Pamiętniki Gavina Whitmore'a (CZ. II)

Hej, kochani! 

Tak, jak obiecałam, publikuję kolejną część. Jest świeżutka, więc za betowanie zabiorę się dopiero jutro. 

Ta część opisuje dość duży odcinek życia Gavina. Mam nadzieję, że nikogo to nie zrazi ;) Obiecuję, że ostatnia będzie skupiać się już tylko na jednym zagadnieniu. 

Nie pozostaje mi nic innego, jak zaprosić Was do czytania i komentowania! 

Johanna Malfoy :* 

******

Pierwsza Wojna Czarodziejów na dobre rozpoczęła się, gdy byliśmy na szóstym roku. Już dużo wcześniej wiedzieliśmy o istnieniu śmierciożerców oraz Voldemorta, jednak dopiero wtedy ataki zaczęły się nasilać. Wcześniej nie dopuszczaliśmy do siebie myśli o niebezpieczeństwie, które wtedy nagle zaczęło nas ogarniać. Zło zalało nas świat szybciej niż ulubiony sok Willow zalał jej szkolną torbę.

Hogwart przestał być bezpieczny. Nie wiadomo było, kto jest sługą Czarnego Pana, a kto nie. Willow przestała chodzić do szkoły już w październiku i wróciła do swojego domu, a ja razem z nią. Moi rodzice zmarli na początku roku szkolnego podczas pożaru, który wybuchł w Ministerstwie Magii. Nie miałem nawet możliwości, by zobaczyć ich zwęglone ciała i zapewnić im godny pochówek, nie narażając się tym samym na śmierć z rąk śmierciożerców.

Przez pół roku mieszkałem w odciętym od czarodziejskiej społeczności domu Lovegoodów, udając, że to, co dzieje się za jego murami, nie obchodzi mnie. Moim jedynym zmartwieniem było to, jaką książkę będę czytał tego dnia i czy będę siedział na tarasie wschodnim, czy zachodnim. Opiekowałem się Willow, starałem się, by czuła się jak najlepiej, i by nie myślała o wojnie.

Ale po jakimś czasie ja zacząłem o niej myśleć. I to bardzo intensywnie.

Pewnego dnia, gdy siedzieliśmy na zachodnim tarasie, chęć zemsty na śmierciożercach zaczęła górować nad wszystkimi innymi uczuciami.

- Willow… – zacząłem niepewnie. Spojrzałem na nią, na jej ciemnoniebieskie oczy i rude włosy, które rozwiewał delikatny wiatr.

- Tak,Gavinie? – zapytała z ciepłym uśmiechem, spoglądając na mnie zza książki.

- Nie mogę tu dłużej być – wykrztusiłem z siebie szybko – Muszę iść… tam – wskazałem za płot.

- Musisz iść za ogrodzenie? – nie zrozumiała.

- Nie. Muszę iść na wojnę – wytłumaczyłem cicho.

Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu. Ruda wciąż intensywnie się we mnie wpatrywała, a ja zastanawiałem się, jakim cudem zmuszę samego siebie, by ją opuścić.

- Dlaczego? – spytała w końcu.

- Nie mogę bezczynnie siedzieć. Muszę coś zrobić. Muszę pomścić moich rodziców – rzekłem bardziej zdecydowanym głosem.

- To niebezpieczne – wyszeptała. Przysunęła się do mnie i objęła mnie ramieniem – Na wojnie dzieją się różne rzeczy. Na pewno chcesz opuszczać nasz bezpieczny dom?

- Naprawdę muszę pościć moich rodziców, Willow. Nigdy nie wybaczę śmierciożercom tego, że zabili moich rodziców. Nigdy nie wybaczę im tego, że nawet się z nimi nie pożegnałem – powiedziałem gorzko.

Spojrzałem w jej oczy. Były pełne czegoś w rodzaju zrozumienia.

- Dobrze… mam tylko jeden warunek – powiedziała cicho, kładąc ręce na moich ramionach – Spraw, bym ja nigdy nie musiała się za nic mścić na sługach Czarnego Pana.

- Za co mogłabyś się mścić? – szepnąłem.

- Za twoją śmierć.

***

Gdy wszedłem do kuchni przy Grimmuald Place 12 i wypowiedziałem swoją prośbę, połowa członków Zakonu Feniksa nie umiała powstrzymać się od śmiechu. W sumie, nie dziwiłem się im – byłem dosyć niski i nie wyglądałem jak chłopak, który właśnie oświadczył, że chce walczyć na wojnie.

Jedynie Dumbledore traktował mnie poważnie. Siedział u szczytu stołu, a jego jasnoniebieskie oczy wpatrywały się we mnie w skupieniu. Palcami bawił się końcówką swojej siwej brody.

- Dlaczego chce pan walczyć? – zapytał wolno.

- Chcę zemścić się na śmierciożercach, którzy zabili moich rodziców – powiedziałem, starając się ukryć swoje emocje. Nie chciałem, by wszyscy członkowie zakonu usłyszeli, jak drży mój głos, gdy wspominam o mamie i tacie. Prosiłem ich, by puścili mnie na front, więc musiałem udawać silnego.

- Chce pan ich zamordować?

- Nie. Wystarczy mi, jak zobaczę ich za kratkami celi w Azkabanie – odpowiedziałem.

Zebrani w kuchni znów się zaśmiali.

- Wysoko mierzysz. Nie wiem, czy uda ci się przymknąć wszystkich wyznawców Czarnego Pana, którzy podpalili ministerstwo – rzekł Frank Longbottom, który siedział w kącie pomieszczenia razem ze swoją żoną, Alicją.

- Nie pragnę ich wszystkich. Zadowoli mnie widok gnijącego w celi koordynatora tej akcji – wyjaśniłem, a do mojego głosu niepostrzeżenie zakradła się mściwa nuta.

Tym razem śmiech był naprawdę głośny i echem poniósł się po pomieszczeniu. Nigdy nie sądziłem, że podczas wojny uda mi się rozśmieszyć członków Zakonu Feniksa. Mo…że zamiast na wojnę powinienem był wtedy udać się do kabaretu?

- Nie nastawiaj się na to, chłopcze. Wątpię, by udało nam się przymknąć Lucjusza Malfoy’a.

Tak poznałem imię i nazwisko mordercy moich rodziców.

***

Po tym, jak Syriusz Black zgodził się, bym zamieszkał w jego domu na czas wojny, zacząłem zbierać informacje o Malfoy’u. Gdzie mieszka, kim jest, ile ma lat, czy ma rodzinę, czy może nie, jakiego jest statusu krwi – te wszystkie dane zapisane były w moim zeszycie, który trzymałem pod poduszką. Codziennie rozmawiałem z kolejnymi członkami zakonu, aż w końcu wiedziałem o śmierciożercy tak wiele, że spokojnie mogłem napisać jego CV.

Wtedy przystąpiłem do działania. Poszedłem do Dumbledore’a i zapytałem się, czy mogę uczestniczyć w akcji, która miała odbywać się w pobliżu Malfoy Manor.

- Panie Whitmore, czy pana chęć udziału w tej misji jest związana z osobistym zatargiem z Lucjuszem Malfoy’em? – zapytał, uważnie obserwując moją reakcję.

- Oczywiście, że nie, panie profesorze – prychnąłem.

Oczywiście, że tak. Ale nie miałem zamiaru dzielić się tym z kimkolwiek.

- Wydaje mi się, że jak na pierwszy raz to zbyt niebezpieczna wyprawa jak dla pana. Poćwiczy pan, wykona trochę mniejszych zadań, a potem może pozwolę, by zbliżył się pan do Malfoy’a – mrugnął do mnie okiem.

Cholera. Zgadł.

- Dobrze, profesorze – odpowiedziałem potulnie.

Myśl, że pewnego dnia dopadnę zabójcę mamy i taty motywowała mnie do dalszego działania. Dniami i nocami zapisywałem w zeszytach wszystkie informacje, które mogłyby pomóc zakonowi w walce ze śmierciożercami, warzyłem eliksiry, które potrzebne były na froncie, czytałem także księgi i znajdywałem w nich przydatne zaklęcia.

Po pół roku intensywnej pracy umysłowej, pozwolono mi po raz pierwszy wziąć udział w prawdziwej misji. Razem z kilkoma innymi członkami Zakonu Feniksa włamałem się do Świętego Munga, która zajęty był przez wyznawców Czarnego Pana, i ukradłem medykamenty, których potrzebowaliśmy dla rannych w walce czarodziejów. Kilka dni później zostałem wysłany jako posłaniec do domu Weasley’ów i dostarczyłem im informacje od Dumbledore’a. Z każdym dniem dostawałem coraz poważniejsze zadania, co napawało mnie nadzieją na to, że pewnego dnia dostanę pozwolenie na zaatakowanie Malfoy’a.

Sabotowałem jedną z siedzib śmierciożerców, walczyłem z nimi w Ministerstwie Magii, kilku nawet zabiłem. Albus jednak wciąż uważał, że nie jestem gotowy na spotkanie się z Lucjuszem.

Inni członkowie zakonu uważali nieco inaczej. Rok po tym, jak przyszedłem do kuchni przy Grimmuald Place 12, nikt nie był już skory do naśmiewania się ze mnie. Wszyscy traktowali mnie z szacunkiem, ponieważ dowiodłem, że jestem dobrym czarodziejem i przyłączenie mnie do Zakonu Feniksa nie było błędem. W pewnym momencie zauważyłem nawet, że dostawałem więcej zadań niż członkowie z dłuższym ode mnie stażem.

Miałem siedemnaście lat, a śmierciożercy już się mnie bali. Nigdy nie czułem się ważniejszy.

***

Dumbledore był już gotowy do zezwolenia mi na zaatakowanie Lucjusza Malfoy’a, gdy do siedziby przy Grimmuald Palce 12 dotarły niespodziewane wieści.

- Voldemort nie żyje! - Sturgius Podmore wpadł do kuchni jak burza.

Na początku nie umieliśmy w to uwierzyć. Czarny Pan przez zbyt długi czas był najgroźniejszym czarodziejem naszych czasów, by tak nagle umrzeć. Przez lata nikt nie umiał go zabić, co mogło się więc zmienić w tej kwestii?

- To niemożliwe – powiedziałem, odwracając się od zlewu – jakim cudem? Kto to zrobił?

- Voldemort napadł wczoraj na dom Potterów. Avada odbiła się od syna Lily i Jamesa i niespodziewanie w niego uderzyła – wyjaśnił Podmore.

Niepewnie spojrzał na Syriusza, który zwęził swoje oczy, gdy usłyszał o Potterach. Byli to jego najlepsi przyjaciele, jeszcze z lat szkolnych. Podczas mojego pobytu na Grimmuald Place, bardzo często natykałem się na ich zdjęcia lub słyszałem, jak członkowie Zakonu Feniksa o nich wspominają. Ich syn, Harry, był ponoć zawikłany w dziwną sprawę związaną z przepowiednią, którą wypowiedział nie kto inny, ale moja ukochana pani profesor Trelawney.

Na wojnie nie myślałem zbyt dużo o czasach, gdy chodziłem do Hogwartu, jednak gdy usłyszałem o tym, że nauczycielka wróżbiarstwa naprawdę przepowiedziała przyszłość, przez kilka dni myślałem o niej przed snem. Miałem wyrzuty sumienia związane z tym, że być może jej nie doceniałem i śmiałem się z niej, podczas gdy ona naprawdę była zdolna. Skruchę potęgował fakt, że trwały działania wojenne i nigdy nie było wiadomo, kiedy ktoś umrze. Bałem się, że Trelawney zapamięta mnie jako kpiącego z niej ucznia.

- Co… Co stało się z Potterami? – zapytał gwałtownie Syriusz, wybudzając mnie z rozmyślań. Black wstał z krzesła i podszedł do Sturgiusa.

- Lily i James zmarli. Przeżył tylko Harry – odpowiedział cicho członek zakonu.

Czarnowłosy szybko wybiegł z kuchni, pozostawiając mnie w stanie osłupienia. Nadal nie mogłem uwierzyć w to, że Czarny pan nie żyje, a na dodatek mężczyzna, który przez półtorej roku był moim opiekunem, właśnie mnie opuścił.

Właśnie w ten dzień widziałem Syriusza Blacka po raz ostatni.

Od momentu śmierci Voldemorta cały mój świat obrócił się do góry nogami.

Byłem już przyzwyczajony do tego, że każdego dnia moją pierwszą myślą było to, czy zabiją mnie dziś, czy jutro. Byłem przyzwyczajony do tego, że się ukrywałem, robiłem eliksiry i walczyłem z wrogiem. Byłem przyzwyczajony do tego, że nie mogłem nawet marzyć o zwykłym życiu, aby się nie załamać. Byłem przyzwyczajony do tego, że musiałem być silny i bezwzględny.

A teraz to wszystko miało się zmienić.

Gdy Dumbledore oznajmił, że informacje o śmierci Czarnego Pana nie są tylko plotkami, zacząłem zastanawiać się, czy uda mi się jeszcze wrócić do normalnego życia. Z jednej strony bardzo tego pragnąłem, a z drugiej wciąż czułem w sobie szalejącą niczym wściekły gryf chęć zemsty na Lucjuszu. Gdyby nie koniec wojny, zapewne zdążyłbym się z nim rozprawić. Jednak gdy kilka dni po tym, jak wszystkie działania wojenne zostały zakończone, zapytałem się Albusa, czy mogę pojedynkować się z Malfoy’em. Starszy mężczyzna odpowiedział, że nie jest to zbyt dobry pomysł. Zbyt dużo straciliśmy, walcząc o pokój, by moja prywatna chęć zemsty miała to zaburzyć.

- Lucjusz został uniewinniony, tak samo, jak jego żona. Wydaje mi się, że lepiej będzie, jeżeli przejdzie pan z tym, że zabójca pańskich rodziców jest na wolności, do porządku dziennego. Nie pan jeden stracił rodzinę w tej wojnie – ostatnie zdanie wypowiedział z lekkim wyrzutem.

Tak więc podczas tych dni, kiedy przygotowywałem się do wyprowadzki z Grimmuald Place 12, a Syriusz Black okazał się zdrajcą, uczyłem się żyć ze świadomością, że nie mogę skrzywdzić mojego największego wroga – Lucjusza Malfoy’a.

***

Wydawało się niemożliwe zapomnieć o Malfoy’u, dopóki nie ujrzałem Willow.

Przez półtora roku, kiedy mnie nie było, bardzo się zmieniła. Była wyższa i bardziej kobieca, a jej włosy sięgały końca pleców. Gdy zobaczyłem ją na końcu korytarza w domu Blacka, od razu pobiegłem do niej i porwałem w swoje ramiona. Dopiero wtedy uświadomiłem sobie, jak bardzo mi jej brakowało. Willow była jedynym sensem mojego życia od kiedy straciłem rodzinę. Nie dało się już tego zmienić.

- Willow… Willow… - szeptałem w jej włosy, nie umiejąc wymyślić niczego bardziej ambitnego.

- Gavinie… Tak bardzo się o ciebie bałam – powiedziała, patrząc wprost w moje oczy – Codziennie zastanawiałam się, czy cię stracę, czy Bóg pozwoli, byś żył. To było najgorsze półtora roku w moim życiu.

- Na szczęście już po wszystkim – rzekłem uspokajająco – Już nie musisz się o mnie bać. Teraz będziemy razem. Na zawsze. Nigdy cię nie opuszczę.

Myśli o zemście natychmiast wyparowały z mojego umysłu.

Zacząłem żyć Willow, dla Willow i z Willow. Krótko po zakończeniu wojny wróciliśmy do Hogwartu, by dokończyć naukę, a potem rozpoczęliśmy dorosłe życie. Lovegood wciąż mieszkała ze swoimi rodzicami, ja zaś wróciłem do domu w Dolinie Godryka, w którym spędzałem czas, gdy byłem mały. Moja dziewczyna założyła w Londynie własny gabinet odnowy biologicznej dla mugoli – Elixir Health Club. Mnie zaproponowano stanowisko w Biurze Aurorów, które chętnie przyjąłem. Chciałem choć na chwilę oderwać swoje myśli od niedawnej wojny i Lucjusza Malfoy’a, a praca idealnie się do tego nadawała.

W ministerstwie wszyscy traktowali mnie z szacunkiem, ponieważ mimo swojego młodego wieku byłem już weteranem wojennym. Wykonałem więcej misji niż nie jeden bardziej doświadczony auror i byłem dosyć znany z mojej działalności, którą prowadziłem podczas wojny.

Już nie tylko czułem się ważny. Ja byłem ważny. Wiedzieli o tym nie tylko członkowie zakonu, ale i byli śmierciożercy.

Pracowałem bez przerwy przez okrągły rok, podobnie jak Willow. Spotykaliśmy się tylko wieczorami, ale i wtedy byliśmy wykończeni po całodziennej pracy. Zazwyczaj kończyło się na kilku wspólnie wymienionych zdaniach i nagłym zaśnięciu na kuchennym blacie.

Chciałem to zmienić. Praca miała być dla nas odskocznią od wojennych czasów, a stała się zajęciem, przez które mieliśmy dla siebie coraz mnie czasu.

Załatwienie dla nas urlopu zajęło mi niecały dzień, a zaplanowanie całej wycieczki kilka nudnych spotkań w Biurze Aurorów. Wszystkie moje pomysły zapisywałem na małych karteczkach lub dokumentach, które, mam nadzieję, nie były ważne. Następnie chowałem papiery w małej skrzyneczce pod moim łóżkiem, o której nie wiedziała Willow. Chciałem, by cała podróż była dla dziewczyny niespodzianką, która zrekompensowałaby moją nieobecność podczas wojny.

Dwa tygodnie później wszystko było dopięte już na ostatni guzik. W pewien czerwcowy wieczór, gdy padaliśmy z nóg po całodziennej pracy i próbowaliśmy nie zasnąć na zachodnim tarasie w domu Lovegodów, zagadnąłem:

- Jak tam twój Elixir Health Club?

- Bardzo dobrze – uśmiechnęła się słabo i chwyciła mnie za rękę – Dlaczego pytasz?

- Nie uważasz, że za ciężko tam pracujesz?

- A ty nie uważasz, że za ciężko pracujesz w ministerstwie?

- Owszem, uważam tak.

Willow spojrzała na mnie z uwagą. Chyba nie spodziewała się takiej odpowiedzi.

- Co więc masz zamiar zrobić? – spytała cicho.

- Zrobić sobie urlop. I to porządny – szeroko się uśmiechnąłem i zbliżyłem do dziewczyny – I ty też zrobisz sobie urlop.

- Przecież wiesz, że nie mogę… - zawahała się. Widać było, że miała wielką ochotę na przerwę w pracy.

- Możesz, możesz – zaśmiałem się – Znalazłem dziewczynę, która jest gotowa cię zastąpić. Wszystko jest już zaplanowane, Willow. Jedziemy na wakacje.

Jej oczy momentalnie się zaszkliły. Objęła moją szyję ramionami i mocno się do mnie przytuliła. Po chwili znalazła się na moich kolanach.

- Zawsze wiesz, czego mi potrzeba, Gavinie – szepnęła – Chciałabym ci się odwdzięczyć tym samym ale… nie umiem. Nie umiem być taka, jak ty.

- Nie musisz być taka, jak ja. Wystarczy mi, byś była taka, jak teraz – po prostu Willow Lovegood. Kobieta, którą kocham nad życie.

Uśmiechnęła się i otarła z policzka łzę wzruszenia.

***

Wakacje w Japonii niebezpiecznie przedłużyły się do miesiąca, po czym przeniosły się do Chin, a następnie do Indii. Wystarczył jednak jeden list do ministerstwa, bym dostał urlop tak długi, jaki tylko bym chciał.

Kolejna zaleta bycia bohaterem wojennym.

Z przedłużeniem wakacji Willow również nie miałem problemu. Czarownica, która zastępowała ją w salonie odnowy biologicznej bardzo chętnie zgodziła się pracować w nim dłużej.

- Jak długo może pani zastępować Willow Lovegood? – zapytałem ją, kontaktując się z nią mugolskim telefonem.

- Jak długo będzie trzeba – odpowiedziała radośnie. O ile dobrze pamiętałem, miała na imię Marina. Ale nie byłem pewny. Nigdy nie miałem głowy do imion i nazwisk.

- A co powie pani na… kolejny rok?

Marina tylko się zaśmiała.

- Nie powinniśmy już wracać do Anglii? – zapytała Willow, gdy siedzieliśmy na tarasie w Tybecie. Kelnerem właśnie podał nam parujące azjatyckie danie.

- Teoretycznie powinniśmy – odrzekłem z ociąganiem.

- A praktycznie? – drążyła.

- Praktycznie mamy jeszcze rok na podróżowanie.

Lovegood wytrzeszczyła ze zdziwienia oczy. Dobrze, że nie zaczęła jeszcze jeść, bo z pewnością by się zakrztusiła.

- Rok? Przecież mój Elixir Healh Club splajtuje! – krzyknęła.

- Nie martw się. Kobieta, która cię zastępuje z chęcią będzie to robić przez kolejne 356 dni.

- A twoja praca?

- Szef powiedział, że nie muszę się spieszyć z powrotem – wzruszyłem ramionami.

- A rodzina… znajomi? – spytała niepewnie.

- Na pewno to zrozumieją. Poza tym, nie mogę przecież pozwolić, byś wróciła tak do Anglii.

- Jak? – zdziwiła się. Szybko chwyciła lusterko i przejrzała się w nim.

- Nie możesz wrócić do Anglii jako Willow Lovegood. To byłoby plamą na moim honorze.

***

Gdy oświadczyłem się jej, wiedziałem, że była to bardzo dobra decyzja. Znaliśmy się od prawie dziesięciu lat i przez ten czas zdążyliśmy bardzo się do siebie zbliżyć. Przeżyliśmy wojnę i wycieńczającą nas pracę. Byliśmy niemal nierozłączni.

To dzięki Willow zdołałem zapomnieć o zemście na Lucjuszu Malfoy’u. To dzięki Willow zyskałem nową rodzinę. To dzięki Willow zmieniłem podejście do wróżbiarstwa.

Gdy tylko pomyślałem o tych zajęciach, zaśmiałem się na głos.

- O co chodzi, Gavinie? – zapytała mnie Willow. Podniosła wzrok znad swojego talerza.

- Wiesz… właśnie uświadomiłem sobie, że od jakichś sześciu lat wiedziałem, że będziemy siedzieć na tym tarasie – ponownie się roześmiałem.

Moja, teraz już, narzeczona, wciąż nie wiedziała, o czym mówię.

- Bo wiesz… gdy wtedy, na pamiętnych zajęciach wróżbiarstwa po raz pierwszy ujrzałem przyszłość, zobaczyłem cię na właśnie tym tarasie.

- I nigdy nie powiedziałeś mi, że przewidziałeś, że będziemy razem? – udawała oburzoną.

- Nie wiedziałem, czy będziemy razem. W szklanej kuli zobaczyłem tylko, że trzymasz kogoś za rękę. I bardzo starałem się, bym to był ja.

- No to się wystarałeś.

***

Nie żałuję ani jednej decyzji, którą podjąłem od momentu, w którym straciłem rodziców aż do końca zagranicznych wojażów z Willow. Nie żałuję tego, że byłem na wojnie. Nie żałuję tego, że poświęciłem stanowisko aurora dla kobiety mojego życia. 

Poprawka: żałuję tylko jednej rzeczy. Żałuję, że nie rozprawiłem się z Lucjuszem Malfoy'em.