Rozdział XXVII - ,,Dramione - Utracona Przyjaźń"

Hej, kochani! 

Tak, jak obiecałam jest już nowy szablon. Wiem, że nie powala on swoim wyglądem, a wiele rzeczy nie jest jeszcze dopracowanych, lecz konsekwentnie będę wprowadzać drobne zmiany, aż w końcu osiągnę pożądany efekt ;) 

Na razie jednak gorąco zapraszam was do Lizz Kaviste oraz Kaeru. Dzięki nim w miarę ogarnęłam Gimpa i CSS'a. Gdyby ktoś również samodzielnie próbował swoich sił w robieniu szablonu - naprawdę polecam ich rady. 

Ten rozdział, ostatni w tym roku, chciałabym dedykować właśnie im. A Wam życzę cudownego Sylwestra oraz szczęśliwego Nowego Roku!

Johanna Malfoy :* 


PS. Next w środę.

****** 

Pociąg ze zgrzytem zatrzymał się na peronie 9 ¾. Draco wstał, po czym ściągnął z półki ich pomniejszone kufry. Odwrócił się w stronę Hermiony i wyciągnął do niej rękę. Dziewczyna, ubrana już w swój mugolski strój, pewnie ją ujęła i stanęła obok blondyna. Oparła głowę na jego ramieniu i przymknęła oczy, wracając myślami do tych kilku godzin, które spędzili w ekspresie. W końcu mogli być sami – rzucili na przedział zaklęcie, by nikt nie mógł do niego wejść i rozkoszowali się tym, że żaden namolny uczeń lub nauczyciel nie pytał się o stan zdrowia Hermiony.

- Jesteś pewna, że twoi rodzice nie będą mieli nic przeciwko temu, bym znów u was mieszkał? – zapytał niepewnie chłopak, gdy zaczęli przeciskać się w stronę wyjścia z pociągu.

- Oczywiście, że nie! Moi rodzice cię uwielbiają – zapewniła go – W wakacje nie umieli się ciebie nachwalić. Mój ojciec zawsze marzył o synu, a ty byłeś ucieleśnieniem tych snów, a mama, gdy cię poznała, stwierdziła, że tylko marnuję czas z Potterem.

- Cieszę się, że w końcu spojrzałaś na to tak, jak ona – Malfoy nachylił się nad nią.

- Ja też się cieszę – szepnęła.

Przeciskali się przez tłum czarodziejów, w oddali widząc już drzwi pociągu. W końcu wydostali się z wagonu i odetchnęli dobrze im znanym, londyńskim powietrzem. Na peronie jak zwykle panował ogromny zgiełk. Ludzie przekrzykiwali się, chcąc znaleźć swoich bliskich, a szczęk zderzających się ze sobą kufrów dodawał wszystkiemu charakterystycznego, magicznego klimatu.

Mimo zamieszania, jakie panowało, Ślizgonka dostrzegła w końcu swoich rodziców. Stali przy jednej ze ścian i opierali się o nią. Ich twarze rozjaśniły się, gdy ujrzeli córkę.

- Hermiono! – przygarnęli ją do siebie, gdy tylko znalazła się w zasięgu ich rąk – Tak bardzo się o ciebie martwiliśmy!

Pani Granger zaczęła szlochać, nieskładnie mówiąc coś o tym, że słyszeli o jej wypadku, który wydarzył się dwa tygodnie temu. Ojciec Hermiony próbował uspokoić swoją żonę, jednak na próżno. Dopiero po kilku minutach kobieta otarła swoje oczy i wypuściła córkę z objęć.

- Już wszystko w porządku, mamo – zapewniła dziewczyna.

Mężczyzna zwrócił uwagę na Malfoy’a, który stał obok rodziny i wpatrywał się w scenę ich powitania ze wzruszeniem.

- Witaj, Draconie! – mężczyzna uścisnął dłoń blondyna. Również pani Granger powitała się z chłopakiem.

- Mam nadzieję, że nie będziecie mieć nic przeciwko temu, by Draco spędził z nami święta, prawda? – zapytała rodziców z nadzieją. Zerknęła na Ślizgona, który znów splótł jej palce ze swoimi.

- No skądże! Synu, zawsze jesteś u nas mile widziany – mama Hermiony przygarnęła go do siebie tak, jak wcześniej córkę.

- Bardzo się z tego cieszę, proszę pani – powiedział lekko zmieszany blondyn, gdy w końcu wydostał się z ramion kobiety.

Czwórka ludzi skierowała się do wyjścia z peronu. Pan Granger oraz Draco szli przodem, żywo dyskutując o krykiecie, który stał się ich ulubionym tematem, od kiedy w wakacje urządzili sobie jego turniej w ogrodzie. Kobiety szły zaś za nimi, cicho rozmawiając.

- Czy to ten chłopiec uratował cię, gdy spadłaś z wieży? – zapytała ciekawie matka.

- Tak – Ślizgonka z czułością spojrzała na swojego chłopaka, który właśnie żywo rozprawiał o kolejnym meczu, który można urządzić na posesji Grangerów.

- Zawsze wiedziałam, że jest dla ciebie idealny. Szkoda, że ty wciąż…

- Już nie. Możesz spokojnie nazywać go moim chłopakiem – powiedziała z uśmiechem dziewczyna.

- Wiedziałam, że w końcu pójdziesz po rozum do głowy! Wiedziałam, że w końcu go zauważysz! – kobieta objęła córkę i wyszła razem z nią z dworca King’s Cross – Będę mieć najwspanialszego zięcia na całej ziemi!

- Skąd wiedziałaś?

- Przecież codziennie rano jadłam z wami śniadanie. Codziennie rano widziałam, jak specjalnie na niego nie zerkasz. Codziennie rano widziałam, z jakim uczuciem on się tobie przypatrywał – wyjaśniła kobieta.  

Pojedyncze płatki śniegu spadały z szarych chmur, które wisiały nad Londynem. W każdej sklepowej witrynie stały już choinki i figurki Świętego Mikołaja, a kolorowe lampki ozdabiały każde okno. Na ulicach było widać zabieganych ludzi, którzy zapomnieli kupić składników do puddingu lub prezentów dla bliskich. Pośród nich wszystkich szła Hermiona Granger, posiadająca najlepszych rodziców i najlepszego chłopaka. Nie umiała zrozumieć, dlaczego tak późno uświadomiła sobie to wszystko, co czuje do Dracona. Dlaczego nie mogła choć raz posłuchać mamy i go zauważyć. Zwrócić na niego uwagę.

Wolała nie zastanawiać się nad tym teraz. Najważniejsze było to, że w końcu wszystko zrozumiała. Nie wiedziała, jak żyłaby teraz bez jego ramion wokół swoich.

Blondyn kurtuazyjnie otworzył przed nią drzwi samochodu Grangerów, a ona wsiadła do wnętrza pojazdu. Draco zajął miejsce obok niej, zaś ojciec dziewczyny zasiadła za kierownicą. Pani Granger siedziała obok męża i nerwowo szukała czegoś w swojej torebce.

Ręka Ślizgonki znalazła się z dłonią blondyna. Dziewczyna od razu poczuła wszechogarniający ją spokój, gdy znajome palce zacisnęły się wokół jej nadgarstka. Głęboko wciągnęła powietrze do płuc i poczuła, że w aucie pachnie tak, jak zwykle. Jaśminowy odświeżacz powietrza roztaczał wokół siebie cudowny zapach, który kojarzył się jej z rodzinnymi wyprawami do centrum stolicy Wielkiej Brytanii.

Przymknęła oczy, a pojazd ruszył z parkingu i włączył się do ulicznego ruchu. Hermiona na chwilę zapomniała o wszystkich nieszczęściach, które spotkały ją i jej chłopaka oraz o tych, które mogę dopiero nastąpić. Czuła, że czekają ją najlepsze święta w życiu.

***

Przez myśl jej nawet nie przeszło, by ponownie ulokować Dracona w pokoju gościnnym. Gdy tylko weszli na piętro domu, od razu pociągnęła blondyna w stronę swojej sypialni.

- Ale… mój pokój… - wydukał, zdziwiony.

- Żaden twój pokój. W tamtym zawsze sypiali goście. A ty nim nie jesteś – rzekła, po czym położyła rękę na klamce oklejonych zielono – srebrnym papierem drzwi.

- Kim w takim razie jestem? – zapytał cicho, powstrzymując ją od wejścia do pomieszczenia.

- Jesteś członkiem rodziny, Draco. Od dawna powinnam to wiedzieć.

Pchnęła drzwi i już po chwili znaleźli się w dobrze znanym im pomieszczeniu. Malfoy czuł jednak, że coś się w nim zmieniło. Nie musiał nawet wytężać wzroku, by spostrzec, że łóżko mogło pomieścić teraz dwie osoby, a szafa i komoda były gotowe, by zapełnić je nowymi ubraniami. Nawet ilość szafek nocnych wzrosła do dwóch.

- Jak?... – głos uwiązł mu w gardle. Był tak bardzo poruszony tym, co zrobiła dla niego Hermiona.

- Kilka zaklęć niewerbalnych, gdy byliśmy na parterze i gotowe – powiedziała dziewczyna i ruszyła w stronę korkowej tablicy, która wisiała nad łóżkiem. Przywiesiła do niej ich kilka najnowszych zdjęć, po czym powróciła do blondyna – Wiem, że musi być ci trudno pogodzić się z tym, że twoi rodzice są… tacy, jacy są. Ale to nie oznacza, że nie masz rodziny – położyła mu ręce na ramionach – Masz mnie, masz moich rodziców. To my jesteśmy twoją rodziną. A ten dom jest również twoim domem.

Draco przygarnął ją do siebie i ukrył twarz w jej lokach.

- Jak mam ci się odwdzięczyć? – wyszeptał – Dałaś mi kochającą rodzinę i ciepły dom. Coś czego nigdy nie miałem… - dotknął ustami jej szyi.

- Wystarczy, byś zawsze ze mną był. Niczego więcej mi nie trzeba…

Przez kilka minut stali w milczeniu, mocno ze sobą spleceni. Czuli swoje ciepło, bicie serc i równomierne oddechy. Czuli, że naprawdę są rodziną. Zegar cicho tykał, co sekundę przerywając ciszę panującą w pomieszczeniu. Za oknem gęsto padał śnieg, przykrywając ukochane miasto Ślizgonów białą pierzyną.

W końcu Hermiona niechętnie wyplątała się z objęć swojego chłopaka.

- Musimy wziąć się do roboty – powiedziała entuzjastycznie, chwytając blondyna za rękę.

Malfoy spojrzał na nią pytająco.

- Trzeba upiec ciasta, zrobić pudding i pieczeń, przystroić choinkę, posprzątać mieszkanie… - zaczęła wyliczać.

- Przecież wystarczy kilka zaklęć, by to wszystko samo się zrobiło – zdziwił się Draco.

- Ale nie w domu Grangerów – zaśmiała się – My wciąż robimy wszystko mugolskim sposobem.

Blondyn zrobił wyraźnie niezadowoloną minę.

- No dobrze, dobrze, panie arystokrato. Jeżeli będzie pan grzecznie pomagał, pożyczę panu jedną z moich książek – powiedziała złośliwie, zabawnie marszcząc nosek pełen drobnych piegów.

- ,,Wichrowe Wzgórza”? – zapytał szybko i łapczywie spojrzał w stronę regałów Hermiony. Już z daleka zobaczył wolumin z wytłoczonym na grzbiecie nazwiskiem jednej z sióstr Brönte.

- Dobrze, mogę pożyczyć panu nawet ,,Wichrowe Wzgórza” – znów się zaśmiała.

- Bardzo cieszę się z tego, że spełnia pani moje prośby – wymruczał, po czym przyciągnął ją do siebie i znów pocałował.

***

- Więc jesteś czarownicą?

Zerknął na nią z ukosa. Jej profil cudownie prezentował się na tle nocnego paryskiego nieba. Mimo grudniowej daty, nic nie zwiastowało opadów śniegu w mieście miłości. Niebo było niemal bezchmurne, a księżyc świecił jasno i intensywnie. Zupełnie odwrotnie niż w ich ojczyźnie. Nie tak dawno Paul dzwonił do nich z pokrytego śniegiem Londynu.

- Tak, jestem czarownicą – odpowiedziała z westchnieniem. Pokręciła głową, a rude kosmyki opadły na jej jasne policzki. Rob z trudem powstrzymał się od odgarnięcia ich za jej ucho.

- Nawet mnie to nie dziwi – lekko się zaśmiał – Jesteś zbyt niezwykła, by należeć do tego samego rodzaju, co… jak nazywacie tych niemagicznych ludzi?

- Mugole – podpowiedziała mu.

- Więc jesteś zbyt niezwykła, by należeć do tego samego rodzaju, co mugole – rzekł, chwytając ją za rękę. Ich kroki odbijały się echem od paryskich kamienic pogrążonych we śnie – Zawsze widziałem w tobie coś magicznego. W tekstach, które pisałaś, w twoich ruchach na scenie… Teraz wiem przynajmniej, że miałem rację. Byłaś inna od wszystkich, Florence, i właśnie dlatego zwróciłem na ciebie uwagę, gdy poprosiłaś mnie, bym nagrał dla ciebie partię gitary.

Kobieta słabo się uśmiechnęła. Uniosła głowę i spojrzała na majestatyczną Wieżę Eiffela, która majaczyła się w oddali.

- Sęk w tym, że jestem inna nawet od większości czarodziejów. Mam ten przeklęty dar jasnowidzenia. Podczas gdy inni zaglądają do szklanych kul, wróżą z fusów lub nieświadomie wypowiadają tajemnicze słowa przepowiedni, ja… Ja to wszystko widzę. Czasem zbyt dokładnie – szepnęła.

- Isa mówiła mi, że dwa lata temu zobaczyłaś w jednej ze swoich wizji coś strasznego – powiedział ostrożnie. Przypuszczał, że był to dla rudej delikatny temat, jednak chciał dowiedzieć się wszystkiego – Czy to miało jakiś związek ze śmiercią Grace?

- Tak – odrzekła cicho – Zobaczyłam, jak umiera.

- Kto ją zabił? – Rob objął Florence i nachylił się nad nią.

- Sługa najpotężniejszego czarodzieja naszych czasów. Chciał, by wstąpiła do jego szeregów, jednak ona odmówiła – łzy błysnęły w jej oczach – Czy możemy o tym nie rozmawiać? Proszę…

- Bardzo cię przepraszam, Flo – powiedział z troską – Oczywiście, nie poruszę już tego tematu.

Na chwilę zamilkli. Szli obok siebie, wciąż trzymając się za ręce. Mijali ich ludzie w beretach oraz najnowszych trendach z paryskich domów mody, nieświadomi, że tuż obok nich kolejny mugol właśnie poznaje zawiłości świata magii.

- Wiesz, co w tym wszystkim jest najgorsze? – zapytała nagle Florence – Że gdy mam te cholerne wizje, nagle opuszcza mnie cała energia. Tak, jakby czas się mną posilał. Zawsze czuję, że gdybym została tam choć trochę dłużej, umarłabym. Atmosfera, która tam panuje, wcale nie zachęca do dalszego życia. Czasem nie mam już siły ciągnąć tego dłużej…

- Nawet tak nie mów! Przecież masz tylu ludzi, którzy cię kochają i dla których żyjesz. Poza tym, wiele osób przetrwało już z tym darem. Mówiłaś, że sama Morgana najprawdopodobniej go posiadała. Jak więc ty miałabyś z nim nie przeżyć? Ty, Florence Welch, królowa pokoju*, idolka tysięcy ludzi na całym ziemskim globie. To właśnie ciebie los obdarował tym darem, ponieważ wiedział, że jesteś wystarczająco silna, by z nim żyć. Wiem, że potrafisz, Florence – powiedział krzepiąco i mocniej ścisnął jej rękę – Po prostu musisz podążać za liniami na swojej dłoni**.

- Rob, nie pocieszaj mnie tekstem mojej własnej piosenki – zaśmiała się cicho.

- Będę cię pocieszał tak, jak będę chciał. Poza tym sama widzisz, że są już efekty mojego pocieszania – śmiejesz się.

Faktem było, że słowa mężczyzny niesamowicie podniosły ją na duchu. On, człowiek, który dopiero od niecałej godziny był świadomy istnienia czarodziejów, zauważył to, czego nie umiały spostrzec Flo i Isa – los nieprzypadkowo dał kobiecie ten dar. Wiedział, że da sobie z nim radę. A fatum nie można było się sprzeciwiać.

Postanowiła, że już nigdy nie zwątpi w siebie, w swoje nadprzyrodzone zdolności i siłę swojej woli.  

Szli Polami Elizejskimi, a wszystkie światła zdawały się świecić dla nich jaśniej. Twarze mijanych ludzi były szczęśliwsze, nawet nocne ptaki radośniej pohukiwały. Nagle cały Paryż był świadomy tego niezwykłego uczucia, które rozpalało się pomiędzy dwójką przyjaciół.

- Czyli nie przeszkadza ci, że jestem… inna? – zapytała niepewnie i zatrzymała się. Głęboko spojrzała Robowi w oczy.

- Oczywiście, że nie – zapewnił gorąco – Kocham cię mimo wszystko, moja mała czarownico – dodał szeptem.

Kobieta nie zdążyła nawet do końca przyswoić słów mężczyzny, gdy jego usta spotkały się z jego wargami. Stanęła na palcach, chcąc mocniej przylgnąć do jego umięśnionego ciała. Wszystkie złe wspomnienia ustąpiły wszechogarniającej radości i poczuciu, że Rob jest tak blisko niej. Paryż zdawał się eksplodować szczęściem, a Florence zdawało się, że gdzieś w oddali usłyszała huk wystrzelanych sztucznych ogni…

Stanęli pod hotelem. Ze środka budynku dochodziły odgłosy przyjęcia, które reszta zespołu urządziła z okazji zakończenia tegorocznej trasy koncertowej. Flo rozpoznawała okrzyki Isy, śmiech Roo oraz dźwięk perkusji Chrisa.

Gdy przekraczali próg hotelu, kobieta miała wrażenie, że nie są już tymi samymi ludźmi, którzy go opuszczali. Wystarczyło jedno ukradkowe spojrzenia na Roba, by zorientować się, że i on czuł ich zmianę.

***

Okres przedświąteczny minął Ślizgonom wśród zapachu cynamonu, mandarynek oraz herbaty pani Granger. Razem upiekli świąteczne babeczki, ozdobili dom ostrokrzewem oraz kupili w Londynie okazałe drzewko. Draco zawiesił w ich pokoju jemiołę, odgrażając się, że w Boże Narodzenie pocałuje pod nią Hermionę. I mimo że wciąż pamiętali o palącej sprawie ich wypadków, mieli cicha nadzieję, że kolejne święta będą jeszcze szczęśliwsze od obecnych.

Również dla państwa Granger był to cudowny czas. Coraz lepiej poznawali Malfoy’a, zauważali jego liczne zalety i nie odkrywali żadnych wad. Miał nienaganne maniery, bardzo pomagał rodzicom Ślizgonki w świątecznych przygotowaniem, a przede wszystkim patrzył na swoją dziewczynę z niezwykłym uczuciem. Grangerowie byli pewni, że Draco jest mężczyzną idealnym dla Hermiony. Z nieukrywanym wzruszeniem obserwowali, jak posyłają sobie ukradkowe spojrzenia, porozumiewają się niemal bez słów i zawsze są zgodni we wszystkich kwestiach.  

Pierwsze promienia słońca wpadły do pokoju Dracona i Hermiony. Dziewczyna niespokojnie poruszyła się, po czym otworzyła oczy. Pierwszą rzeczą, którą ujrzała, była para błękitnych tęczówek, które wpatrywały się w nią z rozbawieniem.

- Wesołych świąt, kochanie – szepnęła i przeciągnęła się w ramionach chłopaka niczym kot.  

- Wesołych świąt – nachylił się nad nią i lekko pocałował jej usta. Ślizgonka od razu położyła palce na jego karku i bliżej go do siebie przyciągnęła.

Kochała ich poranki. Zawsze budziła się wśród zapachu jego wody kolońskiej, otoczona jego silnymi ramionami, w których czuła się bezpieczna. Najchętniej nigdy nie opuszczałaby ich łóżka i spędziła w nim całe życie. Na końcu umarłaby od zacałowania na śmierć przez bezsprzecznie najprzystojniejszego i najczulszego mężczyznę na całym świecie.

- Nie chcesz zobaczyć prezentów? –zapytał radośnie.

Dziewczyna natychmiast zerwała się z łóżka i podbiegła do zgrabnego stosika paczek, wykrzykując na całe pomieszczenie ,,Prezenty!!!” niczym kilkuletni dzieciak. Malfoy zaśmiał się na ten widok, jednak również podniósł się z posłania i dołączył do swojej dziewczyny, otwierającej schludnie zapakowane podarunki.   

- Najpierw otwórz to – poleciła mu Hermiona i podała dość sporą paczkę, owiniętą w srebrny papier. Z wstrzymanym oddechem wpatrywała się w reakcję blondyna na widok prezentu.

A podarunek był zaskakujący.

Blondyn wyjął z paczki parę grubych wełnianych skarpet (po jakości wykonania widać było, że Ślizgonka sama je wykonała) z dużym napisem: ,,NAJSEKSOWNIEJSZY CZARODZIEJ NASZYCH CZASÓW”. Kolejnymi prezentami okazały się: zestaw ,,Srebrnych Skrzących Węży”, ulubionych fajerwerków chłopaka (,,Żeby Ślizgon, lojalnie swojemu domowi, wystrzelał w przestrzeń węże”), zatyczki do uszu (,,Byś nigdy nie zarywał nocy przez chrapanie Diabła”) oraz hawajski wianek z prawdziwych, nigdy nie więdnących kwiatków (,,Mówiłeś kiedyś, że chciałbyś nauczyć się tańczyć jak hawajskie kobiety z kokosami zamiast staników. Ponieważ nie chciałam trafić do Munga po zobaczeniu cię w liściastej spódniczce oraz takimż zamienniku biustonosza, postanowiłam, że wianek powinien Ci wystarczyć”).

Draco szczerze zaśmiał się, po czym mocno przytulił swoją dziewczynę.

- Dziękuję… To najlepszy prezent, jaki kiedykolwiek dostałem – powiedział, wciąż obejmując Hermionę.

- To nie koniec. Spójrz, co jest na dnie – rzekła z uśmiechem, zadowolona, że ukochanemu spodobał się jej prezent.

Okrzyk zachwytu mógł znaczyć jedynie to, że ostatni podarunek był najbardziej trafiony.

- O Salzarze, jak ja cię kocham, Hermiono! – powiedział, wciąż patrząc na swoje własne, stare wydanie ,,Wichrowych Wzgórz”.

- W końcu nie będziesz musiał mnie prosić o pożyczanie – jeszcze szerzej się uśmiechnęła.

Draco spoglądał na wszystkie te prezenty ze wzruszeniem. Wystarczającym podarunkiem dla chłopaka było to, że Ślizgonka podarowała mu prawdziwy dom i rodzinę. Rzeczy, które znalazł pod ich malutką choinką, mimo że nie były kosztowne, znaczyły dla niego więcej niż worki galeonów. Były znakiem, że Hermiona zapamiętuje każde jego słowo i zna go najlepiej ze wszystkich ludzi. Tylko ona mogła zwrócić uwagę na rzuconą mimochodem uwagę, że zawsze marzył, by tańczyć niczym rodowite mieszkanki Hawajów. Tylko ona mogła zapamiętać, że ,,Srebrne Skrzące Węże” były fajerwerkami, po które najczęściej sięgał. Tylko ona pamiętała, że pod koniec wakacji Florence nadała mu tytuł najseksowniejszego czarodzieja naszych czasów. I tylko ona wiedziała o jego skrytej namiętności do dziewiętnastowiecznych powieści.  

Nie chcąc pozostać jej dłużnym, czym prędzej podał jej kwadratową paczuszkę, opatrzoną jej imieniem napisanym kaligraficznym pismem.

Delikatnie rozerwała papier i ujrzała pudełko z firmowym logo drogiego jubilera, który swój lokal miał na Pokątnej. Drżącą ręką uchyliła je i ujrzała najpiękniejszą biżuterię, jaka kiedykolwiek została wyprodukowana.

- Draco… - szepnęła – Ja… dziękuję…

Malfoy delikatnie chwycił naszyjnik inkrustowany jadeitem i zawiesił go dziewczynie na szyi. Chłodny metal opadł na jej skórę. Blondyn z zadowoleniem wpatrywał się w biżuterię, która idealnie komponowała się z brązem loków Hermiony oraz głębią jej oczu.

- To musiało kosztować cię masę galeonów – wyjąkała, nagle zawstydzona. Gdy porównała wartość jej prezentów z podarunkiem Dracona, nagle wydała się sobie śmiesznie biedna – A ja… To, co ci dałam… - zrobiła nieokreślony ruch ręką – To nie ma nawet porównania.

- Oczywiście, że ma – powiedział łagodnie, zauważając łzy w jej oczach – Podarowaliśmy sobie to dlatego, że się kochamy. Każdy, nawet najmniejszy prezent, który dostałem bez ciebie, jest warty dla mnie więcej niż wszystkie przedmioty ukryte w skrytkach Gringotta razem wzięte – zapewnił ją – Ponieważ są od ciebie. To ty je zapakowałaś, to ty pomyślałaś, by mi je dać.

Wzruszona jego słowami, wtuliła twarz w jego szyję i pomyślała, że naprawdę spotkało ją ogromne szczęście.

Resztę prezentów odpakowywali trzymając się za ręce i wciąż spoglądając na siebie z uśmiechem. Znaleźli paczki od swoich przyjaciół ze ślizgońskiej elity oraz państwa Grangerów. Hermiona dostała także prezent od pani Weasley (zielony, wełniany sweter z pierwszą literą jej imienia) oraz dołączoną do niego kartką.

,,Drago Hermiono!

Razem z całą rodziną chciałabym życzyć Ci Wesołych Świąt! Pozdrów rodziców oraz Dracona.

Molly Weasley

PS. Bylibyśmy bardzo szczęśliwi, gdybyś odwiedziła nas po świętach razem ze swoim chłopakiem. Wszyscy bardzo tęsknimy za Waszym towarzystwem. Wiem również, co wydarzyło się pomiędzy Tobą a Ginny i Harrym. W niemal całym czarodziejskim świecie wiadomo już, że byli pod wpływem czarnej magii, jednak oni wciąż obwiniają się za to, co stało się Tobie oraz Draconowi. Bardzo chciałabym, byś z nimi porozmawiała.”

Hermiona bez słowa komentarza złożyła list w idealną kostkę i położyła na zielonym swetrze. Już dawno powzięła decyzję, by odwiedzić Weasley’ów w Norze, a słowa Molly jedynie utwierdziły ją w tym przekonaniu.

- Co napisała mama rudzielców? – zainteresował się blondyn.

- Zaprasza nas do siebie.

- Chciałabyś pojechać? – zapytał Draco. Wiedział, że odczucia dziewczyny co do niektórych członków rodziny Weasley’ów bywały bardzo skrajne.

- Tak – odpowiedziała zdecydowanie – Musimy w końcu porozmawiać z Harrym i Ginny. Wiesz przecież, że McGonagall udowodniła, że nie działali sami… że ktoś im pomógł. Imperiusem i eliksirem zaciemniającym umysł – dodała cicho.

- Wiem – westchnął chłopak – W takim razie odwiedzimy ich tak szybko, jak tylko będzie się dało – uśmiechnął się krzepiąco do swojej dziewczyny, po czym skradł kolejny pocałunek z jej malinowych ust.

***

- Jak mogłeś jej to zrobić?! – krzyknęła wzburzona, podchodząc do niego – To twoja żona!

- Normalnie. Tak, jak każdemu innemu człowiekowi – wzruszył ramionami, po czym upił łyk Ognistej Whisky ze swojej kryształowej szklanki.

- Jesteś… jesteś potworem! – wyrzuciła mu prosto w twarz – Jak mogłeś zrobić im to wszystko?! Jak mogłeś oczyścić umysły tak wielu ludzi?! Jak możesz z uśmiechem czytać o krzywdach, które dzieją się twojemu synowi?! Jak możesz sam je zadawać?!

- Oj… czy ktoś tu śmie sprzeciwiać się swojemu panu? – rzekł drwiącym głosem Lucjusz i wbił w kobietę wzrok swoich zimnych oczu – Czy ktoś podważa moje decyzje?

Kobieta nic nie odpowiedziała, tylko głośno przełknęła ślinę. O sekundę za późno uświadomiła sobie, że powiedziała za dużo. Za dużo, by zachować pozory lojalności. Za dużo, by Lucjusz po raz kolejny zbył machnięciem ręki jej słowa. Zadrżała, przypominając sobie, ile razy widziała, jak mężczyzna zadaje innym ból. Zadrżała, zastanawiając się, co ją spotka.

- O’Malley – mężczyzna zwrócił głowę w stronę wyjścia z salonu, a już po chwili w progu pojawił się jego sługa – Podejdź proszę do naszego gościa.

Bez słów sprzeciwu podszedł do ciemnowłosej kobiety i przytknął do jej skroni różdżkę.  

- Co mam z nią zrobić, Panie? – zapytał Lucjusza.

- Zastanówmy się… Jakbyś się poczuła, gdyby to tobie odebrano wspomnienia? – zapytał z prawdziwą ciekawością.

- Nie wiem – odpowiedziała zgodnie z prawdą, opanowując drżenie głosu – Zapewne nie byłabym świadoma tego, że moja pamięć jest niepełna. Widzę to po Narcyzie.

- Jak zwykle bezbłędna i elokwentna. Nigdy nie tracisz zdolności logicznego rozumowania, prawda? Nawet w sytuacji zagrożenia życia… – mężczyzna roześmiał się i wstał z fotela. Podszedł do kobiety i chwycił ją za jeden ciemny kosmyk – A jak zareagowałby brat na twoją śmierć?

- Nie wiem – powtórzyła – Mojemu bratu nigdy nie umarł nikt bliski.

- Zadam ci ostatnie pytanie. A jak ty zareagowałabyś, gdyby umarł ci ktoś bliski?

- Nie wiem…

- To staje się już nudne. Powiedz mi coś innego – pociągnął ją za włosy, a ona ledwo powstrzymała się od krzyknięcia z bólu.

- Być może załamałabym się. Być może zapłakałabym. Być może zrobiłabym coś zupełnie innego – wzruszyła spiętymi ramionami.

- Chciałbym zobaczyć twoją reakcję, jednak twój brat jest dla mnie zbyt ważny… - wyjął z laski swoją różdżkę i zaczął się nią bawić – Lecz jakoś muszę cię ukarać, moja droga. Te krzyki były nie na miejscu… - pokręcił głową – Można by przecież pomyśleć, że nie wspierasz mnie w moim szczytnym celu oczyszczenia świata…

- Panie, mogę zamknąć ją w lochu jej byłego kochasia – zaproponował O’Malley.

- Wspaniały pomysł! – Lucjusz klasnął w ręce – Pamiętasz celę Gavine Whitemore’a? – zapytał kobiety – Czy ty również sądzisz, że będzie dla ciebie odpowiednia?

- Tak, Panie – szepnęła niemal bezgłośnie.

- Właśnie taką cię lubię – mężczyzna z kpiącym uśmiechem poklepał ją po plecach – Potakującą, zgadzającą się ze mną… Jesteś prawdziwym złotem, moja droga – powiedział cicho, wprost do jej ucha.

Kobieta wzdrygnęła się, po czym ruszyła w stronę podziemi Malfoy Manor, popychana brudnymi z sadzy dłońmi O’Malley’a. 

* Flo jest nazywana przez fanów Queen of Peace (nawiązanie do jej piosenki o tym samym tytule) 

** nawiązanie do tekstu piosenki FATM ,,Heartlines" : ,,I know you can. Just keep following the heartlines on your hand" - ,,Wiem, że umiesz. Po prostu podążaj za liniami na swojej dłoni"