Rozdział X - ,,Dramione - Utracona Przyjaźń"

Hej, kochani! 

Tak jak obiecałam, dziś kolejny rozdział. Miał być wieczorem, ale z powodu mojej choroby udało mi się dokończyć go wcześniej. 

Nie wiem, co z kolejnym - jest już w fazie tworzenia, ale kompletnie nie mam pojęcia, kiedy uda mi się go dopisać do końca. Postaram się, aby było to jak najszybciej i w piątek wieczorem lub w sobotę rano powinien się pojawić. 

Zapraszam do czytania i komentowania! 

Johanna Malfoy :* 

****** 

Mężczyzna siedział w swoim ogromnym ciemnozielonym fotelu i wpatrywał się w ogniki, które tańczyły w kominku. Kątem oka obserwował szepczącą garstkę osób, które siedziały na jego skórzanej kanapie. Wśród nich zauważył i swoją żonę. Jej czerwone usta wyraźnie odznaczały się na tle jasnej cery. Kobieta nerwowo ściskała swoje ręce, aż zbielały jej knykcie. Pomyślał, że rzadko widywał ją aż tak zdenerwowaną.

- Co będziemy teraz robić, Panie? – zapytał ktoś. Mężczyzna odwrócił się w jego stronę i przeszył go swoim stalowym wzrokiem. W oczach podwładnego zauważył cień strachu.

- A jak myślisz, Rowle? Musimy kontynuować Jego dzieło. Tego by od nas oczekiwał – odpowiedział zimno.

- A co z tymi, którzy uciekli? Przecież mogą nas zdradzić – powiedział ktoś inny.

- Tym już się nie martw, Avery. Moi słudzy się tym zajęli – chytry uśmieszek wypłynął na usta mężczyzny – Wystarczyło odpowiednio zmodyfikować ich pamięć, by przed Wizengamotem zeznali, że byliśmy do wszystkiego zmuszani. Gdy okażemy odpowiednią skruchę, na pewno nas wypuszczą. A wtedy… - wyjął różdżkę ze swojej laski i zaczął się nią bawić. Miał tryumfujący wyraz twarzy – Szkoda, że Czarny Pan nie ujrzy, jak dokańczamy Jego dzieło…

- Ale Panie!... – zduszony okrzyk kobiety przeszył powietrze. Mężczyzna wolno odwrócił się w stronę Alecto Carrow.

- Coś nie tak, Alecto? – zapytał – Pamiętaj, że jeżeli coś nie będzie ci pasować, zawsze możesz nas opuścić. Ale… - kilka razy przekręcił swoją różdżkę w dłoniach – Pamiętaj także, że moi słudzy będą musieli się wtedy odpowiednio tobą zająć. I gdybyś miała w planach odejść z naszych szeregów, bądź łaskawa i mnie uprzedź. Moi słudzy będą musieli przygotować się do czyszczenia umysłu kolejnej osoby – powiedział szyderczym tonem.

- Nie mów tak do mojej siostry – zimny syk doszedł do uszu mężczyzny. Obok niego natychmiast znalazł się Amycus Carrow, brat Alecto.

- Spokojnie, Carrow, nie tak nerwowo. Nic przecież jeszcze nie robię. Poza tym myślałem, że jesteśmy po jednej stronie – wolno wstał z fotela i stanął obok kominka. Powiódł wzrokiem po szóstce osób, którą zdołał zebrać w swoim domu. To byli ci najwierniejsi. Ci najwytrwalsi. Ci najodważniejsi.

- Dlaczego akurat ty jesteś naszym Panem? – zapytał Rowle – Dlaczego nie jest nim ktoś inny?  

- Bo dzięki mnie tutaj siedzisz, śmieciu! – krzyknął mężczyzna – Gdyby nie ja, już dawno grzałbyś celę w Azkabanie. Jak myślisz, dlaczego nie gonią cię jeszcze dementorzy? – szybkim krokiem podszedł do kanapy, na której siedzieli jego podwładni – To dzięki temu, że byłem pracownikiem Ministerstwa Magii nie jesteście ścigani! Myślałem, że zebrałem grupę Jego najwierniejszych wyznawców, a nie kłótliwych i tchórzliwych przekupek! Poza tym – dodał, robiąc dumną minę - to ja byłem Jego najwierniejszym sługą. To ja powinienem dowodzić kontynuowaniem Jego dzieła.

- To moja żona była najwierniejszym sługą – powiedział ponuro wysoki mężczyzna, który zajmował miejsce obok Amycusa Carrowa.

- Ale ona już nie żyje, Lestrange! A jej miejsce przejąłem ja – mocno zaakcentował ostatnie słowo.  

Zaczął chodzić wzdłuż salonu. Przyglądał się wysokim ścianom dworu, pięknym portretom arystokratów ze swojego rodu i oknom o oryginalnym, romboidalnym kształcie. Dłonią przejechał po karkach osób siedzących na kanapie i poczuł, że część z nich zadrżała. W końcu ponownie stanął przed swoimi podwładnymi i wpatrywał się w nich zimnym wzrokiem.

- Panie, a co z twoim synem? – zapytał Avery drżącym głosem.

- Z moim synem? – zaśmiał się szyderczym śmiechem – Ja już nie mam syna!

Spojrzał na swoją żonę, by zobaczyć jej reakcję na te słowa. Kobieta zbladła, zacisnęła usta w wąską, czerwoną kreskę i odwróciła wzrok od swojego męża.

- To chłopaczysko, które śmie jeszcze nosić nazwisko Malfoy, ten przyjaciel szlam i tchórz – on zostanie potraktowany jeszcze gorzej od innych…

Lucjusz odrzucił swoje jasne włosy w tył i roześmiał się szaleńczym śmiechem, a dwie łzy zabłyszczały w oczach jego żony.  

***    

W końcu nauczyła się żyć z nim pod jednym dachem. Po kilku dniach przyzwyczaiła się do tego, że codziennie rano widzi go, jak z mokrymi włosami wychodzi z ich wspólnej łazienki, jedzą razem śniadanie i słyszy, jak gwiżdże podczas kąpieli. Po tygodniu zachowywała się w jego towarzystwie normalnie. Gdy tylko nie poruszali tematów związanych z wojną, znów byli zwykłymi przyjaciółmi. Popołudniami często ze sobą rozmawiali, wspominali stare dzieje, umieli nawet bez emocji mówić o Harrym. Draco oswoił się już z myślą, że Hermiona jest z Potterem, nawet to akceptował. I mimo że za każdym razem, gdy wspominał imię Wybrańca, w jego oczach pojawiał się cień smutku, codziennie uśmiechał się do Ślizgonki i szanował jej wybory. Przyzwyczaił się do tego, ze przedpołudnia w domu Grangerów spędzał sam. Państwo Granger pracowali do popołudnia, a Hermiona codziennie odwiedzała swojego chłopaka.

Każdy ranek wyglądał tak samo – o wpół do ósmej rano spotykali się w jadalni i jedli śniadanie. Rodzice Ślizgonki mówili, o której dokładnie wrócą do domu, a dziewczyna zapowiadała, gdzie wybierała się tego dnia. Na koniec zawsze dodawała:

- I pamiętaj, Draco, nigdzie dzisiaj nie wychodź. Najwyżej do ogrodu.

- Ale dlaczego? – pytał blondyn głosem niezadowolonego dziecka.

- Tylko tutaj jesteś bezpieczny. Nie chcę, żebyś został złapany przez śmierciożerców – mówiła z troską, ale jej głos był stanowczy.

- Słuchaj jej, synu – mówił pan Granger – Jest naprawdę nieprzyjemna, gdy coś idzie nie po jej myśli.

- Oj, wiem, wiem… - mruczał Malfoy.

Draco i Hermiona siedzieli w pokoju chłopaka. Dziewczyna leżała na jego łóżku, a blondyn siedział na krześle i opierał nogi o jeden z regałów. Wpatrywał się w swoją przyjaciółkę, która zaczytywała się w jakiejś mugolskiej dziewiętnastowiecznej powieści. Sam Malfoy od czasu do czasu przeglądał którąś z medycznych książek rodziców Ślizgonki.

- Hermiono… - powiedział w pewnym momencie. Dziewczyna podniosła oczy znad książki Jane Austen – Kim są ci… stomatolodzy? – zapytał wskazując napis na okładce medycznego podręcznika ,,Podstawy stomatologii”.

Hermiona roześmiała się, widząc skonsternowaną minę Dracona.

- Stomatolodzy leczą ludziom zęby – wyjaśniła z uśmiechem.

- Czy to… niebezpieczne? - spytał, przekartkowując książkę i pokazując dziewczynie ogromny rysunek zęba z próchnicą.

- Mówisz jak profesor Slughorn – Ślizgonka wstała z łóżka i nachyliła się nad chłopakiem. Jej brązowe loki opadły kaskadą tuż przed nos Malfoy’a – Bycie stomatologiem  nie jest groźne. Ta praca polega na leczeniu zepsutych zębów. Tu na przykład – wskazała na ilustrację – pokazany jest ząb z próchnicą. Ludzie nauczyli leczyć się je bez użycia magii. Wynaleźli specjalne substancję oraz narzędzie, dzięki którym można wypełniać ubytki w zębach oraz zapobiegać chorobom…

Hermiona zrobiła Draconowi wykład na temat stomatologii, podczas którego blondyn niemal bezwiednie bawił się włosami dziewczyny. Nawijał jej pukle na swoje palce, zakładał kosmyki za ucho i próbował prostować loki.

- Świat mugoli jest taki ciekawy – powiedział w końcu, gdy dziewczyna skończyła swój monolog i pociągnął ją za jeden z kosmyków.

- Naprawdę? – zapytała, wysuwając włosy spomiędzy palców Malfoy’a i usiadła na biurku.

- Naprawdę – zapewnił ją blondyn – Kiedy przez ten ostatni miesiąc żyłem tylko w ich świecie, prawie w ogóle nie mając styczności z magią, wydał mi się taki… intrygujący. Chciałbym go lepiej poznać. Gdy chodziłem ulicami i widziałem te świecące reklamy, pudełka, z których wydobywały się dźwięki, małe płaskie urządzenia, dzięki którym mugole się ze sobą porozumiewali… To wszystko działa niemal jak magia. Dzięki tobie dowiedziałem się tyle o stomatologii i Katedrze św. Pawła – uśmiechnął się – Chciałbym wiedzieć o nich więcej – wyznał.

- Mogę ci o nich opowiadać – zaproponowała Hermiona – Jest tyle rzeczy, o których mogłabym ci powiedzieć: o komputerach, telewizorach…

Dziewczyna z zaaferowaniem zaczęła wymieniać nazwy przedmiotów, o których Draco słyszał po raz pierwszy. Z uśmiechem na twarzy spoglądał na jej błyszczące oczy i entuzjastyczne gesty. . Po chwili chwycił ja za rękę, by zwrócić jej uwagę na siebie.

- A nie moglibyśmy poznawać świata mugoli… tak w terenie? – zapytał z nadzieją.

- Draco, przecież wiesz, że nie możesz wychodzić poza teren tego domu – powiedziała dziewczyna.

- No, proszę, Mionko… - chytry uśmieszek wypłynął na jego twarz.

- Mówiłam ci, żebyś mnie tak nie nazywał – upomniała go – Tylko moi rodzice mogą tak na mnie mówić.

- Siedzę w tym domu bez przerwy od dwóch tygodni. Jedyne miejsce na dworze, gdzie byłem, to twój ogródek. Naprawdę nie moglibyśmy się wyrwać chociaż na jeden dzień? 

- Nie mów, że mój ogródek nie jest ładny i że nieprzyjemnie się w nim siedzi – Hermiona udawała oburzoną.

- Hermiono, ale teraz tak naprawdę – powiedział poważniejszym głosem – Nie mogę cały czas tu siedzieć i czytać medyczne książki twoich rodziców – wskazał ręką na regały –Pediatria, immunologia… To zapewne świetne dziedziny nauki, ale nie, jak czyta się o nich codziennie. Proszę, chociaż na jeden dzień gdzieś pojedźmy… - poprosił.

Ślizgonka lekko przekrzywiła głowę w bok i spojrzała na Malfoy’a. Miał niemal zrozpaczony wyraz twarzy, tak jakby naprawdę należało mu na wyrwaniu się z domu.

- Proszę…

- No dobrze – powiedziała wolno. Oczy chłopaka momentalnie rozbłysły – Więc gdzie chciałbyś się udać?

- Chciałbym odwdzięczyć ci się za to, że pokazałaś mi Katedrę św. Pawła i zabrać do miasta, które ostatnio bardzo dobrze poznałem. W nim to ja będę robił ci wykłady na temat zabytków – powiedział dumnie.

- Jakie to miasto? – zapytała ciekawie.

- Praga.

***

- A ty, Mionko? Gdzie dzisiaj pojedziesz? – zapytał pan Granger.

- Dzisiaj razem z Draco pojedziemy do Pragi – powiedziała dziewczyna i posmarowała swojego tosta masłem. Kątem oka zauważyła tryumfujący uśmiech na twarzy Malfoy’a.

- Czy sądzicie, że to na pewno bezpieczne? – spytała niepewnie mama Hermiony.

- Niech się pani nie martwi, przez cały lipiec spacerowałem po miastach i nikt mnie nie złapał – powiedział Draco pogodnym głosem – I dziś nic się nam nie stanie.

Pani Granger mruknęła coś jeszcze pod nosem, ale Ślizgonka zobaczyła na jej twarzy uśmiech. Dziewczyna nadal nie umiała zrozumieć, jak blondyn przekonywał do wszystkiego jej mamę. Ona próbowała opanować tę sztukę przez całe swoje życie, a on po prostu przyszedł, powiedział coś, lekko uniósł lewą brew, a kobieta na wszystko się zgadzała.

- Bądźcie ostrożni – powiedział pan Granger, gdy wstał od stołu.

- Będziemy – obiecała Hermiona.  

Rodzice pocałowali ją w oba policzki i zmierzwili włosy Malfoy’a. Następnie wyszli z salonu i po chwili Ślizgoni usłyszeli trzask zamykanych drzwi, który świadczył o tym, że Grangerowie poszli do pracy.

- To co? Teleportujemy się? – zapytał entuzjastycznie blondyn.

- Za chwilkę. Muszę tylko coś zrobić.

Zaklęciem przywołała do siebie kartkę papieru, na której napisała:

,, Przepraszam, Harry, ale dziś nie mogę przyjść. Mam ważną sprawę do załatwienia. Spotkajmy się jutro w Norze.

                                   Twoja Hermiona”

- Nie wiedziałem, że jestem taką ważną sprawą – powiedział ze śmiechem Draco, zaglądając dziewczynie przez ramię.

- A co innego mam mu napisać? – zapytała z westchnieniem Ślizgonka.

- ,,Wybacz, Harry, ale jestem dzisiaj umówiona z najpiękniejszym arystokratą na świecie”. Tak, sądzę, że to byłyby odpowiednie słowa – zaśmiał się.

Hermiona z uśmiechem na twarzy pokręciła głową i zawołała swoją sowę na posyłki. Podała jej list zapakowany w kopertę, a ona wyfrunęła przez okno i skierowała się w stronę Grimmuald Place.

- Dlaczego nie możesz mu po prostu powiedzieć, że u ciebie mieszkam, i że jedziesz ze mną na wycieczkę do Pragi? – zapytał chłopak.

- Przez ponad dwa tygodnie ta wiedza nie była mu potrzebna, więc nie będę go teraz uświadamiać. Nie wiem, jakby na to zareagował – powiedziała cicho.

- Jak kocha to zrozumie – mruknął Malfoy.

- Może po prostu o tym nie rozmawiajmy – palcami przeczesała swoje włosy – Jeżeli będzie potrzeba, powiem mu o tym, jeżeli nie – niech żyje w nieświadomości.

- ,,Ślizgońskie kłamstwa Hermiony Granger”, zatytułuję tak swoja książkę – powiedział kpiąco chłopak – A może lepiej, bym ją nazwał ,,Ślizgońskie kłamstwa Hermiony Potter”? – zapytał Draco swoim sarkastycznym tonem. Dziewczynę uderzyło to, że nie był on podszyty serdecznością, która zawsze towarzyszyła ich przekomarzaniom. Blondyn mówił z nienawiścią i lekkim smutkiem.

- Draco… - spojrzała na niego z rozdrażnieniem. Jej wzrok szybko jednak zmiękł i stał się po prostu zmęczony. Wolno przetarła swoje oczy i schowała twarz w dłoniach – Możesz mnie nie dobijać? Sama dobrze o tym wszystkim wiem…

- Przepraszam, Hermiono – ton jego głosu zmienił się o 180˚, był teraz ciepły i zatroskany. Chłopak chwycił ja za nadgarstki i odjął ręce od jej twarzy – Po prostu nie mogłem się powstrzymać, by tego nie powiedzieć… Stare ślizgonskie nawyki… Sama dobrze wiesz…

Ze zrozumieniem pokiwała głową i jednym ruchem odrzuciła głowę w tył. Wyswobodziła ręce z uchwytu Dracona, przypadkowo przejeżdżając opuszkami palców po jego ramieniu.

- Wezmę tylko kurtkę i możemy się teleportować – powiedziała i poszła do przedpokoju. Z wieszaka ściągnęła oliwkową wiatrówkę, która idealnie pasowała do jej jasnych dżinsów i czarnej koszulki.

Poczuła, że chłopak chwyta ja za rękę i odwróciła się w jego stronę.

- Czy jesteś pewny, że nic ci się nie stanie? – zapytała lekko drżącym głosem.

- Raczej nie. A jeżeliby jednak… - zrobił krótką przerwę, podczas której intensywnie wpatrywał się w brązowe oczy Hermiony – Pamiętaj tylko o jednym: uciekaj.

Teleportowali się nad brzeg rzeki. Do uszu Hermiony doszedł uliczny gwar powodowany przez dużą ilość turystów oraz samochodów. Ciekawie rozejrzała się po mieście, które skąpane było w rannych promieniach słońca.

- To Wełtawa, prawda? – zapytała dziewczyna i wskazała na rzekę, po której pływały statki wycieczkowe.

- Tak – potwierdził Draco – Ale nie martw się, o większości rzeczy, o których będę ci dzisiaj mówić pewnie w ogóle nie słyszałaś – dodał chytrze.

- Wątpię, żeby były jeszcze takie rzeczy – powiedziała dumnie.

Ruszyli wzdłuż brzegu. Ślizgonka z zachwytem wpatrywała się w praskie kamienice, słuchając jednocześnie wywody Dracona:

- Znajdujemy się teraz na Josefovie…

- Zgapiłeś ten tekst od jakiegoś przewodnika? – zapytała ze śmiechem dziewczyna.

- Nie rozpraszaj mnie – powiedział z udanym oburzeniem - Ja się tutaj produkuję. No więc… Znajdujemy się na Josefovie, żydowskiej dzielnicy Pragi. Została ona nazwana tak na cześć Józefa II, który wydał edykt o tolerancji Żydów. Znajduje się tutaj aż sześć synagog, Stary Cmentarz Żydowski oraz Muzeum Żydowskie.

Draco opowiadał jej historię Josefova, o jego przebudowie, która nastąpiła na przełomie XIX i XX wieku, a ona z zapartym tchem słuchała jego głosu. Uwielbiała historie o starych budynkach, dzielnicach i miastach. Przyjemniej spacerowało jej się, gdy wiedziała, co kiedyś stało w danym miejscu i jaką miało historię.

Zbliżali się do dużego mostu. Przy wejściach na niego stały wysokie bramy z wieżyczkami zbudowane ze sczerniałego kamienia.

- A oto i Most Karola – powiedział Malfoy.

Skinął głową na dziewczynę i zachęcającym gestem wskazał, by na niego weszli. Było na nim niesamowicie dużo ludzi. Wszędzie przeciskali się turyści i robili sobie zdjęcia, a sprzedawcy pamiątek namawiali do zakupu ich towarów. Jedna z Japonek, próbujących koniecznie uwiecznić swoje pozy na zdjęciu, popchnęła Hermionę, a ta wpadła prosto w ramiona Dracona.

- Zupełny brak wychowania… - mruknęła zdegustowana – Żałosne…

Usłyszała wybuch śmiechu chłopaka.

- Co? – zapytała – A może według ciebie robienie sobie miliona takich samych zdjęć i popychanie przy tym niewinnych ludzi nie jest żałosne?

- Nie o to mi chodzi. Po prostu dawno nie słyszałem tego słowa w twoich ustach – na jego twarz wypłynął szeroki uśmiech – Powtórz je, proszę.

Teatralnie przewróciła oczami.

- Jesteś żałosny, Malfoy – burknęła, ledwo powstrzymując się od śmiechu.

- Bardzo dziękuje, Granger. Właśnie to chciałem usłyszeć z twoich ust – powiedział chytrze – No, ale teraz musisz wysłuchać mojego wykładu na temat mostu.

- Zamieniam się w słuch.

- Budowę Mostu Karola rozpoczęto w 1357 roku za panowania cesarza Karola IV. Kamień węgielny w tym moście został wbudowany dokładnie 9 lipca 1357 roku o 5:31 rano, z racji korzystnego układu gwiazd o tej godzinie. Być może to coś pomogło – ta budowla stoi tu do dziś. Był zniszczony tylko kilka razy – powódź w 1890 roku zawaliła kilka przęseł i uszkodziła niektóre z posągów, poważne ryzyko uszkodzenia istniało także w 2002 roku.

- A te wieże? – Ślizgonka wskazała na bramy przy wejściach na most.

- Wschodnia wieża staromiejska została wybudowana razem z mostem, zaś wieże zachodnie – Hermiona dopiero wtedy zobaczyła, że rzeczywiście, przy zachodnim brzegu, do którego się zbliżali, znajdowały się aż dwie wieże – nie zostały wybudowane równocześnie. Niższa pochodzi z XII wieku i jest pozostałością starego mostu, a wyższa została wzniesiona w XV wieku za panowania Jerzego z Podiebradów.

Podeszli do figury mężczyzny z aureolą gwiazd nad głową i krzyżem w ręku, pod którą wisiała pamiątkowa tablica. Dziewczyna z ciekawością przyglądała się jej, jednak zbyt duża ilość ludzi i nieznajomość czeskiego przeszkodziła jej, by odczytać napis.

- Co jest tutaj napisane?

- To tablica pamiątkowa na cześć św. Jana Nepomucena – powiedział blondyn. Chwycił Hermionę za rękę i przecisnął się przez tłum, by z bliska mogli zobaczyć figurę – Ten święty jest bardzo związany z Pragą, a szczególnie z Mostem Karola. 20 marca 1393 roku zrzucono go stąd do Wełtawy.

- Nie wiedziałam, że aż tyle wiesz o Pradze – w głosie Ślizgonki słychać było podziw.

- Czas, by po tylu latach nasze role się odwróciły – promiennie się uśmiechnął – Przyzwyczaj się do tego, że teraz ja będę mówić, a ty pytać.

Dziewczyna roześmiała się i pociągnęła Malfoy’a, by poszli dalej. Zeszli z Mostu Karola na zachodnia stronę Pragi, gdzie mieściła się dzielnica  Staré Město. Hermiona chciała pójść w górę, w stronę zamkowego wzgórza, ale poczuła, że Draco ciągnie ją w stronę jednej z wież. Chłopak kupił im bilety i już po chwili znaleźli się na szczycie budynku. Doskonale było widać z niego most, Wełtawę, zamkowe wzgórze oraz wysoką kopię Wieży Eiffela.

- Praga jest śliczna… - szepnęła Ślizgonka. Z zachwytem wpatrywała się w szereg odrestaurowanych kamienic z czerwonymi dachami, kopułę kościoła św. Mikołaja i praskie ogrody, które znajdowały się przy zamku.

- Właśnie dlatego chciałem ci ją pokazać – oddech Malfoy’a omiótł jej szyję. Speszona lekko się od niego odsunęła – Chciałem odwdzięczyć ci się za to, że pokazałaś mi Katedrę św. Pawła. Według mnie jest śliczniejsza od wszystkiego, co znajdziesz w Pradze.

- Nie – powiedziała – Nic nie jest śliczniejsze od Pragi – szepnęła.

- Nieprawda – ton głosu chłopaka oraz wzrok, który wędrował w górę i dół jej ciała jednoznacznie wskazywał na myśli, które chciał przekazać w tym zdaniu.

,, Nic nie jest śliczniejsze od Pragi. No, może tylko pewne błękitne oczy…”