SNILY - ,,Niebezpieczeństwo"

Hej, kochani! 

Wracam po dwóch tygodniach, nieco zmęczona pracami, które robię w ostatnim czasie, ale zadowolona z kolejnej miniaturki ;) Ta dedykowana jest mojej ekipie filmowej :D 

Następna publikacja również odbędzie się za dwa tygodnie i zdradzę, że będzie ona miała związek z Utraconą Przyjaźnią.

Zapraszam do czytania i komentowania!

Johanna Malfoy :* 

****** 

- Lily.

Severus stanął przed rudą kobietą i spojrzał w jej intensywnie zielone oczy.

- Wróciłeś – zdołała tylko wyszeptać.

- Nigdy nie próbowałem odejść. Nie od ciebie.

Ciemnowłosy pochylił się nad nią i odgarnął kosmyk z jej czoła.

- Severusie… Wiesz przecież… - zaoponowała cicho.

- Wiem. Zdaję sobie z tego sprawę. Pozwól mi tylko raz… - zawiesił głos. Nie musiał dopowiadać.

Lily obudziła się zlana potem. Już kolejną noc z rzędu śnił jej się ten sam sen.

Powrót Severusa Snape’a do szeregów Zakonu Feniksa.

Pamiętała ten dzień tak dobrze, jak żaden inny. Jak zwykle pożegnała się ze swoim mężem i synem, po czym teleportowała się do domu ich przyjaciela, Syriusza, w którym odbywały się zebrania Zakonu. Jednak gdy tylko przekroczyła próg kuchni przy Grimmuald Place 12 wiedziała, że coś się zmieniło.

Jej krzesło było zajęte. Przez Severusa Snape’a. Jej miłość z dzieciństwa. Jej przyjaciela ze szkoły. Jej wroga z wojny.

Pamiętała jak bardzo znienawidziła go, gdy dołączył do śmierciożerców. Myślała, że jest inny od wszystkich Ślizgonów, jednak najwyraźniej się myliła. Łzy złości i bezsilności mieszały się na jej policzkach, za każdym razem, gdy widziała Mroczny Znak wypalony na jego lewym przedramieniu. Zabójca, złodziej i wróg ministerstwa – nigdy nie sądziła, że będzie określać go tymi słowami.

A potem wrócił. Nie było głośnym okrzyków, powitalnych uścisków ani wszechogarniającej euforii. Jedynie niedowierzanie – dlaczego zmienił stronę? Dlaczego dołączył do Zakonu Feniksa? Dlaczego nie pracuje dla Voldemorta? Dlaczego, dlaczego, dlaczego?

Jedynie Albus Dumbledore zdawał się wierzyć czystym intencjom Snape’a. Nawet Lily miała co do nich wątpliwości.

Pomimo tego, że Severus w dzień powrotu złożył na jej ustach najbardziej gorący pocałunek jaki kiedykolwiek przeżyła.

- Wszystko w porządku? – zaspany głos Jamesa wybudził ją z rozmyślań.

- Tak – szepnęła, odwracając się w stronę męża – Śpij, kochanie.

Mężczyzna pokiwał głową, po czym przyciągnął do siebie Lily i wtulił twarz w jej ramię. Kilka minut później już smacznie chrapał, a jego żona zastanawiała się, jak mogła go zdradzić.

Po raz pierwszy w życiu.

***  

Od kiedy Severus wrócił do Zakonu Feniksa, Lily rozmawiała z nim tylko raz – w dzień jego przybycia. Przez następny tydzień nie umiała nawet spojrzeć w jego oczy, nie przypominając sobie momentu, w którym jego wargi objęły jej usta. Widziała, że i Snape nie czuł się komfortowo w jej towarzystwie po tym, co stało się pomiędzy nimi. Dlatego też zawsze siadali po przeciwnych stronach stołu, rozmawiali z innymi ludźmi, nawet nie zajmowali głosu w tym samym czasie. Unikali się jak ognia, bojąc się, że każde spojrzenie może rozniecić iskrę, która tliła się pomiędzy nimi. Nie wiedzieli, czy byliby weselsi, gdyby nigdy nie spotkali się podczas wojny.

Lily siedziała przy kuchennym blacie, jedną ręką tuląc do siebie Harry’ego, a drugą wysyłając zaklęcia w stronę samo robiących się kanapek. Po chwili do pomieszczenia wszedł James. Jego włosy były jeszcze rozwichrzone od niedawnego snu. Podszedł do kobiety i delikatnie ją pocałował, po czym pogładził swojego syna po głowie.

- Cześć, kochanie – powiedziała ciepło Lily – Jak się spało?

- Dobrze – mężczyzna usiadł przy blacie – Za to ty znów się nie wyspałaś – dodał ze zmartwioną miną.

- Nie było źle – odpowiedziała wymijająco. Poczuła na sobie intensywne spojrzenie męża – Naprawdę. Bywało już gorzej.

Wstała i podeszła do stołu, na którym leżało już przygotowane śniadanie. Zacisnęła palce na krawędzi mebla i przymknęła oczy, głęboko oddychając i próbując odegnać rumieniec ze swojej twarzy. Chwilę później, jak gdyby nigdy nic, z uśmiechem na twarzy podsunęła Jamesowi pod nos talerz pełen kanapek.

- Może chcesz zażywać Eliksir Słodkiego Snu? Jeżeli będziesz niewyspana…

- Nie martw się tym, James – przerwała mu spokojnym, lecz i stanowczym głosem Lily – Poradzę sobie sama. Nie musisz się tym przejmować.

Potter zamilkł, a jego żona westchnęła i mocno przytuliła do siebie synka. Widziała, że James chciał coś jeszcze powiedzieć, jednak w końcu zamilkł. Uporczywie wpatrywał się w talerz z kanapkami.

Ruda podeszła do okna i wyjrzała przez nie. Liści na drzewach było już niewiele, większość z nich leżała na ziemi wśród błota. Zimny wiatr targał nagimi drzewami i gonił gęste chmury na niebie. Wszystko zatopione było w gęstej jak mleko mgle.

- Nie jesz śniadanie? – zapytał w pewnym momencie James, przerywając niezręczną ciszę, która zapanowała w kuchni.

- Nie – odpowiedziała nieswoim głosem Lily – Nie jest głodna.

Czy zażywałaby eliksir, czy nie – twarz Severusa Snape’a i tak pojawiałaby się w jej snach. Tego mogła być pewna.

***

Były Ślizgon coraz rzadziej spoglądał na spotkaniach Zakonu Feniksa w stronę Lily Potter. Najczęściej zajęty był rozmową z Albusem Dumbledore’m  lub innymi byłymi śmierciożercami. Wydawało się, że rutyną stało się już dla niego spotykanie kobiety, z którą tak namiętnie się całował.

Tym większy było więc zdziwienie rudej, gdy trzydziestego pierwszego października, dwa tygodnie od jego przybycia, w deszczowy i chmurny dzień, Severus stanął kilka centymetrów przed nią i spojrzał wprost w jej oczy.

- Lily – wypowiedział jej imię bardzo cicho, tak jak za pierwszym razem, gdy spotkali się w domu Syriusza.

- Severusie – w jej głosie słychać było nutkę strachu.

Stali sami, w mrocznym korytarzu budynku przy Grimmuald Place 12. Z dołu dobiegały ich strzępki rozmów prowadzone przez członków Zakonu Feniksa. Zebranie najpewniej już się rozpoczęło.

- Co tutaj robisz? – zapytała ruda ze zdziwieniem.

- Przyszedłem na spotkanie Zakonu. Tak jak i ty – usta mężczyzny wykrzywiły się w lekkim uśmiechu, jednak jego głos nie zdradzał żadnych oznak rozbawienia.

- Chodzi mi o to, co robisz tutaj – położyła akcent na ostatnim słowie, jednocześnie wskazując palcem na miejsce, w którym stała – Co robisz na tym korytarzu?

- Chciałem z tobą porozmawiać – odpowiedział, wciąż nie spuszczając z niej wzroku.

- Nie ma o czym – rzekła nieco ostrzej niż planowała.

- Jest. Uwierz mi – wyciągnął ręce w jej stronę i ujął jej ręce.

- Nie. Nie ma – wyrwała mu się i cofnęła się od niego o kilka kroków.

- Lily… - powiedział błagalnie.

- Nie, Severusie. Nie pozwolę, by to, co wydarzyło się dwa tygodnie temu, powtórzyło się. Nie zniszczysz tego, co jest pomiędzy mną a Jamesem – odparła butnie. Splotła ręce na piersi.

- Nie mam zamiaru tego niszczyć. Chcę to tylko ochronić – zapewnił ją Snape łagodnie.

- W jaki sposób? Spotykając się ze mną sam na sam w ciemnym korytarzu? – zapytała sarkastycznie.

- Nie. Ostrzegając cię przed niebezpieczeństwem – odpowiedział. Rysy jego twarzy stężały.

- Czy to ty jesteś tym niebezpieczeństwem? – kpiła dalej Lily, nie dostrzegając powagi w głosie mężczyzny.

- Nie. Sama Wiesz, Kto nim jest.

Kobieta ze zdziwieniem szeroko otworzyła swoje oczy.

- Co? – zdołała jedynie wykrztusić.

- Sama Wiesz, Kto. To on jest tym niebezpieczeństwem – powtórzył Severus.

- Wiem, że jest niebezpieczny. Ale jaki ma to związek ze mną? – zapytała Lily.

- Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wypowiadać chce zabić twojego syna – powiedział cicho mężczyzna.

Mroczki pojawiły się przed oczami kobiety. Wyciągnęła rękę w stronę ściany, aby się o nią oprzeć. Jej synek. Jej Harry. Jej promyczek.

- To niemożliwe – rzekła – Co on chce od Harry’ego? – spytała rozpaczliwie.

- Kilka dni temu została wypowiedziana przepowiednia. Wynika z niej, że twój syn lub syn Alicji i Franka Longbottoma pokona w przyszłości Sama Wiesz, Kogo. Postanowił więc, że zgładzi obu chłopców. Dziś postanowił, że zacznie od małego Pottera.

- To niemożliwe – powtórzyła – On nie może nam nic zrobić. Nasz dom jest chroniony zaklęciem Fideliusa. Nasz przyjaciel jest strażnikiem tajemnicy. Nie może nam nic zrobić – rzekła dobitnie, próbując przekonać o tym samą siebie.

- Być może… - Snape nie wydawał się być tym przekonany – Jednak pamiętaj – uważaj. Dzisiaj bardziej niż kiedykolwiek.

Odwrócił się na pięcie i zaczął oddalać się od miejsca ich rozmowy, a jego czarna szata powiewała z każdym krokiem.

***  

Lily usiadła obok swojego męża i wtuliła twarz w jego ramię.

- Czy coś się stało? – zapytał łagodnie, obejmując ją.

- Nie, nie – zaprzeczyła szybko – Po prostu… chciałam tak z tobą posiedzieć. W ciszy. I spokoju.

- Kochanie, powiedz, co się dzieje – nie odpuszczał Potter – Przecież widzę, że coś jest na rzeczy. Od dwóch tygodni nie śpisz, do tego jesteś nerwowa. Czy coś stało się na spotkaniach Zakonu Feniksa? Może chcesz, bym chodził na nie za ciebie?

- Nie, James, naprawdę nie trzeba. Ja po prostu… - zawiesiła na chwilę głos, po czym wybuchła niepohamowanym płaczem – Ja… Ja po prostu się boję. O nas. O Harry’ego. Tak bardzo was kocham…

Mocno przylgnęła do męża i zrosiła jego koszulkę swoimi słonymi łzami. Szloch targał jej drobnym ciałem.

- Nie bój się, Lily… Nie bój… - szeptał uspokajająco mężczyzna – Jesteśmy bezpieczni. Ty, ja i Harry. Nikt nic nam tutaj nie zrobi.

- Ale… Ale Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać… - wyjąkała – On… jest niebezpieczny – nie umiała się przemóc, by powiedzieć mężowi o tym, o czym powiadomił ją Snape. James w ogóle nie powinien wiedzieć, że Ślizgon przeszedł na stronę Zakonu.

- Naprawdę, nic nam nie zrobi – powtórzył Potter – Nawet on nie jest w stanie złamać zaklęcia Fideliusa. Poza tym, po co miałby to robić? Jesteśmy tylko zwykłymi czarodziejami, nie mamy tylko bierny udział w tej wojnie.

Lily uniosła swoją głowę i spojrzała na spokojnie śpiącego w łóżeczku Harry’ego. Zaczęła zastanawiać się, jaki on będzie miał udział w tym, co działo się teraz w czarodziejskim świecie.

- Dzisiaj jest Halloween, musimy to jakoś świętować – próbował przekonać żonę James – Miliony Amerykanów nie mogą mylić się w tej kwestii.

Lily westchnęła, jednak uśmiechnęła się pod nosem. Mąż stał przed nią z synem na rękach i błagalnym wzrokiem się w nią wpatrywał. Za oknem robiło się już ciemno, a na drodze widać było dzieci proszące o cukierki.  

- Choć jednak malutka dynia i sztuczne kły wampira – poprosił, mrugając oczami – Harry musi się nauczyć podstawowych tradycji.

- No dobrze, niech ci będzie – zaśmiała się – Teleportuję się do sklepu i coś kupię.

Mina Jamesa nagle spoważniała. Potter wyciągnął rękę w stronę Lily i ujął jej nadgarstek.

- Tylko uważaj. Nie teleportuj się w oczywiste miejsca – powiedział cicho.

- Oczywiście. Kupię coś w Kornwalii – zapewniła go. Zaraz potem zniknęła z pomieszczenia.

***

Severus Snape siedział w swoim starym fotelu i próbował nie myśleć o najgorszym. Jednak okrutne słowa Voldemorta wciąż tkwiły w jego głowie.

,,Zabiję go. Jeszcze dzisiaj. Nikt nie śmie odbierać mi władzy. Zabiję go i każdą osobę, która stanie mi na drodze.”

,,Panie, w jaki sposób chcesz to zrobić”, zapytał wtedy Snape na pozór obojętnym tonem.

,,Mam swoje sposoby, Severusie.”

Wiedział, że jeżeli Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać dostanie się do domu Potterów, zabije Lily. Ruda nigdy nie pozwoliłaby na to, by ktoś skrzywdził jej syna. Znał ją, jej gryfońską waleczność, która tylko u niej nie doprowadzała go do szału.

Dlatego teraz gorąco modlił się do wszystkich znanych bóstw, by Czarny Pan zmienił plany. By zabił dziecko Longbottomów i się tym zadowolił. By nie tknął Lily.

Severus kochał ją od dzieciństwa. Zawsze z podziwem wpatrywał się, jak wyczarowywała piękne kwiaty, gromadziła wokół siebie zwierzęta. Wyglądała wtedy jak Królewna Śnieżka z mugolskiech bajek.

Tylko ruda, zawsze ruda. I włosy w niej kochał. Jesienią stawały się ciemniejsze, niemal stapiały się liśćmi na drzewach. Latem były jasne i intensywne niczym płatki margerytek.

Nie wiedział, co w niego wstąpiło, gdy dwa tygodnie temu pocałował ją w zaułku domu Syriusza Blacka. Chciał po prostu się z nią przywitać, może lekko dotknąć ramienia, by nie zorientowała się, że zrobił to celowo. A on po prostu ujął jej twarz w swoje ręce i pocałował ją. Mimo że wiedział, że Lily ma męża i syna – dalej ją całował. Smakował jej delikatne i miękkie usta, a ona wcale nie protestowała. Miał nawet wrażenie, że w pewnym momencie się do niego przysunęła.

Było to chyba jednak tylko przywidzenie. Gdy tylko oderwał wargi od jej ust, ona odwróciła się uciekła. Dopiero wtedy Snape w pełni uświadomił sobie, co zrobił.

Nie twierdził, że tego żałował – wprost przeciwnie. Całowanie Lily było najlepszą rzeczą, jaka przydarzyła mu się w życiu. Wiedział jednak, że kobieta do szaleństwa kochała swojego męża i syna. Chciał, by była z nimi szczęśliwa. Zdawał więc sobie sprawę, że nie powinien robić takich rzeczy. Powinien pozwolić jej żyć na jej zasadach i biernie się temu przypatrywać. Widzieć jej szczęście.

Jednak gdy usłyszał słowa Voldemorta, zadecydował, że musi coś zrobić. Podjąć choć najmniejszą próbę, by ochronić miłość jego życia. Nie wiedział, czy Lily mu uwierzyła, jednak czuł się choć trochę spokojniej, wiedząc, że powiedział jej o zagrożeniu.

Złożył ręce do modlitwy.

,,Przeżyj, Lily, przeżyj…”

Knykcie zbielały mu od uścisku.

***

James siedział przy łóżeczku swojego syna i przyglądał mu się, gdy ten bawił się małym samochodzikiem. Od czasu do czasu wykrzykiwał niezrozumiałe słowa i wymachiwał swoimi drobnymi dłońmi. Wyglądał na szczęśliwego.

Nagle mężczyzna usłyszał trzask otwieranych drzwi.

- Lily?! – krzyknął zdziwiony. Od wyjścia kobiety minęło przecież zaledwie pięć minut.

Nikt nie odpowiedział. James ostrożnie zaczął zbliżać się w stronę wyjścia z pokoju, gdy całym domem wstrząsnął potężny wybuch. Potter upadł na kolana i odruchowo zamknął swoje oczy. Płacz Harry’ego poniósł się po całym pokoju.

- Co do chole… - zaczął James, jednak w tym momencie drzwi pomieszczenia zostały wywarzone. Pył z niedawno zniszczonych ścian dostał się do środka. Ogromny cień padł na klęczącego mężczyznę, który zaczął się krztusić.

- Cóż za miła niespodzianka, Potter – syknął Voldemort.

- Co… Co ty tu robisz? – zapytał przerażony James. Na kolanach cofnął się w stronę łóżeczka Harry’ego.

- Och, przyszedłem tylko poigrać trochę z moim losem – rzekł beztrosko, obracając w dłoniach swoją różdżkę – Nie mam zamiaru, by jakiekolwiek przepowiednie z moim udziałem się spełniły. Muszę więc zabić twojego syna.

Wycelował w maleńkiego chłopca różdżkę. Wypowiadał już słowa zaklęcia niewybaczalnego, gdy Potter poderwał się na równe nogi i obronił własnym ciałem Harry’ego.

- Po moim trupie! – krzyknął.

I miał rację.

***

Już gdy przestępowała próg domu, wiedziała, że wydarzyło się coś złego. Drzwi wejściowe były lekko otwarte, a na dywanie w holu widać było drobny pył.

- James?! Coś się stało?! – zawołała zaniepokojona. Nikt jej jednak nie odpowiedział.

Szybko zdjęła buty oraz kurtkę, postawiła małą dynię na podłodze i pobiegła na piętro. Już po drodze zorientowała się, że z pewnością w domu wydarzyło się coś złego. Jedna ze ścian była zupełnie zniszczona, a meble były poprzewracane. W całym budynku szalał zimny wiatr, jakby wszystkie okna były wybite.

Ale najgorsze było to, co Lily zobaczyła w pokoju Harry’ego.

Chłopczyk płakał z przerażeniem patrząc się na nieruchome ciało leżące na podłodze.

James.

Kobieta upadła i zaczęła głośno szlochać. Już po kilku sekundach łzy przesłoniły jej całe pole widzenia. Zaczęła czołgać się w stronę swojego męża, który bez życia leżał obok łóżeczka ich syna. Gdy tylko położyła dłoń na jego szyi, wiedziała, że nie było już dla niego ratunku. Był zimny, a w jego żyłach nie krążyła już krew.

Nawet nie wiedziała, kiedy wzięła na ręce Harry’ego i zaczęła go do siebie tulić, wciąż płacząc. Nie zwróciła nawet uwagi na bliznę w kształcie błyskawicy, która pojawiła się na jego czole.

Po prostu rozpaczała.

Nie umiała określić, ile czasu minęło, gdy Severus Snape wparował do pomieszczenia. Jego czarna szata powiewała, gdy jak burza podbiegł do kobiety i uklęknął przy niej na drżących kolanach.  

- Lily! Lily, co się stało?! – krzyknął przerażony, łapiąc ją za zimny z emocji nadgarstek.

Spojrzała na niego przekrwionymi oczami.

- James… zdążyła wyjąkać, zanim kolejny raz wybuchła płaczem. Drobnymi palcami mocniej przycisnęła do siebie synka.

- Voldemort – powiedział do siebie cicho Ślizgon i mimowolnie zacisnął dłonie w pięści – To musiał być on…

Kilka razy próbował zapytać jeszcze o coś rudą, jednak widząc, że nie jest ona w stanie dłużej z nim porozmawiać, po prostu objął ją rękoma i przyciągnął do siebie. Wtulił twarz w jej włosy i delikatnie kołysał kobietę, szepcząc uspokajające słowa.

- Wszystko będzie dobrze, Lily… Przejdziemy przez to razem… Ja, ty i… - przełknął ślinę – Ja, ty i Harry. Nie zostawię was.

Lily odwróciła się w jego stronę i spojrzała na niego z wdzięcznością.

***  

Kobieta obudziła się na podłodze pełnej kurzu i pyłu. Obok niej smacznie chrapał Harry, a czyjeś silne i ciepłe dłonie obejmowały rudą w pasie. Przez ułamek sekundy była pewna, że były to ramiona Jamesa, jednak wtedy przypomniała sobie, co wydarzyło się poprzedniego wieczora.

Voldemort. Śmierć. Zniszczony dom.

Momentalnie oczy zaszły jej łzami. Znów zaczęła płakać, tym razem niemal bezgłośnie. Jedynie spazmy, które co jakiś czas targały jej ciałem mogły zdradzić, że kobieta kolejny raz dała upust swoim emocjom.

Jednak Severus Snape, który nie spał niemal całą noc, od razu się zorientował się, że Lily płacze. Mocniej ją do siebie przyciągnął i przekręcił w swoich ramionach, by spojrzała w jego oczy.

- Severusie… - wyszeptała ruda, spoglądając na mężczyznę – Czyli nie śniło mi się, że tu przyszedłeś…

- Cały czas byłem obok ciebie – powiedział cicho, gładząc jej policzek – Nie mogłem cię zostawić. Nigdy nie chciałem. I już nigdy cię nie zostawię. Nie po tym, co się stało.

- Czyli… to co mówiłeś wczoraj było prawdą? Nie zostawisz mnie i Harry’ego? – zapytała drżącym głosem.

- Nie zostawię – potwierdził Ślizgon.

Lily spojrzała na jego wargi i głośno przełknęła ślinę. Czuła się dosyć niezręcznie, wiedząc, że jej nieżywy mąż leży kilka kroków od niej, jednak słowa niemal same cisnęły się na jej usta.

- Kocham cię. Severusie. I zawsze kochałam, tak samo jak Jamesa. Może wydaje ci się to dziwne, ale naprawdę kochałam i kocham was obu tak samo mocno. Dlatego… dlatego cieszę, się, że gdy Jamesa już ze mną nie ma, jesteś choć ty…

- Ja też cię kocham, Lily – szepnął – Od zawsze. I będę z tobą i teraz, i już zawsze.  

Kobieta lekko się uśmiechnęła.

A potem go pocałowała.