Rozdział XII - ,,Dramione - Utracona Przyjaźń"

Hej, kochani! 

Tak jak obiecałam, jest nowy rozdział, który tym razem mam zaszczyt dedykować Marcie, która cały czas się śmieje, ma najzdolniejszą siostrę na świecie (oczywiście, sama też jest mega zdolna) i wczoraj w dowód swojej miłości podarowała mi fragment mandarynki, który zobaczyć możecie na załączonym zdjęciu: 

 

Tak więc Marcia ma już swój zadedykowany rozdział, a Was zapraszam do czytania i komentowania ;) 

Johanna Malfoy 

PS. Nie uznajcie mnie za debilkę za to zdjęcie - obiecałam Marcie, że je wstawię. 

PS2. Kolejny rozdział we wtorek :* 

****** 

- Dla twojej wiadomości, nigdy mi o tym nie wspominałaś – powiedział Draco.

Odwrócił się od półki z eliksirami, która wisiała w ich łazience i spojrzał na Hermionę, która siedziała na skraju wanny. Cały lewy bok twarzy miała mocno opuchnięty i czerwony. Chłopak szybko podszedł do niej, odkręcił fiolkę z eliksirem dekompresującym i zamoczył w nim gazik. Następnie przyłożył go do policzka dziewczyny i usłyszał jej ciche westchnienie ulgi. Zawartość buteleczki natychmiast złagodziła pieczenie jej spuchniętej twarzy.

Malfoy cieszył się, że tak szybko udało im się deportować z Pragi do domu. Po lekturze medycznych książek państwa Granger wiedział, jak mogłaby zakończyć się cała historia, gdyby lekarstwa nie zostały podane na czas.

- Więc teraz już wiesz, że jestem uczulona na jad os – wymamrotała. Opuchlizna zajęła także jej usta i nie umiała wyraźnie artykułować głosek.

- Eliksir nie zlikwiduje wszystkiego, ale jest już o wiele lepiej – blondyn lekko przejechał palcami po policzku Hermiony, przyprawiając ją o dreszcz -  Nie wyglądasz źle. Na pewno dużo lepiej niż Potter w Malfoy Manor – roześmiał się.

Ślizgonka spojrzała na niego grobowym wzrokiem. Gdy Draco go zauważył, uśmiech zamarł na jego ustach. Zorientował się, że aluzja, którą uczynił, nie była najtrafniejsza. Od jakiegoś czasu zauważał, że Hermiona jak ognia unikała tematu wydarzeń, które miały miejsce w domu Malfoy’ów. Za każdym razem, gdy nawet mimochodem o tym wspominał, widział, że jej ramiona się spinają, a wzrok ucieka. Szybko zmieniała temat na taki, który nigdy nie wiązał się z wojną. I choć dziewczyna bez emocji wypowiadała nazwę ,,Malfoy Manor” o tym, co wydarzyło się w tym domu, po prostu nie umiała mówić. Może miało to związek z tym, że odbyła tam rozmowę w cztery oczy z Draconem, a może o coś zupełnie innego.

Czuł, że tym razem muszą spróbować o tym porozmawiać.

- Hermiono… - powiedział cicho i chwycił ja lekko za podbródek, zmuszając, by tym razem nie uciekała wzrokiem.

- Nie, Draco… Nie rozmawiajmy o tym – wyszeptała, wytrzymując przenikliwe spojrzenie blondyna. Jej twarz nadal była trochę czerwona, mimo to Malfoy pomyślał, że jest ona niezaprzeczalnie najpiękniejszą dziewczyną na świecie.

-  Nie możemy unikać tego tematu. Wiesz, że i tak nastąpi kiedyś ten moment, że będziemy musieli o tym porozmawiać.

- Nie… nie mogę – powiedziała, a w jej oczach zalśniły łzy – To wciąż boli…

Nie chciała znów pokazywać swojej słabości, ale na myśl o nocy, którą przeżyła w tym okropnym dworze, nie umiała powstrzymać łez. Nie wiedziała, jak przekazać Draconowi wszystkie swoje myśli, więc sięgnęła tylko ręką po brzeg swojej koszulki i zsunęła ją z lewego ramienia. Oczom Malfoy’a ukazała się długa, srebrna blizna, która ciągnęła się od szyi, przez bark i niknęła pod reszta ubrania dziewczyny.

- Po pewnym czasie Crucio przestało jej wystarczać – wyszeptała tylko, a Draco od razu zrozumiał, że mówiła o nikim innym, jak o jego ciotce Belli.

- Co ona ci zrobiła? – zapytał wystraszony i gwałtownie nachylił się nad jej blizną.

Hermiona wzięła głęboki wdech i zebrała w sobie całą swoją odwagę. Wiedziała, że właśnie teraz nadszedł moment, by w końcu wyznać komuś to, co tak naprawdę wydarzyło się w Malfoy Manor. Nie wiedzieli o tym jej rodzice, Weasley’owie, ani nawet Harry.

- Nie wiem, ile to trwało… Godzinę, a może półtorej… Wiem, że dla mnie była to cała wieczność – szeptała, a jej oczy były zamglone. Jej głos był słaby, tak jakby samo opowiadanie tego wspomnienia ją bolało – Potem, gdy mimo Cruciatusa,  nie chciałam jej nic powiedzieć, odłożyła różdżkę i chwyciła za bat. Myślałam, że żartuję, bat to przecież taka mugolska broń… Ale przekonałam się, że Bellatrix naprawdę chciała go użyć. Najpierw nogi… Rozcięła mi całe nogawki spodni. Potem plecy, brzuch i ręce… Z koszulki nic nie zostało, była cała w strzępach. Na końcu twarz… Uleczyła wszystkie rany, ale nie do końca, tak bym nigdy nie mogła pozbyć się niektórych blizn. Potem od nowa – nogi,  ręce, brzuch, plecy, twarz. Powiedziała, że chce odebrać mi to, co we mnie najpiękniejsze, że nie jestem godna, by to mieć… - wyjęła zza paska różdżkę i skierowała ją w stronę swojej twarzy. Zdjęła z niej zaklęcie zakrywające i zamknęła oczy, bojąc się reakcji blondyna. Był obrzydzony? A może jednak jej współczuł?

Usłyszała, jak Draco z sykiem wciąga powietrze. Niepewnie otworzyła powieki, by spojrzeć w jego oczy. Były pełne niedowierzenia i bólu.

- Twoja twarz… - powiedział z przerażeniem – Bellatrix naprawdę to zrobiła?

Lekko dotknął długiej, głębokiej i czerwonej szramy, która zaczynała się w kąciku prawego oka Hermiony, a kończyła dopiero na podbródku. Delikatnie wodził po niej palcami, wciąż nie mogąc zrozumieć, że to wszystko prawda. 

- Nie wierzysz, że najwierniejsza wyznawczyni Czarnego Pana podniosła rękę na szlamę? – zapytała cicho.

W jej głosie usłyszał nutkę rozczarowania, która popchnęła go do czynów. Szybko przyciągnął Ślizgonkę do siebie, a ona ukryła swoją twarz w jego koszulce. Poczuł, jak jej spięte ramiona się rozluźniają i oplatają jego klatkę piersiową. Łzy obficie popłynęły z jej oczu i zmoczyły ubranie blondyna. Zaczęła szlochać, jednocześnie mocniej przytulając chłopaka. On wtulił twarz w jej włosy i cicho szeptał uspokajające słowa.

Silna woń jego wody kolońskiej uderzył ją w nozdrza. Mocno zacisnęła powieki, z pod których ciurkiem płynęły łzy. Całą swoją osobę wtuliła w ciało Dracona, czując pod biodrami jego biodra, pod klatką piersiową jego klatkę piersiową. Czuła, że blondyn coraz ciaśniej ją obejmuję, niemal miażdży w czułym uścisku. Słyszała jego słowa, najpierw w swoich włosach, potem na skroni, a w końcu przy uchu. Oddech blondyna przyjemnie owiewał jej szyję.

- Gdyby Molly Weasley nie zabiła Bellatrix, z chęcią sam bym teraz to zrobił – jego gorączkowy szept doszedł do jej ucha – Ale ja nie użyłbym Avady. Postarałbym się, by jej śmierć była powolna i bolesna… To i tak nie wystarczyłoby, by pomścić to, co ci zrobiła…

Poczuła, że jego usta suną po jej policzku, jeszcze trochę opuchniętym, przez użądlenie osy.

- Już nigdy nie pozwolę, by coś ci się stało…

Nachylił się nad jej odkryte ramię i lekko pocałował srebrną bliznę. Kontakt z jego ustami był niesamowicie delikatny i niemal niewyczuwalny, mimo to po całym ciele dziewczyny rozszedł się dreszcz. Cicho westchnęła, poczuwszy, że pocałunki nasilają się, a usta Dracona z ramienia przechodzą na szyję. Miała tylko nadzieję, że blondyn nie zostawi na niej żadnych śladów, które przypadkiem ktoś mógłby odkryć. Pokrywanie niemal całego ciała zaklęciem zakrywającym było tak nużącym zajęciem, że Hermiona nieraz zapominała dokładnie ukryć swoje blizny.

- Już nikt nigdy cię nie skrzywdzi… Obiecuję…

Było jej tak dobrze w silnych ramionach blondyna, które odgradzały ją od całego świata. Mogłaby przesiedzieć w nich całe życie, wiedząc, że zawsze będzie bezpieczna.

Z szyi gładko przesunął się na jej oszpecony blizną policzek. Delikatnie całował czerwoną pręgę, zaczynając od kącika oczu. Dziewczyna siedziała spokojnie i nieruchomo, z przymkniętymi oczami. W którymś momencie lekko odsunęła się od Malfoy’a, nadal go przytulając. Uchyliła powieki, by na niego spojrzeć. Był skupiony na powolnych pieszczotach jej policzka swoimi ustami. Jego oczy nie były zimne jak lód, tylko ciepłe jak poranne słońce.

- Jestem brzydka, prawda? Ta blizna… - szepnęła – Nie jest jedyna. Mam ich więcej.

- Jesteś najśliczniejszą dziewczyną na całym świecie, nic tego nie zmieni. Obojętnie czy masz jedną, czy więcej blizn – odszepnął, przesuwając wargami po jej policzku.

- Nie kłam. Możesz robić wszystko, tylko nie kłam…

- Nie kłamię – powiedział Draco z pasją – Nawet jeżeli kłamałbym, to w tym momencie wymagałabyś ode mnie, bym przestał być wierny mojemu domowi. I wiesz co? – jego wargi znalazły się w okolicach jej podbródka – Dla ciebie mógłbym przestać być mu wiernym. A jeżeli mówisz, ze mogę robić wszystko inne…

Szybkim ruchem przywarł do jej ust i wycisnął na nich namiętny pocałunek. Wnętrzności Hermiony wykonały podwójne salto, gdy poczuła znane, delikatne ruchy jego warg. Zaraz potem po jej ciele rozlała się fala gorąca i dreszczy. Usłyszała szybki oddech Malfoy’a i bicie jego serca. Poczuła jego ręce, błądzące po jej plecach i wplątujące się we włosy. Całą sobą pragnęła jeszcze bardziej przylgnąć do niego i odwzajemnić ten słodki, namiętny pocałunek, który z każdą chwilą się pogłębiał. Wiedziała jednak, że nie mogła tego zrobić.

Wyplątała się z jego objęć i gwałtownie wstała. Chłopak, który opierał na niej praktycznie cały ciężar swojego ciała, prawie wpadł do wanny. Spojrzał na nią zdezorientowany, na jej bliznę, trzęsące się ręce i włosy, które sam rozwichrzył.

- Wszystko oprócz kłamstwa i tego – powiedziała schrypniętym głosem – Wszystko, byle nie te dwie rzeczy. Pamiętasz przecież naszą umowę…

Na miękkich nogach odwróciła się i ruszyła w stronę wyjścia.

- Hermiono, ale… - Draco podbiegł do niej i chwycił za ramię. Zauważyła, że jego usta były jeszcze lekko zaróżowione od pocałunku.

- Nie, nie będziemy już rozmawiać – wyrwała mu się i dopadła drzwi.

- To naprawdę ważne! – zawołał za nią. Gdy zobaczył, ze ani na chwilę się nie zatrzymała, dodał – Hermiono, proszę, wysłuchaj mnie!

- Proszę, Draco, nie teraz. Muszę sobie poukładać w głowie kilka spraw – odpowiedziała zmęczonym głosem.

Zostawiła Dracona opierającego się czołem o chłodne łazienkowe kafelki.

***

Spoglądała na sufit swojego pokoju, na którym światło księżyca przeświecające przez liście tworzyło przeróżne wzory. Dziewczyna próbowała się na czymś skupić – na tykaniu zegara, szumie wiatru za oknem, odgłosie przejeżdżających samochodów, nawet na metce koszuli nocnej, która drapała ją w szyję. Cały czas rozpraszało ją jednak dziwne uczucie, które swoje źródło miało w jej ustach i rozchodziło się na całe ciało. Tak, jakby pocałunek chłopaka przypomniał jej wargom jak cudownie może być. A teraz one domagały się więcej i więcej, nie bacząc na to, że było to niemożliwe.

Bo taka była prawda. Nie mogła dopuścić do powtórki z dzisiejszego dnia.

Z powodu kilku wydarzeń na chwilę spadły im maski. Pokazali sobie nawzajem swoje prawdziwe, wrażliwe oblicza. Oboje rozpłakali się i odkryli swoje największe lęki i słabości. To one doprowadziły do sceny, która rozegrała się w łazience. Pocałunkiem chcieli się pocieszyć i wlać w siebie nową nadzieję. I nawet jeżeli Hermiona zdawała sobie sprawę z tego, że to raczej nigdy się już nie powtórzy, była szczęśliwa, że choć tego dnia to właśnie jego usta ją pocieszyły.

Dotknęła palcami blizny na swoim policzku, której jeszcze nie zakryła. Nie chciała jej ukrywać, nie teraz, gdy ktoś już o niej wiedział. Jeżeli opadły maski, to wszystkie, zarówno psychiczne, jak i fizyczne. Przynajmniej przed jedną osobą nie musiała teraz niczego udawać.

Przekręciła się z lewego boku na prawy, a z prawego znów na lewy. Nie mogła zasnąć. Myśli o Harrym i Draconie kłębiły się w jej głowie jak wyjątkowo gęsta mgła. Zapaliła swoją lampkę nocną, która oświetliła tablice korkowe wiszące nad jej łóżkiem. To na nich przywieszone były wszystkie jej zdjęcia. Spojrzała na najnowszą fotografię. Wyglądali na niej naprawdę dobrze, jak starzy przyjaciele. Tylko czy starzy przyjaciele na pewno patrzą na siebie z takim uczuciem?...

Stop. Nie mogła znów wpadać w tę paranoję. Przecież tak dobrze jej szło, ten jeden incydent nie mógł tego zniszczyć. Ta znieczulica, którą wypracowywała przez prawie miesiąc, nie mogła ot tak zniknąć pod wpływem jednej chwili.

Nic się nie zmieniło. Draco nadal był jej przyjacielem, a Harry najukochańszym chłopakiem.

Wstała z łóżka i rzuciła na pokój zaklęcie wyciszające. Czas było odwołać się do starej, sprawdzonej metody. Podeszła do swojego odtwarzacza CD i włączyła go. Włożyła jedną z płyt Florence + The Machine i usiadła pod komodą, na której stało urządzenie. Zamknęła oczy, a pierwsze dźwięki harfy przypomniały jej wieczory, które spędzała w domu Weasley’ów.

***

Niepewnie weszła do jadalni. Na twarz przywołała swój naturalny wyraz i przyrzekła sobie, ze jeżeli Draco nie będzie wspominała o wydarzeniu z poprzedniego dnia i ona o nim zapomni.

Wszyscy, jak gdyby nigdy nic, siedzieli i pałaszowali śniadanie. Blondyn na chwilę poderwał głowę znad swojego talerza i obdarzył Hermionę lekkim skinieniem głowy oraz uśmiechem – na szczęście normalnym.

- Cześć, kochanie – przywitali ją rodzice.

- Cześć – zasiadła na swoim miejscu przy stole i położyła na nim pokaźny stosik książek.

- Co to? – zapytał Malfoy, ze zdziwieniem wskazując na woluminy.

- To – powiedziała i chytrze się uśmiechnęła – są twoje lektury na dziś.

- Moje lektury? – prawie zakrztusił się kawą.

- Przecież chciałeś poznać świat mugoli, nie widzę więc lepszego sposobu, jak przeczytanie ich książek – powiedziała – Możesz zaznaczać w nich słowa, których znaczenia nie znasz, a ja wieczorem ci je wytłumaczę -  podała mu ołówek oraz paczkę samoprzylepnych karteczek – Tylko nie popisz zbytnio tych książek, proszę.

Chłopak uważnie przeczytał tytuły swoich ‘’lektur”.

- Same współczesne? – zapytał z lekkim zawodem w głosie – A nie mógłbym czegoś… dziewiętnastowiecznego?

- Najpierw musisz poznać współczesny świat, dopiero potem opowiem ci, jak było dawniej – pouczyła go.

Draco cicho westchnął i powrócił do konsumpcji. Gdy zobaczył, że Hermiona przyniosła książki, miał nadzieję, ze są to dziewiętnastowieczne powieści. Nigdy przed nikim nie przyznałby się do tego, ale naprawdę ciekawiły go treści tych książek. Wielokrotnie wieczorami słyszał okrzyki Ślizgonki, która zagłębiała się w lekturze: ,,Nie! Nie wiedzisz, że Darcy naprawdę cię kocha?!” lub ,,Boże, Catherine! Jak możesz być taka głupia?! Przecież Heatcliff… agjsdhfvhu!!!”*

- Jadę dzisiaj do Weasley’ów – powiedziała dziewczyna, wchłaniając kanapki w rekordowym tempie i popijając je kawą – Chyba zostanę u nich na obiad. Wrócę pod wieczór.

Szybko wstała, zasunęła za sobą krzesło i popędziła w stronę przedpokoju. Po chwili wychyliła się przez drzwi jadalni, ubrana już w swoją oliwkową wiatrówkę i z czarną torebką na ramieniu.

- To pa! – krzyknęła tylko, a po chwili dał się słyszeć charakterystyczny trzask teleportacji.

- Pa – powiedzieli państwo Granger z lekkim opóźnieniem, mimo że wiedzieli, że córka i tak ich nie usłyszy.

-  No to idę czytać – powiedział Draco z westchnieniem. Dopił ostatni łyk kawy, strzepał z palców okruszki chleba i chwycił w dłonie książki razem z ołówkiem oraz karteczkami.

Deportowała się wprost do kuchni Weasley’ów.

- Hermiona! – usłyszała za sobą pisk Ginny i niemal od razu utonęła w ramionach przyjaciółki – Tak się cieszę, że nas odwiedziłaś! Mam masę rzeczy do opowiedzenia – ostatnie zdanie wyszeptała do jej ucha, więc Ślizgonka mogła domyślać się, że ruda chciała powiedzieć jej o swoim chłopaku, Neville’u Longbottomie.

- Witaj, Hermiono – powitali ją państwo Weasley’owie, gdy tylko wyswobodziła się z objęć ich córki – Zjesz z nami śniadanie?

- Bardzo dziękuję, ale właśnie przed chwilą jadłam u mnie w domu.

Dziewczyna powiodła wzrokiem po stole, przy którym siedzieli członkowie rudej rodziny. Gdyby nie to, że brakowało kilku osób, obraz, który miała przed swoimi oczami wyglądał tak samo jak ten, który okazję miała widzieć jeszcze przed wojną. George dokuczał swoim starszym braciom, Fleur z uśmiechem słuchała czułych słów, które szeptał jej Bill, Molly podsuwała każdemu dodatkowe kanapki oraz Ginny, która śmiała się jak trzpiotka. Ślizgonka z ciepłym uśmiechem spojrzała na tę uroczą scenkę rodzajową. Była szczęśliwa, że najbliższa jej rodzina w końcu powróciła do normalnego życia.

- Chodź do mojego pokoju, wszystko ci opowiem… - ruda chwyciła ją za rękę i pociągnęła w stronę schodów.

- Harry już jest? – zapytała Hermiona, wspinając się za przyjaciółką na najwyższe piętro domu.

- Nie, jeszcze nie, ale za niedługo powinien być – powiedziała Weasley’ówna i nacisnęła klamkę drzwi do swojego pokoju.

Ślizgonka weszła do dobrze znanego jej pomieszczenia. Jego wnętrze niezbyt zmieniło się od ostatniej wizyty dziewczyny, zniknęło tylko łóżko, na którym zwykle spała. Ginny szybkim ruchem różdżki przywołała je, a Hermiona opadła na swoje stare posłanie. Jak zwykle pościel pachniała różanym proszkiem do prania pani Weasley.

Ruda zajęła miejsce na łóżku przy przeciwnej ścianie i zaaferowaniem zaczęła opowiadać:

- Razem z Nevillem jesteśmy już oficjalnie razem – powiedziała podekscytowana – Wczoraj był u nas w domu. Mama i tata chyba cieszą się z naszego związku, powiedzieli, że Neville jest dobrą partią. Poza tym, rodzice znali się z Alicją i Frankiem zanim… no wiesz, Bellatrix ich torturowała.

Hermionę nagle zapiekła blizna na policzku. Delikatnie potarła ją, tak, by Ginny tego nie zauważyła.

- Jego rodzice też należeli do Zakonu. No i to, że zabił Nagini… Mama i tata są wniebowzięci. Czasem wydaje mi się, że mama taksuje mnie takim wzrokiem, jakby już ubierała mnie w suknię ślubną – roześmiała się ruda – Jestem taka szczęśliwa, że rodzice nie mają nic przeciwko. Pamiętam przecież, jaką gehennę zrobiła mama, gdy usłyszała, że George umówił się z Astorią Greengrass. Oczywiście, nie mam nic do Slytherinu – dodała szybko, chcąc wyprostować swoje słowa – ale chyba i u was nie jest ona uważana za zbyt inteligentną.

- To prawda, Astoria nie należy do… naszej ślizgońskiej elity – przyznała Hermiona.

- Ślizgońska elita? Nie wiedziałam, że coś takiego istnieje.

- To grupa najinteligentniejszych Ślizgonów. Możesz należeć do niej tylko, jeżeli jesteś na piątym roku lub wyżej, a każdy egzamin zdajesz przynajmniej na powyżej oczekiwań – wyjaśniła – Dwa lata temu należeli do niej Blaise Zabini, Adelajda Murton, Adrian Pucey, Terence Higgs, ja i Draco oraz kilku innych Ślizgonów.

- No właśnie, Draco… - Ginny chytrze się uśmiechnęła – Słyszałam, że nie mogłaś się wczoraj spotkać z Harrym. Miałaś jakąś ważną sprawę, tak? – zapytała i sugestywnie poruszyła brwiami.

- Przestań, Ginn – prychnęła Hermiona, ale oblała się ciemnoczerwonym rumieńcem.

- No powiedz, co tam u Malfoy’a? – zapytała ruda z nieukrywaną ciekawością.

- Można powiedzieć, że wczorajszą sprawę załatwiałam z nim… - rzekła niepewnie, uważając, by nie powiedzieć zbyt wiele. Owszem, Ginny została wtajemniczona w to, że blondyn mieszkał u Ślizgonki, jednak to, co wydarzyło się poprzedniego dnia – zarówno pocałunek, jak i wszystkie inne uczucia, które towarzyszyły jej w Pradze – było zbyt intymne, by mówić o tym komukolwiek.

- Hermiono, powiedz więcej, proszę… - nie zdążyła dokończyć, gdy drzwi jej pokoju się otwarły, a w progu stanął Wybraniec.

-Harry! – Hermiona podbiegła do swojego chłopaka i zarzuciła mu ręce na szyję, a on przyciągnął ją do siebie i mocno pocałował. Wplotła palce w jego czarne włosy i wdychała zapach jego skóry. Dziękowała niebiosom za spotkanie z Potterem nie tylko z powodu tęsknoty, ale tego, że wybawił ją od spowiedzi przed przyjaciółką.

- No dobra, gołąbeczki, siadajcie, siadajcie, bo już dłużej nie zniosę waszego mlaskania – powiedziała ruda kpiącym głosem.

Harry oderwał się od Ślizgonki i poprowadził ją w stronę łóżka. Oboje usiedli na nim i spojrzeli na Weasley’ównę, która czesała swoje włosy.

- Mogłaś przyprowadzić tutaj Neville’a, przynajmniej nie byłabyś zazdrosna, Ginn – ruda skrzywiła się na słowa Wybrańca.

- Nie jestem zazdrosna – zaoponowała.

- Nie kłóćcie się – przerwała im Hermiona.

- No właśnie, Ginny, nie kłóć się – powiedział Harry zarozumiałym głosem, a ruda posłała mu mordercze spojrzenie – Przyszedłem, bo mam coś ważnego do zakomunikowania. Hermiono? Pamiętasz, jak pod koniec lipca obiecałem ci, ze jeden dzień spędzimy w całości razem i będzie to zadatek twojego prezentu urodzinowego?

- Tak, pamiętam – odpowiedziała, ciekawa, jakie będą kolejne słowa chłopaka.

- Tak więc mam zaszczyt poinformować cię, że to jutro wypada ten dzień – obdarzył Ślizgonke krótkim pocałunkiem.

- Naprawdę? Dziękuję! – po raz drugi w tak krótkim odstępie czasu oplotła rękoma jego szyję i namiętnie go pocałowała. Poczuła, jak wargi Pottera układają się w uśmiech pod jej ustami.

- Hej? Żyjecie jeszcze, czy utopiliście się już w swojej ślinie? – zapytała sarkastycznie Ginny.

- Przepraszam, Ginn – Hermiona odsunęła się od Harry’ego.

- Naprawdę, Weasley, następnym razem spotykamy się tylko na podwójnej randce – powiedział chłopak – Wtedy może nie będziesz narzekać.

- Siedź cicho, Harry – Ślizgonka lekko uderzyła go w ramię, po czym zapytała – To co będziemy robić jutro?

- Przecież kazałaś mi siedzieć cicho – powiedział ze śmiechem.

- No dobra, ale na to pytanie możesz mi odpowiedzieć.

- Sęk w tym, że właśnie nie. To ma zostać tajemnicą.

- No proszę, powiedz mi… - poprosiła Hermiona. Kątem oka zauważyła, że jej przyjaciółka przebiegle się uśmiechnęła – Ty wiesz, prawda? – gwałtownie odwróciła się w jej stronę – Nie wypieraj się, Ginn, widzę to po twoich oczach.

- Można powiedzieć, że… pomagałam Harry’emu dobrać… odpowiednie miejsce – przyznała ruda – Ale nic ci nie powiem. Nic a nic – dodała szybko.

- Zapamiętam to – ostrzegła przyjaciółkę Hermiona, a na jej twarzy igrał wesoły uśmiech – Brak informacji za brak informacji.

,,Punkt dla ciebie, Granger. Właśnie dzięki niewinnemu żarcikowi zdobyłaś pretekst, by nie opowiadać Ginny o wycieczce do Pragi” pomyślała i przybiła mentalną piątkę z samą sobą. W takich chwilach kochała być prawdziwą Ślizgonką z głową na karku.

- A mogłabym chociaż wiedzieć gdzie mam się jutro stawić? – zapytała.

- O dwunastej na Palace Gates Road, pod Elixir Health Club – powiedział tajemniczo Harry. 

*tak, tak, Hermiona również ma momenty fangirlingu :D