Rozdział XXXI - ,,Dramione - Utracona Przyjaźń"

Hej, kochani! 

Tę część chciałabym dedykować osobie, która sprawdzała mój arkusz konkursowy z języka polskiego. Nie wiem, kim jest, ale zawdzięczam jej wielką radość, którą odczuwam dzisiejszego dnia :) 

To z kim widzę się 29.02 na ostatnim etapie? :D 

Zapraszam do czytania i komentowania! 

Johanna Malfoy :* 

PS. Next w poniedziałek. 

****** 

Korytarz przed Wielką Salą Wizengamotu był wypełniony ludźmi. W jednym z kątów stali czarodzieje ubrani w długie czarne szaty – śmierciożercy. Z niechęcią spoglądali w stronę przeciwległej części korytarza, w której zebrali się członkowie Zakonu Feniksa.

Na ławce przylegającej do jednej ze ścian siedzieli Draco, Hermiona, Ginny i Neville. Ślizgonka nerwowo zaciskała palce na swoich kolanach, a jej chłopak próbował ją uspokoić. Weasley’ówna natomiast opierała swoją głowę o zimne cegły poziomu X i przymykała swoje oczy, głęboko oddychając.

Gavin Whitmore podszedł do uczniów i usiadł obok nich.

- Denerwujecie się? – zapytał nauczyciel. Kątem oka zerknął w stronę śmierciożerców, szukając wśród nich ciemnowłosej kobiety.

- Trochę – powiedział Draco i pogładził Hermionę po zaciśniętej dłoni – Nie wiem, czego mam się spodziewać po moim ojcu.

- Myślcie pozytywnie – rzekł Whitmore – Mamy wielu świadków, a nasza wersja wydarzeń jest bardzo przekonująca. Sędzia musiałby być po ich stronie, by uniewinnić Lucjusza i jego popleczników.

- Tak, myślmy pozytywnie – poparł nauczyciela Neville – Ta rozprawa musi skończyć się dobrze.

Na schodach prowadzących na X poziom rozległo się echo kroków. Wszyscy zgromadzeni z ciekawością zwrócili głowy w ich stronę i zobaczyli Willow, Lunę oraz Harry’ego. Gavin od razu się spiął, jednak próbował nie patrzeć w stronę swojej byłej narzeczonej.

- Witajcie – przywitała się nauczycielka wróżbiarstwa, w czym zawtórowali jej towarzysze. Wybraniec razem ze swoją dziewczyną spoczęli obok przyjaciół, a Willow zbliżyła się do Whitomore’a.

- Moglibyśmy porozmawiać? – zapytała cicho, jednak mężczyzna nie zwrócił na nią uwagi – Gavinie…

- Nie teraz – przerwał jej chłodno, nawet na nią nie spoglądając.

Kobieta jeszcze przez chwilę stała obok nauczyciela obrony przed czarną magią z rozchylonym ustami, po czym pobiegła w stronę schodów i wypadła jak burza z korytarza.

- Panie profesorze…? – zapytał niepewnie Harry.

- Jeżeli masz zamiar pytać o to, co przed chwilą się wydarzyło, nie radzę – odrzekł mężczyzna zagniewanym tonem. Splótł ręce na klatce piersiowej i odwrócił wzrok od uczniów, wyraźnie dając im do zrozumienia, że nie ma ochoty na dalszą rozmowę.

W ciągu kolejnych piętnastu minut na korytarzu zebrali się wszyscy świadkowie. Travers, Wilkes oraz kilku innych byłych śmierciożerców cicho rozmawiali z oskarżonymi, zaś pracownicy Hogwartu oraz Flo i Isa trzymali się razem z członkami Zakonu. Draco był wdzięczny, że tym razem artystki nie spóźniły się na rozprawę, ponieważ ich towarzystwo zbawiennie wpływało na Hermionę. Gdy tylko przyszły, uśmiech na twarzy dziewczyny pojawił się i jedynie powiększał podczas opowieści rudej o jej narzeczonym, Robie. Stres opadł ze Ślizgonki i już niemal nie przejmowała się procesem, który miał rozpocząć się za kilka minut.

Wszystko zmieniło się jednak, gdy na korytarzu przed salą rozpraw niemal bezszelestnie pojawili rodzice blondyna. Wszystkie rozmowy nagle ucichły, nawet potok słów wylewający się z ust Florence na chwilę ustał. Lucjusz Malfoy dumnie kroczył w stronę swoich popleczników. Jego podbródek był wysoko uniesiony, rodowy medalion lśnił na szyi, a długa szmaragdowa peleryna sunęła za nim po ziemi. Mężczyzna trzymał pod rękę swoją żonę, ubraną w elegancką suknię. Jej intensywnie czerwone usta wyraźnie odznaczały się na tle bladej skóry. Oczy kobiety były zimne i puste. Obojętnie przesuwała wzrokiem po wszystkich zebranych przed salą.

- Mama – wyrwało się z ust Dracona. Hermiona zerknęła na chłopaka i zobaczyła smutek, który malował się w jego oczach – Coś jej zrobił… widzę to.

- Nie patrz na nią, Draco – szepnęła cicho Isa – Nie wiadomo, jakich zaklęć użył twój ojciec.

Blondyn, zgodnie z radą artystki, odwrócił wzrok i wbił go w ramię swojej dziewczyny. Nie umiał spojrzeć w jej oczy. Wiedział, że nie powinien płakać, jednak wygląd jego matki poruszył go do głębi.

To nie była już kobieta, która martwiła się o swojego syna, gdy dostał polecenie zabicia dyrektora szkoły. To już nie była kobieta, która nie popierała działań swojego męża. To nie była już kobieta, która pomagał śmierciożercom przejść na stronę Zakonu. To była tylko jej skorupa, ciało bez uczuć. Pustym wzrokiem wpatrywała się w Dracona, a w jej oczach nie było widać błysku rozpoznania.

Ślizgonka mocniej ścisnęła dłoń swojego chłopaka i zmusiła go, by na nią spojrzał.

- Wszystko będzie dobrze – powiedziała cicho i przyłożyła dłoń do jego policzka.

- Oby – odpowiedział i przyciągnął ją do siebie, ukrywając twarz w jej włosach.

***

Connor McCrowd zasiadł za ławą sędziego i rozejrzał się po sali. Stojący obok niego przysięgły zaczął odczytywać listę świadków oraz oskarżonych, by sprawdzić czy wszyscy są obecni.

- Amycus Carrow?

- Obecny – odpowiedział jeden z mężczyzn. Miał ciemne proste włosy i śniadą karnację. Mimo to na jego twarzy było widać ślady łez.

- Alecto Carrow?

Przysięgłemu odpowiedziała cisza. Rozejrzał się po pomieszczeniu, powtarzając imię i nazwisko kobiety.

- Alecto niestety nie mogła przyjść. Jest nieco… niedysponowana – Lucjusz przerwał panujące milczenie. Zwrócił swój wzrok w stronę McCrowda i przepraszająco się uśmiechnął.

- Czy w takim razie… - zaczął oponować ławnik, lecz sędzia mu przerwał:

- Czytaj dalej. Jeden świadek więcej czy mniej nie robi różnicy.

Mężczyzna skończył czytanie listy, po czym oddał głos Connorowi.

- Zebraliśmy się tutaj, by rozpatrzyć sprawę Lucjusza oraz Narcyzy Malfoy, Rudolfa Lestrange’a, Thorfina Rowle’a, Amycusa i Alecto Carrow oraz Blaise’a Zabiniego – mężczyzna odchrząknął – Zostali oni oskarżeni o bycie czynnymi i świadomymi śmierciożercami podczas wojny, korzystanie z czarnej magii, ponowne zawiązywanie sojuszu przeciwko mugolakom i Ministerstwu Magii oraz zamachy na uczniów Szkoły Magii oraz Czarodziejstwa w Hogwarcie. Czy oskarżeni zgadzają się z tym?

- Absolutnie nie, wysoki sądzie – rzekł Lucjusz i wstał – Akt oskarżenia nie jest zgodny z prawdą.

- Proszę więc opowiedzieć wysokiemu sądowi, jak wyglądało to z pana strony, panie Malfoy – powiedział Connor.

- Wszyscy dobrze wiemy, ze Voldemort często używał zaklęcia ,,Imperio”, by powiększyć swoje szeregi czarodziejów. Tak było i w naszym przypadku – wskazał na ławę oskarżonych – Rzucono na nas zaklęcie niewybaczalne. Wszystko, co robiliśmy podczas wojny, nie było zgodne z tym, co myśleliśmy. Dopiero po śmierci Czarnego Pana, gdy wszystkie Imperiusy przestały działać, zdaliśmy sobie sprawę z tego, że działaliśmy jako śmierciożercy. Być może używaliśmy wtedy czarnej magii, ale nie robiliśmy tego świadomie. Już raz zostaliśmy uniewinnieni, nie wiem więc, dlaczego nasza sprawa ma być rozpatrywana po raz drugi.

- Może dlatego, że pojawiły się nowe okoliczności obciążające – Dracon zerwał się ze swojego miejsca i podszedł do barierek dla świadków – Nawet Prorok Codzienny zwrócił uwagę na to, że sprawy mojego pobicia i upadku Hermiony Granger są powiązane. Ogniwem, które je spajało, był Lucjusz Malfoy, a raczej jego sługa – blondyn zwrócił swój wzrok w stronę czarnoskórego – Blaise Zabini był…

- Proszę zająć swoje miejsce – przerwał mu chłodno sędzia – Nie udzieliłem panu głosu. Przyjdzie czas, że i pan będzie mógł opowiedzieć swoją wersję wydarzeń.

- Tak, usiądź, ty przebrzydły kłamco – głos Narcyzy poniósł się po sali. Wszyscy spojrzeli na kobietą ze zdziwieniem – Każdy przecież wie, że to ty jesteś śmierciożercą. Próbujesz nas wyeliminować, by nikt nie przeszkodził ci w twoich szalonych planach.

- Mamo… - zaczął zdławionym głosem Draco.

- Nie nazywaj mnie swoją matką! – krzyknęła.

W sali zapadła cisza. Czarodzieje, wciąż zdziwieni, zerkali to na błyszczące furią oczy Narcyzy, to na blondyna, który odchodził w stronę Hermiony z miną poległego.

- Tak, więc… - powiedział zmieszany sędzia po kilku minutach krępującego milczenia – Panie Lucjuszu, może pan kontynuować?

Zeznania wszystkich oskarżonych oraz byłych śmierciożerców jednoznacznie wskazywały na to, że Lucjusz Malfoy oraz jego poplecznicy byli zmuszani do działań w szeregach Voldemorta. Radni nie wyglądali na zbyt przekonanych niewinnością czarodziejów, jednak Connor McCrowd zdawał się wierzyć bezgranicznie. Członkowie Zakonu czuli, że sędzia traktuje przesłuchanie ich jedynie jako formalność, co nieco zachwiało wiarę w wygranie procesu. Florence i Gavin, którzy wciąż mieli nadzieję na powodzenie, próbowali pokrzepić nieco przyjaciół, lecz nie miało to zbyt wielkich efektów.

- Dracon Malfoy – wywołał zimnym głosem McCrowd.

Chłopak przeczesał swoje włosy palcami i podszedł do barierek, próbując nadać swojej twarzy wyraz pewności siebie. Dumnie uniósł podbródek i butnie spojrzał prosto w oczy sędziego.

- Co według pana działo się przez ostatnie pół roku? – zapytał mężczyzna.

- Podczas wojny zarówno mój ojciec, jak i wszyscy oskarżeni byli świadomymi zwolennikami Czarnego Pana. Wszyscy… – głos mu się załamał – Wszyscy, oprócz mojej mamy. Jako jedyna widziała w Lucjuszu zagrożenie. Pomogła mi przejść na stronę Zakonu. Ona i Severus Snape. A teraz ojciec rzucił na nią jakieś zaklęcie…

- Proszę przejść do sedna sprawy – przerwał mu McCrowd.

Draco zacisnął usta w wąską kreskę, po czym kontynuował:

- Podczas wojny w Malfoy Manor byli torturowani i więzieni ludzie. Krzywdził ich Lucjusz, świadomy swoich czynów. Powinien zostać za to skazany, podobnie Rowle, Zabini, Lestrange i Carrow’owie. Nie wiem, dlaczego nikt nie zwrócił na to uwagi podczas pierwszej rozprawy, ale mam nadzieję, że tym razem wysoki sąd zobaczy prawdziwe oblicze tych czarodziejów – obrzucił oskarżonych pogardliwym spojrzeniem – Po mojej ucieczce w dzień śmierci Voldemorta, mój ojciec wysłał za mną pościg. Jego słudzy mieli zmodyfikować moją pamięć, tak jak wcześniej uczynili to z byłymi śmierciożercami. Miałem zapomnieć o wszystkich okrutnych wydarzeniach, które miały miejsce w moim domu i zeznawać na korzyść mojego ojca. Ale uciekałem tak długo, aż ojciec najwyraźniej zmienił swoje plany. Teraz chce jedynie mnie krzywdzić i wychodzi mu to całkiem dobrze. Dokładnie wie, gdzie ma uderzyć – mówił gorzko i dobitnie, wkładając całą swoją siłę w te słowa. Wiedział, że to od tego, co powie, zależy jego przyszłość – Najpierw Blaise Zabini podał Harry’emu Potterowi eliksir zaciemniający umysł, przez co zostałem pobity. Potem ten sam sługa uszkodził dachówkę na Wieży Astronomicznej i Hermiona Granger ledwo uniknęła śmierci…

- Czy ma pan dowody na to, że Blaise Zabini był sprawcą tych wypadków? – sędzia znów mu przerwał, tym razem jeszcze bardziej lodowatym głosem – Czy ma pan dowody na to, że te zdarzenia nie były przypadkowe? Że ktoś zrobił to naumyślnie?

- Nie… - odpowiedział po chwili ciszy chłopak – Nie tak silne, jak chciałby wysoki sąd. Ale nawet Prorok Codzienny…

- Czy Prorok Codzienny jest pana wyrocznią? – spytał sarkastycznie Connor.

- Nie – męski głos poniósł się po sali. Gavin Whitmore wstał ze swojego miejsca i podszedł do Dracona – Ale ja mogę nią być.

- Panie Whitmore, nie udzieliłem panu głosu – rzekł przez zaciśnięte zęby McCrowd.

- Mogę powiedzieć wam, jak to wszystko wyglądało. W czasie wojny poznałem nieco metody działania Lucjusza Malfoy’a, więc rozwiązanie tej sprawy nie zajęło mi dużo czasu. Wszystko układało się w bardzo logiczną…

- Proszę usiąść, albo będę zmuszony ukarać pana grzywną w wysokości pięciuset galeonów – wtrącił zdenerwowany sędzia.

- Nie przerywaj mu – zaoponował jeden z przysięgłych – Chcę usłyszeć to, co pan Whitmore ma do powiedzenia – zwrócił wzrok w stronę Dracona – Pan, panie Malfoy, może już usiąść.

Blondyn natychmiast wykonał polecenie sędziego i spoczął obok Hermiony. Mocno splótł z nią swoje palce i obserwował, jak nauczyciel obrony przed czarną magią przekonuje ławników do swoich racji.

- Lucjusz Malfoy szczegółowo wszystko obmyślił. Niestety, nie zwrócił uwagi na jedną rzecz – osobę, która prawie rok spędziła w lochach Malfoy Manor i poznała już jego sposób działania. Przyjąłem posadę w Hogwarcie dlatego, że już w wakacje obserwowałem dziwne zmiany w zachowaniu byłych śmierciożerców. Niepokoiło mnie to, że wszyscy zgodnie twierdzili, że Lucjusz Malfoy oraz zgraja jego najlepszych przyjaciół są niewinni. Gdy usłyszałem o procesie, na którym mieli rozpatrywać ich sprawę, od razu uświadomiłem sobie, że najpewniej pamięć większości osób po prostu została zmodyfikowana.

- Przestań opowiadać te kłamstwa, Whitmore! – krzyknął Lestragne.

- Podejrzewałem, że jeżeli Lucjusz nie zostanie skazany, będzie chciał zemścić się na swoim synu. Jak już mówiłem, zostałem nauczycielem w Hogwarcie, by chronić Dracona Malfoy’a oraz osobę, która również była narażona – Hermionę Granger. Wiedziałem, że jeśli ta dwójka zobaczy, jak silne jest pomiędzy nimi uczucie, Lucjusz od razu wykorzysta to do zemsty. Robiłem wszystko, co tylko mogłem, jednak miłość jak zwykle okazała się silniejsza – ciągnął swoją opowieść Gavin. Gdy tylko zaczął mówić na temat Ślizgonów, dłoń Hermiony mocniej oplotła palce blondyna – Potem było już tylko gorzej. Zabini dostał swoje pierwsze zadanie i rzucił klątwę Imperio na Ginevrę Weasley. Dwa miesiące później podał Harry’emu Potterowi eliksir, przez co Gryfon nieświadomie zaatakował Dracona…

- Dość opowiadania tych bajek! – ryknął Lucjusz. Zerwał się ze swojego miejsca i stanął tuż przed sędzią – Wysoki sądzie, to ty tutaj decydujesz. Proszę, spraw, by ten mężczyzna przestał mówić bluźnierstwa.

- To nie są bluźnierstwa, to najczystsza prawda – kolejna osoba podeszła do barierek dla świadków. Florence stanęła obok Gavina i odgarnęła swoje rude włosy z czoła – Nie wiem, w co ty grasz, Connorze, ale ci ludzie muszą zostać ukarani. Jeżeli nie wierzysz w słowa, może uwierzysz w obraz – sięgnęła do swojej granatowej torebki i wyjęła z niej małe pudełeczko. Zanim jednak zdążyła powiedzieć, czym ono jest i podać je przysięgłym, kolejny krzyk przebiegł po sali rozpraw.

- Naprawdę chcecie wierzyć kobiecie, która wielokrotnie łamała prawo? – McCrowd zwrócił się w stronę ławy przysięgłych.

W pomieszczeniu zapanował chaos. Florence i Gavin próbowali przekrzyczeć kłócących się ławników i sędziego, a Lucjusz Malfoy jedynie dolewał oliwy do ognia. Wszyscy zgromadzeni na sali z niemałym przerażeniem wpatrywali się w niemal walczących czarodziejów. Zamieszanie ucichło dopiero wtedy, gdy potężny huk otwieranych drzwi, głośniejszy od kłótni, rozbrzmiał w pomieszczeniu.

- Cisza! – krzyknął ktoś. Wszyscy odwrócili się w stronę drzwi i ujrzeli biegnącą przez salę Pansy Parkinson – Proszę natychmiast wydać wyrok na tych ludzi! – wskazała na ławę oskarżonych – Mam dowody! To list, który Lucjusz Malfoy wysłał do Blaise’a Zabiniego!

Szybkim krokiem podeszła do ławników i przekazała im kartkę papieru, którą trzymała w dłoni. Zanim jednak jeden z mężczyzn przejął list, ręka McCrowda sięgnęła po niego.

- Pozwoli pani, że ja to przeczytam – powiedział przymilnie i fałszywie się uśmiechnął.

- Wydaje mi się, ze lepiej będzie, gdy jednak my to zrobimy, Connorze – rzekł chłodno przysięgły, po czym chwycił papier w swoją dłoń. Szybko przebiegł wzrokiem po tekście – Będziemy musieli udać się na naradę – powiedział poważnie po analizie wiadomości – Panno Welch, czy mogłaby pani dać nam dowód, o którym pani wspominała?

Ruda podeszła do mężczyzny i podała mu małe, czarne pudełeczko.

- To film z mugolskiego monitoringu, który znajduje się obok mojego domu. Wyraźnie widać na nim, jak Lucjusz oraz jego słudzy bija i porywają Dracona – wyjaśniła Flo.

- W jaki sposób możemy go uruchomić? – zapytał jeden z przysięgłych, przekręcając przedmiot w dłoni.

- Wystarczy, że podłączycie to do komputera lub laptopa… - zobaczyła zdziwione miny mężczyzn – Wiecie co? Może teleportuję się na chwilę do domu i przyniosę odpowiedni sprzęt – zaproponowała kobieta.

Wszyscy ławnicy potaknęli i już po chwili cichy trzask towarzyszący teleportacji oznajmił, że Florence zniknęła. Po niecałej minucie wróciła, trzymając pod pachą jedno z nowoczesnych urządzeń mugoli. Podała je pracownikom Wizengamotu, którzy natychmiast udali się na naradę do niewielkiego pomieszczenia przy sali rozpraw.

Hermiona nachyliła się nad Draconem, który siedział obok niej z półprzymkniętymi oczami. Lekko dotknęła jego bladego policzka.

- Chyba nikt się tego nie spodziewał – szepnęła. Zerknęła na Pansy Parkinson, która siedziała kilka ławek dalej. Ciemnowłosa trzęsła się z emocji i trzymała za rękę Ginny Weasley, co było dosyć niesamowitym widokiem. Hermionę jednak niewiele rzeczy umiało już zdziwić, więc nawet widok pomagających sobie Gryfonów i Ślizgonów nie budził w niej emocji.

- Nawet nie wiem, kiedy to wszystko się stało… - powiedział zmęczonym głosem blondyn. Szerzej otworzył swoje oczy i wpatrywał się w dziewczynę – Ledwo zacząłem składać zeznania, gdy Whitmore wstał i zaczął kłócić się z sędzią. Do tego wszystkiego dołączyła Florence… Nie umiałem objąć całego tego zamieszania. A potem, ni z tego ni z owego, Pansy wbiegła i zaczęła oskarżać swojego chłopaka…

- Dla mnie też ten proces jednym wielkim chaosem. Ważne jednak, że po raz pierwszy od jego rozpoczęcia mamy prawdziwą szanse, by go wygrać – rzekła krzepiąco Ślizgonka i pogładziła chłopaka po policzku.

Draco potaknął, po czym przyciągnął do siebie dziewczynę i przytulił ją. Kątem oka obserwował ławę oskarżonych, przy której zwolennicy Lucjusza Malfoy’a niespokojnie szeptali. Najwyraźniej i oni zobaczyli przewagę, którą zyskali członkowie Zakonu. Blaise z wyrzutem wpatrywał się w Pansy, wciąż zajętą kurczowym trzymaniem się Ginny, a Rudolf nerwowo stukał paznokciami o brzeg krzesła.  

Po kilku minutach na salę ponownie weszli przysięgli oraz sędzia. Wszyscy zasiedli na swoich miejscach, a Connor McCrowd wziął w drżącą dłoń pergamin zapisany czyimś niedbałym pismem. Odchrząknął, po czym zaczął niepewnym głosem:

- Najwyższy sąd czarodziejów, Wizengamot, w którego skład wchodzi ława przysięgłych oraz przewodniczący, Connor McCrowd, skazuje Lucjusza oraz Narcyzę Malfoy, Rudolfa Lestrange’a, Blaise’a Zabiniego, Thorfina Rowle’a oraz Amycusa i Alecto Carrow na dożywotni pobyt w Azkabanie. Czarodzieje ci dopuścili się złamania prawa, które mówi o zakazie używania czarnej magii, służyli w szeregach Voldemorta, próbowali naumyślnie skrzywdzić uczniów Hogwartu oraz planowali obalenie Ministerstwa Magii. Wizengamot nie będzie przyjmować żadnych odwołań od tego wyroku, ponieważ został on poparty dwoma dowodami rzeczowymi – nagraniem z monitoringu, który pokazuje porwanie Dracona Malfoy’a oraz listem, który wyraźnie świadczy o tym, że Lucjusz Malfoy zlecał Blaise’owi Zabiniemu morderstwa. Również zeznania świadków świadczą o tym, że wyżej wymienieni czarodzieje dopuścili się czynów zawartych w akcie oskarżenia. Uważam tę rozprawę za zamkniętą.

Mężczyzna odłożył pergamin i z lekkim przestrachem spojrzał na ławę oskarżonych. Oczy czarodziejów skrzyły się gniewem, gdy zobaczyli, że strażnicy zbliżają się w ich stronę, by przetransportować ich do więzienia.

- Jakim cudem chcecie zamknąć Alecto w Azkabanie, skoro nie wiecie nawet, gdzie jest? – spytał ironicznie Lucjusz. Jeden z pracowników ministerstwa właśnie związywał mu ręce zaklęciem, jednak ten nie zwracał na to uwagi.

- Mamy swoje sposoby, panie Malfoy – rzekł chłodno jeden z przysięgłych, nie spoglądając nawet na oskarżonego – Niech się pan tym nie martwi.

- Ona uciekła! Uciekła! – krzyczał mężczyzna, prowadzony w stronę wrót sali. Nikt jednak go nie słuchał – Bała się sprawiedliwości! To ona była z nas najgorsza!

Draco z mieszaniną triumfu oraz rozdrażnienia wpatrywał się w szóstkę śmierciożerców, zmierzających ku swojemu przeznaczeniu. Jedynie gdy wzrok chłopaka spoczął na matce, jego serce boleśnie się skurczyło. Wiedział, że Narcyza płaci za błędy swojego męża, jednak nie miał pomysłu, jak jej pomóc. Szybko przeniósł wzrok na Amycusa Carrowa, by móc w pełni cieszyć się wygraną rozprawy.

- To nie koniec, słyszysz?! Wrócę jeszcze, a ty będziesz klęczeć przede mną! – wrzasnął Lucjusz, gdy przechodził obok swojego syna.

- Żegnaj, ojcze – odpowiedział tylko blondyn. Z satysfakcją słuchał krzyków sprzeciwu, jakie jego rodziciel wydobywał ze swojego gardła. Po chwili jednak umilkły one, gdyż strażnicy teleportowali się razem z więźniami do Azkabanu.

Hermiona spojrzała na swojego chłopaka.

- Czy to znaczy, że rozpoczynamy nowe życie? – zapytała z nadzieją.

- Tak, kochanie – odpowiedział ciepło Draco – Zaczynamy nowe życie…

Wstał ze swojego krzesła i podał Ślizgonce dłoń. Dziewczyna ufnie ją ujęła i spojrzała Malfoy’owi prosto w jego błękitne oczy. Razem skierowali się w stronę wrót sali rozpraw. 

- Nie mogę się już doczekać…

Wyszli, a trzask drzwi Wielkiej Sali Wizengamotu był niczym znak zakończenia tego rozdziału w ich życiu.

***

Florence z westchnieniem usiadła na kanapie w swoim salonie. Miejsce obok niej zajmowała Isa, która czytała jedną z książek przyjaciółki.

- Cieszę się – rzekła ruda po chwili milczenia.

- Z wyroku? – domyśliła się Isa.

- Tak – Flo przywołała swoją różdżką kubek z kawą – Hermiona i Draco zasługiwali na to, by móc prowadzić w końcu normalnie życie.

Kobiety usłyszały ciężkie kroki, które dobiegały z holu domu, a już po chwili w salonie pojawił się Rob. Na włosach miał topniejące płatki śniegu, a jego uszy i nos były zaczerwienione od zimna.

- Rob, znowu chodzisz bez czapki – powiedziała marudnie Florence, podchodząc do mężczyzny. Położyła dłonie na jego chłodnych policzkach i lekko go pocałowała.

- Przeżyłem już występowanie w wianku, kąpiel w brokacie, którą zafundowałaś mi prawie trzy lata temu oraz nagrywanie razem z tobą w studiu. Uwierz mi, że wytrzymam także chodzenie bez czapki – zaśmiał się Rob.

Ruda lekko uderzyła go bok, po czym pociągnęła go za sobą, by oboje usiedli na kanapie. Mężczyzna zdjął swoja zimową kurtkę i położył ja na fotelu, po czym objął Flo ramieniem.

- Jak poszła rozprawa? – zadał pytanie kobietom.

- Wygraliśmy – oznajmiła z radością Isa.

- Moje nagranie z monitoringu wygrało – poprawiła przyjaciółkę Florence.

- W końcu raz przydało się to, że wspiąłem się na lampę uliczną i ściągałem z niej kamerę – zażartował Rob – Ostatnim razem, gdy nie umiałaś znaleźć swojej ulubionej sukni, kazałaś mi sprawdzić nagrania z monitoringu, bo byłaś pewna, że ktoś włamał się do twojego domu i ją ukradł.

- Musisz wciąż mi to wypominać? – jęknęła ruda.

- To nasza ulubiona historia, Flo. Będziemy przypominać ci ją przy każdej okazji – śmiała się Isa.

- Myślałem jednak, że dla czarodziejów bardziej ważne będą zeznania dotyczące tego, jakie miałaś wizje, czy coś podobnego – Rob wrócił do ich poprzedniego tematu.

Florence nagle spięła się i gwałtownie odwróciła w stronę blondynki.

- Isa, ile miałam ostatnio wizji? – zapytała szybko.

- Trzy.

- A ile rzeczy z nich się spełniło?

- Hermiona spadła z wieży i Draco został porwany… - trybiki w mózgu Isy pracowały na najwyższych obrotach. Gdy w końcu uświadomiła sobie straszną prawdę, zakryła dłońmi usta – To znaczy, że niektóre rzeczy mają się dopiero wydarzyć.

- Tak. Konkretnie Draco będzie błagał kogoś o litość, a Blaise Zabini płakać nad nieruchomym ciałem – ruda ukryła twarz w dłoniach.

- Czyli historia będzie mieć ciąg dalszy…

***

Grupa aurorów wkroczyła do Malfoy Manor.

- Wejdźcie do każdego pomieszczenia i dokładnie je sprawdźcie – polecił Percival Graves. Już po chwili wszyscy rozeszli się w przeciwnych kierunkach, a w holu dworu pozostał jedynie szef aurorów i Gavin Whitmore.

- Gdzie mam iść? – zapytał nauczyciel obrony przed czarną magią.

- My razem zajrzymy do lochów Malfoy Manor. Wiem, że znasz się nieco na nich, więc mam nadzieję, że z twoją pomocą niczego nie pominiemy.

Dreszcz przeszedł po plecach Whitmore’a na samą myśl o tym, że ma wrócić do podziemi posiadłości. Mimo to bez słowa sprzeciwu wykonał polecenie. Wiedział, że przeszukanie domu Lucjusza Malfoy’a po rozprawie jest bardzo ważne. Nie chciał utrudniać zadania pracownikom ministerstwa.

Skręcił w ciemny korytarz dworu, do którego wejście mieściło się naprzeciwko salonu. Już po chwili podłoże zaczęło się zniżać, aż w końcu przeszło w kręte schody. Ostrożne kroki mężczyzn odbijały się od kamiennych ścian, odblokowując nieprzyjemne wspomnienia w umyśle Gavina. Szybko jednak odepchnął je i skupił na zadaniu, które powierzył mu Percival Graves.

Lochy były tak samo brudne i przerażające, jak podczas wojny. Whitmore zszedł z ostatniej kondygnacji schodów i stanął w ciemnym korytarzu, przy którym mieściły się cele. Zapalił swoją różdżkę i zaczął otwierać poszczególne pomieszczenia, a szef aurorów dokładnie je przeszukiwał. Mężczyźni nie znaleźli jednak niczego poza strzępkami ubrań oraz pajęczynami.

- Tu jest schowek – nauczyciel wskazał na ledwo widoczne drzwi, które mieściły się na zakręcie korytarza – Lucjusz zawsze trzymał w nim narzędzia tortur.

Graves otworzył pomieszczenie i wszedł do niego. Zaciekawiony Whitmore podążył za swoim byłym przełożonym. Zaczął przeglądać ułożone na półkach bicze oraz zakrwawione fragmenty szat, w które Malfoy kazał ubierać się swoim więźniom, nie umiał znaleźć jednak niczego, co mogłoby pomóc aurorom.

- Mam! – krzyknął w pewnym momencie Percival. Gavin skierował światło swojej różdżki w stronę mężczyzny i ujrzał, że ten trzyma w dłoni maskę śmierciożerców oraz plik listów – Kolejne dowody. Już nikt nie może podważyć wyroku – rzekł z zadowoleniem.

Wyszli ze schowka, wyraźnie ucieszeni swoimi znaleziskami. Ruszyli w dalszą drogę, co chwilę przeglądając wiadomości, które właściciel posiadłości ukrył w pomieszczeniu. Były to listy przysyłane głównie przez Blaise’a Zabiniego oraz Rudolfa Lestrange’a. Śmierciożercy pisali w nich o planach morderstw, oszustw oraz napadu na Ministerstwo Magii.

W pewnym momencie Gavin podniósł głowę znad listów i uświadomił sobie, w której części lochów się znaleźli. Przed mężczyznami malowały się kraty malutkiej celi. Whitmore zbyt dobrze ją znał. Tym razem nie zatamował fali wspomnień i w jego głowie wyraźnie rozbłysły pojedyncze obrazy.

Ktoś na siłę poi go Veritaserum. Cruciatus uderza w jego plecy. Zimna dłoń spotyka się z jego policzkiem. Jego palce drżą, nie umie nakreślić nawet paru słów do narzeczonej. Taca z jedzeniem z chrobotem sunie po zimnej podłodze.

,,Tylko nie mów nic Lucjuszowi”, szepcze kobieta.

Whitmore zbliżył się do krat, nie umiejąc zmusić się do tego, by otworzyć drzwi. Wciąż miał przed swoimi oczami obraz czarnowłosej, która tak bardzo pomagała mu przez rok niewoli. Pamiętał, z jaką czułością do niego mówiła. Pamiętał miłość, którą go darzyła, nawet po tym, gdy dowiedziała się o narzeczonej Gavina. Mężczyzna nie mógł uwierzyć w to, że teraz tak po prostu uciekła.

- Możemy nie wchodzić do tej celi? – zapytał niepewnie Whitmore.

- To twoja? – bardziej stwierdził niż zapytał szef aurorów.

- Tak – odpowiedział szeptem.

- Skieruj chociaż do jej wnętrza światło – polecił mężczyzna – Nie sądzę, byśmy coś w niej znaleźli, więc nie musimy wchodzić.

Nauczyciel obrony przed czarną magią posłusznie wykonał polecenie. Powoli przesuwał strugą jasnego światło po podłodze i ścianach celi. Był pewny, że i to pomieszczenie jest puste, jednak nagle natrafił na ciemny kształt leżący na ziemi.

- Chyba coś znalazłem – powiedział lekko drżącym głosem.

Mężczyźni szybko otworzyli drzwi celi i weszli do niej. Kierowali się w stronę miejsca, w którym leżał niezidentyfikowany jeszcze przedmiot. Był duży i ciemny.

- To prawdopodobnie jakaś skrzynia – powiedział cicho Whitmore. Jego nogi nieco się trzęsły, gdy stąpał po znajomych kamieniach.

W końcu znaleźli się bezpośrednio przy przedmiocie. Nauczyciel skierował w jego stronę wiązkę światła, po czym ze świstem wciągnął powietrze do swoich płuc.    

- Na Godryka! – krzyk Graves przeszył ciszę podziemi Malfoy Manor.

Gavin cicho przeklął, po czym ukląkł na zimnej podłodze. Z przerażeniem stwierdził, że rzeczą, którą znaleźli w tej celi, było ciało. Delikatnie chwycił zmarłego za ramię i przewrócił go na plecy, by sprawdzić, kim był.

Niemal zwymiotował, gdy ujrzał twarz trupa.

Te włosy.

Te usta.

Te oczy, jeszcze otwarte.

- Alecto? – szepnął zdruzgotany.