tylko i wyłącznie w sprawie misji, którą mu powierzyła, jednak Willow nie miała zamiaru mu wierzyć. Zbyt dużo plotek doszło do jej uszu po wojnie, by mogła dać znów mu się porzucić.

Jednak mimo wszystko, gdy siedziała przy świątecznym stole, coś kazało jej myśleć o jej byłym narzeczonym. Przypominała sobie, że zawsze spędzał święta razem z nią. Pomagał jej piec ciasteczka. Kupował piękne bombki, które zaklęciami wieszali na ich wspólnej choince. Wtedy to była również jego choinka, jego stół, jego bombki, jego dom… Przeprowadził się do niej z Doliny Godryka zaraz po tym, jak oświadczył się Willow. Podarował jej piękny pierścień, który był przekazywany w rodzinie Whitmorów od wielu pokoleń. Tak bardzo liczyła wtedy na piękną przyszłość. Jej narzeczony był zdolnym aurorem, który walczył w Pierwszej Wojnie. Wszyscy uszanowali jego wybór, gdy postanowił już nigdy nie zajmować się zwalczaniem czarnej magii. Mimo swojego młodego wieku był weteranem. Jako jedyny zabił tak wielu śmierciożerców i robił tak wiele rzeczy dla członków Zakonu. Po wojnie zajmował się tylko Willow, zabierał ją na zagraniczne wojaże, rozpieszczał do granic możliwości…

Machnęła ręką, jakby odganiała natrętną muchę. Nie mogła myśleć o Gavinie. Zamknęła już rozdział swojego życia, w którym to on był głównym bohaterem. Teraz liczyli się tylko Harry i Luna.

***

Florence przytknęła drżące dłonie do swojej twarzy i próbowała uspokoić oddech. Jej myśli pędziły w szaleńczym tempie.

- Flo, proszę, powiedz mi, co to było – poprosiła rozpaczliwie Hermiona. Musiała znaleźć odpowiedzi na wszystkie pytania, które pojawiły się w jej umyśle, gdy tylko zobaczyła mężczyzn bijących Dracona.

- To wszystko jest bardzo… skomplikowane – powiedziała cicho Isa, gładząc swoją przyjaciółkę po ramieniu.

- Ale ja muszę wiedzieć, czym było to, co wiedziałam – powiedziała z mocą Ślizgonka – Gdzie się znalazłam, dlaczego i w jaki sposób?

Ruda odjęła ręce od twarzy i głęboko westchnęła.

- Widziałaś przyszłość. Byłaś w mojej wizji. Zupełnie nie wiem, dlaczego. 

- Przyszłość? – zapytała z niedowierzeniem – Ale… jak to? 

- Tak, przyszłość – Florence usiadła obok dziewczyny i objęła ją ramieniem. 

- Czyli to wszystko naprawdę się wydarzy? 

- Tak – głęboko westchnęła - W bliskiej lub dalszej przyszłości, jednak wydarzy się – potwierdziła kobieta. Obserwowała, jak oczy Hermiony wypełniają się łzami. 

- Nie da się temu jakoś zapobiec? Jakkolwiek? – zapytała z nadzieją. 

- Niestety, nie – Flo pokręciła głową – Temu, co widzę w wizjach, nie da się zapobiec… nigdy – dodała gorzko. Przypomniała sobie, ile razy zakazywała wychodzić siostrze z domu, ile razy prosiła ją, by nigdzie nie chodziła sama. 

- Co widziałyście tym razem? – zapytała blondynka, dosiadając się do nich. 

- Dracona pobiją trzej mężczyźni – oznajmiła Florence. 

- Naprawdę nie możemy nic z tym zrobić? – spytała Ślizgonka. 

- Obojętnie, jak bardzo chciałabyś uciec przeznaczeniu, ono i tak cię dosięgnie. 

Ruda przygarnęła do siebie dziewczynę i przytuliła ją. Rozumiała, jak straszna była dla niej pierwsza konfrontacja z wizją. Sama pamiętała, jak bardzo przerażona była po pierwszym przeniesieniu się w przyszłość. 

- Dlaczego to zobaczyłam? – zapytała cicho Hermiona. 

- Nie wiem. Wydaje mi się, że los nieprzypadkowo chciał, byś znalazła się w tej wizji razem ze mną. Rozpoznałaś może któregoś z tych mężczyzn, którzy bili Dracona? – spytała łagodnie kobieta. 

- Tak – dziewczyna przełknęła łzy – Jednym z nich na pewno był Rudolf Lestrange, sługa Lucjusza Malfoy’a. 

- Czyli Malfoy w końcu zaatakuje – skonkludowała Isa. 

Florence smutno pokiwała głową, po czym zwróciła się do Ślizgonki: 

- Prześpij się, Hermiono. Godzinka snu na pewno dobrze ci zrobi po tym, co przeżyłaś. 

Dziewczyna bez słowa sprzeciwu ułożyła się na dużym łóżku, z którego kobiety zdjęły książki, kieliszki oraz butelkę wina. Hermiona owinęła się bladoróżową narzutą, która zwykle przykrywała posłanie Florence i już po chwili oddała się w objęcia Morfeusza, aby choć na chwilę zapomnieć o wszystkich troskach. 

Flo siedziała w swoim fotelu i bacznie przyglądała się spokojnie śpiącej Ślizgonce. Kobieta  upijała małe łyczki wina z kieliszka i wciąż zastanawiała się nad sytuacją, która miała miejsce pół godziny temu. 

Isa cicho weszła do pokoju artystki i przyklęknęła przed fotelem. 

- Ile tym razem trwała wizja? – zapytała cicho Florence. 

- Dwie minuty. Dłużej niż zwykle – poinformowała blondynka. 

- Cholera – ruda opróżniła swój kieliszek wina i dolała sobie kolejną porcję – Jak myślisz, co to wszystko może znaczyć? Dłuższa wizja, to że Hermiona w niej uczestniczyła… 

- Nie wiem, Flo – rzekła Isa z westchnieniem – Być może fatum nakazywało, by zobaczyła tę scenę. 

- Dobrze, ale dlaczego? – położyła nacisk na ostatnie słowo – Dlaczego los tak chciał? Co takiego ma się wydarzyć? 

- Niewątpliwie coś złego – mruknęła jasnowłosa. 

- Boje się, że to naprawdę może odbić się na Hermionie. Nie zasługuje na taki los. 

- Czujesz, kiedy mają wydarzyć się sytuacje z dzisiejszej wizji? 

- Tak. Niestety tym razem tak – ruda przetarła swoje oczy – W bardzo niedalekiej przyszłości. Kwestia dnia, może dwóch. Nie chcę jej jednak tego mówić. Będzie chciała na siłę zapobiec losowi. 

Kobiety zamilkły. Isa oparła się policzkiem o chudą łydkę Flo i razem wpatrywały się w spokojnie śpiącą Hermionę. Jej klatka piersiowa miarowo się unosiła, a spokojny wyraz twarzy świadczył o tym, że żaden koszmar nie mącił odpoczynku dziewczyny. 

- Masz zamiar opowiedzieć jej o poprzednich wizjach? – spytała blondynka niemal szeptem.

- I tak miałam w planie zrobić to dzisiaj. Po tym, co się wydarzyło, mam jeszcze większą motywację. Ona musi dowiedzieć się, że jest ktoś, kto zna jej przyszłość. 

Dziewczyna niespokojnie poruszyła się na łóżku. Kobiety natychmiast wstały i podeszły do niej. Ostrożnie zbliżyły się do Hermiony i zobaczyły, że ta zaczyna się budzić.  

- Flo… Isa… Miałam dziwny sen…- powiedziała zaspanym głosem. Niewidzącym wzrokiem błądziła po twarzach kobiet. Po chwili jednak jej oczy rozszerzyły się, błyszcząc przy tym strachem – To wszystko mi się nie śniło, prawda?  

- Niestety nie – Isa usiadła na skraju łóżka i chwyciła dziewczynę za rękę – Nie wystrasz się, jednak to, co zobaczyłaś w wizji, to dopiero początek rewelacji, które cię czkają.

***

- Masz wszystko, co będzie wam potrzebne? – zapytała pani Granger. 

- Oczywiście, proszę pani – zapewnił ją Draco. Stał w przedpokoju domu, ubierając kurtkę i zapewniając matkę swojej dziewczyny, że na pewno spakował do kufrów wszystkie niezbędne rzeczy. 

- Pozdrów od nas Hermionę – poprosił pan Granger. 

Malfoy zapewnił mężczyznę, że przekaże Ślizgonce pozdrowienia, po czym chwycił w dłonie pomniejszone bagaże. Miło pożegnał się z Grangerami i teleportował się pod dom Florence. 

Posiadłość za dnia prezentowała się nieco inaczej niż wieczorem. Lampki dekoracyjne były wyłączone, a dzienne światło odkrywało przed blondynem piękny ogród wokół domu oraz malowidło, które mieściło się na jednaj ścianie budynku. Przedstawiało ogromne płuca, oplecione dziką różą i zanurzające się morzu. Malfoy przystanął na chwilę i przyglądał się widokowi, który poprzedniego dnia był dla niego niedostępny z powodu późnej pory. 

Właśnie kontemplował idealnie przycięte krzaki dzikiego wina, gdy usłyszał za sobą krzyk: 

- Expelliarmus! 

Różdżka momentalnie wyrwała się z jego dłoni. Chłopak nie zdążył się nawet odwrócić, gdy kolejne zaklęcie zostało wysłane w jego stronę, a on został zakneblowany i spętany niewidzialnymi linami. 

Upadł na twardy chodnik, tłukąc przy tym boleśnie lewy bark. Wił się i próbował krzyczeć, jednak dobrze wiedział, że jego próby są daremne. 

Po chwili cień padł na jego twarz. Chłopak skupił wzrok na osobie, która pochylała się nad nim i z przestrachem stwierdził, że ją zna. 

- Witaj, synu – powiedział Lucjusz ze złośliwym uśmieszkiem – Dawno już się nie widzieliśmy, nieprawdaż?

***

Hermiona leniwie spojrzała na zegarek, który stał tuż obok łóżka Florence. Widziała, że ma jeszcze wiele czasu do odjazdu pociągu do Hogwartu, więc ponownie wtuliła twarz w miękką poduszkę, całkowicie przesiąkniętą markowymi perfumami rudej. Nie dane jej było jednak dłużej spać. Już po chwili usłyszała poruszenie z drugiej strony posłania, a Isa przetoczyła się przez całą długość mebla i krzyknęła: 

- Wstawaj, śpiochu! 

Ślizgonka niechętnie ponownie otworzyła swoje oczy i natknęła się na roześmianą twarz blondynki. Zaraz za nią zobaczyła Flo, również uśmiechniętą od ucha do ucha. 

- Wiedziałam, że nie powinnam spać z wami w jednym pokoju – burknęła dziewczyna. 

- Nie przesadzaj, Hermiono – ruda sięgnęła po koniec kołdry Ślizgonki i zerwała ją z niej, powodując głośny okrzyk sprzeciwu – Pora wstać. Spotykasz się dzisiaj ze swoim chłopakiem, więc musisz wyglądać cudnie. 

- Ja zawsze wyglądam cudnie – mruknęła, przykrywając głowę poduszką. 

- W takim razie dziś musisz wyglądać jeszcze cudniej – rzekła Isa i jednym ruchem różdżki wyrwała poduszkę z dłoni dziewczyny. 

- No dobrze, już wstaję – poddała się w końcu Hermiona. Powoli wstała z łóżka, a kobiety podały jej jedwabny szlafrok, którym się owinęła. Razem zeszły do kuchni i zaczęły przygotowywać sobie posiłek. 

Chociaż wszystkie były czarownicami, prawie w ogóle nie używały czarów. Były przyzwyczajone do mugolskiego trybu życia, więc bez problemu radziły sobie z używaniem przedmiotów niemagicznych. 

Hermiona zajrzała do lodówki, by poszukać czegoś, co mogłoby nadawać się do zjedzenia. Wcześniejsze poszukiwania w szafkach, niestety, nie zakończyły się pomyślnie. 

- Flo… - powiedziała niepewnie – Dlaczego w tym serze jest brokat? 

Ruda zbliżyła się do Ślizgonki i przyjrzała się produktowi, która ta trzymała w ręce. 

- Chyba po ostatnim koncercie musiałam nie zwrócić na to uwagi… Ja jestem przyzwyczajona do jedzenia brokatu, jednak jeżeli tobie to przeszkadza – wyjęła różdżką i szybko usunęła błyskotki z sera – to oczywiście, już go nie ma. 

W końcu kobiety zrobiły cały stos kanapek i zaparzyły sobie kawę. Razem usiadły przy okrągłym stole i zaczęły spożywać w ciszy. 

Hermiona popijała swój parujący napój i zastanawiała się nad tym, że jeszcze kilkanaście godzin temu nie przypuszczała, że będzie znać fragmenty swojej przyszłości. Zaraz po tym, jak dowiedziała się, że wizja, którą przeżyła z Florence, nie była pierwszą, która dotyczyła jej i jej chłopaka, załamała się. Kto nie byłby sfrustrowany, gdyby dowiedział się, że już dwa tygodnie przed jej upadkiem z wieży była osoba, która o nim wiedziała. Kto nie byłby sfrustrowany, gdyby dowiedział się, jaka przyszłość czeka jego ukochanego. Pełna cierpienia – tak można było ją określić. Bo jak inaczej tłumaczyć to, co widziała ruda? 

Najdziwniejsze w tym wszystkim było jednak to, że Ślizgonka szybko przyzwyczaiła się do tej myśli. Przecież już wcześniej przeczuwała z Draconem, że to, co wydarzy się w najbliższym czasie, nie będzie dla nich przyjemne. Dlaczego więc miałaby czuć się gorzej przez to, że ich obawy się potwierdziły? Nie zmienią przeznaczenia, mogą już tylko korzystać z tych szczęśliwych chwil, które im zostały. Właśnie to dziewczyna robiła przez całą noc razem z Flo i Isą. Plotkowały, opróżniały butelki z winem, skakały po łóżkach i urządziły bitwę na poduszki. Również kobiety zdawały sobie sprawę z tego, że Hermionie nie zostało zbyt wiele czasu i robiły wszystko, by bawiła się jak najlepiej. 

Ślizgonka wiedziała, że zapewne, gdy tylko spełni się choć jedno z wydarzeń z widzenia artystki, zacznie panikować i bać się, jednak na razie wolała wyobrażać sobie samą siebie jako odważną i twardą dziewczynę, której nie przerazi nawet śmierć. 

Dopiła kawę i zjadła swoją porcję kanapek, po czym udała się razem z kobietami do ich obszernej łazienki. Isa i Florence obiecały jej, że dzięki nim będzie tego dnia bezsprzecznie najpiękniejszą czarownicą. I nie kłamały – gdy po godzinie dziewczyna spojrzała w lustro, nie mogła się poznać. Włosy zlewały się kaskadą fal po jej ramionach, policzki były pięknie rozświetlone, a oczy i usta delikatnie podkreślone. Ruda pożyczyła Ślizgonce kilka swoich ubrań, w których prezentowała się wspaniale. Hermiona nigdy nie uwierzyłaby, że będzie wyglądać dobrze w rozkloszowanych spodniach, obcisłej białej koszuli i zamszowej kurtce. 

- A nie mówiłam, że będziesz wyglądać dzisiaj jeszcze cudniej? – zapytała ze śmiechem Isa. 

Hermiona tylko z wdzięcznością spojrzała na kobiety i ledwo powstrzymywała łzy wzruszenia. Tyle zrobiły dla niej tej nocy. 

- Tylko nie płacz tu ze wzruszenia. Robiłyśmy z Isą te kreski ponad piętnaście minut i nie mogą się teraz zepsuć – zagroziła żartobliwie Flo. 

- Dobrze, nie będę płakać – obiecała dziewczyna – Zrobiłyście dla mnie tyle rzeczy… Jak mam się wam odwdzięczyć? 

- Wystarczy, byś dzielnie znosiła przeciwności losu – poprosiła ruda – Nic nie będzie dla nas gorsze, niż twoje załamanie psychiczne. 

Hermiona pokiwała ze zrozumieniem głową. Jeszcze na chwilę zwróciła głowę w stronę lustra, które wisiało w holu domu i przyjrzała się sobie. Wyglądała naprawdę świetnie. 

- Hermiono, jest już po dziesiątej! – powiedziała nagle blondynka, spoglądając na zegarek na jej przegubie. 

Ślizgonka szybko pochwyciła swoja torbę i pożegnała się z kobietami obiecując, że natychmiast po dotarciu do Hogwartu skontaktuje się z nimi i zda relację z reakcji Dracona na jej nowy wygląd. Wyszła z domu i skierowała się w stronę bramy posesji. Czuła, jak chłodny wiatr rozwiewa jej cienką kurtkę, jednak nie było jej zimno. Florence zdradziła dziewczynie, że ubranie specjalnie zostało zaczarowane w taki sposób, by osobie, która je nosi, zawsze było ciepło. 

Hermiona uchyliła furtkę i wyszła na chodnik gotowa na okrzyk zachwytu, który miał wyrwać się z gardła Dracona na jej widok, jednak nic takiego się nie stało. Dziewczyna rozejrzała się po ulicy i ze zdziwieniem stwierdziła, że jej chłopaka w ogóle na niej nie ma, mimo że było już dobrze po dziesiątej. Przyzwyczajona do tego, że jej mama zawsze niepotrzebnie przedłuża pożegnania, cierpliwie czekała, aż blondyn aportuje się pod dom Florence. 

Mijały minuty, a Malfoy’a wciąż nie było. Lekko zdenerwowana Hermiona spojrzała na zegarek i stwierdziła, że już tylko dwadzieścia minut dzieliło ją od odjazdu pociągu do szkoły. W jej głowie zaczęły formować się najczarniejsze scenariusze, lecz próbowała przezwyciężyć wszechogarniający ją strach. Mimowolnie obrazy wizji z poprzedniego dnia wkradały się do jej umysłu, podpowiadając, co mogło stać się Draconowi. W odruchu bezradności otworzyła zaklęciem bramę domu i pobiegła w stronę drzwi. 

- Florence, Isa! – krzyknęła. Kobiety natychmiast deportowały się do holu 

- Co się stało, Hermiono? – zapytała zaniepokojona jasnowłosa. 

- Draco… Nie ma go – powiedziała z przestrachem. 

Flo i Isa tylko spojrzały po sobie, wiedząc, że wydarzyło się najgorsze.

***

Ślizgonka siedziała w przedziale Ekspresu Hogwart i cała się trzęsła. Z jednej strony obejmowała ją Ginny, z drugiej Adelajda. Ślizgoni i Gryfoni nagle połączyli swoje siły, by ocalić ważną dla nich osobę – Hermionę. 

Ocalić od załamania nerwowego. Gdy dziewczyna teleportowała się do swojego domu i rodzice jej oznajmili, że Draco wyszedł prawie godzinę temu, zemdlała w ramionach Florence. Dopiero wtedy ruda wyznała jej, że wydarzenia z wizji dotyczyły bardzo niedalekiej przyszłości – być może właśnie tego dnia. Po tej wiadomości Ślizgonka jeszcze bardziej się załamała. Teleportowała się na peron 9   i pytała każdego przechodnia czy nie widział blondyna. 

Poszukiwania zakończyły się niepowodzeniem. Draco wsiąkł jak kamień w wodę, a jedyne informacje, jakie ktokolwiek o nim posiadał, pochodziły z wizji. Hermiona zdawała sobie sprawę z tego, że najpewniej miał on nieprzyjemną konfrontację z sługami swojego ojca, jednak wolała nie wyobrażać sobie, co mogło mu się podczas niej stać. Pięć razy przeszukała cały pociąg, mając nadzieję, że wsiadł do niego w ostatniej chwili. Nigdzie nie znalazła Malfoy’a. 

W końcu usiadła w przedziale razem z grupką bliskich jej Gryfonów oraz przyjaciółmi ze ślizgońskiej elity. Jej makijaż oraz idealna fryzura, które wykonały dla niej Flo i Isa, dawno już zniknęły, a ubrania były brudne. Wszyscy próbowali ją pocieszyć, jednak Ślizgonka wiedziała, że chłopakowi musiało stać się coś złego. Inaczej nigdy nie opuściłby jej. Niechciane obrazy więzionego, a nawet martwego blondyna wciąż przemykały przez jej głowę, powodując serię dreszczy. Najchętniej przywołałaby różdżką Blaise’a i wymierzyła w jego pierś najbardziej nienawistną Avadę, na jaką było ją stać. Wiedziała, że Zabini musiał być poinformowany o planowanym napadzie na Dracona. To dlatego razem z Pansy nie siedział teraz w przedziale.    

- Nie martw się, Smok to twarda sztuka – Terence poklepał ją po ramieniu, wybudzając z rozmyślań o coraz wymyślniejszych sposobach śmierci Diabła – Nie da tak łatwo się pokonać. 

- Ale… od trzech godzin… żadnej informacji… - wyszlochała, po czym ukryła twarz w ramieniu Adelajdy. Blondynka delikatnie pogładziła ją, rzucając mordercze spojrzenie Terence’owi. W sytuacji, w której znalazła się Hermiona najlepiej było dać jej czas, by sama to wszystko przemyślała. 

W końcu, zmęczona płaczem i ciągłym martwieniem się, Ślizgonka zasnęła. Większość osób wyszła z przedziału i zostały w nim tylko Ginny i Adelajda. 

- Gdzie jest Blaise? – zapytała Weasley’ówna. 

- Nie wiem. Zapewne obściskuje się gdzieś z Pansy – mruknęła blondynka, odgarniając loki z czoła Hermiony – Dlaczego pytasz? 

- Zastanawiam się po prostu, dlaczego ani razu nie zwrócił uwagi na to, że jego najlepszy przyjaciel zaginął. 

- Diabeł bardzo zmienił się od wojny. Nie ukrywam, że na złe. Chyba tylko Pansy go rozumie – westchnęła Adelajda.

Draco nie pojawił się na peronie w Hogsmeade ani na uczcie w Wielkiej Sali. Hermiona nie przełknęła nawet kęsa, czekając tylko na koniec uroczystości. Wciąż rozglądała się dookoła, jakby miała nadzieję, że ujrzy gdzieś Malfoy’a. Nawet eliksir uspokajający, który podał jej Adrian, nie sprawił, że poczuła się lepiej. 

- Hermiono, fakt, że nie będziesz nic jadła, nie pomoże ci w znalezieniu Dracona – powiedziała łagodnie Pansy, podsuwając Hermionie półmisek z potrawami. Gdy poczuła ich zapach, zemdliło ją. 

- Fakt, że nie będę nic jadła pomoże mi w tym, bym nie zwymiotowała z nerwów – warknęła. Kątem oka zerknęła na Blaise’a, który siedział obok ciemnowłosej. Jej siła woli słabła za każdym razem, gdy uświadamiała sobie, że ten chłopak najprawdopodobniej przyłożył się do jej cierpienia. Jedynie ostatnie resztki zdrowego rozsądku podpowiadały jej, by nie zaczęła atakować Zabiniego najokrutniejszymi zaklęciami.

W końcu uczta skończyła się i tłum czarodziejów zaczął przepychać się do wyjścia. Ślizgonka jak najszybciej chciała wydostać się z sali, mimo że wiedziała, że nie przyspieszy to pojawienia się Dracona. Nagle ktoś chwycił ją pod ramię. Podskoczyła zaskoczona i odwróciła się w stronę postaci, będąc pewną, że jest nią blondyn. Z rozczarowaniem stwierdziła jednak, że jest to tylko profesor McGonagall. 

- Witam, panno Granger. Bardzo prosiłabym, byś udała się ze mną do mojego gabinetu – powiedziała swoim opanowanym głosem, który Gryfoni uważali za uprzejmy. Hermiona wolała nie przypominać sobie, jak brzmiał ton nauczycielki, gdy była zdenerwowana.

Nie czekała na zgodę dziewczyny, tylko od razu deportowała ją do pokoju dyrektora. Jednym z wielu przywilejów piastowania tego stanowiska była możliwość teleportowania się na terenie całego Hogwartu. 

Minerva podeszła do swojego biurka i zasiadła za nim. Chwyciła w dłoń filiżankę z mocna czarną herbatą i wskazała krzesło, na którym miała usiąść Hermiona. Uważnie spojrzała na uczennicę Slytherinu. Nie zwróciła jednak uwagi na to, że nie zmieniła ona jeszcze swoich ubrań na szatę szkolną, a jej oczy były zapuchnięte od płaczu. 

- Panno Granger… Podczas tych świąt dowiedzieliśmy się wielu interesujących faktów, dotyczących sprawy upadku z wieży oraz zaczarowania dwójki Gryfonów. Mamy już niezbite dowody na to, że Lucjusz Malfoy formuje nową armię śmierciożerców, a Blaise Zabini jest jej członkiem. Nie możemy jednak dopuścić, by ktokolwiek prócz pani, pana Malfoy’a, Pottera, Longbottoma oraz panny Lovegood i Weasley dowiedział się o tym. Inaczej Lucjusz będzie chciał zlikwidować wszelkie dowody swojej działalności. Dlatego musi pani powiedzieć panu Malfoy’owi… 

- Ale… - powiedziała łamiącym się głosem Hermiona. 

- Niech mi pani nie przerywa – powiedziała ostro dyrektorka. Mocniej zacisnęła palce na filiżance – Więc musi pani powiedzieć panu Malfoy’owi, że nie możecie zmienić swojego stosunku do Zabiniego. Jestem bardzo rada z tego, że pan Malfoy już wcześniej odkrył powiązania pomiędzy Blaisem a Lucjuszem i również jego pozwał do Wizengamotu. To wiele nam ułatwiło… 

- Ale… - dziewczyna znów chciała przerwać monolog kobiety, tym razem głośniej. Jednak McGonagall ją zbyła. 

- Jest to tylko i wyłącznie dla waszego bezpieczeństwa. Nikt nie chce, by pani oraz panu Malfoy’owi stało się coś więcej. Gavin Whitmore wystarczająco trudził się, by przeszkodzić Zabiniemu we wszystkich próbach sabotażu, które czyhały na was przed świętami. Nie chcę więc, byście przez swoją nierozwagę utrudnili jego zadanie… 

- Proszę mnie w końcu posłuchać! – krzyknęła zdenerwowana Hermiona, nie zwracając uwagi na słowa dyrektorki o nauczycielu obrany przed czarną magią. Dziewczyna gwałtownie wstała z krzesła, a na twarzy dyrektorki odmalowało się zdziwienie, gdy zobaczyła zagniewaną minę Ślizgonki – Jak mam powiedzieć to Draconowi, skoro on zaginął?! Nie pojawił się na dworcu, nie przyjechał do Hogwartu i właśnie dzisiaj najprawdopodobniej coś mu się stało! 

Łzy znów wypłynęły na jej policzki. Stała nad Minervą, dysząc ze wściekłości i raz po raz ocierała swoje policzki. Czuła wszechogarniającą frustrację. 

- To byli słudzy Lucjusza. Jestem pewna – powiedziała twardo – Rudolf Lestrange… To był on. Widziałam. 

- Widziałaś? – zdziwiła się kobieta. Nie zdążyła jednak powiedzieć nic więcej, gdy drzwi jej gabinetu gwałtownie się otworzyły. Stanął w nich zdyszany Adrian Pucey. 

- Dobrze, że cię znalazłem, Hermiono – wysapał chłopak. Podszedł do dziewczyny i pociągnął ja w stronę wyjścia – Draco… Draco jest w zamku.