Rozdział XXVIII - ,,Dramione - Utracona Przyjaźń"

Hej, kochani!

Wiem, że rozdział miał być wcześniej, jednak niestety nie miałam dostępu do internetu. Chciałabym dedykować tę część mojemu przyszłemu mężowi (xD) Alexowi Turnerowi, który ma dziś urodziny :*

Muszę wspomnieć także o innej ważnej sprawie, o której zapomniałam napisać przy poprzednim rozdziale - dwie postacie, które możecie zobaczyć w prawym górnym rogu szablonu to Octavian oraz Rachel z książek autorstwa Ricka Riordana. Właśnie im będzie poświęcone kolejne dłuższe ff, które planuję umieścić na tym blogu, dlatego znaleźli się na szablonie ;)

Next we wtorek ;*

Zapraszam do czytania i komentowania!

Johanna Malfoy ;)

******

Draco i Hermiona stanęli przed drzwiami Nory. Drobne płatki śniegu wirowały wokół nich, przyklejając się do ich kurtek. Zachodzące słońce rzucało swoje ostatnie promienia na zaniepokojoną twarz blondyna.

- Jesteś pewna, że chcesz tam wejść? – zapytał cicho, nerwowo naciągając czapkę na zmarznięte uszy. Zerknął na dziewczynę, która właśnie przygładzała swoje loki, rozczochrane przez wiejący wiatr.

- Tak – odparła zdecydowanie – Musimy wyjaśnić tę sprawę, Draco. Raz na zawsze.

Uniosła dłoń, drżącą z zimna lub zdenerwowania. Lekko zadzwoniła dzwonkiem, który znajdował się przy drzwiach, a  już po chwili ich oczom ukazała się roześmiana twarz pani Weasley. Jej rude włosy były w nieładzie, a zaróżowione policzki, prócz drobnych zmarszczek, ozdobione były dwoma dołeczkami. Oczy kobiety były roześmiane, podkreślając jej serdeczny wygląd.

- Draco! Hermiona! – Molly niemal wciągnęła ich do domu, po czym uwięziła w mocnym uścisku – tak się cieszę, że zgodziliście się nas odwiedzić! Wszyscy bardzo za wami tęskniliśmy.

Ślizgoni zdjęli swoje kurtki i powiesili na przeładowanym już wieszaku, po czym weszli do kuchni Weasley’ów. Jak zawsze panowała w niej niezwykle miła atmosfera. George, Percy, Bill i Charlie wesoło śmiali się, opowiadając sobie kawały, Ginny i Fleur stały przy blacie kuchennym i wymieniały się przepisami kucharskimi, a w kącie pomieszczenia Harry, Luna oraz Neville cicho o czymś rozmawiali. Artur Weasley siedział u szczytu długiego stołu, a jego głowa delikatnie opadała ze zmęczenia. Jego żona, widząc to, tylko roześmiała się, najwyraźniej przyzwyczajona. Wokół nich wszystkich unosił się delikatny zapach korzennych ciasteczek, świątecznego specjału Molly.

- Kochani! Spójrzcie, kto nas odwiedził! – krzyknęła kobieta.

Wszystkie pary oczu zwróciły się w stronę Dracona i Hermiony, po czym rozbłysły radością. Czarodzieje zbliżyli się do Ślizgonów, po czym zaczęli ciepło się z nimi witać. Jedynie Harry i Ginny bąknęli tylko kilka słów i czym prędzej oddalili się, ani razu nie spoglądając uczniom domu węża w oczy.

- Cześć! - George z szerokim uśmiechem podszedł do przyjaciół i poklepał ich po plecach – Tak dawno się nie widzieliśmy! Mam dla was mój najnowszy wynalazek do wypróbowania – Samowybuchające Cukierki Jordana.

- Dlaczego Jordana? – zdziwił się Malfoy.

- Cóż… Lee był pierwszym, na którym je testowałem – bliźniak przebiegle się uśmiechnął.

Ślizgoni zajęli miejsce przy stole i już po chwili, pod wpływem panującej atmosfery, całkowicie się rozluźnili. Udało się im zapomnieć o prawdziwym powodzie ich odwiedzin i wciągnęli się w konwersację z członkami rodziny Weasley’ów. Draco żywo rozprawiał z głową rudej rodziny o krykiecie. Od kiedy pan Granger wyjaśnił mu jego zasady, chciał, by jak najwięcej czarodziejów je poznało. Również Artur zapałał entuzjazmem do tej gry i nie było chwili, w której nie rozmawialiby o niej. Hermiona natomiast wysłuchiwała relacji George’a na temat tego, co obecnie działo się na ulicy Pokątnej. Wystarczyło kilka tygodni nieobecności w Magicznych Dowcipach Weasley’ów, by dziewczyna nie dowiedziała się o tym, że Angie, jedna z kelnerek w Dziurawym Kotle, zaczęła spotykać się pracownikiem Esów i Floresów, Padma Patil gorączkowo poszukiwała skutecznego eliksiru miłosnego, a Madame Malkin urządziła wielką wyprzedaż jej jesiennej kolekcji szat wyjściowych. Molly Weasley wciąż przynosiła na stół kolejne porcje swoich wypieków, a każdy obecny ochoczo po nie sięgał. Nawet Harry, Luna i Neville przysiedli się do stołu i razem z innymi wesoło gawędzili.

Po godzinie, gdy żołądki wszystkich odmówiły przyjęcia chociażby najmniejszego ciastka, a mięśnie brzuchów bolały ich od śmiechu, członkowie rodziny Weasley’ów zaczęli rozchodzić się do innych części domu. Artur i Molly przeszli do salonu, George udał się do swojego starego pokoju, by udoskonalać kolejne wynalazki, Bill i Fleur teleportowali się do Muszelki, zaś Charlie i Percy zajęli się porządkowaniem domu. W końcu w kuchni zostali jedynie Ślizgoni, Neville, Ginny, Harry i Luna. Potter niepewnie zerknął ponad stołem na blondyna oraz jego dziewczynę i nerwowo chrząknął. Ginny w mig pojęła jego aluzję i wstała od stołu. Usiadła obok Hermiony, a reszta Gryfonów oraz Luna poszli za jej przykładem.

- My… - zaczęła ruda, po czym urwała. Nie wiedziała, jak wyrazić swoje myśli, które kłębiły się w jej głowie.

- Chcielibyśmy was przeprosić – dokończył za nią Wybraniec drżącym głosem. Luna chwyciła go za rękę, by dodać mu nieco otuchy. Hermiona zauważyła ten gest, jednak nie wzbudziło to w niej żadnych negatywnych uczuć. W pewnym sensie cieszyła się z tego, że Harry znalazł kogoś, kto naprawdę go kocha.  

- Nie ma za co. Każdy z nas wie, że wypadki ostatnich tygodni nie były… normalne – rzekł Draco na pozór zwyczajnym głosem, jednak dało się w nim wyczuć napięcie.

- Mimo wszystko czujemy pewien dyskomfort, gdy uświadamiamy sobie, że to nami posłużono się, by was skrzywdzić – szepnęła Ginny – Tak, jakby ktoś doskonale wiedział, co… co było pomiędzy nami – kilka łez spłynęło po jej policzku, a Neville od razu je otarł.

- Hej, Ginn, nie płacz – powiedziała delikatnie Ślizgonka– Przecież nic się nie stało. Wiemy, że to nie byliście wy.

- Wiecie, kto mógł wam podać eliksir i rzucić Imperiusa? – spytał Draco.

- Tak – odpowiedział Harry, zerkając na wciąż chlipiącą Weasley’ówną. Wiedział, że cała ta sytuacja była dla niej niezwykle krępująca. Nigdy nie chciała skrzywdzić Hermiony – To najprawdopodobniej był Blaise Zabini.

- Blaise? – zdziwiła się Hermiona. Szybko spojrzała na Dracona, a wyraz, jaki malował się na jego twarzy, nie pocieszył jej.

- Tak, Zabini – kontynuował Potter – Ostatnią osobą, jaką dokładnie pamięta Ginny, jest właśnie on, zaś zanim ja straciłem pamięć tego dnia, wiedziałem, jak Blaise przechodzi obok mnie. McGonagall i Whitmore mają jeszcze kilka innych dowodów na to, że to najprawdopodobniej był on.

- Draco. Wiedziałeś – powiedziała Ślizgonka, nadal świdrując spojrzeniem swojego chłopaka – Widzę to po twoich oczach.

- Tak. A raczej… domyślałem się – przytaknął, po czym głęboko westchnął – To on zaczarował Ginny i Harry’ego i uszkodził dachówkę.

- Dlaczego mi nie powiedziałeś? – zapytała z wyrzutem – Tyle czasu minęło od kiedy myśleliśmy, że Diabeł pracuje dla Lucjusza. Na twoją prośbę zachowywałam się wobec niego tak, jakbyśmy wierzyli, że jest niewinny. Robiłam to tak długo, aż sama w to uwierzyłam. A ty mówisz mi teraz, że wiedziałeś, że to on nas zaatakował?

- Hermiono, to nie tak – chwycił ją za ręce i przyciągnął ją do siebie. Czuł się dziwnie, wiedząc, że gromadka Gryfonów przypatruje mu się, jednak musiał wytłumaczyć swojej dziewczynie wszystko w tym momencie. Nienawidził się, gdy patrzyła się na niego z zawodem w oczach – Wiedziałem, że znów dobrze dogadujesz się z Blaisem. Wiedziałem, że w końcu zaczęłaś mu wierzyć i wiedziałem, że zrobiłaś to po części dla mnie. Właśnie dlatego, gdy odkryłem, że intencje Zabiniego nie są do końca czyste, nie chciałem, byś od razu się o tym dowiedziała. Nie chciałem, byś zobaczyła, że kazałem uwierzyć ci śmierciożercy – ostatnie słowo niemal wyszeptał – Co nie znaczy, że cię nie chroniłem. Nie zauważyłaś, że od kiedy wyszłaś ze skrzydła szpitalnego, nigdy nie pozwalałem, byśmy zostali sam na sam z Diabłem?

Jego pytanie zawisło pomiędzy nimi niczym gradowa chmura. Malfoy z wyczekiwaniem wpatrywał się w napiętą twarz dziewczyny. Pragnął choć najmniejszego potwierdzenia, że uwierzyła w jego słowa.

- Proszę cię, uwierz mi, Hermiono – powiedział cicho.

- Zawsze ci wierzyłam, Draco – odparła. Z ledwością powstrzymała się od tego, by go nie pocałować.

Neville lekko chrząknął, na co Ślizgoni odskoczyli od siebie niczym oparzeni.

- Wiecie dlaczego Zabini chciał was skrzywdzić? – zapytał Gryfon.

- Najpewniej wciąż pracuje dla mojego ojca – odpowiedział blondyn.

Nagle żołądek Hermiony skręcił się w podwójny supeł. Strach i niepokój spłynęły na nią niczym zimna woda. W jednym momencie przypomniała sobie, jak siedziała razem z Draconem w swoim pokoju. Chłopak opowiedział jej o rozmowie Traversa i Wilkesa, którą podsłuchał przez okno oraz o tym, że widział służących jego ojca, gdy byli razem w Pradze. Malfoy wysunął wtedy przypuszczenie, że Lucjusz będzie chciał ich skrzywdzić, by się zemścić. Jednak w miarę, gdy czas mijał, a nic nie mąciło spokoju Ślizgonów, Hermiona zapomniała o tym, że coś może zagrażać im ze strony byłego śmierciożercy. Nawet, gdy blondyn trafił do skrzydła szpitalnego, nie przyszło jej do głowy, by połączyć to wydarzenie ze starszym Malfoy’em. Przyjęła wersję, że Potter po prostu zaatakował Dracona. Jednak gdy spadła z Wieży Astronomicznej, wyraźnie rejestrując przedtem błysk zaklęcia, jej umysł zaczął zastanawiać się nad tymi sprawami. Coraz mniej wierzyła w to, że wszystko było zwykłym przypadkiem. Umysł podpowiadał imię i nazwisko ojca jej chłopaka, jednak podświadomie nie chciała brać go pod uwagę. Po prostu nie chciała w to wierzyć. Wizja bycia prześladowaną przez Lucjusza Malfoy’a była dla niej zbyt straszna. Zbyt dobrze wiedziała, do jak okrutnych rzeczy był zdolny.

Teraz wszystko ułożyło się w logiczną, sensowną i – przede wszystkim – straszną całość. Dziewczyna przypomniała sobie każdą drobną zmianę w zachowaniu Blaise’a, aluzje do tego, że po południu był poza Hogwartem i skrawki podartego listu, które czasem znajdowała na podłodze dormitorium Dracona i ciemnoskórego.

Zabini był szpiegiem Lucjusza.

Te słowa odbijały się echem w jej umyśle, gdy przysłuchiwała się dalszej rozmowie z Gryfonami.

- Co do tego wszystkiego ma Lucjusz? Wiem, że nie trafił do Azkabanu, jednak jaki miałby cel, by was krzywdzić? – zapytała już nieco uspokojona Ginny.

- Najprostszym jest to, że uciekłem po wojnie i stanąłem po stronie Zakonu. Nie zeznawałem na jego korzyść w Wizengamocie, a teraz złożyłem pozew, by przysięgli znów przyjrzeli się jemu i jego przyjaciołom – odpowiedział Malfoy. Poczuł, że Hermiona lekko przytula się do niego, wiec objął ją ramieniem. Ze zdziwieniem stwierdził, że dziewczyna drży.

- Więc dlaczego i Hermiona jest przez niego nękana?

- Zanim uświadomiłem sobie, że Blaise jest szpiegiem, powiedziałem mu wystarczająco dużo razy, jak bardzo zależy mi na Hermionie. Lucjusz wie, że tylko jedna osoba jest dla mnie ważna – mimowolnie mocniej objął Ślizgonkę.

- Czyli Hermiona jest kartą przetargową – domyślił się Longbottom.

- W pewnym sensie tak – przytaknął blondyn.

Wszyscy zamilkli. Harry, Luna, Neville oraz Ginny w ciszy zastanawiali się nad tragiczną sytuacją swoich przyjaciół, zaś Draco trzymał w ramionach wciąż drżącą Ślizgonkę. Słowa chłopaka rudej nie chciały opuścić jej mózgu. Karta przetargowa… czyżby Lucjusz naprawdę traktował ją tylko jako przedmiot? Tylko jak zwykłą szlamę, którą można nawet zabić, by osiągnąć swój cel?  

- Nie martwcie się – Luna przerwała panującą w kuchni ciszę – Przecież za niedługo odbędzie się kolejna rozprawa w Wizengamocie. Nie pozwolimy, by i tym razem uniknęli kary. A jeżeli wszyscy śmierciożercy wylądują w Azkabanie, nikt nie będzie już wam zagrażał.

Wszyscy spojrzeli z wdzięcznością na Krukonkę.

- Masz rację, Luno – poprał ją Draco – Wszystko będzie dobrze. Lucjusz wyląduje w więzieniu, a my odzyskamy spokój. Prawda, kochanie? – zwrócił się do wtulonej w jego ramię Hermiony. Ta jedynie lekko pokiwała głową, a Draco przeklął się w duchu za to, że cała prawda uderzyła w dziewczynę w tak niedelikatny sposób.

***

- Nie martw się… Nic ci się nie stanie. Przecież cały czas jestem obok ciebie. Lucjusz nie może nic nam zrobić. Za niedługo pójdziemy do Wizengamotu, wszystko opowiemy, a Connor McCrowd skaże mojego ojca i jego popleczników na dożywocie – szeptał Draco. Leżał obok swojej dziewczyny i obejmował ją, próbując  uspokoić – Przepraszam, że dopiero teraz się o tym dowiedziałaś, jednak nie chciałem, byś martwiła się przez całe święta.

- Nie chodzi o to, że tak późno się o tym dowiedziałam. Ja… nie mogę po prostu uwierzyć, że tyle dni normalnie żyłam, rozmawiałam i przyjaźniłam się z kimś, kto chciał nas zabić – powiedziała cicho, urywanym głosem – I jeszcze ta karta przetargowa…

- Longbottom użył złego słowa – rzekł blondyn, ledwo ukrywając swoją złość na Gryfona – Wyobrażam sobie, co czujesz, gdy myślisz, że możesz być dla kogoś zwykłym przedmiotem, dzięki któremu będzie mógł dopiąć swego. Ale to nie chodzi o ciemne interesy czy cokolwiek… Dla mnie nie jesteś rzeczą, nie pozwolę więc, byś była obiektem handlu… - czuł, jak okropnie brzmi to w jego ustach - Lucjusz po prostu zdaje sobie sprawę z tego, że zrobiłbym dla ciebie wszystko. Boję się, że może to jakoś wykorzystać, jednak… jeżeli wiemy o tym, że może coś planować, nie pozwolę, by cokolwiek ci się stało. Nie na mojej zmianie – lekko się uśmiechnął, po czym pocałował wargi Hermiony.

- Jesteś pewny, że to Lucjusz, prawda? – zapytała cicho.

- Niestety tak – westchnął – Myślę, że nawet McGonagall już się tego domyśla. Gdy złożyłem pozew do Wizengamotu, niezwłocznie powiadomiłem o tym dyrektorkę. Zanim jednak wszedłem do jej gabinetu, słyszałem, jak rozmawia w nim z Gavinem Whitmorem. Mówili o moim ojcu… - na chwilę przestał mówić, jakby głęboko się nad czymś zastanawiał – Wciąż mam wrażenie, jakbym znał skądś tego mężczyznę, nie wiem tylko skąd. Wiem jednak, że ma on więcej informacji o Lucjuszu niż przeciętny człowiek. Słyszałem, jak mówił McGonagall o tym, że byli śmierciożercy planują przejąć ministerstwo…

Dziewczyna zadarła głowę i spojrzała w pełne troski oczy blondyna. Uświadomiła sobie, że widziała tę czułość od kiedy wyszła ze skrzydła szpitalnego. W oczach Dracona ani razu nie zalśniły iskierki złośliwości.

- Dlaczego nie jesteś taki, jak kiedyś? – spytała cicho.

- To znaczy jaki? – zdziwił się.

- Złośliwy. Sarkastyczny. Niemiły. Ślizgoński.

- Chciałem, by były to twoje najlepsze święta – westchnął – Szczerze mówiąc, nie wiem, co będzie nas czekać po nich… Mocno wierzę w to, że wszystko dobrze się ułoży, jednak nie możemy mieć przecież gwarancji - mocniej ja objął – Dlatego zrobiłem wszystko, by te święta były idealne. Bez zbędnych ślizgońskich przyzwyczajeń.

- Draco, nie chodzi o to, byśmy byli idealni. Kocham cię takiego, jakim jesteś. I jeżeli chcesz, by były to moje najlepsze święta, to do cholery jasnej, bądź taki, jak zawsze. Nie jestem dzieckiem specjalnej troski, więc nie musisz cały czas martwić się o mnie. Po prostu bądź sobą – poprosiła – Nie chcę, byś na siłę zmieniał się w moją niańkę. Jesteśmy Ślizgonami i musimy być niemili. Rozumiem, ze boisz się tego, co będzie w przyszłości. Ja też się tego boję. Ale to nie może nas zmieniać. Bądźmy sobą, do końca naszych dni.

- Nie będę twoją niańką, jeżeli ty nie będziesz trząść się jak osika, gdy tylko usłyszysz o moim ojcu – obiecał chłopak.

- Hej, trzęsłam się tylko dlatego, że to była dla mnie nowina – obruszyła się Hermiona – Daj mi chwilę, a oswoję się z całą tą sytuacją.

- Wiesz, że to mogą być… nasze ostatnie chwile? - zapytał z wahaniem.

- Wiem, i dlatego chcę wykorzystać je jak najlepiej – powiedziała z mocą. Nagle cały strach z niej uleciał. Wiedziała, że musi korzystać z każdej chwili, jakby miała być jej ostatnią, bo nie wiadomo było, ile czasu im jeszcze zostało.

Malfoy przyciągnął ja do siebie i namiętnie pocałował, wplatając palce w jej włosy. Żarówka lampki nocnej świeciła obok nich, rzucając nikłe światło na ich ciała. W tle słychać było cicho sączącą się muzykę z radia, które stało na jednym z regałów. Spiker właśnie zapowiedział najnowszy świąteczny singiel Palma Violets.

- Widzisz? – zapytała Ślizgonka, na chwile odrywając się od blondyna – Nawet Palma Violets śpiewają o ostatnich świętach na tej planecie*.

 Draco tylko uśmiechnął się pod nosem, po czym ponownie ją pocałował. 

***

Resztę przerwy świątecznej spędzili we względnym spokoju. Malfoy dbał o to, by Hermiona dobrze się bawiła i nie miała czasu, by rozmyślać o niebezpieczeństwach, które czekały na nich ze strony ojca chłopaka. Ślizgoni jeszcze kilka razy zawitali do Nory, w której nigdy nie był już poruszany temat Lucjusza oraz złożyli wizytę Ronowi w szpitalu św. Munga. Teleportowali się do Pragi i podziwiali panoramę miasta przykrytego śniegiem oraz spacerowali po zamrożonych Ogrodach Królewskich. Znów zrobili sobie zdjęcie, tym razem nie kryjąc swoich uczuć. Fotografie, która zawisła nad ich łóżkiem przedstawiała czule obejmujących się Dracona i Hermionę na tle Wełtawy.

Podczas całego tego czasu Draco spełniał również prośbę swojej dziewczyny i był tak ślizgoński, jak tylko było go stać. Potter, Longbottom oraz Weasley’owie jak zwykle stali się przedmiotami jego kpin, od których uśmiech Hermiony powiększał się dwukrotnie.

W samego sylwestra chłopak postanowił zrobić Ślizgonce niespodziankę i mugolskim sposobem pojechał z nią do centrum Londynu. Głównym obiektem ich wyprawy była Katedra św. Pawła, w której nie byli od wakacji. Również tym razem piękno świątyni odebrało jej mowę na kilka sekund, mimo że była w niej już wielokrotnie. Po raz tysięczny wpatrywała się w wysoki sklepienia ozdobione malowidłami i po raz tysięczny uświadamiała sobie, że to jej ulubione miejsce na całej ziemi. Widziała, że również Draco jest zachwycony ponowną wizytą w katedrze. Ślizgoni udali się do Galerii Szeptów, w której echem odbijały się czułe słowa, które do siebie wypowiadali po cichu – tym razem jawnie.

Nocą, gdy już tylko kilka minut dzieliło ich od nowego roku, razem z Grangerami wyszli do ogrodu przylegającego do ich domu. Obserwowali pojedyncze sztuczne ognie, które wystrzeliwali niecierpliwi londyńczycy. Z oddali słyszeli odgłosy przyjęcia, które odbywało się w niedalekim klubie. Już po chwili dało się słyszeć okrzyki ludzi odliczających ostatnie sekundy tego dnia.

- Dziesięć!

Draco skończył ustawiać wyrzutnię ze ,,Srebrnymi skrzącymi wężami”.

- Dziewięć!

Podszedł do dziewczyny.

- Osiem!

Splótł z nią swoje chłodne palce.

- Siedem!

Zerknął na jej czerwone z zimna policzki.

- Sześć!

Ona, widząc to, również na niego zerknęła.

- Pięć!

Mocniej ścisnęła jego rękę, próbując ją rozgrzać.

- Cztery!

Blondyn przyciągnął ją do siebie.

- Trzy!

Było ciemno, jednak mimo to zobaczył sztuczne ognie, które odbijały się w jej oczach.

- Dwa!

Nachylił się nad nią, aż ich nosy spotkały się ze sobą.

- Jeden!

Nie mogąc już wytrzymać, przywarła ustami do jego warg, słysząc jednocześnie wybuchy tysięcy sztucznych ogni w całym Londynie. Dla niej jednak ważny był tylko jeden fajerwerk, który eksplodował w jej klatce piersiowej, gdy mocniej pocałowała Ślizgona.

- Szczęśliwego nowego roku – szepnęła, gdy na chwilę oderwała się od niego. Zobaczyła, że jej rodzice przypatrują się im, jednak zupełnie się tym nie przejmowała.

- Obiecuję ci, że ten rok będzie o wiele lepszy od poprzedniego. Obojętnie, ile czasu nam zostało – rzekł cicho Draco, po czym znów ją do siebie przyciągnął. Nie przerywając pocałunku, wycelował różdżką w ,,Srebrne skrzące węże”, a fajerwerki wybuchły, malując na nocnym londyńskim niebie wijące się symbole Slytherinu.

***

Był ostatni dzień ferii świątecznych. Księżyc świecił już jasno, wpadając przez okno do pokoju Ślizgonów. Hermiona stała przed lustrem i poprawiała swoje ubrania, a Draco przypatrywał się jej w milczeniu. Dziewczyna z niezadowoleniem na twarzy wciąż zmieniała koszulki, które powinna na siebie założyć, jednak żadna jej nie zadowalała.

- Nie musisz się tak stroić, przecież idziesz tylko do Florence i Isy – powiedział w końcu chłopak, śmiejąc się – Chyba, że przewidujecie, iż oprócz waszej trójki będzie tam jakiś mężczyzna. Wtedy nie wiem, czy mam cię puścić.

- Nie wygłupiaj się, to będzie babski wieczór. Na babskim wieczorze z reguły nie ma mężczyzn.

- No chyba, że zamówicie…

- Proszę, nie kończ tego zdania – ze zgorszeniem spojrzała na sprośnie uśmiechającego się blondyna – Chyba, że chcesz sprzątać moje wymiociny.

- Przecież tylko żartowałem – wstał z łóżka i podszedł do Hermiony. Stanął za nią i przyjrzał się koszulce, którą aktualnie miała na sobie – Myślę, że ta jest dobra.

- Nie uważasz, że ma jednak zbyt duży dekolt? – zapytała z wahaniem.

- Jeżeli nie będzie tam żadnego mężczyzny, myślę, że jest on odpowiedni – chwycił ją za ramiona i obrócił, by stała twarzą do niego – Na którą się z nimi umówiłaś?

Ślizgonka sięgnęła po liścik, który rano przyniosła jej sowa Flo. Szybko przebiegła po tekście i odpowiedziała:

- Na dwudziestą.

Chłopak spojrzał na zegarek.

- Za niedługo będziemy musieli się zbierać, mam więc nadzieję, że nie będziesz chciała każdego fragmentu ubioru wybierać w takim tempie – zaśmiał się i lekko pocałował naburmuszona Hermionę w kącik ust. Ta szybko odsunęła się od niego i wystawiając język w jego stronę oświadczyła, że idzie przebrać się do łazienki, bo w pokoju nie zazna ani odrobiny spokoju.

Kilka minut przed dwudziestą teleportowali się pod jeden z okazałych domów na obrzeżach Londynu. Ślizgoni podeszli do bramy posesji, ozdobionej masą jasno świecących lampek.

- O której mam przyjść po ciebie jutro? – spytał Draco.

- Bądź o dziesiątej. Od razu pojedziemy na King’s Cross – powiedziała dziewczyna. Sięgnęła dłonią do dzwonka posiadłości, jednak zawahała się. Gwałtownie odwróciła się w stronę Malfoy’a i spontanicznie pocałowała go prosto w usta – Proszę cię, uważaj na siebie – wyszeptała gorączkowo. Mimo tego, że strach o siebie dawno już z niej wyparował, jak zwykle szalenie martwiła się o swojego chłopaka – Teleportuj się prosto do domu i go nie opuszczaj. Proszę.

- Dobrze – potaknął blondyn – Ty też miej się na baczności.

Lekko odsunął się od niej, a trzask teleportacji oznajmił jej, że znalazł się już w domu Grangerów. Jej dłonie, jeszcze tak niedawno oparte na jego ramionach, bezwładnie opadły wzdłuż tułowia. Głęboko westchnęła, próbując przestać snuć kolejne katastroficzne wizje. Przecież była Hermioną Granger, dziewczyną, która przeżyła wojnę. Nie mogła dać się zwariować. Przez te kilka dni znakomicie radziła sobie, nie myśląc o niebezpieczeństwach i korzystając z życia, dlaczego wiec teraz miałaby się załamać?

Pewna siebie, nacisnęła na dzwonek przymocowany do bramy. Już po chwili drzwi domu otworzyły się, a zza nich wyłoniła się burza jasnych włosów. Zaraz za nią pojawiła się roześmiana twarz Isy.

- Cześć, Hermiono! – krzyknęła kobieta, zbliżając się do furtki. Otworzyła ją, wpuszczając Ślizgonkę na posesję.

- Hej, Isa – powitała blondynkę dziewczyna.

Szybko przeszły odcinek dzielący ich od domu, po czym przekroczyły próg posiadłości Florence. Cała urządzona była w bardzo ekscentrycznym, typowym dla rudej stylu. Na ścianach wisiały różne zdjęcia, obrazy oraz pojedyncze plakaty przedstawiające samą wokalistkę. Regały, które stały przy prawie każdej ścianie, po brzegi wypełnione były książkami. Isa poprowadziła Hermione w stronę schodów, którymi można było dojść na piętro. Dobiegały z niego odgłosy śpiewającej Flo oraz zderzających się ze sobą kieliszków.

Blondynka otworzyła jedne z drzwi, a dziewczyna weszła do najdziwniejszego pokoju, jaki było jej dane oglądać. Wszędzie rozwieszone były ubrania – futro zaczepione o róg lustra, dwie sukienki przerzucone przez fotel, buty pełniące także funkcje podpórek do książek. Rząd gwoździ na jednaj ze ścian był obwieszony wieloma wieszakami. Pośrodku tego wszystkiego, na wielkim łożu nakrytym jasnoróżowa narzutą, siedziała ruda. Ubrana była w niebieskie kimono. Przed sobą postawione miała trzy kieliszki oraz butelkę wina, a jedna dłonią przytrzymywała otwartą książkę.

- Hermiono! – rzuciła się, by powitać Ślizgonkę. Od razu mocno ja uściskała – Jak dobrze, że się widzimy! Musimy z Isą powiedzieć ci o tylu rzeczach… 

Nagle ruda zesztywniała w ramionach dziewczyny. Jej oczy wywróciły się na drugą stronę, ukazując białka. Hermiona chciała krzyknąć, jednak słowa uwięzły jej w gardle. Rzuciła przerażone spojrzenie Isie, jednak ta wyglądała, jakby była już do tego wszystkiego przyzwyczajona.

- Nie martw się, zaraz powinno jej przejść – powiedziała cicho blondynka.

Hermiona stała niczym spetryfikowana, gdy dłonie Florence mocniej zacisnęły się na jej barkach.

- Hermiono… - wycharczała kobieta.

Słowa wypłynęły z ust rudej i zaczęły owijać się wokół umysłu Ślizgonki. Dziewczyna nagle poczuła, jakby coś zasysało ją od środka. Próbowała zapobiec temu, jednak wir był zbyt silny. Odruchowo wbiła palce w ramiona Florence. Świat nagle zniknął z jej oczu, a przed nią pojawiła się tylko ciemność.

 

* nawiązanie do piosenki Palma Violets ,,Last Christmas On The Planet Earth"