Rozdział XL - ,,Dramione - Utracona Przyjaźń"

Hej, kochani! 

Ten, ostatni już, rozdział chciałabym dedykować Jagodzie oraz Julii, która umieją rozśmieszyć mnie do łez ;) 

Niestety, epilog dodam dopiero 4 kwietnia, jednak mam nadzieję, że ten rozdział nie pozostawi wam wątpliwości co do tego, jak zakończyła się ta historia i nie będzie przeszkadzać Wam tak duża przerwa:) 

Wszystkim Wam życzę wesołych świąt! 

Johanna Malfoy :* 

****** 

Szeroko otworzyła swoje oczy i wciągnęła powietrze do płuc. Pierwszy oddech był nieprzyjemny, piekł ją w oskrzela i drapał w gardło. Całe ciało było sztywne, a kręgosłup zdawał się płonąć ogniem. Ciemne plamki wywołane bólem tańczyły przed oczami dziewczyny, nie pozwalając na zobaczenie, gdzie się znalazła. Zaczęła intensywnie mrugać, by przepędzić mroczki spod powiek.

I wtedy ujrzała dwie lśniące tęczówki o kolorze lodu. Mimo że mogły wydawać się one zimne, dla Hermiony przepełnione były bezbrzeżnym ciepłem. Zlały się razem z resztą otoczenia i po chwili dziewczyna czuła się, jakby błękit oczu ją obejmował.

- Draco… - szepnęła. Nie wiedziała nawet, jakim cudem słowa opuściły jej krtań. Wydawało jej się, że nie poruszyła nawet swoimi spierzchniętymi wargami.

- Hermiono… - chłopak szybko pochylił się nad nią.

Jego jasne włosy były rozwichrzone. Prześwitywało przez nie jasne światło, tworząc wokół głowy Malfoy’a aureolę. Wyglądał jak anioł. Może właśnie nim był. Może dziewczyna umarła, a teraz ta postać o twarzy jej ukochanego ma za zadanie poprowadzić ją dalej… w stronę białego światła…

- Czy ja… umarłam? – zapytała cicho. Wszystko, co było wokół niej, wydawało się nierealne.

- Nie, nie, nie umarłaś – powiedział łagodnie chłopak – Jesteś tu ze mną. Już wszystko jest dobrze.

Hermiona chciała wyciągnąć dłoń w stronę jego policzka, jednak kończyna nie poruszyła się. Draco, widząc jej próby, chwycił jej rękę i przyłożył do swojej twarzy. Dziewczyna poczuła kilkudniowy zarost blondyna pod swoimi palcami.

- Dlaczego myślałaś, że umarłaś? – zapytał cicho.

- Wyglądasz jak anioł… twoje włosy…

Lekko się uśmiechnął, po czym przejechał opuszkami po kościach policzkowych brązowowłosej. Dopiero wtedy Hermiona uświadomiła sobie, że żadne zaklęcie nie kryje starych blizn na jej twarzy. Palce Dracona przesuwały się po nierównościach na jej brodzie, czole i policzkach.

- Dlaczego moje blizny są odkryte? Przecież zawsze nakładałam na nie zaklęcie… - szepnęła.

- Pamiętasz o swoich bliznach? – w głosie Malfoy’a słychać było napięcie, a jego oczy błyszczały nadzieję.

- Moje wspomnienia wróciły. Pamiętam wszystko… to, jak przebywałam w lochach. I Avadę Kedavrę.

Usta Dracona powoli układały się w szeroki uśmiech. Chłopak nachylił się nad dziewczyną i pocałował jej powieki, policzki i kąciki ust. Dłoń Hermiony zsunęła się z jego twarzy i leżała teraz na karku blondyna, przyciągając go do niej na tak mocno, jak tylko mogło pozwolić na to jej słabe ramię.

- Czyli pamiętasz mnie? – upewnił się.

- Tak. Pamiętam wszystko. Od pierwszego dnia, gdy spotkaliśmy się na dworcu – potwierdziła.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo mnie to cieszy.

Powoli i delikatnie ją pocałował, jednocześnie wodząc swoimi chłodnymi palcami po jej ramionach, barkach i szyi. Ciało Hermiony było słabe i wiotkie, więc jego dłonie jedynie muskały skórę dziewczyny. Ale nawet tak mały kontakt z jej ciałem, świadomym jego miłości, był dla niego upojny. Mimo że od porwania brązowowłosej tego popołudnia miały minąć zaledwie trzy dni, czuł się, jakby nie widział jej wieki.

- Draco, co dokładnie stało się wczorajszego popołudnia? Co stało się po tym, jak zemdlałam? Jak skończyła się bitwa w Malfoy Manor? Czy wszyscy przeżyli? – zapytała w końcu, nieco odsuwając się do jego ust.

- Nie myśl na razie o tym – odpowiedział wymijająco, ponownie ją całując – Musisz dobrze odpocząć. Ostatnie dni całkowicie cię wyczerpały. Porozmawiamy, gdy odzyskasz siły.    

Hermiona chciała zaoponować, ponieważ błysk smutku w oczach chłopaka nie świadczył niczego dobrego. Chciała natychmiast dowiedzieć się, czy z jej przyjaciółmi wszystko jest w porządku, a Lucjusz siedzi już w zatęchłej celi Azkabanu. Jednak gdy tylko powieki dziewczyny usłyszały wzmiankę o śnie, zaczęły ciążyć jej, jakby zrobione były z ołowiu. Nie zdążyła nawet wyszeptać imienia swojego ukochanego, gdy zapadła w sen – pierwszy spokojny od kilku dni.

Siedział przy łóżku Hermiony, trzymając ją za rękę. Obserwował, jak jej klatka piersiowa miarowo się uniosła, a wargi od czasu do czasu układały się w jedno słowo - ,,Draco”. Za każdym razem, gdy z jej krtani wyrywał się cichy szept, serce Dracona boleśnie się ściskało. Wyglądała tak spokojnie. Nie wiedział, jak przekaże jej wszystkie okropne wieści, które przyniosła ze sobą wczorajsza bitwa – od tego, jak poważnie została ranna, a Florence złamała nogę, aż po śmierć Pasny i Gavina. Dziewczyna wydawała się teraz blondynowi mała i bezbronna, mimo że w rzeczywistości była jedną z najodważniejszych osób, jakie znał. Jednak perspektywa powiadomienia jej o wszystkich wydarzeniach poprzedniego dnia napawała go zgrozą. Po tym, co działo się z nią w nocy, nie chciał ponownie widzieć jej cierpienia.

Pamięcią wrócił do zdarzeń, które miały miejsce kilkanaście godzin temu.

Zaraz po tym, jak Lucjusz  wycelował w dziewczynę Avadą Kedavrą, Draco chwycił Hermione za rękę, by uratować ją od śmierci. Brązowowłosa uniknęła klątwy, jednak boleśnie upadła, łamiąc swoją prawą rękę oraz obojczyk oraz zupełnie tracąc przytomność. Leżała na brukowanym rynku wioski niczym szmaciana lalka, z kończynami wykręconymi pod dziwnym kątem, a jedyne, co chciał w tym momencie zrobić Draco, to podbiec do niej i próbować ją ratować. Wiedział jednak, że jest to niemożliwe dopóki nie pokona swojego ojca. Długowłosy stał przed nim z wyciągniętą różdżką i śmiał się w najlepsze.

Gniew się w nim zagotował. Nie mógł pozwolić, by i tym razem Lucjusz wygrał. Kątem oka widząc, jak mężczyzna przygotowuje się do rzucenia kolejnej klątwy na Ślizgonów, ukląkł przy miejscu, w którym leżał duży głaz. Chwycił go i bez namysłu cisnął nim w stronę swojego ojca, dostrzegając jeszcze drobny błysk światła.

Głuchy trzask łamiących się kości wypełnił cisze panującą na rynku Linlithgow. Draco ujrzał, jak jego ojciec przewraca się na bruk, a z jego głowy cieknie wąska strużka krwi. Ostrożnie podszedł do Lucjusza. Zobaczył, że jego klatka piersiowa jeszcze się unosi, lecz mężczyzna był całkowicie nieprzytomny. Z ulgą odebrał mężczyźnie różdżki, które ten trzymał w kieszeni szaty i związał go zaklęciem. Następnie odwrócił się w stronę Hermiony.

To, co zobaczył, zwaliło go z nóg.

Wokół dziewczyny tworzyła się kałuża krwi. Liche ubrania brązowowłosej były już całkowicie przesiąknięte czerwoną cieczą. Chłopak podbiegł do Hermiony, przyklękając przy niej. Rozerwał szatę, w którą była ubrana, aby odnaleźć źródło krwotoku.

Ale nie było ono jedno. Całe ciało jego ukochanej pokryte było głębokimi ranami. Wtedy Draco uświadomił sobie, że błysk, który widział przed znokautowaniem Lucjusza był zaklęciem, które długowłosy wysłał w stronę Hermiony. Chłopak z przerażeniem odkrywał coraz to nowe miejsca, z których toczyła się krew dziewczyny. Był niemal pewien, że jego ojciec przeklął brązowowłosą Sectumsemprą, więc nerwowo szukał w swojej głowie przeciwzaklęcia, którego podczas wojny nauczył go Snape.

W końcu dwa słowa zajaśniały w jego głowie na czerwono – Vulnera Sanentur. Szybko chwycił swoją różdżkę w dłoń i wypowiedział słowa formuły, modląc się, by zadziałały. Minęło jednak kilka sekund, a rany nie przestawały znikać. Wtedy Draco zauważył, że krew cieknie również z lekko rozchylonych warg Hermiony oraz jej ucha.

Ten widok zmroził go bardziej niż cokolwiek innego. Uświadomił sobie, że Lucjusz musiał użyć o wiele poważniejszej klątwy od Sectumsempry. Ta, która została rzucona na dziewczynę wywoływała obrażenia nie tylko zewnętrzne, ale i wewnętrzne.

Chłopak nie wiedział, co robić. Żadne zaklęcie, jakie znał, nie chciało działać, a twarz jego ukochanej robiła się coraz bledsza. Zdawał sobie sprawę, że w każdym momencie może teleportować się z nią do świętego Munga, jednak bał się zostawiać spetryfikowane ciało swojego ojca na rynku w mugolskiej wiosce. Zawsze mógł wysłać patronusa do któregoś ze swoich przyjaciół, lecz bał się, że dotarcie do tego miejsca zajęłoby im zbyt wiele czasu.

Po kilku sekundach jego rozterki rozwiązały się same. Usłyszał głośny krzyk:

- Draco! Hermiono!

Szybko się odwrócił i zobaczył Isę oraz Florence, które biegły w jego stronę. W pewnym momencie ruda potknęła się i przewróciła, krzycząc przy tym. Blondynka tylko na chwilę obejrzała się za siebie, obiecując przyjaciółce, że za chwilę do niej przyjdzie. Zaraz potem znalazła się tuż przy Malfoy’u.

- Draco, co się stało? – zapytała z paniką w głosie.

- Nie mam czasu. Pilnujcie tylko Lucjusza. Ja teleportuję się do Munga.

Reszta wydarzeń zlała się w jedną niewyraźną plamę. Pamiętał okrzyki magomedyków, którzy diagnozowali Hermionę oraz ich siarczyste przekleństwa, gdy nawet najsilniejsze leki nie chciały działać. Właśnie wtedy po raz pierwszy w życiu naszła Dracona myśl, że jego dziewczyna naprawdę może umrzeć.

W końcu, po pięciu godzinach, gdy księżyc był już wysoko na niebie, pracownicy szpitala powiadomili go, że brązowowłosa najprawdopodobniej zostanie wyleczona. Ulga spłynęła na niego jak deszcz na suche pole. Nie mógł jednak w pełni rozkoszować się tą dobrą wiadomością, ponieważ podczas czekania na werdykt magomedyków spotkał Isę. Kobieta powiedziała mu o śmierci Gavina oraz o tym, że od kilku godzin w Malfoy Manor trwają poszukiwania jego matki – jak na razie nieskuteczne. Draco próbował ukryć, jak bardzo wstrząsnęły nim te informacje, jednak zdradziło go drżenie warg. Szczególnie zaniepokoiła go wieść o Narcyzie. Bał się, że Lucjusz skrzywdził również ją. Mogła leżeć teraz w jednym z wielu schowków, które znajdowały się w dworze.

- Draco… - powiedziała niepewnie Isa, stojąc przed blondynem. Światło księżyca wpadające przez duże okno oraz stara żarówka oświetlały jej jasną twarz – Wiem, że bardzo przejmujesz się teraz stanem Hermiony, ale czułabym wyrzuty sumienia, gdybym nie powiedziała ci od razu, czego dowiedziałam się od aurorów.

- Nic się nie stało – odpowiedział, nie patrząc w jej stronę – Dziękuję ci za te informacje. Wiesz może, co stało się z moim ojcem?

- Został zabrany do ministerstwa. Jutro rano odbędzie się proces.

Zamilkli. Z sali szpitalnych dochodziły ich odgłosy zderzających się ze sobą fiolek z eliksirami.

- Naprawdę bardzo mi przykro z powodu twojej mamy – powiedziała w końcu blondynka.

- To… nic takiego – odpowiedział.

- Może chcesz, żebym tu z tobą została? – zaproponowała Isa – I tak muszę poczekać jeszcze na Florence. Magomedycy próbują uzdrowić jej złamaną nogę.    

Blondyn niepewnie spojrzał na kobietę. Wydawała się bardzo przejęta wszystkimi wydarzeniami, które miały miejsce owego popołudnia.

- Naprawdę, Draco, lepiej, żeby ktoś tu z tobą siedział. Nie chcę, byś… byś był sam, gdy przyjdą powiadomić cię o stanie Hermiony – jej głos lekko zadrżał.

W końcu chłopak dał się przekonać. Razem z blondynką usiadł na krzesłach pod salą szpitalną. Nie minęło nawet kilka minut, gdy łzy wypełniły oczy Malfoy’a. Zanosząc się szlochem, padł w ramiona Isy. Nie obchodziło go w tym momencie, że wygląda dziwnie, a płacz wcale a wcale mu nie przystoi. Przeżywał najgorsze chwile w swoim życiu i nie przejmował się niczym oprócz Hermiony oraz swojej matki.

Walka z Lucjuszem została wygrana, ale mężczyzna zdążył dopiąć swego. Jeżeli tej nocy coś miało pójść nie tak, Draco wiedział, że będzie to najsromotniejsza przegrana, jakiej kiedykolwiek doświadczył.

Teraz, gdy był już świadomy tego, że Hermiona będzie zdrowa, wszystkie nocne wydarzenia wydawały mu się koszmarem. Przestał wciąż je wspominać i skupił się na teraźniejszości. Brązowowłosa właśnie się budziła. Lekko zacisnęła palce na dłoni blondyna i uchyliła swoje orzechowe oczy. Chłopak chciał pochylić się nad nią i odgarnąć kilka loków z jej czoła, jednak w tym samym momencie drzwi sali się otworzyły.

- Draco… - powiedział Harry ostrożnie. Hermiona, gdy tylko go zobaczyła, chciała podnieść się z łóżka, jednak Malfoy ją powstrzymał – Czy możesz na chwilę tu przyjść?

- Zaraz wrócę, Hermiono – szepnął do dziewczyny chłopak. Zaraz po tym wyplątał dłoń z uścisku brązowowłosej i wyszedł z pomieszczenia.

***

Narcyza wbiegła do holu swojego dworu i zamarła. Po wczorajszej bitwie pomieszczenie wyglądało okropnie. Dywany były podziurawione, a drzwi do salonu nadpalone.

- Halo! Czy ktoś tu jest?! – krzyknęła.

Miała cichą nadzieję, że walka, która odbyła się poprzedniego popołudnia, zakończyła się wygraną Zakonu Feniksa. Nie mogła jednak zupełnie wyrzucić ze swojej głowy obrazu Lucjusza schodzącego na parter i ciągnącego za sobą nieprzytomnego Dracona… Bała się, co zrobi, jeżeli rzeczywistość będzie równie straszna.

Jednak jej wszystkie obawy rozwiały się, gdy na schodach usłyszała kroki zupełnie niepodobne do tych, które zawsze stawiał jej mąż. Już po chwili w holu pojawili się dwaj młodzi mężczyźni, których kobieta widziała po raz pierwszy w swoim życiu. Jeden z nich był wysoki i miał włosy czarne jak heban. Drugi, nieco niższy miał umięśnione ramiona i sięgające do ramion orzechowe loki.

- Narcyza Malfoy? – zapytał jeden z nich. Podbiegł do niej i chwycił ją za ramiona.

- Tak, to ja – odpowiedziała nieco zdziwiona.

- Szukamy pani od wczorajszego wieczora – powiedział drugi mężczyzna – Gdzie pani była?

- Mój… mój mąż zamknął mnie przed wczorajszą bitwą w jednej z komnat – rzekła drżącym głosem – Dopiero przed chwilą udało mi się wydostać.

- Pani syn bardzo się martwił. Myślał, że Lucjusz… - ciemnowłosy przejechał swoją dłonią po szyi.

- Draconowi nic się nie stało? – zapytała z radością.

- Jemu nie… - odpowiedział z ociąganiem długowłosy. Niepewnie spojrzał na Narcyzę.

- Hermiona – zdołała tylko wykrztusić jasnowłosa. Cała jej radość się ulotniła. Wiedziała, że Ślizgonka była najważniejszą osobą dla jej syna, i gdyby cokolwiek się jej stało, mógłby tego nie przeżyć.

- Tak mi przykro, pani Malfoy… Wczoraj wieczorem trafiła do Munga w bardzo ciężkim stanie – wyjaśnił długowłosy – Kiedy kilka godzin temu byliśmy w szpitalu, była jeszcze nieprzytomna.

- Co dokładnie jej się stało? – zapytała szeptem.

- Lucjusz rzucił na nią bardzo silną czarnomagiczną klątwę. Magomedycy po raz pierwszy się z nią spotkali. Dziewczyna miała bardzo wiele obrażeń zewnętrznych i wewnętrznych.

Narcyza przypomniała sobie, jak jej mąż z dumą prezentował jej działanie nowego wymyślonego przez niego zaklęcia zabijającego. Na pierwszy rzut oka działało tak, jak Sectumsempra, jednak było o wiele silniejsze. Powodowało uszkodzenia organów wewnętrznych, czasem nawet rdzenia kręgowego. Kobieta znała antyzaklecie, które eliminowało wszelakie skutki uboczne, jednak zdawała sobie sprawę z tego, że jest ono nieznane magomedykom. Jeżeli Lucjusz naprawdę rzucił na Hermionę tę klątwę, dziewczyna była w ogromnym niebezpieczeństwie. Nawet jeżeli pracownikom Munga będzie wydawać się, że ją uleczyli, bez zabezpieczenia jej odpowiednim zaklęciem może umrzeć w każdej chwili.

- Musze natychmiast teleportować się do świętego Munga – powiedziała szybko. Mężczyźni nie zdążyli nawet zareagować, gdy Narcyza zniknęła sprzed ich oczu.

***

Florence i Isa siedziały przed salą, w której przebywała Hermiona oraz Draco. Ruda nerwowo bawiła się swoimi kosmykami, czekając aż magomedyk pozwoli jej i jej przyjaciółce zobaczyć się ze Ślizgonami.

- Myślisz, ze naprawdę została już uleczona? Że nic jej nie będzie? – zapytała niepewnie blondynki.

- Tego niestety nie możemy być pewni – odpowiedział męski głos. Wokalistka odwróciła się i ujrzała za sobą pracownika szpitala – Niestety, klątwa, która została użyta na pannie Granger nie jest nam znana. Zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy, jednak nie wiemy, czy będzie to wystarczające.

- Ale przecież Hermiona się obudziła…

- No jeszcze nic nie znaczy, panno Welch – magomedyk smutno pokiwał głową – Nie mówcie na razie tego panu Malfoy’owi, ale… wcale nie jesteśmy pewni, czy panna Granger przeżyje to wszystko. Mogliśmy jedynie przedłużyć jej życie o kilka dni… Klątwa zaatakowała jej układ nerwowy. W najlepszym wypadku Hermiona do końca życia pozostanie niepełnosprawna.

Isa zakryła swoje usta dłonią. Przecież niecałą godzinę temu słyszała wesoły głos Dracona, który opowiadał jej o tym, że Hermiona odzyskała swoje wspomnienia. Blondyn był pewny, że teraz wszystko potoczy się dobrze…

- Naprawdę nie możecie nic z tym zrobić? Przecież Draco załamie się, gdy to usłyszy… Do tego jego matka… - wyjąkała blondynka.

- Wciąż szukamy remedium, panno Summers. Jeżeli tylko coś znajdziemy, niezwłocznie rozpoczniemy działanie. Do tego czasu prosimy, byście panie nie mówiły o tym Draconowi.

Mężczyzna zniknął za drzwiami pomieszczenia dla magomedyków, a Florence ukryła swoją twarz w dłoniach.

- Proszę, powiedz, że tylko mi się to śniło – wyszeptała.

Isa nie odpowiedziała. Podniosła swoją drżąca rękę i położyła ją na plecach przyjaciółki. Czuła, jak szloch targa ciałem rudej. Blondynka równiez miała ochotę po prostu się rozpłakać, jednak wiedziała, że nie może. Musi być teraz silna za siebie i za Flo. Obojętnie, co będzie się działo.

- Hermiona była tak podobna do Grace… Jeżeli coś jej się stanie… - wyszlochała.

- Nic jej się nie stanie, Florence – powiedziała z mocą Isa – Nie może. Po prostu musimy w to uwierzyć. Magomedycy muszą znaleźć antyzaklecie na tę klątwę.

Czas dłużył się niemiłosiernie. Blondynka wciąż spoglądała na zegarek na swoim przegubie, jednak wskazówki prawie się nie przesuwały. Lecz w pewnym momencie kobiety zobaczyły poruszenie, które powstało na drugim końcu korytarza. Podniosły swoje głowy i wytężyły wzrok, by ujrzeć, kto pojawił się na oddziale.

Najpierw rozpoznały Harry’ego. Trzymał za ramię jasnowłosą kobietę. Flo była pewna, że jest to po prostu Luna, jednak dopiero po chwili uświadomiła sobie, że postać jest dużo starsza od Krukonki. Jej rysy twarzy przypominały kogoś rudej… Dracona.

- Gdzie jest Hermiona?! – krzyczała Narcyza.

- Niech się pani uspokoi, pani Malfoy – powiedział Potter – Zaraz panią do niej zaprowadzę… wszystko będzie dobrze.

Isa pytająco spojrzała na Wybrańca i wstała z krzesła. Podeszła do ciemnowłosego, lecz ten powiedział tylko:

- Zaraz wszystko ci wyjaśnię. Daj mi tylko chwilę.

Harry wszedł do sali szpitalnej Hermiony i już po chwili wyszedł z niej razem z Draconem. Gdy tylko blondyn ujrzał swoją matkę rzucił się jej w objęcia.

- Mamo… Mamo… - szeptał – Tak bardzo cieszę się, że nic ci nie jest. Przez cała noc bałem się o ciebie i o Hermionę… Ale teraz wszystko będzie już dobrze. Znalazłaś się, a Hermiona została wyleczona…

- Nie, Draco – Narcyza pokręciła głową – Hermiona nie została uleczona.

Chłopak zastygł w jej objęciach. Powoli odsunął się od swojej matki i uważnie na nią spojrzał.

 - Co masz na myśli?

- Wiem, jakiej klątwy użył Lucjusz. Hermiona nie przeżyje, jeżeli nie rzucę na nią przeciwzaklecia – wyjaśniła kobieta.

- Więc zrób to jak najszybciej.

Narcyza popchnęła drzwi sali szpitalnej i wtargnęła do niej jak burza. Zaraz za nią podążyli wszyscy przyjaciele Ślizgonki, którzy obecni byli na korytarzu.

- Co się dzieje? – zapytała słabo dziewczyna.

- Bądź tylko spokojna, kochanie – odpowiedział drżącym głosem Draco, siadając na skraju łóżka dziewczyny – Wszystko będzie dobrze.

- Podajcie jej Eliksir Słodkiego Snu – poleciła Narcyza – Zaklęcie zadziała tylko, gdy będzie spać.

Isa podbiegła do szafki z eliksirami i wyciągnęła z niej odpowiednią fiolkę. Podała ją blondynowi, który przełożył naczynie do ust brązowowłosej.

- Draco, co się dzieje? – powtórzyła.

- Nie jest aż tak dobrze, jak sądziliśmy… Proszę, wypij ten eliksir, bo to może być nasza ostatnia szansa – w jego głosie słychać było błagalną nutę.

- Kocham cię – wyszeptała po chwili dziewczyna. Potem do dna wypiła napój.

***

Willow siedziała w swoim fotelu. Nie wstawała z niego od poprzedniego wieczoru, gdy Harry i Luna posadzili ją na nim. Nie miała ochoty z niego wstawać. Najchętniej odebrałaby sobie na nim życie, by znaleźć się bliżej Gavina. Jednak jej kuzynka musiała przewidzieć taką ewentualność, więc nałożyła czar na kobietę. Ostrzegła ją, że gdyby tylko próbowała coś sobie zrobić, ta zaraz zostanie powiadomiona i uniemożliwi jej wszelkie próby.

Dlatego jedyną rzeczą, którą Willow robiła od piętnastu godzin, było wpatrywanie się w obraz, który wisiał naprzeciwko fotela. Przedstawiał on Gavina. Ruda kazała namalować go pewnemu artyście już niemal dziesięć lat temu. Od tego czasu ozdabiał ścianę jej salonu. Nie ściągnęła go nawet wtedy, gdy była pewna, że Whitmore ją zdradzał.

Tępy ból wciąż pulsował w jej głowie. Wciąż do końca nie mogła uwierzyć, w to, co się wydarzyło. On nie mógł umrzeć… po prostu nie mógł.

Wydawało się jej, że wariuje. Dreszcze regularnie przechodziły przez jej ciało, a ciche szepty wypełniały czaszkę. W pewnym momencie zaczęło jej się nawet wydawać, że namalowany na płótnie Gavin zaczyna do niej mówić.

- Willow… Willow…

Kilka razy mrugnęła oczami, by przepędzić halucynacje. Jednak Whitmore wciąż poruszał się na obrazie.

- Willow, podejdź tu… To ja, Gavin…

W pewnym momencie kobieta zerwała się z fotela i podbiegła do obrazu. Położyła na nim swoje dłonie i zaczęła sunąć wzdłuż namalowanego torsu aurora.

- Gavin? – zapytała cicho. Poczuła targające nią mdłości.

- Willow… - odpowiedział obraz. Mężczyzna ciepło się uśmiechnął.

- Czy ja śnię? – szepnęła.

- Nie. Jestem tu naprawdę, Willow.

- Ale… jak? – wykrztusiła. Czuła, jak łzy zbierają się w jej oczach.

- Kiedy umarłem, miałem dwa wyjścia – mogłem odejść zupełnie, albo zostać duchem. Powiedziano mi, że mogę zamieszkać w obrazie, więc od razu się na to zdecydowałem. Nie mogłem cię opuścić, Willow – powiedział miękko.

- Kto ci to zaproponował?

- Dowiesz się tego w swoim czasie – tajemniczo się uśmiechnął – Duchy nie mogą mówić o tym, co przeżyły w zaświatach.

Ruda przymknęła swoje oczy, by pohamować zawroty głowy. Wszystko wydawało jej się nierealne. Słyszała o przypadkach, by duchy zmarłych mieszkały w obrazach, jednak sądziła jednak, że i Gavin się na to zdecyduje.

- Ale przecież ja… oskarżałam cię o zdradę i… byłam dla ciebie taka okrutna… Dlaczego wróciłeś? – łkała, nie umiejąc powstrzymać już łez.

- Słyszałem, co mówiłaś do mnie w Malfoy Manor – wyszeptał – Wszystko, każde słowo. Zdawałem sobie sprawę z tego, co czułaś, więc po prostu nie mogłem cię zostawić. Musiałem znaleźć jakiś sposób, by przekazać ci, że ja również cię kocham i kochałem przez cały ten czas. I wybaczam ci, Willow. Wybaczam ci wszystko.

- Gavin, ja… ja nie umiem uwierzyć… - jąkała się.

- Nie martw się, przyzwyczaisz się. Przecież nie mam zamiaru opuszczać ram tego obrazu – uśmiechnął się pod nosem – I nie mam zamiaru opuszczać ciebie. Śmierciożercy mogli zabrać mi ciało, ale nie mogli mi zabrać miłości do ciebie.

***

Hermiona otworzyła swoje oczy. Czuła się lepiej niż za pierwszym razem, gdy się obudziła. Ból nie pulsował już w jej kręgosłupie, a wzrok był ostrzejszy.

- Draco? – zapytała cicho. Zobaczyła, że chłopak spał na krześle przy jej łóżku. Gdy tylko usłyszał głos dziewczyny, jego powieki się otworzyły.

- Hermiono – w jego głosie było słychać ulgę. Przysunął się bliżej brązowowłosej i chwycił ją za rękę.

- Co się ze mną działo? – zapytała niepewnie – Mam dziwne wrażenie, że ostatnie godziny były jakimś dziwnym snem… Wydawało mi się, że umieram.

- Można powiedzieć, że w przeciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin bałem się o twoje życie częściej, niż przez te wszystkie siedem lat, od kiedy się znamy – cicho się zaśmiał – Ale to wszystko bardzo długa historia. Na razie musi wystarczyć ci moja obietnica, że nie pozwolę, by kiedykolwiek powtórzyła się podobna sytuacja. A pamiętaj, że przysięgam to ja, Dracon Lucjusz Malfoy. Nasz ród z reguły dotrzymuje obietnic.

Pochylił się nad dziewczyną i złożył na jej ustach najczulszy pocałunek w dziejach czarodziejskiego świata.