Rozdział XIX - ,,Dramione - Utracona przyjaźń"

Hej, kochani! 

W tym rozdziale - dedykowanym mojej polonistce, dzięki której zyskałam siłę na napisanie go (przygotowywała mnie do konkursu - z bardzo pozytywnym skutkiem!) - rozpoczyna się ten Prawdziwy wątek, który jest kluczowy w tym opowiadaniu. Może nie zauważycie go od razu, jednak w późniejszych rozdziałach zobaczycie, że wszystko zaczyna się własnie w naszej szlachetnej dziewiętnastce. 

Pytanie o spotkanie w Katowicach nadal aktualne!!! 

Łączę się w bólu razem z ludźmi, którzy tak jak ja czekają na jutrzejszy epilog Venika... :( 

Zapraszam do czytania i komentowania! 

Johanna Malfoy 

PS. Next w czwartek :* 

****** 

- Od kiedy się znamy, oboje zgodnie twierdziliśmy, że wróżbiarstwo to okropny przedmiot. Właściwie nie jest na nic potrzebny. Ani Firenzo, ani Trelawney, nie umieli dobrze go nauczać. Harry zawsze śmiał się z uczniów, którzy chodzili na te lekcje. Uważaliśmy, że te wszystkie techniki wróżenia to brednie. Szklane kule, fusy, linie papilarne i karty do tarota…A teraz… teraz zapisał się na te zajęcia. I to tylko dlatego, że ta cała Willow je prowadzi – prychnęła Hermiona. Śliska pościel przesunęła się po jej nagich łydkach. Dziewczyna odgarnęła swoje świeżo umyte loki z czoła i spojrzała na koleżankę, siedzącą na drugim łóżku, które stało w ich wspólnym dormitorium. Dziewczyna niezaprzeczalnie była piękna – miała proste jasne włosy, które opadały na jej gładkie policzki, jasnoróżowe usta, które układały się w skupioną minę oraz długie, chude nogi.  

            - Kim jest ta cała Lovegood? To rodzina tej stukniętej Krukonki? – zapytała z pogardą Adelajda, nie odrywając wzroku od paznokci, które właśnie malowała na szmaragdowo.

            - Tak, to jej kuzynka. Równie nienormalna jak Luna – mruknęła Ślizgonka – Jestem ciekawa, kiedy na lekcjach wróżbiarstwa zacznie opowiadać o gnębiwtryskach i  samosterowalnych śliwkach.

            - Jest aż tak okropna?

            - No dobra, może trochę przesadziłam. Widziałam się z nią raz i nie mówiła nic o narglach, ale kto ją tam wie… - powiedziała Hermiona z zamyśleniem – Wydawało mi się, że ją lubię, wiesz? Spotkałam się z nią w jej poprzednim miejscu pracy – w Elixir Health Club. Wydawała się taka miła, myślałam, że się polubimy… Ale przez to, że dla niej Harry zapisał się na wróżbiarstwo chyba zmienię zdanie.

            - Dobrze, że my nie zapisałyśmy się na te idiotyczne zajęcia – dziewczyna odłożyła lakier do paznokci na szafkę nocną i zerknęła na Hermionę.

            - Też się cieszę, że już dawno zrezygnowałam z tych głupich lekcji. Już wolę historię magii i starożytne runy. Tam przynajmniej nie muszę interpretować niczyich snów.

            - Nie możesz po prostu powiedzieć Potterowi, że nie podoba ci się, że chodzi na wróżbiarstwo? – spytała Adelajda.

            - Nie będę mu dyktować, co ma robić – westchnęła Ślizgonka – W świetle prawa jest już przecież pełnoletni. Poza tym… ja też robiłam wiele rzeczy, które mu się nie podobały.

            Hermiona położyła głowę na zielonej poduszce i spojrzała w sufit, który znała już od siedmiu lat niemal na pamięć: z lewej mała plamka granatowego atramentu, który Adelajda wylała kiedyś na całe dormitorium, pośrodku nieduże pęknięcie. Przymknęła oczy i znów zaczęła przypominać sobie swój wybuch złości. Nie umiała ocenić czy był on uzasadniony, czy nie. Pamiętała tylko wszechogarniającą ją furię, która przysłaniała jej pole widzenia.

            Pamiętała jego słowa o śmierciożercach.

            Pamiętała, jak wybrał zajęcia zamiast niej.

            Pamiętała, jak nie zgadzała się z nim w żadnej kwestii.

            - Spójrz na to z innej strony, Hermiono. Jeżeli Potter cały czas będzie zajęty, będziesz mogła spotykać się ze Smokiem, nie narażając się na gniew Złotego Dziecka – usłyszała głos Adelajdy, dobiegający z drugiej części pokoju.

            Draco był osobną kwestią, o której naprawdę nie chciała myśleć. Nie z jej woli coraz częściej znów pojawiał się w snach Ślizgonki. Hermiona była pewna, że i tej nocy nawiedzą ją jego błękitne oczy, które wpatrywały się w nią przy wyjściu z pociągu.

            Bała się tego, że wszystko powróci.

            Bała się, że ten ból powróci.

            I choć codziennie uświadamiała sobie, że Malfoy zmienił się na lepsze, a Harry na gorsze, wciąż bała się pomyśleć o tym naprawdę. Nie umiała wyobrazić sobie tego, że ona i Draco rzeczywiście mogą być razem. Wolała trzymać się sprawdzonego systemu, opierającego się na przyjaźni.   

            - Poza tym, jeżeli kochasz Pottera, na pewno mu wybaczysz.

            Jeżeli.

            Bo coraz częściej czuła, że tak naprawdę mało ich łączy.

            ***

            Popołudniowe słońce wpadało do klasy przez wysokie okna z witrażami. Wszyscy uczniowie w ciszy wpatrywali się w katedrę, za którą stał nowy nauczyciel obrony przed czarną magią. Mężczyzna znów był ubrany w czarną koszulę z rozpiętym górnym guzikiem. Jego mięśnie napięły się pod materiałem, gdy kredą pisał swoje imię i nazwisko na tablicy.

            - Gavin Whitmore – odwrócił się w stronę klasy – Tak się nazywam. W tym roku będę uczyła was, jak bronić się przez zaklęciami niewerbalnymi i legilimencją oraz jak samemu ich używać. Są to bardzo zaawansowane techniki magiczne, tak więc opanowanie ich zajmie nam większą część roku szkolnego. Cały pozostały czas poświęcimy na powtórki z ostatnich siedmiu lat do owutemów, które, jak wiecie, czekają was w czerwcu.

            Profesor Whitmore zszedł z podwyższenia i zaczął przechadzać się pomiędzy ławkami uczniów, wzbudzając tym westchnienia większej części uczennic.

            - Jaki jest mój cel? Przygotować was dobrze do egzaminów i przetrwać na tym stanowisku dłużej niż rok. Wiem, że waszych poprzednich nauczycieli spotkały różne… niemiłe wypadki, jednak mam zamiar złamać tę złą passę. Nie takie rzeczy już w życiu robiłem.

            Mężczyzna uśmiechnął się szeroko, na co jedna ze Ślizgonek zakrztusiła się z wrażenia. Gavin nie zwrócił jednak na nią uwagi, tylko powoli zbliżył się w stronę ławki Hermiony oraz Harry’ego. Nachylił się nad dziewczyną i chwycił jej podręcznik, narażając ją tym samym na zaatakowanie przez chmarę zazdrosnych uczennic zaraz po zakończeniu lekcji.

            - Otwórzcie książki na stronie piętnastej! – zamykając wolumin, zwrócił uwagę na stronę tytułową, która podpisana była imieniem i nazwiskiem Ślizgonki – Witam, panno Granger – spojrzał na nią i mrugnął okiem, po czym oddalił się w stronę katedry.

            - Nie podoba mi się ten Whitmore – burknął Harry. Otworzył podręcznik na danej stronie i zaczął czytać, wciąż mając ponurą minę.

            - Dlaczego? Jest bardzo miły – powiedziała Hermiona – I ma zapał do uczenia. Jestem pewna, że lekcje z nim nie będą nudne.

            - Jest przede wszystkim bardzo młody. Zbyt młody. Połowa dziewczyna ma go za jakiegoś Adonisa – prychnął Wybraniec – W Hogwarcie nie powinni pracować tak młodzi nauczyciele.

            - W takim razie i Willow musiałaby zostać zwolniona – zauważyła Ślizgonka, a na jej ustach przez ułamek sekundy zagościł wredny uśmiech.

            - Willow to inna sprawa. Ona jest przecież kobietą – powiedział lekko zmieszany Potter.

            - Dobra konkluzja, Chłopcze, Który Przeżył – wyszeptał profesor Whitmore, pojawiając się obok chłopaka niczym duch – Profesor Lovegood rzeczywiście jest kobietą. Nie tylko ty to zauważyłeś – i oddalił się w inny rejon sali.

            - Okropny – burknął Harry.

            - To, że Willow jest kobietą oznacza tylko tyle, że to chłopacy mogą się za nią oglądać – kontynuowała Hermiona.

            - Nonsens. Uczniowie nie zwracają uwagi na swoje nauczycielki – oburzył się Wybraniec, jednak krańce jego uszu lekko się zaczerwieniły.

            - A niektóre uczennice nie zwracają uwagi na swoich nauczycieli. Cóż, profesor Whitmore jest bardzo przystojny, ale chyba nie sądzisz, że i ja zostanę porażona jego czarem? – cicho się roześmiała, po czym nachyliła się nad Potterem i pocałowała go w policzek – Przecież mam ciebie.

            Harry uśmiechnął się do dziewczyny z ulgą, po czym powrócił do lektury podręcznika.

            Na drugim końcu sali siedzieli Draco i Blaise. Obaj zajęci byli zupełnie skrajnymi rzeczami – czarnoskóry był pochłonięty wysyłaniem miłosnych lisów w stronę Pansy Parkinson, zaś blondyn wpatrywaniem się w nowego nauczyciela obrony przed czarną magią. Malfoy miał dziwne wrażenie, że zna skądś Gavina Whitmore’a. Te włosy, sposób wypowiadania oraz chód – wszystko wydawało mu się podejrzanie znajome. Jednak mimo usilnych starań, chłopak nie umiał sobie przypomnieć, skąd może znać mężczyznę.

            - Otwórzcie książki na stronie piętnastej! – powiedział nauczyciel, po czym wyszeptał coś w stronę Hermiony i puścił do niej oko.

            ,,Tkniesz ją, a naprawdę wytrzymasz na tym stanowisku tylko rok” pomyślał Draco i ze złością otworzył podręcznik. Zaczął czytać tekst o zaklęciach niewerbalnych, jednak nie umiał się na nim skupić. Jego myśli wciąż odbiegały w stronę profesora Whitmore’a.

            - Diable… znasz może tego faceta? – zapytał szeptem, odrywając Zabiniego od pisania ,,Ody do Pansy”.

            - Nie, skąd miałbym go znać? – zdziwił się Blaise – Tak przy okazji – znasz rym do ,,sonety”?

            - W jakim kontekście? – spytał Draco.

            - ,,Jesteś tak piękna, że aż chce się pisać o tobie sonety…”

            - ,,… na twarzy masz chyba pięć kilo tapety” – dokończył Malfoy ze śmiechem.

            - Smoku! – oburzył się Zabini i wymierzył chłopakowi kuksańca pod ławką.

            Blondyn, wciąż śmiejąc się z własnego żartu, powrócił do lektury, jednak i tym razem nie umiał się skupić. Znów podniósł wzrok na Whitemore’a. Przyjrzał mu się i stwierdził, że nie ma już wątpliwości – mężczyzna jest mu znany. Chłopak zaczął przeszukiwać najdalsze zakątki swojego umysłu w poszukiwaniu choć cienia wspomnień lub najbłahszej informacji na temat Gavina Whitmore’a – bezskutecznie.

            Westchnął i odwrócił wzrok, zawieszając go na Hermionie. Był pewny, że dziewczyna zerwie z Potterem po ich kłótni, która wydarzyła się po uczcie, jednak znów się zawiódł. Już następnego dnia Ślizgonka pogodziła się z Wybrańcem. I mimo, że od tego czasu minęły już dwa dni, Draco nadal nie umiał się po tym otrząsnąć. Znów pozostało mu tylko ukradkowe obserwowanie jej oraz marzenie o tym, jak mogłoby być.

            Była piękna, tak piękna, że gdyby nie jej ślizgoński charakter, mogłaby być aniołem.

            Blondyn zobaczył, jak dziewczyna nachyla się nad Potterem i całuje go w policzek, a fala malutkich i ostrych jak stal igiełek zazdrości wbiła się w serce Dracona.

Dzwonek oznajmiający koniec lekcji rozbrzmiał w całym Hogwarcie. Wszyscy uczniowie zaczęli pakować swoje podręczniki, a Gavin Whitmore zaklęciem starł tablicę, na której zapisana była technika rzucania zaklęć niewerbalnych.

Hermiona odgarnęła włosy, które zasłaniały jej pole widzenia  i założyła swoją torbę na lewe ramię. Spojrzała na drzwi klasy, którymi właśnie wychodził Draco.

- Jaką mamy teraz lekcję? – Ślizgonka usłyszała głos swojego chłopaka.

- Ślizgoni mają transmutację, a Gryfoni zielarstwo – powiedziała, patrząc na plan zajęć.

- W takim razie lecę na błonia. Do zobaczenia wieczorem! – nachylił się nad dziewczyną i szybko ją pocałował, po czym wybiegł z sali.

Hermiona uśmiechnęła się do siebie i lekko pokręciła głową. Nie wiedziała, czy ma żałować pogodzenia się z Harrym, czy wręcz przeciwnie. W momentach, gdy pomiędzy nimi było dobrze, nie umiała określić, czy naprawdę coś do niego czuje. Czasami wydawało jej się, że jest z nim po prostu z przyzwyczajenia.

Porzucając rozmyślania o swoim związku i zdając się na wolę niebios, zaczęła zbliżać się w stronę wyjścia z klasy. Gdy była już prawie przy drzwiach, usłyszała głos profesora Whitmore’a:

- Panno Granger? Czy mógłbym z tobą pomówić?

Dziewczyna odwróciła się niepewnie i podeszła do nauczyciela, który stał, niedbale opierając się o jedną z ławek. Obojętnie, co mówiła o nim Harry’emu, stojąc z Whitmorem sam na sam czuła się niezręcznie.

- Tak, proszę pana?

- Wybacz mi to niedyskretne pytanie, ale zżera mnie ciekawość… Czy ty i Potter jesteście razem?

- Tak – odpowiedziała machinalnie Ślizgonka. Dopiero po chwili zaczęła zastanawiać się nad sensem i celem zadania jej tego pytania przez nauczyciela obrony przed czarną magią.

- Słyszałem takie plotki od znajomych i po prostu chciałem się upewnić – wytłumaczył się profesor – Ponoć jesteście bardzo dobrana parą.

Hermiona lekko się skrzywiła, jednak odpowiedziała:

- Też mi się tak wydaje.

Gavin jeszcze przez chwilę wpatrywał się w Ślizgonkę, jakby chciał zadać jej kolejne pytanie. W końcu przemógł się i szepnął:

- A pan Malfoy?

- Co pan Malfoy? – zapytała, od razu spinając ramiona. Wiedziała, że stanowisko niektórych ludzi do Dracona pozostało takie samo, jak w czasie wojny, mimo że uhonorowano go Orderem Merlina.

- Jest coś pomiędzy tobą a nim?

Hermiona cofnęła się o kilka kroków od mężczyzny, oburzona tym pytaniem. To, co łączyło ją z blondynem, nie było jasne nawet dla niej, tym bardziej więc nie chciała zwierzać się z tego Gavinowi Whitmore’owi, którego znała jeden dzień.

- Wydaje mi się, że to już nie pana sprawa – powiedział, siląc się na uprzejmy ton.

Przez kilka sekund profesor nic nie mówił, jakby analizował jej słowa. Jego ciepłe, ciemne oczy ogarniały całą osobę Ślizgonki.

- Zmykaj na transmutację. Ponoć profesor Braddle umie być ostrzejsza niż McGonagall – powiedział ni z tego, ni z owego mężczyzna, po czym skierował się w stronę katedry i zaczął przeglądać jedną z książek, która leżała na jego biurku.

Hermiona szła w stronę wyjścia, wciąż zastanawiając się nad dziwnym zachowaniem Whitmore’a. Jednak przez osiem lat życia w czarodziejskim świecie nauczyła się, że o niektórych rzeczach po prostu się zapomina. Wolała przestać zadręczać się słowami pedagoga i zająć się nauką transmutacji i eliksirów.

W drzwiach klasy minęła się z Willow Lovegood. Kobieta wyglądał na zdenerwowaną. Opaska, którą nosiła na czole od kiedy zaczęła nauczać w Hogwarcie, była przekrzywiona, a bransoletki na kostkach brzęczały przy każdym szybkim kroku.

- Cześć, Willow – powiedziała Hermiona, próbując nie okazać swojej niechęci do kobiety.

- Cześć – odpowiedziała nieuważnie ruda, po czym weszła do klasy Gavina Whitmore’a, krzycząc coś od progu.

***

Czuła się, jakby jej powieki były zrobione z ołowiu. Cały czas same się zamykały, przez co myśli Hermiony odpływały do niechcianych przez nią rozmyślań. Ślizgonka co rusz lekko podskakiwała, gdy łapała się na zasypianiu lub gdy głos profesor Braddle głośno niósł się po całym pomieszczeniu.

- Jesteś niewyspana? Na obronie przed czarną magią wydawałaś się całkiem ożywiona – powiedział szeptem Draco, trącając dłoń dziewczyny końcem pióra.

- Prawie całą noc rozmawiałam z Adelajdą – powiedziała, po czym ziewnęła, zakrywając dłonią usta – Mimo że to już trzeci dzień szkoły, nie umiemy opowiedzieć sobie wszystkiego i strasznie późno chodzimy spać.

Draco roześmiał się i zapisał notatki, które dyktowała profesor Braddle na swoim pergaminie.

- Dobrze, że Blaise nie ma mi do przekazania tylu plotek.

- Ufasz mu? – zapytała gwałtownie Ślizgonka, zerkając na czarnoskórego, który razem z Pansy siedział kilka ławek przed nimi.

- Nie do końca, ale ufam. To skomplikowana sprawa – westchnął blondyn - Z jednak strony wiem, że wypuścił go Lucjusz i to nie może znaczyć nic dobrego, jednak… on jest w takiej samej sytuacji, w jakiej byłem ja zaraz po wojnie. Nikt mu nie wierzy, wszyscy go oskarżają… Jeżeli nie kłamie, wiem, jak się czuje. To takie okropne… Nigdy nie zapomnę tego uczucia – powiedział cicho – Zdaję sobie sprawę, że nie możemy do końca mu ufać, jednak… to Diabeł, nasz przyjaciel. Nie chcę go zostawić.

- A jeżeli to sługa Lucjusza? – zapytała niepewnie Hermiona.

- Jeżeli nie zaufamy mu do końca, pozostaniemy czujni. Mimo wszystko nie mogę patrzeć na to, jaki jest nieszczęśliwy.

Wyglądał tak smutno, jakby naprawdę zależało mu na pomocy przyjacielowi. W jego oczach malowała się troska, ta sama, jaką Hermiona widywała u niego, gdy mówił o bezdomnych kotach.

Czuła, że w przyszłości będzie mogła żałować tej decyzji, ale nie umiała odmówić Draconowi.

Siedzieli na kanapie w pokoju wspólnym Slytherinu. Do końca zajęć Harry’ego pozostała jeszcze godzina, więc Hermiona odrabiała zadania razem z Draconem i Blaisem. Niewielki płomyk palił się w kominku, przy którym siedzieli, a cichy trzask palonego drewna kojąco wpływał na nerwy Ślizgonki, zdecydowanie nadwyrężone tego dnia. Dziewczyna odpłynęła od myśli o nauczycielu obrony przed czarną magią oraz swoim chłopaku i zajęła się zadaniami z transmutacji.

- O czym mamy napisać esej z eliksirów? – spytał blondyn, wertując swój podręcznik.

- O zastosowaniu korzeni mandragory w produkcji eliksirów odurzających – powiedziała nieuważnie Hermiona.

Nie była świadoma tego, że właśnie w tej chwili, gdy pochylała się nad pergaminem, po którym przesuwało się jej pióro, była obserwowana. Że ktoś, kogo dobrze znała, nie mógł oderwać od niej wzroku. Że ktoś, kto kochał ją do granic możliwości właśnie teraz znów planował, jak wyznać jej wszystkie uczucia. Nie wiedziała, że te plany jak zwykle spełzną na niczym. Że Draco jest zbyt nieśmiały, by wszystko jej wyznać. Nie wiedziała, że przez nią nie śpi, wyobrażając sobie o ile łatwiej byłoby, gdyby Potter nigdy nie pojawił się w ich życiu.

Nie wiedziała, ile znaczyły dla niego te chwile, gdy siedzieli obok siebie, a Złotego Dziecka nie było w pobliżu. Draco nachylał się wtedy lekko nad nią i wdychał jej zapach. Myślał o tym, jak przyjemnie byłoby położyć swoją dłoń na jej talii i po prostu ją przytulić, znów poczuć to zgrabne ciało w swoich ramionach. Dokładnie pamiętał, jak to było, gdy całował jej szyję, pachnącą fiołkami. Pamiętał także, jak miękkie są jej loki i jak gładką ma skórę na plecach.

Pamiętał także, jak dobrze całuje. Zdecydowanie zbyt dobrze, by Potter mógł zasługiwać na takie pieszczoty.  

Nie bronił się już przed tym uczuciem tak, jak kiedyś. Przyjmował go ze stoickim spokojem. Jedyna rzecz, którą zrobił, by sobie ulżyć, były zwierzenia. Nie mógł tego wytrzymać – pewnej nocy obudził Blaise’a i wszystko mu powiedział. Nie zdziwił się, gdy czarnoskóry przyjął tę wiadomość bez mrugnięcia okiem. Domyślał się, że przyjaciel już od dawna wie o jego uczuciu.

Szczerze mówiąc, wydawało mu się, że tylko Hermiona nie jest go świadoma.  

Przez jakiś czas siedzieli w milczeniu, każdy pochłonięty swoim zajęciem. Cisza pomiędzy nimi przerywana była dźwiękiem piór przesuwających się po pergaminie oraz kroków uczniów, przechodzących przez pomieszczenie.

- Hermiono… - głos Zabiniego przeciął milczenie. Draco drgnął, zapominając, że w pokoju wspólnym jest ktokolwiek oprócz niego i Hermiony.

- Nie, nie odrobiłam jeszcze zadania z transmutacji – rzekła zmęczonym głosem.

- Chciałem powiedzieć coś innego – dziewczyna spojrzała na niego z ciekawością – Przepraszam cię.

- Co? – zapytała niezwykle elokwentnie Ślizgonka, zdziwiona słowami czarnoskórego.

- Przepraszam cię – powtórzył – Przepraszam cię za to, że byłem, dla ciebie niemiły. Już nigdy nie będę mieszać moich uczuć do Pottera z uczuciami do ciebie. Przepraszam.

Hermiona z rozchylonymi wargami przyjrzała się Zabiniemu. W jego oczach zauważyła coś na kształt… skruchy?

- Nie masz za co, Diable – powiedziała z ciepłym uśmiechem.

Nie mogła oszukiwać się w nieskończoność – brakowało jej przyjaźni Blaise’a, jego zawsze wymyślnych inwektyw i sposobu bycia.

- W końcu wszyscy jesteśmy razem – powiedział Draco, unosząc głowę znad eseju. Jego błękitne oczy skrzyły się radością.

Ślizgonka uścisnęła dłoń Zabiniego, próbując nie zapomnieć o najważniejszej zasadzie jej życia – Zasadzie Ograniczonego Zaufania.

***

Kobieta siedziała w swojej sali, zadymionej tak samo, jak za czasów jej poprzedniczki. Kotary były zasłonięte, w pomieszczeniu było mroczno. Mały lampion nad sufitem był jedynym źródłem światła. Dywan, leżący na podłodze sali, był pamiątką z wyprawy do Indii, którą zabrała ze sobą z poprzedniej pracy, podobnie jak posążki Buddy. Na stołach stojących pod zachodnią ścianą położone były kryształowe kule, z których wróżyli tego dnia trzecioroczniacy. We wszystkich kątach sali stały ludowe maski, przywiezione wprost z Afryki. Kadzidła, palące się w pomieszczeniu, miały ostry, cynamonowy zapach, który drażnił płuca kobiety niczym nikotyna. Każdy wdech był okupiony atakiem kaszlu, który uwielbiała.

Takie jej małe hobby.

Ważna dla niej była tylko kuzynka. Tylko dla niej żyła. Tylko dla niej wdychała te okropne kadzidła – ulubione Luny.

Wzięła do ręki jedną z kul i przyjrzała się jej wnętrzu. Widziała przyszłość – przyszłość, jaką sobie wyobrażała. Widziała ślubny kobierzec, długą, biała suknię i zielone oczy.   

Na twarzy kobiety malował się tryumfalny uśmiech. Wiedziała, że potrzeba jeszcze kilku tygodni, by jej plan wszedł w życie. Może była okrutna, ale za to niesamowicie sprytna. Czuła, że nawet obiekt, który wykonywał jej plan, nie był go świadomy. Był jej marionetką.

Wiedziała, że to niemoralne z jej strony.

Ale przecież chodziło o jej kuzynkę.

W tej kwestii wszystkie chwyty były dozwolone.

***

,,Wiem, że chcę od Ciebie zbyt wiele. Wiem, że nie powinnam.

Ale nie mogę inaczej.

Są w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Nie wiem, co on chce zrobić, a nie sądzę by było to coś dobrego.

Ona jest najbardziej narażona. Wie, że może nią go szantażować. Wie, że zrobiłby dla niej wszystko. Dlatego nie możesz pozwolić, by uświadomili sobie, co do siebie czują.

Gdyby zostali parą… To mógłby być ich wyrok śmierci.

Chroń ich. Proszę.

A.”          

           

***

,,Wszystko idzie zgodnie z planem. Powiedział mi wszystko. Jak tylko uda mi się przekonać ją do zmiany zdania, możemy zacząć naszą część.

Mam nadzieję, że do tego czasu nie wynikną żadne komplikacje.

B.”